Symphony X kondigt Europese tournee aan

 

Symphony X bracht in 2015 hun laatste veelgeprezen studioalbum Underworld uit via Nuclear Blast. Ze zegevierden in het creëren van een panoramische rock-ervaring in een tijdperk vervloekt met afnemende aandachtsgebieden. Zwaar geïnspireerd door de Italiaanse dichter Dante Alighieri, trok Underworld de thema's uit de Divina Commedia aan, met name het deel over Inferno. Als eerbetoon aan Dantes gebruik van het getal 3 en zijn veelvouden, gebruikte de band het motief zowel in lyrische als in melodische context. Het eerste nummer op het album is een drielettergrepige melodische zin met drie noten en in de verzen zijn er drie verwijzingen naar drie nummers op het derde album van de band, 'The Divine Wings Of Tragedy'.

 

Een duidelijk gerucht ging de wereld rond in 1994 toen de uit New Jersey zes-snarige gitarist Michael Romeo van toenmalige prog-band Gemini de demo 'The Dark Chapter' opnam en uitzond naar platenmaatschappijen. Het leek erop dat de nieuwe gitaarmessias van de komende 21e eeuw zichzelf bekend had gemaakt aan de wereld en dat hij binnenkort een nieuwe band zou lanceren die het prog-genre zou aanwakkeren. Met een innovatieve mix van heavy metal, progressieve rock en neoklassieke klanken registreerden Romeo en zijn mannen in Symphony X een debuutalbum (uitgebracht in Japan in '94, wereldwijd uitgegeven in 1995) waarmee hun reis begon om de blauwdruk neer te zetten voor de jonge generatie van prog-metalbands. The Damnation Game (1995) vierde het debuut van van de band tweede troef: de charismatische, diep emotionele en meedogenloos agressieve zang van Russell Allen.

 

The Divine Wings Of Tragedy (1997) legde de nadruk op de progressieve aanpak van de band en wordt beschouwd als een van de grootste meesterwerken van Symphony X. Twilight In Olympus (1998) vereeuwigde de klassieke aspecten van de band met de instrumentale Sonata (die is gebaseerd op de piano Sonate No. 8 'Pathétique' van Ludwig van Beethoven). Via V: The New Mythology Suite (2000), leverde het kwintet hun eerste conceptalbum aan het begin van het millennium dat handelde over de mythe van Atlantis. Live On The Edge Of Forever (2001) was een visueel bewijs dat de band hun complexe materiaal gemakkelijk op het toneel kon transponeren. Gericht op het gelijknamige gedicht van de Engelse dichter John Milton, wordt gezegd dat het agressieve album van de band tot nu toe het meest agressieve album van de band is. Paradise Lost (2007) is het donkerste en meest gothicachtige werk in de discografie van de band. Met Iconoclast (2011) verhoogde Symphony X de lat nog verder, een indrukwekkende uitspraak van een inventieve mix van klassieke rock, ongecompliceerde heavy metal en ambitieuze prog.