Interview met Alex Agnew van Diablo Blvd.

Artiest: Diablo Blvd.

Geïnterviewde: Alex Agnew

Interview afgenomen te: Wattman, Antwerpen

Label: Sony Belgium / Nuclear Blast

Op vrijdag 22 september verschijnt het nieuwe album van Diablo Blvd, Zero Hour getiteld.  Wij mochten het album reeds op voorhand beluisteren en waarom wij het lichtjes geweldig vinden kan u op onze recensiepagina herlezen. We kregen ook de kans om aan te schuiven bij de opperduivel, Alex Agnew. Een gelegenheid die we ons niet lieten ontvallen natuurlijk. In een etablissement in Berchem troffen we Agnew aan. Bij het zien van mijn Pearl Jam tattoo en de Bliksem (de vorige band van nieuwe DB bassist Jan Rammeloo) sticker op mijn notitie boekje brak hij zelf het ijs en waren we al snel klaar voor een lang gesprek over de nieuwe plaat, muziek in het algemeen en de bedenkelijke toestand van het mensdom.

Dag Alex, mag ik meteen met het slijmmomentje beginnen, dan hebben we dat toch al gehad? Proficiat met de nieuwe plaat. Ik heb ze al gehoord, ik heb ze ook besproken. Ik denk dat ik één van die drie reviewers ben die de vergelijking met Bowie heb gemaakt (ik had uit het gesprek dat hij had met de reporter die voor mij aan de beurt was opgevangen dat er drie mensen onafhankelijk van mekaar ergens een bepaalde gelijkenis met Bowie hadden gehoord).

Ah mooi zo, dat hoor ik graag. Er was één iemand in Denemarken en één in Australië die dat ook hadden gedaan. Onafhankelijk van mekaar. En toen dacht ik: Oké, we hebben blijkbaar toch iets goed gedaan.  En het gaat ook altijd over hetzelfde nummer (The Future Will Do What It's Told).

Ja, het zijn enkele details daarin die het doen hoor, je timbre, je frasering. Muzikaal ook wel, ook al hoor ik in dat nummer ook wel veel The Cult terug.

Zeker!

Nu, de plaat in z'n geheel dan. Jullie zijn vorig jaar in september de studio ingetrokken. Wanneer was ze effectief ook af?

Eind september al. Normaal ging het album in februari al uitkomen maar dat werd dan uitgesteld. Dat is iets waar je zelf niets over te zeggen hebt eigenlijk, dat is de planning van de platenfirma die dan beslist dat ze ze liever op een ander moment uitbrengen. En dan sta je daar zelf van ... euh, ok dan...

Maar er waren al shows geboekt enzo?

Ik heb een hele toer gedaan met comedy toen, dus voor mij maakte dat niet zo heel veel uit. Wat er dan wel goed aan was, was dat we daardoor de tijd hadden om even terug te gaan naar de plaat en alles nog eens te herbekijken. Daardoor zijn er op het laatst nog een aantal zaken gewijzigd.

Zijn er nog nummers gewijzigd daardoor?

Neen, dat niet, een aantal kleinere dingen, een paar sounds hier en daar. Een paar dingen die we erbij wilden. De volgorde van de plaat is daardoor wel een paar keer gewijzigd geweest, dat wel. De originele volgorde waarin we ze wilden uitbrengen was niet hetgeen het uiteindelijk geworden is. Wat goed was, want ja, je brandt de nummers eerst zelf op een CD'tje en je luistert daar naar en dan merk je dat de volgorde toch niet ideaal is. Nu zit ze zoals ze het beste loopt. Het vertrekt, schiet uit de startblokken en het stopt niet meer. En dat is eigenlijk wat we willen.

Was het van het begin al duidelijk dat Animal het openingsnummer ging worden? Want dat is toch echt wel een nummer dat de deur meteen intrapt.

In het begin is daar nog wel even discussie over geweest maar dat duurde niet lang. Dat nummer 'klopt' ook nergens anders op de plaat. Dat klopt alleen maar als je daar de plaat mee begint. Het is ook meteen met de deur in huis vallen hé, allez, dat is niet met de deur in huis vallen, dat is de deur eruit trappen. Onze vorige platen hadden altijd een nogal episch nummer om het album mee te beginnen en dit is gewoon stamp de deur open en gaan.  Heel deze plaat is een statement dus ik vond dat het statement er vanaf seconde één al moest zijn. Zodat de mensen iets hebben van: hé, ok, welkom terug, jullie zijn even weggeweest maar jullie zijn geen tijd meer aan het verspillen met binnen te komen. We dachten dat er geklopt werd en jullie zitten al in de living het kot af te breken. Dat gevoel is het basically eigenlijk wel zo'n beetje wat het moet zijn.

Het is inderdaad eens iets anders dan de gemiddelde intro.

Ja, en omdat Demonize zo een mega intro heeft was dat iets waarvan er sommigen voorstelden dat dat misschien beter de opener zou kunnen worden maar ik, allez, wij allemaal in de band vonden dat we dat al eens gedaan hadden. Plus, ja, Animal werkte gewoonweg op geen andere plaats op het album. Dat moest de binnenkomer zijn.

Demonize is absoluut een geweldig nummer maar zou, volgens mij dan toch, ook niet werken als opener omdat het een beetje afwijkt van de rest van de nummers. Het is niet representatief voor de plaat an sich.

Dat was één van de eerste nummers die we geschreven hebben voor de plaat. Zeker de eerste riff die we hadden, die doomy, Black Sabbath-achtige riff. Het sluit nog het meeste aan bij oude Diablo vind ik, op bepaalde vlakken. Terwijl dingen als Animal of Sing From The Gallows en zo duidelijker de invloeden die nieuw waren laten horen. Bij mij was dat mijn 80's new wave verleden dat naar boven kwam. Dat kwam eigenlijk door een gesprek met iemand op een personeelsfeest van Nuclear Blast. Je kent dat, je begint wat te drinken en dan word je wat zat en begin je zo een beetje de waarheid aan elkaar te vertellen naarmate de avond vordert. En die persoon zei me dus dat wat hij zo tof vond aan een nummer als Follow the Deadlights, de kruising was tussen rock en metal en new wave. Dat was alsof er een puzzelstuk op z'n plaats viel bij mij. Iets waarvan ik ook dacht: ja, dat is iets waar wij inderdaad verder in moeten gaan. Dat beetje koudere, donkerdere. Waar je op de vorige plaat nog dingen had als Get Up 9 bijvoorbeeld waar een meer thrashy riff in zat. Ik ben persoonlijk nooit zo een thrash metal gast geweest. Bij mij komt de snelheid en de agressie meer uit de punk en hardcore en post-punk dingen zoals Killing Joke bv. waarbij je bijna iets dansbaars aan die agressieve beat hebt. Dat is hetgeen we meer wilden bereiken. En ook, die lijn doortrekken doorheen heel de plaat. Geen uitstapjes meer. Op voorhand durven zeggen, dit is de lijn van de plaat en die gaan we ook aanhouden. En dat hebben we volgens mij ook gedaan.

Als we releasegewijs even tellen zijn we dit jaar tien jaar na jullie eerste demo Scarred & Undefeated (2007) en is Zero Hour de vierde full cd. Heb je het gevoel dat je productiegewijs dan op schema zit met Diablo Blvd, dat je er tot nu toe al hebt uitgehaald wat er in zit? In het huidige muzikale klimaat is één plaat om de 2,5 jaar ook gemiddeld te noemen.

Dat is inderdaad gemiddeld, ja. Dat is niet zoals vroeger toen Black Sabbath of Deep Purple 8 platen op 6 jaar tijd uitbrachten of van die bands die aan de lopende band platen scheten. Maar wat die ook hadden was dat er toen veel minder was. Wat zij deden kreeg meer aandacht. Het zijn andere tijden nu. Ik weet niet ... zijn er dingen waarvan ik denk, hadden we veel verder kunnen staan dan waar we nu staan, als we ... dat zou kunnen. Aan de andere kant ben ik ook van mening dat alles een beetje gebeurt zoals het moet gebeuren. We hebben die deal getekend met Nuclear Blast op basis van wat toen onze beste plaat was (Follow the Deadlights), die het meest klaar was voor een internationale release, waarvan we ook voelden dat we onszelf er ietwat deftig mee op de kaart zetten.  En van deze nieuwe plaat denk ik dat het degene is waarmee we aan de wereld gaan tonen dat we er zijn. Ik moet zeggen dat alle recensies die we tot nu toe hebben gehad vanuit de hele wereld, er allemaal zijn zoals die van jullie, recensies van 9-9,5 enzo. Zotte punten gewoon, waarbij wij denken 'Holy shit, vinden jullie dit zo goed?' Maar het maakt ons tegelijkertijd ook wel duidelijk dat we blijkbaar toch iets losgemaakt hebben met deze plaat.

Als ik zelf even mag ingaan op die score die we hebben gegeven? Want jij noemt dat 'zotte punten' maar, voor mij althans, is het meer vanuit het gevoel dat dit niet alleen een goede plaat is op het moment dat ik ze beluisterde. Ik merkte ook een enorme stap vooruit sinds het vorige album en tegelijkertijd voelt het ook aan alsof zelfs dit op een volgende plaat nog kan leiden tot vooruitgang. Wanneer een band na een steengoede plaat nog eens eenzelfde steengoede plaat maakt zonder dat die echt verschilt met de vorige wordt daar ook nog een hoge score aan gegeven maar dan een minder zotte.

Dat vind ik zelf ook belangrijk en het is daarom bijvoorbeeld ook dat ik zelf altijd een grote fan ben gebleven van Metallica omdat die altijd zo van die waanzinnige risico's nemen waarvan we soms wel denken, tja ... Slayer heeft bijvoorbeeld nooit dat soort dingen gedaan. Die hebben dus ook nooit de shit over zich heen gekregen die Metallica vaak krijgt maar die hebben dan ook niet dat zotte oeuvre dat Metallica heeft. Het blijft altijd interessant om uit te kijken wat hun volgende zet gaat zijn.  Terwijl een nieuwe Slayer plaat weer iets zal zijn waarop ze proberen te klinken zoals op Reign In Blood.  En dat is bij nog heel wat andere bands ook wel een beetje zo. Bij Diablo Blvd hebben we toch steeds een drang naar vernieuwing, naar vooruitgang.

Is dat echt een bewust proces? Iets waarvoor je met z'n allen rond de tafel gaat zitten om het te bespreken?

Zeker! Er wordt absoluut over gesproken. Het is niet iets dat per ongeluk gebeurd. Natuurlijk, als je muziek maakt is er altijd ruimte voor spontaniteit. Het nummer God In The Machine bv is muzikaal geschreven op tien minuten. Kris en Andries waren met z'n tweeën wat aan het jammen en ineens was er zoiets van 'Hé, dit klinkt tof' en zelf zit je op dat moment te vechten met zevenhonderd bladzijden tekst maar klikt er iets waardoor je roept 'hé gasten, speel dat nog eens, dat is wel cool'. En zo was er vanuit niets plots een nummer. Dus dat ontstaat wel maar de sfeer waarin zo'n nummer zit, dat heb je wel op voorhand bepaald. We zijn wel samen gaan zitten en hebben besproken wat wel en wat niet ging gebruikt worden. We hebben er soms ook bewust dingen uitgesmeten omdat ze te happy of te majeur klonken, die moesten eruit (lacht). We zijn ook wel door een redelijk donker dal gegaan hoor. Vooral met gitarist Dave die weg is gegaan, dat was niet zo'n heel leuke periode voor de band. Een hoop persoonlijk dingen ook in ieders leven, dingen waar je niet aan ontkomt, zoals ouders die sterven of zo. Tja, het was gewoon zo'n periode waarin dat er wel wat vervelende dingen gebeurden in ons leven. Waardoor je vanzelf een beetje in een donkere mindset terecht komt en dat je ook geen zin hebt om een plaat te maken die vol vrolijke liedjes staat.

En helpt het maken van zo'n plaat dan ook om uit die donkere mindset te geraken?

Natuurlijk. Elke vorm van creatieve uiting is goed. Je kan door er mee om te gaan iets negatiefs in iets positiefs ombuigen. We zijn er als band ook enorm door naar mekaar toegegroeid. We hebben met vier die plaat geschreven, Kris, Tim, Andries en ik.

Jan (Rammeloo) speelt nog niet mee op de plaat?

Neen, Jan was er nog niet bij. Tim heeft, net zoals op al onze andere platen trouwens, de baspartijen ingespeeld (Tim Bekaert was toen effectief de bassist maar switchte na het vertrek van Dave Huybrechts over naar de gitaar, nvdr). Hij heeft zichzelf trouwens echt wel overtroffen qua baslijnen nu, heeft echt heel zotte dingen gedaan. Maar we zijn ook meer expirementeler gaan doen, dingen geprobeerd die we nog nooit gedaan hadden. En als er ooit nog een plaat komt, want wie weet dat nog in het klimaat van tegenwoordig? We moeten ook kijken naar wat de wereld nog meer wordt hé, misschien is het niet eens meer de moeite dat je het nog maakt.  Een plaat uitbrengen is tegenwoordig niet meer zo evident.

Wel, je maakt nu eigenlijk zelf het bruggetje naar de volgende vraag die ik wil stellen, waarvoor mijn dank. Ik las enkele dagen geleden op planetrock.com een interview met Ozzy Osbourne waarin hij zij dat hij ergens wel zin heeft om nog een nieuwe plaat te maken (zijn vorige, Scream, dateert al uit 2010) maar dat het volgens hem een 'waste of money' is omdat niemand nog platen koopt. En dat je ook al helemaal niet veel exemplaren hoeft te verkopen om tegenwoordig nog een hit te scoren. Ben je het eens met zijn uitspraak? Of niet zo meteen?

Goh, er mee eens zijn? Ik ben er zeker van dat hij zoiets ook niet zomaar zegt. Die mens heeft zijn eigen platenverkoop per release waarschijnlijk ook wel zien dalen, wat eigenlijk ook wel bij iedereen gebeurd. Wat nu een goedverkopende plaat is, dat zijn cijfers waarvoor ze je tien jaar geleden gedropt zouden hebben.  Je kan dat ook niet meer vergelijken, je hebt heel weinig bands nog, denk ik die 'miljoenen' verkopen.  Zeker in het heavy genre al niet meer.  Ik weet nog dat enkele jaren geleden Avenged Sevenfold met Hail to the King de populairste metalplaat van het jaar had en dat waren dan iets van een 160000 verkochte stuks. Als je dan weet dat Limp Bizkit met Chocolate Starfish in het openingsweekend drieëneenhalf miljoen exemplaren verkocht dan weet je dat je uit andere tijden komt.

Maar denk jij dat het enkel en alleen maar door het downloaden komt? Volgens mij gaat het veel verder dan het feit dat de mensen enkel maar met hun muis moeten klikken om een plaat binnen te halen.

Dat is een mentaliteit. Ik denk dat mensen ook veel minder naar albums luisteren dan vroeger, dat het veel gefragmenteerder gebeurt tegenwoordig. Als ik kijk naar mijn eigen dochtertje, die stelt playlists samen. Die zet liedjes bij elkaar die ze leuk vindt en dan maakt ze een Spotify playlist enzo. Wat niet wilt zeggen dat niemand nog naar albums luistert want dat is ook niet waar. Hoewel het wel een nichemarkt blijft is er wel degelijk een heropleving van vinyl met mensen die terug de charme vinden van een elpee op te leggen. Ik denk niet dat het hopeloos is of zo, ik ben zeker niet iemand die de toekomst op dat vlak alleen maar duister inziet. Aan de andere kant, een plaat opnemen moet nog wel een beetje rendabel blijven. Een plaat opnemen kost veel geld. Je gaat een studio in, je hebt een producer, een technicus, dat zijn allemaal mensen die betaald moeten worden. Als je dat dan ook nog eens laat mixen en masteren door iemand die er wat van kent dan moet je daar ook weer veel geld aan geven. En dat moet allemaal ook nog een beetje renderen natuurlijk. Het heeft weinig zin dat je, bij wijze van spreken, 25000 euro aan het maken van je plaat uitgeeft, als die geen 25 stuks meer gaat verkopen. Dat zijn ook de dingen waar je rekening mee gaat moeten houden.

OK, maar je kan je opnamemethode tegenwoordig zo duur of goedkoop houden als je zelf wilt, bijvoorbeeld door thuis met de pc op te nemen. Maar denk je dat er ook niet ergens een overaanbod is? Sla een muziekmagazine open zoals bv. Classic Rock Magazine of de Rock Tribune op het gedeelte van de nieuwe releases, dat is toch zot gewoon?

En dan heb je drie bladzijden met de 'A', inderdaad.  Er is misschien wel een mega overaanbod. Alhoewel ik mij herinner dat er ook al in de jaren negentig soms een uitgave had van bv. Aardschok waarop dan stond 'Recordaantal besprekingen van nieuwe releases' dus wat je nu hebt is misschien niet zozeer het overaanbod, want er was altijd al redelijk veel maar de vluchtigheid van alles. Er blijft heel weinig nog iets hangen of krijgt de ruimte om te groeien of om een klassieker te worden.

Ik denk dat wij ongeveer dezelfde leeftijd hebben dus iets wat jij je ongetwijfeld zeker nog herinnert zijn zo de 'platen van het moment'. Je leefde er met z'n allen naar toe tot ze uitkwam, je kocht die ook met z'n allen en bleef er ook met z'n allen nog maanden naar luisteren...

En je bleef er ook nog maanden over lullen tegen mekaar. Ja, dat is inderdaad wel veranderd. Ik herinner mij ook nog dat je zo platen had die vanuit het nergens leken te komen. Een band die niemand kende die een plaat uitbrachten en ineens kende iedereen die band én die plaat. Life Of Agony was zo'n voorbeeld met River Runs Red of datzelfde jaar toen Bloody Kisses van Type O Negative uitkwam dat ik die twee platen non-stop heb gespeeld totdat Ugly en October Rust uitkwamen. Dat was niet van 'oh, dit is tien minuten cool en dan vergeten we het en gaan we naar het volgende'. Dat heb je nu wel veel meer, alhoewel ik ook niet meteen weet wat er dan veranderd is. Misschien met onze manier van luisteren? Wat dan eventueel toch wel te maken zou kunnen hebben met dat downloaden en streamen enzo. en dat mensen ook niet meer het gevoel hebben dat ze er voor moeten betalen. Dat is zowat de mentaliteit geworden. Daardoor verliest muziek wel zijn waarde, wordt het een soort wegwerpproduct. Vroeger koesterde je dat meer. Je zat te wachten op een bepaalde plaat, je moest ervoor naar de platenwinkel, je telde je centjes ervoor neer en je luisterede er ook intensief naar. Nu heerst er meer zo iets van: 'bwa, uw nieuw liedje, ik zal het wel eens spotify-en en als ik het leuk vind dan download ik het misschien wel'. De manier waarop muziek tegenwoordig geconsumeerd wordt is inderdaad wel drastisch veranderd.

Soms heb ikzelf ook wel eens het idee dat mensen eigenlijk geen nieuwe muziek meer willen. Als je kijkt naar het succes van radiozenders die zich wentelen in nostalgie en constant top zoveels uit de jaren weet-ik-wanneer draaien.

Ja, het is inderdaad dat. Ofwel, wat je heel hard hoort met nieuwe muziek is dat het een soort soundtrack van de avond moet worden.  Ik zat naar een reportage over Rock Werchter te kijken en daar zag ik Oscar & The Wolf en Bazart en dat soort dingen en heel die tent staat daar dan zowat te dansen en het is één grote gezelligheid enzo maar dat is dan ook alles. Dan denk ik wel eens, waar zijn de gasten die zo nog eens een deur durven intrappen? Of die iets te zeggen hebben? Dat gebeurt niet meer. En je voelt ook dat daar precies niet veel nood meer aan is momenteel. En de enigen die daar wel nood aan hebben, dat zijn oudere mensen. Omdat die zo iets hebben van waar is onze muziek naartoe? De reden waarom jij bijvoorbeeld indertijd naar muziek bent beginnen luisteren is een heel andere reden dan waarom jonge mensen naar muziek luisteren. Je kan daar niet uiteindelijk ook niet veel aan veranderen. Je kan je daar heel de dag druk om maken maar dat helpt niet veel. Uiteindelijk kun je ook alleen maar muziek maken voor jezelf en zien wie er mee aan boord stapt.

Ik moet zeggen dat ik het toch fijn vind dat je ons al bij de ouderen rekent, Alex.

Ja man, ik wordt er ook 45 dit jaar dus ik kan ook niet meer gaan beweren dat ik nog tot de jeugd behoor, dat zou een beetje ... Maar aan de andere kant, dat verschuift ook allemaal wel hé. Een 45-jarige van nu is er niet één van in de jaren zestig want dat was toen al een ouwe, bijna gepensioneerde, saaie vent. En dat ben je in deze tijden niet meer. Nu heb je het gevoel dat je nog vanalles te doen hebt in je leven. Ik zal het zo zeggen: ik blijf even actief maar uit het bed kruipen gaat gepaard met wat meer geluid dan vroeger. Maar voor de rest ca va.

We zijn ondertussen wel een beetje van de plaat afgeweken. De boodschap van de plaat is voor iedereen denk ik wel duidelijk, dat is dat we onszelf en de aarde rustig maar gestaag naar de k.l.o.t.e.n. aan het helpen zijn. Nu, dat is een boodschap die je tegewoordig in heel wat metal platen hoort en het is precies, maar misschien luister ik daarvoor zelf naar te weinig andere genres, alsof het ook alleen maar in de metal dat je die boodschap tegen komt.

Ja, omdat het ook meestal die mensen zijn die het allemaal niet al te rooskleurig inzien, de metallers. Het hoort misschien ook wel een beetje bij het genre. Wat ik wel vind is dat je zelfs in de metal nog maar redelijk weinig maatschappijkritiek hebt. Je voelt en ziet dat ook met Amerika tegenwoordig in het algemeen. Kritiek op Trump bijvoorbeeld, er zijn er maar weinig die zich daar aan wagen. Ik mis dat wel een klein beetje. Ik mis de Jello Biaffra van deze tijd, degene die echt iets te zeggen heeft waarbij je zelf denkt van 'oké, die heeft hier een mening over'. Ook in interviews mis ik dat wel. Bij veel muzikanten die ik interviews bezig hoor vind dat ze eigenlijk weinig echt vertellen. Daarom vind ik het belangrijk dat wij dat wel doen, alhoewel dat misschien onnozel kan klinken. Wij hebben wel een mening en misschien is dat niet altijd wat de mensen willen horen maar we hebben ze wel. Wat ik altijd een coole uitspraak gevonden heb is er één van Trent Reznor van Nine Inch Nails die ooit zei: "Art is resistance". Dat vind ik ook waar en al wat ik doe heb ik atijd zo bekeken. Heel mijn comedy carrière is ook een opgestoken middenvinger naar al hetgeen bekend is in dit land. Ik heb heel hard een houding van, ik heb niets met jullie te maken. Ik ben altijd zo geweest ... wij zijn altijd zo geweest. Ook binnen de metalscene zijn wij altijd een buitenbeentje geweest. Wij zijn altijd die band waarvan niemand echt weet waar we nu bijhoren. We zijn teveel rock om metal te zijn maar ook teveel metal om rock te zijn. We horen niet bij één bepaalde scene maar dat doet er ook niet toe want ik vind het veel belangrijker om een Eegen gezicht te hebben dan om zomaar ergens bij te horen. Pas op, dat kan soms ook veel gemakkelijker zijn hoor. Als je bv. een straight up thrash metal band bent, dan je meteen met 10 bands eindeloos gaan touren als je dat wilt. Bij ons is dat niet zo evident. We maken het onszelf op dat gebied wat moeilijker omdat niemand echt weet waar ze ons moeten bijsteken. Maar tegelijkertijd kan je in zo'n scene ook vast roesten en dat is wat ieder van ons van bij het begin al altijd heeft willen vermijden. Het is en blijft voor ons veel interessanter om niet enkel de mensen rondom ons in vraag te stellen maar vooral onszelf. We worden ook ouder, wij zijn niet meer dezelfde gasten als diegene die indertijd met de band zijn begonnen. Ik weet nog dat toen we startten met Diablo we graag alle clichés op een hoopje gooiden. Hoe meer, hoe toffer. Nog meer solos, nog meer die benen wijd open over de monitor, zo van die dingen. Maar je evolueert, je verfijnt wie je bent en je durft de clichés er uit gooien. Bij elke nieuwe comedyshow die ik ineen steek neem ik mezelf dat ook altijd voor van minder over politiek te gaan en er meer 'flauwekul' in te steken. Maar dan begin ik die show te schrijven en dan eindigt het ermee dat 90% bestaat uit maatschappijkritiek en over politiek gaat. Dat is echter wie ik ben en op een bepaald moment moet je dat zelf ook kunnen en durven accepteren.

Stoort het je ergens toch niet dat, in het kader van de boodschap van Zero Hour, we ondertussen allemaal wel beseffen dat we niet goed bezig zijn en regelrecht op het einde afstevenen, maar dat er, basically, nog altijd niets aan gedaan wordt?

Ik vrees dat wij gewoon niet voldoende geövolueerd zijn daarvoor. Dat is juist een beetje de grap, wij zijn de meest geëvolueerde apensoort op deze planeet, we doen het net een beetje beter dan diegenen voor ons maar er zijn ook een aantal dingen, die, hoe zeg je dat, "that have served their purpose". Godsdienst heeft bv. gedaan wat het moest doen maar dat moet weg nu. Hetgeen ons onderscheidde van alle andere primatensoorten en zelfs mensensoorten, zoals de Neanderthaler om de bekendste te noemen, waarmee we de planeet delen of gedeeld hebben. Onze soort kan dingen verzinnen die niet bestaan, dat is iets wat niemand anders kon. Wij konden bv. zeggen, we maken een standbeeld van een man met een leeuwenkop en dat is dan de geest van de stam. Zoiets. Dat evolueerde dan naar goden en een god. Dat zorgde er eigenlijk voor wij enorm veel mensen konden scharen achter één gemeenschappelijk idee, wat andere mensensoorten niet konden. Die hadden die verbeeldingskracht niet. Pas op, dit heb ik niet zelf uitgevonden hoor, daar zijn echt al veel boeken over geschreven. Het opmerkelijke aan onze soort is dat wij duizenden, neen, miljoenen mensen hebben kunnen verenigen achter een soortgelijk idee, nl. een godsdienst of een ideologie. Een god die niet bestaat bovendien want je kunt dat niet bewijzen hé. Dat wordt geloofd en voor waar aangenomen en dat konden andere mensensoorten dus niet. We verschillen maar enkele chromosomen met bonobo's of chimpansees maar wat je daar ziet is dat een troep kan groeien maar vanaf dat die te groot wordt versplinterd die omdat de alfamannetjes te veel ruzie beginnen maken. De enige manier waarop de mens de troep groter kon maken was door het op te hangen aan 'iets' dat groter is dan wijzelf. Op die manier hebben wij landen, naties, imperiums kunnen vormen doorheen de geschiedenis maar dat heeft nu z'n doel bereikt en is niet meer nodig. We zijn er. Nu zou een mensensoort net dat stapje verder moeten zetten in de evolutie. We moeten komaf maken met onbelangrijke dingen als afkomst, ras, geslacht en die dingen. Precies alsof, omdat ik toevallig 'ne piet' heb dat ik meer mag doen en verdienen dan iemand zonder, dat slaat nergens op. Er zijn heel veel dingen die nergens op slagen maar die we toch blijven doen omdat ze gebaseerd zijn op een heel primitief 'iets' dat in ons zit. Waar het nummer Animal trouwens ook over gaat. Over een primitieve reactive op primitieve acties. Er gebeurt bv. een vreselijke aanslag en je eerste, eigen reactie is 'maak die geradicaliseerden allemaal kapot'. Maar dan ben je dus dierlijk aan het reageren op een dierlijke actie. Zo kom je niet tot evolutie maar tot oorlog en miljoenen doden. Dat gaat dus niets beter maken. Wat we nu eigenlijk nodig hebben is een evolutie en niet een revolutie.

(Alex onderbreekt even omdat zijn telefoon begint te toeteren en bellen) Haha, ik krijg net een sms binnen van Tim (Bekaert, gitarist): "Ik denk er ernstig over na mijn slaapkamer opnieuw te behangen ... met reviews" Omdat ze bijna allemaal zo positief zijn.

Misschien, als alle reviews zo positief zijn, mag je stilaan beginnen te concluderen dat je misschien toch wel iets goeds gedaan hebt.

Ja, dan was het goed hé (lacht). Nu, de wet der middelmatigheden zegt dat er ook wel eens een negatieve moet komen, en bij de vorige plaat was dat effectief ook zo. Dan waren er een aantal reviews die het heel goed vonden maar ook enkelen die zegden dat het kut was. Maar nu zijn het er dus enkel maar super positieve. We worden er al bijna een beetje wantrouwig van. Net alsof elk moment die rubberen maskers afgenomen gaan kunnen worden en het allemaal maar een grap blijkt te zijn, zoiets. Ook een typisch menselijke reactie weer hé. Als het te positief is begin je te wantrouwen, is het te negatief word je 'ambetant'. Maar ik denk nu wel dat we op één of andere manier toch een snaar hebben geraakt met deze plaat.

En als je dan een negatieve review krijgt, gaat het dan om terechte kritiek waar je jezelf eventueel in kan terugvinden? Of zijn reviews in de trend van 'Ik kan Diablo Blvd niet hebben want dienen Agnew komt met zijn bakkes teveel op tv'?

Die waren er ook maar dat is waardeloze kritiek hé, daar heb je niets aan! Kritiek kan nuttig zijn als er dingen in gezegd worden waar je iets aan hebt. De vervelendste kritieken zijn die waarbij je zelf denkt, verdorie, ze hebben wel een beetje een punt. Daar kan je ook iets mee aanvangen. Die kunnen er voor zorgen dat je jezelf in vraag durft stellen en gaat herevalueren. Maar we hebben ook een paar negatieve kritieken gekregen die te onnozel waren voor woorden gewoon en vaak gewoon op de man speelden, waarin het alleen maar over mij ging. Tja, daar hecht je gewoon ook geen waarde aan hé. Er was er ook eens één die ons afbrak met het argument: 'ja, die lijken op Volbeat en ik haat Volbeat'. Mijn reactie is dan, 'neen, wij lijken niet op Volbeat maar als jij dat echt vindt kan ik er ook niet veel aan doen, ik ga ook geen poging doen om u van het tegendeel te overtuigen'. Aan dat soort kritiek heb je helemaal niets en die doet er dan ook niet toe vind ik. Je kan toch ook niet op voorhand enquêtes gaan houden over wat de mensen willen horen en dan zo'n plaat maken? Je maakt toch hetgeen waar je zelf van houdt? Anders maak je wegwerp popmuziek. Als iemand een film maakt en een screening doet voor 200 mensen en die zeggen: 'toffe film maar er moet een happy end aan'. Als die dan het einde opnieuw maakt maar dan met een happy end, dan vertelt hij niet meer het verhaal dat hij eigenlijk wilde vertellen. Terwijl ik vind dat als hij het verhaal wil vertellen dat hij voor ogen had, de kijkers dat unhappy end er maar bij moeten nemen.  En dat geldt ook bij het maken van een plaat of iets anders. Als je maakt wat je wilt maken dan doe je dat ook meer gemotiveerd.

Heb je het titelnummer van de plaat bewust instrumentaal gehouden? Als teken dat de boodschap van de plaat op zichzelf al duidelijk genoeg is?

Dat is eigenlijk pas achteraf gekomen. Het was iets waar we nog een titel voor nodig hadden en ineens viel het bij iemand om dat gewoon Zero Hour te noemen en iedereen vond dat meteen een goed idee. We hadden op dat moment nog geen nummer dat Zero Hour heette, dat was gewoon al de titel van de plaat. En het klopte ook wel ergens. Het leek ons wel cool dat het titelnummer een instrumentaal nummer zou zijn. We hadden inderdaad al veel gezegd op dat moment. Het is ook een beetje een rustpunt op de plaat geworden. Een soort van overgang ook. Dat is tenslotte ook wat zero hour is, het moment voor dat er iets belangrijks staat te gebeuren. Heel dat apocalyptisch idee dat er door die plaat loopt, dat is voor mij niet het einde der tijden of het einde van de wereld. Neen, dat is het einde van de dingen op de manier waarop we ze gewoon zijn. Er zijn al veel apocalypsen of grote omwentelingen geweest in de loop der tijden. Zeker als ze het begin van een nieuwe eeuw of een nieuw millenium meemaken, beginnen mensen vaak rare dingen te doen. Iets dat ik misschien al veel heb verkondigd in interviews maar mensen kiezen tegenwoordig ook weer meer voor verandering. De populairste partij momenteel in ons land heeft de 'V' van verandering als teken. Mensen willen dingen anders. Daarom stemden ze in Amerika niet op de status quo waar Hillary Clinton voor stond maar voor dat ongeleid projectiel Donald Trump waarvan niemand weet wat het gaat geven. Tot hier toe is er onder hem nog niet veel verandering.  Net zoals de Brexit ook overduidelijk een teken van de bevolking was dat ze verandering willen. Niet alleen maar nog meer van hetzelfde.  Poetin die ook hengelt naar een glorieus verleden waarin het zogezegd allemaal veel beter was.  Make (vul naam van land in naar believen) ... great again, is tegenwoordig bijna ieders slogan. Er is weer die neiging om terug te grijpen naar die ene man of vrouw die het voor ons allemaal gaat regelen. "Vroeger was het beter ..." maar wanneer was dat, vroeger?

Ik moet plots denken aan een scène uit de serie Newsroom waarin de acteur Jeff Daniels als een professor in een aula de vraag van een studente "What makes the USA the greatest country in the world" pareert met een opsomming van allerlei zaken waarin de VS vrij gemiddeld is en concludeert met "Are we the greatest ..."?

Dat ken ik ook. En ook dat ze enkel nummer één ter wereld zijn in dingen als meeste gevangenen per vierkante kilometer of mensen die geloven dat engelen echt bestaan enzo. Wat daar ook wel cool aan is, is dat hij op het einde nog zegt: "We sure as hell used to be. We put our money where our mouth was, we weren't so afraid all the time". En dat klopt in het echt ook wel zo'n beetje. Wat Amerika vroeger had was meer een idee van onbegrensde mogelijkheden en dat zijn ze wel een beetje verloren. Hetgeen ook niet volledig onlogisch is want ze zijn tenslotte geen jonge natie meer.  Het is niet meer de 'nieuwe wereld' waar mensen naartoe trokken om weg te geraken uit de 'oude' wereld, zoals veel Ieren en Italianen destijds deden. En die hebben toen inderdaad een nieuwe wereld gebouwd waarin het mogelijk was om met niets te beginnen en te eindigen ergens in een penthouse. Zoiets bereikt op een bepaald punt ook zijn verzadeging. Wij zijn 'old world', onze imperiums dateren al van eeuwen voor dat van de Amerikanen. Wij zijn het cynisme al lang voorbij en zitten nu op een punt waarbij we ons afvragen wat we nu nog moeten verzinnen. En daaruit ontstaat ook die valse nostalgie naar tijden die eigenlijk nooit bestaan hebben.

Stel nu eens dat de mensheid morgen toch collectief wakker wordt en zich realiseert dat jij gelijk hebt. En dat ze zich massaal tot jou wenden om zich te laten leiden. Hou zou je daarop reageren? 

De eeuwige vloek van de criticus is dat het gemakkelijker is om vanaf de zijlijn kritiek te geven. Ik zie het ook niet als mijn job om oplossingen te geven. Mijn job is om het probleem aan te kaarten. Soms zou ik het wel willen zijn hoor, dat genie dat ook effectief de oplossingen weet te geven maar dat ben ik niet. Dus stem vooral ook niet op mij. Soms zijn er mensen die mij zeggen dat ik in de politiek zou moeten gaan. Niet dus, want ik heb geen oplossingen.

Sorry dat ik nu plots moet denken aan de 'Hitler' sketch uit één van jou eerste grote comedyshows.

Ja, die 'stelt dat 'em een goei boodschap had' ging uiteindelijk ook alleen maar over tetten en vrouwen afrijden (sic). Het punt dat ik daar toen mee wilde maken was dat Hitler een heel charismatisch figuur was en dat heel veel (van onze) politici uit die tijd dat niet waren. Een Yves Leterme en dat soort mensen daar moest je het toen niet van hebben. Maar een Bart De Wever nu, is bijvoorbeeld een heel charismatische figuur. Of een Donald Trump waar je voor de rest over mag zeggen wat je wilt. Poetin, Erdogan, allemaal bijzonder charismatische figuren. Het probleem met die figuren is dat die de mensen haast nooit leiden naar waar ze eigenlijk echt willen zijn.  Soms is dus die grijze muis die het allemaal maar wat laat verder kabbelen minder erg dan de Grote, Sterke Leider die het allemaal eens gaat oplossen. Onder Stalin en Mao Zedong zijn er ook een hele hoop mensen minder gelukkig geworden om het maar even over twee van de meest gruwelijke regimes aller tijden te hebben. Wij Belgen halen met Leopold II ook nog altijd de top 5 in die categorie. In België zelf hadden we er niet zoveel last van maar in Congo daarentegen herinneren ze zich die nog maar al te goed.

Daar hebben er inderdaad veel hun handjes verloren.

En hun levens ook. Die heeft 10 miljoen mensen kapot gemaakt hé. Vierde plaats, wereldwijd. Hitler op 3, Stalin op 2 en Mao op 1 op dat gebied. Mao heeft de dood van ongeveer een 80 miljoen Chinezen op zijn geweten.

We zijn dan toch nog net iets beter dan Hitler, cynisch bedoeld natuurlijk.

Of juist slechter hé. Net geen podiumplaats. Net iets te weinig ambitie, dat is ook weer iets typisch voor een Belg (lacht).

Voor de release van de plaat geven jullie een show in Trix (op 23 April, nvdr) maar jullie hebben deze zomer ook al een aantal shows gespeeld, o.a. ook op Antwerp Metal fest. Hoe is het om te spelen voor mensen die de nieuwe nummers nog niet kennen maar vooral ook de nieuwe plaat nog niet kunnen kopen?

Dat is vooral uittesten natuurlijk hé. Wat leuk was, is dat we een korte tour met Life Of Agony hebben kunnen doen en onze set bestond, op twee songs na, volledig uit nieuwe nummers. De meeste mensen daar kennen ons immers toch niet en komen ook al niet speciaal voor ons dus dat was de ideale gelegenheid om eens uit te testen wat werkte en wat eventueel wat minder. We eindigden steevast met The Future Will Do What It's Told en dat marcheerde ongelooflijk goed. We voelden dat, zelfs al kenden de mensen het niet, het toch wel over kwam. Dat gaf ons (zelf)vertrouwen in het nieuwe materiaal wel een boost. We wilden er vooral uithalen om te weten te komen wat werkte.

Maar nu komt het echte werk hé. Een tournee in oktober en november die jullie zal brengen naar Nederland, Duitsland, Engeland, Zwitserland. Is er echt veel belangstelling vanuit die landen?

Dat zullen we zien als we daar aankomen hé.

Ja, oké maar er is toch al iemand die de shows geboekt heeft hé? Het zal toch niet zo zijn dat jullie daar aankomen met jullie busje en zullen moeten gaan vragen waar en of jullie mogen spelen.

Neen, natuurlijk niet. Maar hoeveel belangstelling er zal zijn of hoeveel mensen er zullen komen opdagen. Het kan gebeuren dat je op sommige plekken letterlijk voor 12 mensen speelt en op andere plaatsen voor een paar honderd.

En dat avontuur zijn jullie bereid aan te gaan.

Natuurlijk! Trouwens, als je geen 'wereldhit' hebt is dat de enige manier waarop je het kunt doen.

Ik vraag het omdat we bij Gigview onlangs ook de tour van Channel Zero in onze kalender aan het zetten waren en daarbij viel mij op dat zij enkel zes of zeven concerten in België geven en één in Nederland en ik dacht 'is het dat?' Het is toch Channel Zero hé.

Dat is een keuze die zij maken hé. Channel Zero is buiten onze landsgrenzen ook helemaal niet zo bekend hoor.

Dat begon bij mij ook ineens wel te dagen, ja.

Het grappige eraan is dat wanneer wij met Channel Zero in Duitsland spelen, zij ons voorprogramma zijn hé. De mensen kennen ons wel daar. Omdat we daar ook al geregeld zijn gaan spelen. Hetzelfde met Steak Number Eight of Amenra, die spelen ook heel veel in het buitenland. Dat doen we ook om de grenzen te gaan aftasten. Als je enkel in België optreedt ben je wel snel rond natuurlijk. 

Ik wil zeker niet kwaadspreken maar is een Channel Zero dan eigenlijk nog wel dé Belgische metaltrots zoals ze vaak genoemd werden?

Dat weet ik niet. Voor een bepaalde generatie zullen ze dat altijd wel blijven denk ik. Je moet het ze wel geven, ze deden het op een moment dat niemand anders in België het deed. Zij hebben ook 'hits', dat mag je nooit onderschatten, zeker in dit landje niet. Help en Suck My Energy bijvoorbeeld.

Ok, maar die nummers zijn ondertussen ook al dik twintig jaar oud.

Met hun recente albums is het niet gebeurd, da's waar maar ze hebben ze wel. In tegenstelling tot ons bijvoorbeeld. Vraag aan de gemiddelde mens op straat wie Channel Zero zijn en de kans dat ze Help kunnen zingen is vrij groot. Vraag hen wie Diablo Blvd. is en met wat geluk weet er iemand dat wij 'da groepke van den Alex Agnew' zijn. Nu, in het buitenland zijn ze het zeker niet maar hier in België hebben ze ook wel hun moment gehad met de comeback waarbij ze ook nog even hebben kunnen teren op hun verleden maar op een gegeven moment stopt dat ook. Daarna maakten ze nieuwe platen met Feed 'Em With A Brick en Hail All Kings en binnenkort komt de nieuwe uit. Maar ja, als die platen het minder goed doen dan doet de band het in het algemeen ook minder.  Ze kunnen nu niet meer teren op de nostalgische comeback.

Het is toch ergens ook jammer dat die nieuwe platen nergens airplay kregen. Ik zou bijna willen smeken aan Studio Brussel om eens nieuwe Belgische metal te draaien, zoals Diablo Blvd, Spoil Engine, Evil Invaders, enz.

Dat doen ze niet want dat interesseert hen ook niet. Dat is ook allang niet meer waar ze mee bezig zijn. Ze zijn eerder bezig met wat momenteel hip en trendy is en metal is dat momenteel niet voor hen.

Op een bepaalde manier zou een radiostation toch wel een beetje kunnen sturen wat hip en trendy is, niet?

Ja, aboluut maar op dat gebied hebben ze het blijkbaar opgegeven. Wat ook veel festivals en muziekprogrammatoren tegenwoordig hebben. Volgens hen is rock dood en boeit het niemand meer. Maar rock is al zoveel ontelbare malen dood verklaard maar toch leeft het nog altijd. En rock zal ook nog wel heropleven, alleen zitten we nu jammer genoeg in een neerwaartse spiraal wat dat betreft. En diegenen die het nu nog doen zijn ook wel degenen die het willen doen hé, zo scheidt het kaf zich automatisch ook van het koren. Diegenen die het doen omdat ze erin geloven zullen het blijven doen en zij die het alleen deden om bekend te worden of snel geld te verdienen, die gaan nu iets anders zoeken.

De liefde voor muziek moet er altijd bij blijven. Dank u mijnheer Alex Agnew voor dit gesprek.

Da's gère gedoan!

Categorie: