Interview Diablo Blvd

Artiest: Diablo Blvd.

Geïnterviewden: Alex Agnew, Andries Beckers

Interview afgmenomen op: Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 

Label: Sony Music

Op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival trad Diablo Blvd op. Zanger Alex Agnew ging daar op het einde van het laatste nummer onderuit op het podium, niet gefaket maar wel blijven liggen ‘voor de showbizz.’ We namen Alex en kompaan Andries Beckers even opzij na het optreden.

“Ja ik ging onderuit, maar heb me niet echt bezeerd hoor, dat was voor de showbizz”, aldus Agnew. “Maar wat ik wel heel tof vond, was dat Andries zijn voet op mijn borst zette, dat was de mooiste move”. “Een opportuniteit, als je die ziet, moet je ze nemen”, lacht Andries.

Alcatraz, het voorlaatste festival voor Diablo Blvd. Wat vond je van het optreden?

Alex: Waarschijnlijk met Graspop de leukste show die we deze zomer gedaan hebben. We hebben ook op Wacken gespeeld  in Duitsland, dat was ook heel cool, maar ik vond gewoon het publiek hier heel enthousiast en heel veel liefde zo vroeg op de dag. Dat deed ons heel veel plezier.

Voor eigen publiek is dus beter?

Alex: Tcho ja, dat is gewoon al minder werken omdat je hier al veel langer iets hebt opgebouwd. In het buitenland heb je altijd een heel deel mensen die u nog niet kennen, hier in België moeten we onszelf niet echt meer voorstellen denk ik.

Ben je hier nog de 2 andere dagen? Zijn er andere bands die je absoluut wil zien?

Alex: Ik weet het eigenlijk niet. Ik zou wel nog Behemoth willen zien, die komen zondag.

Andries: Misschien dat wij met dit bandje zondag nog kunnen binnenspringen.

Alex: Er komen hier nog wel veel goeie bands. Ik ben de helft al vergeten eigenlijk. Ministry is nog wel goed, Primordial vind ik ook wel leuk. Dimmu Borgir heb ik altijd al eens willen zien, Satyricon vind ik cool, Limp Bizkit, Epica daar hebben we keilang mee getoerd, toffe mensen. Solstafir, ook wel cool. Ja, veel dus, eigenlijk is zaterdag precies wel de beste dag. Fozzy, da’s wel funny, zo een band die wel wat had zoals wij in het begin: een bekende frontman… Da’s die Chris Jericho, een worstelaar. Ik ben geen worstelaar, het is maar dat je dat even noteert (lacht). Teveel gin-tonic, noteer dat ook maar!

Ik ga toch eens met de deur in huis moeten vallen, jullie gaan stoppen. Hoe komt dat nu toch? Bij het verschijnen van Zero Hour en de nodige publiciteit leek dat het begin van iets groot. Nuclear Blast, tours in Duitsland en verder. En dan toch plots die aankondiging?

Alex: Da’s goed. Dat is net het moment dat je moet stoppen, als mensen het haast niet kunnen geloven. Je moet niet op het punt terecht komen dat het te laat is, dat is iets wat we allemaal wouden. We worden allemaal ook een dagje ouder, het leven verandert, ik word dit jaar 46 dus dat kan allemaal wel beginnen tellen. We voelden gewoon, op die laatste plaat hebben we heel veel van onszelf erin gestoken, we hadden een beetje het gevoel dat ons verhaal wel verteld is of toch zeker voor de moment. Ik denk vooral dat wij twee, ik en Andries, het er heel hard over eens zijn. Wij doen ook samen de podcast, we werken altijd en al heel lang goed samen, maar een goed einde breien aan iets is minstens even belangrijk als een goed begin. En als je de legende in wil verdwijnen, dan moet je niet te lang blijven hangen, vraag het aan Jim Morrison (lacht).

Had er toch niet nog veel meer kunnen inzitten?

Andries: Tcho, dat is een wat-als vraag hé. Maar toch, voor ons was beiden het gevoel dat het verhaal verteld is. Daar komt ook nog bij, die tours, een nieuw album, je zet jezelf dan vast voor opnieuw een paar jaar, die cyclus. Als je in een band speelt, dat werkt in blokken. Als we wouden stoppen, dan moesten we het nu doen. In de AB eindigen enzo. Dat wordt zeker een mooi einde, de opportuniteit was daar. Misschien was het iets te vroeg, maar dat is zoveel beter dan iets te laat stoppen. Dat wouden we echt niet, we hebben dat in het verleden ook bij bands gezien.

Alex: Ja, van die bands die toen eigenlijk hadden moeten stoppen. Wat wij heel belangrijk vinden, zeker ik en Andries, is die statement van wat deze band was, dat moet ook zo blijven. We willen niet dat dat verminderd. We hebben vind ik een van onze beste platen gemaakt in onze carrière en daar eindigt het. Ik eindig ook graag vanboven en niet beneden dus… Ik denk dat dat het is.

Andries: Dat deed ook wel deugd om te zien dat er mensen waren die zich afvroegen van waarom nu. Dat is ook niet onbegrijpelijk, ik snap dat ook wel. Maar er is een verschil tussen mensen die naar een band kijken en in een band zitten, dat zijn twee werelden. De combinatie van een aantal factoren, daardoor vonden we het eigenlijk wel de ideale moment om ermee op te houden.

Zero Hour is een donker klinkende plaat. Heeft het er iets mee te zien?

Alex: Ik moet zeggen, ik heb onze platen nog eens terug beluisterd, iets dat ik niet zo snel doe. Ik denk dat die duisternis er al van in de eerste plaat in zit. We zijn eigenlijk altijd al donker geweest, soms donkerder dan mensen dachten dan we waren, maar op die laatste plaat is dat er het hardst uitgekomen, ook door dat we denk ik door de vreselijkste periode zijn geweest als band met onze ex-gitarist en al dat gezeik, het feit dat dat niet op een mooie manier geëindigd is. Dat was het gevoel van een nieuwe start, maar tegelijkertijd had je ook het wereldbeeld rondom u waardoor die plaat in mijn ogen alleen maar pessimistisch kon klinken. Dat is hoe wij de wereld zagen op die moment. Elke plaat is altijd een beetje een reflectie van hoe je u voelt. Ik vind ook onze plaat daarvoor, Follow The Deadlights, ook een donkere plaat maar iets triomfantelijker omdat wij ons toen zo ‘on top of the world’ voelden. Met Zero Hour hadden we ook wat klop gehad. Maar je moet dat gebruiken, die was killer, kouder, minder warm in rock, maar dat is heel hard mijn achtergrond, ook wel die van Andries op een ander manier. Wij komen van een heel hardere, killere, vervelendere achtergrond dan metal. Bij Andries hardcore, bij mij new wave en punk, dat soort dingen. Dat had een wat nihilistischer effect dan op de andere platen, wat meer eighties ook misschien. Tiener in de jaren 80 zijn, dat levert toch iets op uiteindelijk. Als je ooit Joy Division hebt gehoord als je te jong was, dan kwam het eigenlijk nooit nog echt goed (grinnikt).

Lokerse Feesten was vorig weekend, niet teleurgesteld om daar als opener te spelen?

Alex: Ik ben altijd blij als ik al ergens kan spelen. Een gegeven paard kijk je nooit in de mond, wat wel waar is. Uiteindelijk zijn er veel bands en veel minder festivals dan een aantal jaar geleden, er is veel minder plaats maar wel veel meer groepen, dus als je eigenlijk al kunt spelen, mag je al blij zijn. Ik heb het wel al laten voelen op het podium, wat ik ook wel echt vind, dat heavy Belgische bands, niet in alle gevallen maar dikwijls, te laag geprogrammeerd worden. Je kan daar over blijven zagen, maar op dat podium, op die affiches staan, dat is het belangrijkste.

Al is dat maar een half uurtje?

Alex: al was dat maar een half uurtje. Dat is wel moeilijk want je hebt dan maar zo’n zes nummers… Da’s kort. Je moet dat dan maar proberen te doen in 47 graden, dat was echt belachelijk. Ik denk dat ik daar de rest van de dag heb lopen recupereren van met mijn hoofd in die volle zon te staan.

…Met zwarte jacket.

Alex: Ik weiger die uit te doen. Fuck it, als je er goed wil uitzien, dan moet je er wat voor over hebben. Soit, we waren wel blij dat we er stonden, absoluut.

Wat plan je na december nog? Buiten Sportpaleizen vullen?

Alex: Da’s een ding ja.

Andries: Ik denk dat de Kris nog met een soort alternative heavy band zal verder gaan. De Jan zal ook wel met Furia verder gaan. Tim is al jaren met een deathmetalband bezig. Ikzelf, persoonlijk denk ik dat ik niet zoveel meer zal doen. Ik heb een hardcoreplaat, Overlord, die gaat uitkomen. Die podcast ook. Maar muzikaal, ik heb zeker niet meteen de ambitie om me in een nieuw band avontuur te storten. Dan had ik beter dat blijven doen.

Alex: En bij mij, ik zal wel zien. Ik denk niet dat muziek gedaan is voor altijd bij mij, maar welke vorm dat dat gaat nemen, wat dat gaat zijn, dat ga ik even op mij laten afkomen.

Solo met begeleidingsband?

Alex: Tcho liever niet. Dan toch een full-blown project of nieuwe band, maakt niet uit. Maar niet van dat soort culturele centra subsidie projecten enzo, daar word ik een beetje zenuwachtig van.

Die podcast, Welcome to the AA, heb je nog mensen die je daar echt in wil?

Alex: Veel! We hebben al een aantal grote namen gehad en we gaan er nog een aantal hebben. Iemand waar ik naar uitkijk, die ik gevraagd heb en die het ook wil doen, is Thomas Lindberg, de zanger van At The Gates. Die gaat trouwen met een vriendin van ons, die woont ook in Antwerpen momenteel. Die wil dat wel doen, dat vind ik al een hele leuke als we dan toch in de spirit of metal bezig zijn. Die ga ik ook in het Engels moeten doen, dus dat is ook leuk voor mij. Wie zouden we nog willen?

Andries: Henry Rollins!

Alex: Henry Rollins, tzal wel zijn! Als we die ooit in de podcast krijgen! En als we Joe Rogan ooit hebben, dan stoppen we (lacht). Dan is het goed geweest.

Andries: Iedereen met een goed verhaal is welkom.

Alex: Absoluut. Het hoeft ook niet altijd een mega bekendheid te zijn. Vaak zijn er mensen die met heel interessante dingen bezig zijn. We hebben bv. ook Stijn Deschacht eens gehad, dat is de tourmanager geweest van Epica maar die heeft ook een bedrijf van chilipepers en chilisauzen gehad die hij verkocht. We zijn altijd fan van mensen die zotte dingen doen en daar volledig voor gaan. Die hun verhalen zijn soms even interessant als die van heel bekende mensen. Zolang je leuk bent om mee te babbelen, ben je welkom to the AA.

Categorie: