Tribulation - The Children Of The Night

Rating: 
0
Nog geen stemmen

Artiest: Tribulation

Album: The Children Of The Night

Genre: Metal/rock

Label: Century Media Records

Score: 86/100

Laat ons vooral de hippe vogel niet verdedigen. U kent hem wel, de snordrager met parka die prioriteit stelt aan het klakkeloos achterna lopen van elke nieuwe hype. Angstvallig trendy trachten te zijn en blijven, het  lijkt een ronduit vermoeiende bezigheid maar het is nu eenmaal een bestaansreden voor sommigen. We zouden daar niets op tegen hebben, ware het niet dat het dikwijls gepaard gaat met een hemeltergende ‘know-it-all-attitude’. Een waan van (semi-)intellectualiteit, die ons finaal doet afhaken wat de hipster betreft.

Aan de andere kant van hetzelfde spectrum vind je de purist. De poortwachter van een geliefkoosd genre, metal in dit geval, die zijn bekrompenheid verdedigt als zijnde ‘loyaliteit’. Laat ons ook daarvoor niet in de bres springen. Wie niet voorbij de grenzen van de eigen (sub)cultuur wenst te kijken, ‘verarmt’ zichzelf behoorlijk. We eten, als Belg zijnde, toch ook eens lekker Italiaans? Waarom zouden we dan geen bredere luisterbereidheid tonen?

Neen, waar we op dit eigenste moment een lans voor willen breken is de erkenning van kwaliteit als dusdanig. Want geef toe, het is waarlijk onbelangrijk of iets ‘in’ is. Anderzijds kan het ons ook geen enkele moer schelen of het ‘metal genoeg’ is. De enige waardemeter zou de volgende moeten zijn: is het goed?

Wat ons bij het volgende controversiële standpunt brengt: ‘hipster metal’ - zoals het wel eens spottend genoemd wordt - is doorgaans van een kwalitatief hoog niveau. Voor degenen die niet bekend zijn met de term ‘hipster metal’, het is geen genre. Het is eerder een verzamelnaam die puristen geven aan alle metalbands die door de alternatieve en/of hippe muziekpers - lees: Pitchfork, Stereogum,… - omarmt worden. De Mastodons. De Deafheavens. De Pallbearers en Baronesses. Alle groepen die uitheemse invloeden door hun metal durven verweven. De orkesten die uitstapjes richting shoegaze of post-rock niet schuwen, wat natuurlijk in oorzakelijk verband gebracht kan worden met de eerder vernoemde alternatieve media-aandacht. Bands die lak hebben aan een beperkende insidercultus, waardoor ze worden aanbeden door de eerstgenoemde rubriek mensen en verguisd door de tweede. Maar hoeft het water wel zo diep te zijn als beide kampen doen uitschijnen?

Ook Tribulation riskeert gecatalogeerd te worden als een hipster uitwas. Met de roots steevast in death metal, flirt deze Zweedse band op hun nieuwe album met een amalgaam aan rockgenres, waardoor ze een ruimer publiek zullen aanspreken dan voorheen. Notoire metaalkoppen hebben nochtans niets te vrezen, de nieuwe worp is ‘metal genoeg’ gebleven om een eventuele ballingschap te voorkomen. ‘The Children Of The Night’ biedt het beste van meerdere muzikale werelden, zonder aan eigenheid in te boeten.

Wat het album ontegensprekelijk metal maakt, zijn de vocals. Zanger/bassist Johannes Andersson grunt als een rottend lijk van de meest rusteloze soort. Rasperig, droog en monotoon. Als een ronkende motor die zich een weg doorheen de instrumentalen baant. Waar zang meestal op de voorgrond wordt geplaatst, voert ze bij Tribulation de duistere ondertoon. Het is de metalen kapstok waaraan de melodie wordt opgehangen.

Geen gebrek daaraan trouwens, melodieën, als voorwaarde van een meer gevarieerde, toegankelijke plaat. De gitaartandem Zaars – Hultén weet zich te handhaven in rechttoe rechtaan rock ’n roll, evenals in dromerige psychedelica. Bijgevolg shift men moeiteloos van het ene naar het andere en weer terug. Toedragend aan de mystieke sfeer is dan weer het gebruik van een orgel en synthesizers. Waar deze adjunctie bij menig andere band zou leiden tot een niet serieus te nemen theater, wendt Tribulation het perfect aan om de totale sound te verheffen. Niets is teveel en nergens klinkt het ongepast. Alles wordt minutieus gestileerd. Compositiegewijs is ‘The Children Of The Night’ dan ook meer schatplichtig aan Pink Floyd dan aan Obituary.

De totale draagwijdte wordt echter pas duidelijk vanaf het vijfde nummer. De filmische instrumental Själaflykt leidt een drieluik in dat het kloppende hart van deze langspeler vormt. Na The Motherhood Of God weet vooral Strains Of Horror in al zijn gelaagdheid te beklijven. Deze song spreidt Tribulations bevreemdende en bijna cinematografische kunde tentoon als geen ander. Het zou op een willekeurige Tim Burton soundtrack perfect tot zijn recht komen. Holy Liberations sluit de triptiek dan weer op magistrale wijze af en ook wat daarna komt bewijst dat ‘The Children Of The Night’ elke mogelijke hype waard is.

Wie het album – en dan vooral het tweede deel, na Själaflykt – beluistert, kan niet ontkennen dat dit buiten-categorie is. Hipster metal? Als men ermee bedoelt dat deze band meineed pleegt tegenover de ‘in-group’, helemaal niet. Doch als dat de term is die we voortaan gebruiken voor kwalitatief uitermate hoogstaande muziek die niet alleen kritisch maar ook populair succes oogst, dan volmondig ja. Op Tribulation kan de meest hippe aller vogels maar ook de hardvochtigste metal-purist bouwen. Dit is een zelfverzekerde band die geen verantwoording wenst af te leggen aan eender wie. Zonder richtlijnen of begrenzingen creëren ze hun eigen muzikale universum en het is aan u - en enkel u - om uit te maken of u het wil betreden. Het is u bij deze ten zeerste aangeraden.

Tracklist: 

  1. Strange Gateways Beckon
  2. Melancholia
  3. In The Dreams Of The Dead
  4. Winds
  5. Själaflykt
  6. The Motherhood Of God
  7. Strains Of Horror
  8. Holy Liberations
  9. Cauda Pavonis
  10. Music From The Other

Meer info over Tribulation:

 

tribulation the children of the night cover

Categorie: