U bent hier

Hellyeah - Undeniable

Posted by nik op Wednesday, 28 September 2016

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Hellyeah

Album: Undeniable

Genre: Heavy metal

Label: Eleven Seven Music

Score: 70/100

Undin!able, Undeniable dus, staat al een tijdje op mijn to do list. Waarom duurde het zolang zou je je kunnen afvragen en je hebt gelijk. Het begint al met de titel van het album. Om de één of andere reden stoort dat uitroepteken me, vraag me niet waarom, maar het is gewoon zo. Ik leerde Hellyeah kennen door hun opzwepende liedjes zoals Drink, Drank, Drunk en Sangre por Sangre en uiteraard doordat de drummer niemand anders is dan Vincent Paul Abbott aka Vinnie Paul van het legendarische Pantera. Als je daarbij optelt dat zanger Chad Gray vroeger actief was bij Mudvayne en gitarist Tom Maxwell bij Nothingface, dan kan je ook hier spreken over een, en ik haat het woord echt, supergroep. Maar in tegenstelling tot de meeste 'supergoepen', gaan deze jongens al wel bijna 10 jaar mee, dus dat verdient op zijn minst respect.

Het album zelf dus. De sound van Hellyeah wordt nog steeds gedomineerd door de typische drumpartijen van Vinnie Paul. Na de overbodige opener “!”, opent deze Vinnie Paul de debatten, met een leuke drumintro, gevolgd door het gejaagde “X”, typische sound van Hellyeah, en Scratch A Lie beukt rustig verder op hetzelfde elan.

De eerstvolgende track die het vermelden waard is, is de nogal verrassende cover van Phil Collins, I don’t care anymore. Ik zou het nummer genadeloos hebben neergesabeld, ware het niet dat dat iemand ergens nog een gitaarpartij van de helaas veel te vroeg van ons onttrokken Dimebag Darrell Abbott had gevonden (Damageplan was ooit van plan dit nummer al te coveren, vandaar). Zeer vakkundig speelt deze nog postuum mee op deze track en dat geeft er toch nog net een andere dimensie aan.

Wanneer je dan denkt dat deze track een tweede adem geeft aan de plaat door opvolger Live or die, krijgen we Love Falls. De titel verraadt echt alles al, maar luistert u alvast zelf alvorens u dit overbodige melige nummer veroordeelt. Met Startariot en Grave proberen onze Amerikaanse vrienden nog in schoonheid te eindigen, maar slagen er naar mijn mening maar half in. Samengevat: ik bleef een beetje op mijn honger zitten, maar de trouwe Hellyeah fans zullen dit album zeker in hun armen sluiten. Of er nieuwe zieltjes mee gewonnen kunnen worden, zal enkel de toekomst uitwijzen.

Tracklist: