U bent hier

Review Behemoth - I Loved You At Your Darkest

Posted by Avon Moltoy op Sunday, 2 December 2018

Rating:

Uw beoordeling: 8.5

Artiest: Behemoth

Album: I Loved You At Your Darkest

Genre: Black Metal

Label: Nuclear Blast

We kennen ze allemaal. Die jongens en meisjes die in onze klas zaten in het middelbaar en die alles leken te hebben. Ze waren lichamelijk quasi perfect, slim, goed in sport en hun ouders zwommen in het geld. Alles werd hen in de schoot geworpen zonder dat ze daarvoor een noemenswaardige inspanning leken te hoeven doen en ze werden omringd door een trouwe schare van bewonderaars die ademloos leefden in hun schaduw. We zagen hen dag in dag uit bezig en we haatten ze met een passie die z’n gelijke niet kende. Daartegenover had je ook de kneusjes die voor alles moesten knokken. De weirdo’s met afwijkende kleding, allergisch aan lichamelijke opvoeding, een matige interesse voor de leerstof die uitgebluste leerkrachten op de rand van een inzinking aan de man trachtten te brengen en een thuissituatie die op z’n minst uitdagend mocht genoemd worden.

Wie jaren later via de wonderen van de sociale media opzoekt hoe het allen vergaan is komt niet zelden tot de conclusie dat er van de uitverkorenen weinig terecht gekomen is. Verblind door eigendunk en misplaatste bewondering van anderen draaide de confrontatie met de harde buitenwereld uit op een ontnuchterende ervaring. Wie echter gepokt en gemazeld door spot en negatie aan het volwassen leven begon wist zich al strijdend en wroetend een weg te banen, tegen alle verwachtingen in. (nvdr. deze intro is geenszins een therapeutische vertaling van mijn eigen ervaringen. Ik ben bovengemiddeld knap, hoog intelligent en omgeven door een schare aan beate bewonderaars van beide seksen).

In de grote metalklas van het leven zat Behemoth in den beginne helemaal achteraan en zowat alles leek hen tegen te zitten. In de eerste plaats bevond hun geboortegrond zich in het Poolse Gdansk, in de jaren '90 nu niet bepaald gekend om zijn bloeiende muziekscène. Hun inspiratie moesten de jonge muzikanten halen uit -op z’n best- derdehandse en niet zelden illegale tapes van bekende metalalbums. Tel daarbij de invloed van de katholieke kerk die elke uiting van blasfemie met wortel en tak trachtte uit te roeien en de beschikking over instrumenten die met ducktape aan elkaar gehouden werden en het zal niemand verbazen dat de eerste muzikale worpen van Behemoth weliswaar sympathiek maar ook bedroevend amateuristisch klonken. Het zal vandaag de dag ongetwijfeld wel ‘trve en kvlt’ zijn om een album als pakweg ‘Grom’ als baanbrekend te bestempelen maar laten we eerlijk zijn: het klinkt exact zoals je zou verwachten van een album dat is opgenomen in penibele omstandigheden; namelijk als een stel bavianen dat tekeer gaat op potten en pannen in een aftandse badkamer van een verlaten hotel.

Desondanks wist de Poolse band middels hard werken, veelvuldig toeren en een koppigheid die grenst aan zelfkastijding met elk album een stap vooruit te zetten en tegen de tijd dat ‘Satanica’ het levenslicht zag begon de naam Behemoth enige faam te genieten in de scène. Vanaf toen begon de steile opmars die enkel bruusk werd gestopt door de lichamelijke problemen van frontman en bezieler Nergal. Ook gekend onder zijn geboortenaam Adam Darski wist hij vervolgens kanker te overwinnen en vestigde hij ondertussen een weinig benijdenswaardig record als de patiënt in Polen die het meeste wenskaarten ontving waarop men hem geen spoedig herstel maar een langzame en pijnlijke dood toewenste.

Het resultaat van deze donkere periode heette ‘The Satanist’, een furieus en episch meesterwerk dat waarschijnlijk nooit kan overtroffen worden, niet door de band zelf noch door andere orkesten in dezelfde niche. ‘The Satanist’ was zo overweldigend en emotioneel beladen dat het, gezien de omstandigheden waarin het gemaakt werd, zelfs oneerlijk is om hun nieuwste album ermee te vergelijken.

‘I Loved You At Your Darkest’ overtreft dan ook niet de verwachtingen die ‘The Satanist’ (onterecht?) schiep maar de band kan wel zonder schaamrood op de wangen uitpakken met dit werkstuk. Meer zelfs, Behemoth drijft met dit album waarschijnlijk veel collega’s tot de waanzin want concurreren tegen dit monster is een bij voorbaat verloren zaak. Werkelijk alles aan dit album klopt, van het prachtige artwork over het intelligente concept en kristalheldere productie tot de aan genialiteit grenzende compositie van de nummers.

En toch. Toch voelt het begin van het album als een gemiste kans. De blasfemische samenzang van onschuldige kinderen die God de mantel uitvegen tijdens Solve zal vermoedelijk in het thuisland wel wat deining veroorzaken maar ondertussen hebben we dit al wel eens eerder gehoord bij bands als In Flames en Machine Head en ook toen was dat best leuk gevonden maar kon je vragen stellen bij de meerwaarde ervan. Als vervolgens Wolves Ov Siberia voorbij dendert gevolgd door God = Dog barst bij ondergetekende het angstzweet uit. Het zal toch niet waar zijn zeker? Heeft Behemoth ditmaal een album gemaakt dat op veilig speelt en terugvalt op vertrouwde recepten waarvan men weet dat de fans het kritiekloos slikken? Is de gevreesde automatische piloot gearriveerd?

Die angst wordt enigszins getemperd door Ecclesia Diabolica Catholica dat wat meer ruimte laat voor experiment en muzikale vernieuwing maar de sluimerende onrust is daarmee niet geheel verdwenen. En dan gebeurt eindelijk waar ik op hoopte. Waar ‘The Satanist’ mij vanaf de eerste seconde bij de keel greep en niet meer losliet duurt het nu tot Bartzabel eer Behemoth erin slaagt om mij op dit album weg te rukken uit mijn dagelijkse beslommeringen. Wat een track, wat een rollercoaster van emoties! Het begin lijkt een doorslag van Nergal’s ‘Johnny Cash meets Nick Cave’-project Me And That Man maar gaat al snel over in een epische kraker die stijf staat van godslastering en bombast. Hoewel muzikaal ver van de agressieve erupties die de fans van het eerste uur nog steeds verkiezen is dit nummer het treffende bewijs dat Behemoth een band is die, ondanks de extremiteit die men nog steeds uitstraalt, het genre ondertussen ver overstegen is en terecht de status heeft bereikt die men het collectief ondertussen toedicht. Enkel al dit nummer rechtvaardigt de bescheiden hype die nu rond de Polen heerst.

Een vroeg hoogtepunt is meestal nefast in het minnekozen maar kan enigszins gecompenseerd worden door een doordacht naspel en ook na Bartzabel valt er nog veel moois te beleven om de bevrediging nog wat te rekken. Angelus XIII is een black metal kraker die de schmink van de smoelen van de meeste would-be satanische huisorkesten veegt en met Sabbath Mater levert men een nummer af dat weliswaar meer rock georiënteerd is maar qua diabolische ondertoon niet moet onderdoen voor hun meest agressieve uitingen van haat ten opzichte van georganiseerde religie. Met Havojeh Pantocrator presenteert men dan weer een duivelse hymne met een schier ondraaglijke onderhuidse spanning.

Als de laatste tonen van Coagula een stille dood sterven in de laatste groeven van het langzaam opgewarmde vinyl blijven we goedkeurend knikkend nog even in de zetel zitten. Behemoth is er alweer in geslaagd om ons een werkstuk te serveren dat vraagt om een nieuwe luisterbeurt. We zijn er echter beduidend minder kapot van dan van ‘The Satanist’. Toenertijd bleven we hijgend, licht betraand en totaal afgepeigerd achter na wat een uitputtende en emotionele rollercoaster was. Dat album was gemaakt, vanuit een zekere urgentie, vanuit het besef dat het leven eindig is en de dood -onderwijl rustig een sigaretje rokend- achter elke straathoek kan te wachten staan.’ I Loved You At Your Darkest’ klinkt minder dringend, meer overwogen en doordacht en net daardoor dat tikje minder overtuigend. Maar zoals eerder gezegd, sommige vergelijkingen zijn gewoon oneerlijk. We gaan Slayer immers ook niet afrekenen met als eeuwige maatstaf ‘Reign In Blood’.

‘I Loved You At Your Darkest’ is een indrukwekkend, episch, razend en bovenal bijzonder professioneel album dat velen het nakijken geeft maar Behemoth heeft het zichzelf bijzonder moeilijk gemaakt door hun vorige album een aura van genialiteit aan te meten. In de wereld van duistere klanken heeft deze band dan ook maar één concurrent: zichzelf.

Tracklist: