U bent hier

Review The Doomsday Kingdom - Never Machine

Posted by Pieter-Jan Vand... op Sunday, 29 January 2017

Rating:

Uw beoordeling: 7

Artiest: The Doomsday Kingdom

Album: Never Machine

Genre: Doom Metal

Label: Nuclear Blast

Dat The Doomsday Kingdom bij het grote publiek niet meteen een belletje doet rinkelen is begrijpelijk. De geschiedenis van deze groep gaat dan ook nog niet zo ver terug in de tijd. Met de bezieler achter dit project, zou ieder rechtgeaard liefhebber van het metalgenre echter wel bekend moeten zijn. Het gaat hier om niemand minder dan Leif Edling, drijvende kracht achter het befaamde Candlemass. Als we het bijgeleverde informatieblad mogen geloven, dan richtte ome Leif de groep op als bijkomende muzikale uitlaatklep. Edling mag dan ten prooi zijn gevallen aan het chronisch vermoeidheidssyndroom, stilzitten vormt klaarblijkelijk geen optie. De eind vorig jaar verschenen debuut-EP Never Machine werd voor u onder de loep genomen. Het zijproject teveel of een geslaagd debuut? U komt het zodadelijk te weten.

De debuutschijf Never Machine van The Doomsday Kingdom vangt aan zoals je van een traditionele doomplaat mag verwachten. We hebben het hier over een monotone, laaggestemde gitaarriff die liefhebbers van het genre al meteen aan hun trekken doet komen. De krachtige vocalen van Niklas Stålvind – bekend als frontman van Wolf – maken al snel hun opwachting in de mix. Voorlopig geen grote stijlbreuk met Candlemass zou je denken. Halverwege openingsnummer Never Machine, verschijnt de piano echter ten tonele en wordt er ruimte gemaakt voor het nodige gesoleer. Een weinig subtiele knipoog naar het classic rock-genre als je het ons vraagt. Voeg bij dit alles nog een refrein met een hypnotiserend randje toe en je verkrijgt een veelbelovend begin.

We zijn aan The Sceptre toegekomen. Ook hier is sprake van de klassieke ingrediënten van een doomnummer. Met dit verschil dat de zanglijnen best wat richting heavy metal neigen. Dat groepen als Angel Witch, Manilla Road en Judas Priest als inspiratiebronnen geciteerd worden lijkt dan ook heel aannemelijk te zijn.

We zitten ondertussen voorbij de helft van deze EP en de schwung lijkt plotseling grotendeels te zijn verdwenen. Zowel Zodiac City als The Whispering komen nooit echt op gang. Het laatstgenoemde nummer doet diens naam overigens alle eer aan. De zanglijnen hebben inderdaad meer weg van gefluister. De minimale en ingetogen instrumentale begeleiding geven het nummer een fragiel en ietwat melancholisch gevoel mee. Zeker geen slecht nummer, al doet het deze Extended Play wat teveel als een kaars uitdoven.

Om een algemeen oordeel te vellen over Never Machine maken we graag de vergelijking met een doorsnee voetbalwedstrijd. Er wordt stevig begonnen maar na de pauze resulteert de vermoeidheid in een behoudingsgezindere aanpak. Dat Eidling en co. degelijk werk ten gehore brengen, staat buiten kijf. Over dit muzikaal project een eindoordeel vellen op basis van amper vier nummers is een nagenoeg onmogelijke opgave. We houden het op een behoorlijk debuut en kijken hoopvol uit naar de eerste langspeler. Dit zelfgetitelde album album staat overigens voor eind maart van dit jaar gepland.

Tracklist: