U bent hier

Radkey - Dark Black Makeup

Posted by Anoniem op Monday, 17 August 2015

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Radkey

Album: Dark Black Makeup

Genre: Alternative

Label: Kobalt

Score: 58/100

Drie broers, jong gespuis met looks die schenenschopperij uistralen, Solomon (17, Drum, Afro-mohawke), Isaiah (19, bass, 80’s pornosnor) en Dee (21, zang, gitaar, dikke lippen en Nile Rodgers dubbelganger) Radkey zien er streetwise punk uit, maar zijn ze dit ook? Hun debuut ‘Dark Black Makeup’, leert ons immer dat looks can be deceiving. Hoe graag we hen de hemel in zouden willen prijzen omdat ze over een badass vertoon beschikken waar misschien enige vorm van jaloezie komt bij kijken, vertonen ze nog veel te weinig haar op hun tanden om die look te rechtvaardigen. Waar we verwacht hadden om keihard, genadeloos en herhaaldelijk in ons kloten getrapt te zullen worden, lukt het hen zelfs niet onze testikels te kietelen.

Opener Dark Black Makeup voorspelt meteen weinig goeds, saaie rockriff, zich voortdurend herhalende zinsneden en een stem waar die nogal pathetisch een te grote waarde aan de inhoud tracht mee te geven. Een euvel dat zich gedurende het album regelmatig zal herhalen, waardoor elke luisterbeurt een afbrokkeling van hun imago met zich meebrengt. Dat deze jongelui over degelijke riffs beschikken valt te horen in Love Spills, maar er moet meer mee aangevangen worden. Alsof je een pracht van een vrouwenlijf met evenredige portie intelligentie een oubollig kapsel en dito klederdracht zou aanmeten. Gedaan met de aandacht, die deze intrinsieke schoonheid verdient. Radkey is in hetzelfde bedje ziek. Ze beschikken over nummers die goed ter ore liggen, maar het muzikale potentieel wordt te vaak teniet gedaan door het stemgeluid, en de simpliciteit en voorspelbaarheid in tekstkeuze. Een referentie nodig? De grooves leunen vaak dicht aan bij Franz Ferdinand (Parade It, Hunger Pain, Romance Dawn) en indien ze een stand-in voor Alex Kapranos nodig hebben, zou Dee hiervoor kunnen dienen. Enkel wil Radkey meer punk en indie zijn dan de jolige Franzen en moesten ze dat niet willen, missen ze de lolligheid en het positief oorwurmgehalte om in de slipstream van de Schotten te kunnen vertoeven.

Is het nu al kommer en kwel voor Radkey? Glore bewijst het tegendeel; sneller, vuiler, kort, krachtig, punk en meer conform hun uitwendige verschijning. En een stem die eindelijk rauw en met schuim op de mond verschijnt. We slaan ons voor het hoofd als we dit nummer als voorlaatste horen, een gemiste kans om echt scherp en baldadig uit de hoek te komen. Desondanks kunnen we met enige zekerheid zeggen dat dit familiaal triumviraat hoge ogen zal gooien. Niet omdat wij overtuigd zijn van deze band, maar omdat ze het soort indie punkrock maken die er als zoete broodjes ingaat bij een groot deel van het rockpubliek. We hadden ze aangekruist op ons Pukkelpopparcours, maar laten ze toch maar links liggen. Al zal er een jonge roedel op en voor het podium staan die zich zullen voorhouden dat ze even in het epicentrum van het universum staan. Wat ons betreft mag heel deze horde het erna op een flink zuipen zetten, vrouwen versieren en de wereld intrekken om daarna minstens met een beetje levenservaring of een grote portie fantasie terug te keren. Ze zullen het kunnen gebruiken willen ze de volgende keer wel serieus genomen worden.

Tracklist: