U bent hier

Review Earthless - Black Heaven

Posted by Boswachter Johannes op Thursday, 10 May 2018

Rating:

Uw beoordeling: 9

Artiest: Earthless

Album: Black Heaven

Genre: Psychedelic Rock

Label: Nuclear Blast

Ik had, voor ik het fijne plaatje Black Heaven tussen mijn oren geschoven gekregen kreeg, nog nooit van Earthless gehoord. Dat zal ongetwijfeld enkel en alleen maar aan mijzelf gelegen hebben en dat verbaast mijzelf toch enigszins omdat de sound van Earthless toch één van mijn meest favoriete muziekstijlen blijft. En welke stijl mag dat dan wel zijn Mr. Boswachter, hoor ik u dan al hardop denken? Welnu, mijn lieve medemuziekliefhebbers, we hebben het hier over psychedelisch overstuurde stonerrock die met anderhalf been in de betere groove rock van de jaren '60/'70 staat. En dat dan gespeeld door een trio (gitaar/bas/drum) dat een wall of sound weet neer te zetten die u gegarandeerd een ferm gehavend bakkes bezorgt wanneer u ertegenaan loopt.

En te zeggen dat dit Black Heaven toch al hun vijfde volwaardige studioalbum blijkt te zijn. Het is wel hun debuut bij het grote Nuclear Blast, terwijl de vorige werkstukken op kleine(re) meer Amerikaans gerichte labels verschenen. Het kan de pijn wat verzachten, maar het blijft nog steeds niet goed te praten dat ik hen nog niet kende.

Poging tot flauw excuus nummer twee dan, Earthless is in hoofdzaak een instrumentale groep, hetgeen in de moderne pop- en rockwereld toch nog altijd gekend staat als 'commercieel toch moeilijker verkoopbaar'. Ach, excuses, excuses, Boswachter, we willen het niet weten. Vertel ons liever dan eens wat deze muziek en dus ook Black Heaven zo bijzonder maakt.

Wel, om te beginnen is er dus dat rauwe, korstige geluid. Hoor hoe, zeker op de eerste twee nummers Gifted by the Wind en End to End de geest van Jimi Hendrix ronddwah-wahrreld. Gitartist Isaiah Mitchell, bassist Mike Eginton en drummer Mario Rubalcaba zijn prijsbeesten van muzikanten die hun songs nergens binnen het klassieke stramien houden en ze alle kanten durven laten uitspringen. Dat daarbij niet op een minuut meer of minder gekeken wordt blijkt uit het feit dat Black Heaven bestaat uit 6 songs in 40 minuten. En nergens maar dan ook nergens valt de boel stil of dreigt de verveling toe slaan. De heren blijven je als luisteraar geboeid houden. Had ik trouwens al vermeld dat ze maar met z'n drieën zijn? Luister en u zal mijn blijvende verbazing begrijpen.

Voor de zeldzame malen dat er vocalen aan een nummer worden toegevoegd, worden deze verzorgd door Mitchell die hierbij klinkt als een mengeling van Jimi Hendrix en de jonge Ozzy Osbourne. Ook de gelijkenis met Jack Bruce (Cream) hoor ik af en toe opduiken.

We horen overal de gelijkenissen met hun voorbeelden uit het verleden duidelijk opduiken. Ik had het al over The Jimi Hendrix Experience en Cream. Dat ook het titelnummer zelf wat doet denken aan Good Times, Bad Times van Led Zeppelin zal u eigenlijk niet eens echt verbazen en zelfs nog veel minder storen.

Mag ik het één keertje zeggen, aub? Dit is de S*H*I*T gasten. Dit is muziek, gespeeld door echte muzikanten. Aanschaffen die handel.

Tracklist: