Review Graspop Metal Meeting: zaterdag 23 juni 2018

Datum: 
zaterdag, 23 juni, 2018

Graspop Metal Meeting goes XL. Dat was het meest opmerkelijke én meest besproken feit van het Desselse rock- en metalfestival nog lang voor de start. De komst van Guns N’ Roses leidde tot een extra festivaldag, waardoor de inleidende eerste avond op donderdag een volwaardige festivaldag werd. Met een grandioze affiche met bovenaan de headliners Guns N’ Roses, Iron Maiden, Parkway Drive, Volbeat, Marilyn Manson en Ozzy Osbourne was Graspop lang op voorhand volledig uitverkocht, alle formules zijnde combi, het nieuwe combi XL, dagtickets en alle types vip. Na het grandioze optreden van Iron Maiden en Parkway Drive op vrijdag, was het aan Volbeat en Marilyn Manson om dat opnieuw te doen. Of ze dat konden evenaren...

Laten we alvast eerlijk zijn, dat konden ze niet. Waar Volbeat nog veel volk trok en de mensen uitbundig meezongen en plezier hadden, was Marilyn Manson een flauw afkooksel van wat hij ooit was. Maar een festival draait natuurlijk niet enkel om de headliners, er zijn zoveel kwalitatieve bands te zien die meer dan de aandacht verdienen. Lees verder en volg ons doorheen de derde dag van GMM XL.

Thundermother - Metal Dome

Graspop en slapen, het is niet de ideale combinatie. Het festival heeft daarentegen wel wat troeven om het wakker worden te bevorderen zoals daar zijn: programmeer een stevige portie klassieke hardrock op de middag en laat die dan ook nog brengen door een stel leuke meiden uit Zweden. De Metal Dome vormde het decor voor het ochtendritueel van Thundermother. Het viertal ging meteen furieus van start. Gitariste Filippa Nässil en nieuwe kompanen (in 2017 verlieten vier (!) leden de groep) hebben er duidelijk zin in. Alleen een nukkige microfoonstandaard speelde zangeres Guernica Mancini (wat een rock ‘n’ roll stem) duidelijk parten. Het ding was niet waar om gevraagd werd en leende zich niet tot de acrobatische hoogstandjes die de volbloed zangeres met Argentijns roots in gedachten had. Het publiek reageerde uitgelaten. De slaapoogjes trokken wijd open en de vuisten gingen de lucht in. We zagen meer dan één vette grijns. Thundermother was een lekkere binnenkomer. We durven zelfs gewagen van een eerste bescheiden hoogtepunt. De songs uit het debuut Rock 'N' Roll Disaster (2014), opvolger Road Fever (2015), en de laatste worp Thundermother (2017), allen met een vette knipoog naar AC/DC en Motörhead, stralen een soort rauwe rock 'n' roll vibe uit die elke rechtgeaarde metalfan wel kan bekoren. Met Thunderous en We Fight for Rock 'N' Roll gaven de dames nog een laatste welgemikte schop in onze edele delen. Dat heet: komen, zien en overwinnen! We hadden na afloop nog een leuk gesprek met de band. Wait and see…

Seether - Main Stage 2

Het oorspronkelijk uit Zuid-Afrika afkomstige Seether stond nog een keer op de weide van Graspop. Iedereen kent hen van de hit Broken dat ze samen met Amy Lee brachten, maar vaak houdt het daar op. De band heeft echter zoveel meer in hun marge en laat dat ene nummer nu net niet echt representatief zijn van wat de band speelt. Lekkere grungerock kregen we te horen. Echt bijblijven deed het niet en het was ook geen uitschieter, maar niet alles kan tot de top behoren. De mensen stonden erbij en keken er naar verspreid over de weide, met vooraan de uitbundige fans die lekker genoten van songs als Gasoline en Fake It.

Batushka - Marquee

Sinds Ghost zijn we al wel wat gewend aan muzikanten die een liturgisch sfeertje koppelen aan harde muziek maar de Polen van Batushka (wat al naargelang de bron ‘vader’ of ‘gift van god’ betekent) gaan toch nog net dat stapje verder. Het was maar de vraag of men er in zou slagen om de duistere sfeer van hun album ‘Litourgiya’ te vertalen naar de grote en -op dit uur van de dag- nog vrij lichte Marquee. De achtkoppige in kazuifels gehulde band nam alvast ruim de tijd om het publiek in de juist stemming te brengen middels een lange naargeestige intro en het aansteken van kaarsen. Daarnaast barstte men los in een maalstroom van bikkelharde en ijskoude black metal en Russisch-orthodox kerkgezang. Het was duidelijk dat niet iedereen in het publiek de uitdagende melange van stijlen wist te appreciëren, de gezichtsuitdrukkingen die we mochten aanschouwen varieerden dan ook van geschokt en overweldigd tot vertwijfeld en lacherig. Ondergetekende was alvast fan sinds hij Litourgyia op een blauwe maandag in Brussel ontdekte en ook live wist de band aangenaam te verrassen. Vooral de heldere koorzang verdient daarbij een bijzondere vermelding. Het blijft voor een reporter wel bijzonder moeilijk om de nummers uit elkaar te houden aangezien men ze gemakkelijkheidshalve allemaal de titel Yekteniya (‘gebed’) heeft gegeven gevolgd door een nummer van één tot acht, begin er maar aan! Feit is wel dat Batushka er in geslaagd is om iets geheel nieuws toe voegen aan de al rijkelijke historie van black metal en alleen al daarom verdienen ze ons aller respect. Ga dat zien in een kerk in uw buurt!

Asking Alexandria - Main Stage 2

De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we niet helemaal gefocust waren op dit optreden. Zij begonnen hun set namelijk tijdens de tweede poulewedstrijd van onze Rode Duivels op het WK in Rusland. Dat de organisatie een beetje onderschat had hoeveel mensen dit wilden zien, werd snel duidelijk toen het ‘fandorp’ een kwartier voor tijd vol liep. In zeven haasten werd dan beslist om op één van de grote schermen de wedstrijd uit te zenden, tot groot jolijt van menig Rode Duivel fan. Daar wij mannen zijn en dus geen twee dingen tegelijk kunnen, vergeeft u het ons hopelijk, dat onze aandacht verslapt was. Gelukkig Lieten Danny Wornsop en zijn vriendjes dit niet aan hun hart komen en vlogen uit de startblokken met Into The Fire naadloos gevolgd door een uitstekende versie van Run Free. Tijdens When The lights Come On, waanden we ons even terug op het optreden van Diablo Blvd, want het “Woooo – ooooo”- meezingmomentje trok verdacht veel op het meezing moment van Black Heart Bleed de dag ervoor! De jongens brachten onlangs Someone, Somewhere opnieuw uit, maar persoonlijk vond ik dat deze akoestische versie de set meer kwaad dan goed deed. Of dachten de jongens misschien dat de hardcore fans die in de moshpit stonden wat rust nodig hadden? Niet dus, want met afsluiter Where Did I Go en Alone in the Room, konden er weer aardig wat crowdsurfers geteld worden! Puike prestatie, al was die van de Duivels misschien nog  wel iets beter!

Asphyx - Marquee

Hoe erg kan het lot je slechtgezind zijn wanneer je als Nederlandse deathmetalband het podium op moet net op het moment dat de Rode Duivels Tunesië tussen hun boterham leggen? Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ook wij de verleiding niet geheel konden weerstaan en nu en dan even de tent zijn uitgeslopen om stiekem de uitslag te volgen. Desalniettemin stond er flink wat publiek de band op te wachten en dat tot de niet geringe verbazing van frontman en allround toffe peer Martin Van Drunen. Hij heeft tijdens de set het publiek dan ook meermaals bedankt voor hun keuze. Asphyx deed waar ze goed in zijn; zonder compromis stevig doorrammen zonder daarbij op een foutje betrapt te worden. Ten bewijze de solide vertolking van nummers als Death The Brutal Way, Vermin en publiekslieveling The Rack. Origineel en vernieuwend zal het nooit worden maar er straalt een eerlijkheid en degelijkheid van uit die mening metalhart sneller doet slaan. Of zoals de band het tijdens Deathhammer zelf formuleerde: "this is true death metal, you bastards!".

Skillet - Main Stage 1

They were back. Skillet stond al tweemaal eerder op een van de Main Stages van Graspop en wordt dankzij hun recente passages doorheen Europa ook steeds populairder. Songs als Hero en Monster gaven hen de grote doorbraak, want voorheen had nog niemand hier van hen gehoord. Ondertussen hebben ze het nieuwe album Unleashed uit dat wederom bomvol goeie rocknummers staat. Tijd om dat aan het Belgische publiek te presenteren met songs als opener Feel Invincible en Undefeated. Ze sloegen onmiddellijk aan, net als de grote hits Whispers In The Dark, Sick Of It en de voorgaand genoemde nummers. Publiekstrekker blijft toch vooral de bevallige drumster Jen Ledger, die ook de backing vocals verzorgt, terwijl ze aan het drummen is (nu, met ons Belgisch Brutus vergeleken is dit slechts peanuts). Daarnaast zijn natuurlijk het energieke echtpaar Cooper en Seth Morrison ook prima muzikanten die samen de Graspop weide volop deden meezingen en op en neer springen. De band weet keer op keer meer publiek te trekken en ook na het zien van dit optreden is het duidelijk waarom.

Amaranthe - Marquee

De dance metal die Amaranthe maakt zal zeker niet door elke metalhead gesmaakt worden. Sommigen vinden dat door het mengen van pop en dance invloeden onder hun power metal deze sympathieke Zweden plat commerciële zwijnen zouden zijn. Zelf delen wij die mening niet en aan het talrijk opgedaagde publiek op deze namiddag in de Marquee staan wij hierin gelukkig niet alleen. En ook al was het nog vroeg in de namiddag, de heren en dame van Amaranthe waren duidelijk van plan om al een stevig feestje te bouwen. Een opzet waarin ze zeker slaagden. Met hun drie stemmen, een mannelijke grunter, een mannelijke cleane stem en een vrouwelijke sirene zijn ze sowieso al een unicum binnen de scene, zangeres Elize Ryd zorgde voor nog een primeur op deze Graspop editie. Haar komt de titel ‘eerste hotpants op een Graspop podium in 2018’ toe. Wij waren echter niet in de Marquee om de mooie benen van La Ryd te bewonderen maar wel om te genieten van de stevige brok muziek en energie die de band op ons los liet. Hun meest recente album Maximalism dateert alweer van 2016, hun huidige tournee is dus niet meteen meer ter promotie daarvan. Geopend werd er wel met Maximize en On The Rocks en verderop in de set kregen we ook nog Fury geserveerd maar voor het overige kregen we een krachtig overzicht uit hun eerder werk. De hele band en zeker de drie stemmen, naast Elize Ryd ook nog Henrik Englund Wilhemsson voor de grunts en Nils Molin voor de mannelijke cleane zang, waren bijzonder goed op dreef en vastbesloten de Marquee alvast tot kooktemperatuur te brengen. Knallende songs als Dynamite en Hunger kwamen daarbij zeker van pas. De set werd afgesloten met die andere knallers Drop Dead Cynical en The Nexus. Misschien is dance metal inderdaad wel een beetje een onnozele term maar het was metal en we hebben zeker iets gedaan met onze voeten dat als één of andere vorm van dansen beschouwd kan worden, dus ach waarom niet … dance metal dus.

Accept - Main Stage 2

Met stip op één op onze lijst van meest ondergewaardeerde bands binnen de metalwereld: Accept. De Duitse band staat garant voor een sterke sound en dito live show en won opnieuw aan populariteit na hun reünie in 2009 (waarbij Dirkschneider vervangen werd door Mark Tornillo als frontman) maar ze bleven steken in de middenmoot qua populariteit in onze contreien. De programmatie van Graspop plaatste hen in de late namiddag op Main Stage 2. Het massaal verzamelde publiek werd onmiddellijk opgezweept door de intro van Die By The Sword, de vuisten en hoorns gingen al de lucht in voor de volledige band op het podium was verschenen en zo was de toon gezet. Na de eerste, hoe kan het ook anders, schitterende solo van Wolf Hoffmann was het tijd voor Pandemic gevolgd door Restless and Wild. Het eerste hoogtepunt in de show werd bereikt met Princess of the Dark dat massaal meegebruld werd. Opvallend ook bij deze band is dat niet enkel de tekst maar ook grote delen van de gitaarsolo’s meegezongen worden, vaak met nog meer enthousiasme dan de lyrics. De muzikale talenten van Wolf Hoffmann komen dan ook steeds boven drijven bij hun shows. Ook vandaag konden we hem op geen enkel foutje betrappen. Vervolgens konden we nog genieten van Fast as a Shark, Metal Heart en Teutonic Terror. Afsluiten deden de heren door Balls to the Wall over het gehele festival terrein te laten weergalmen. Kort maar krachtig, muzikaal strakke show van mannen die na al die tijd duidelijk nog met volle goesting op het podium staan.

Arch Enemy - Main Stage 1

Arch Enemy was een band waar velen naar uitkeken. We gaan al lang niet meer de vergelijking maken tussen voorgaande blonde zangeres Angela Gossow en de blauw/groenharige Alissa White-Gluz maar toch, op deze dag leek Alissa niet al haar gebruikelijke growls te kunnen gebruiken, misschien vermoeidheid of ziek? Maar wat betreft podiumuitstraling geen gebrek, de jonge leeuwin rende van links naar recht en sprong op en neer het publiek aanmoedigend. De Zweedse melodic deathmetalband onder leiding van meestergitarist Mikael Amott heeft sinds vorig jaar een nieuw album uit en wie ze nog niet in de buurt gezien heeft, kon hiermee live kennismaken. Openen deden ze met The World Is Yours en het publiek werd al snel wakker. De moshpit werd meteen op gang getrapt op verschillende plaatsen en security had hun handen vol met crowdsurfers opvangen. The Race was nog een kennismaking met het nieuwe album, een razendsnelle song. Andere kleppers als As The Pages Burn en afsluiter Nemesis stonden ook garant voor sensatie aan de Main Stage 1.

Exodus - Marquee

Toegegeven, wij hebben een zwak voor deze Californische thrash band, zeker sinds Steve "Zetro" Souza terug de vocalen verzorgt. Dat deze laatste er zin in had, werd snel duidelijk tijdens de gitaarsolo’s, waar Souza zich bezighield met gekke bekken te trekken in de cameralens, zodat zijn leuke smoelen regelmatig op het grote scherm te aanschouwen waren. De set was een trip down the memory lane, die bol stond van de klassiekers. Deliver us to Evil, Parasite, A lesson in Violence en uiteraard Blacklist. Het publiek lustte er duidelijk pap van, want ondanks de tropische temperaturen in de tent, was het vooraan één kolkende pit! Zijflappen van vooraan in de tent werden na een tijdje opengezet om meer zuurstof in de tent te krijgen. Zoals velen vandaag deden, werd deze set opgedragen aan Vinnie Paul. Tijdens afsluiter Strike of the Beast zagen we misschien wel de meest impressionante wall of death van het weekend, althans zo voelde hij toch aan! Exodus, kwam, zag en palmde de Marquee volledig in!

Kreator - Main Stage 2

Wie we eindelijk nog eens op de Main Stage van Graspop zagen, was de Teutoonse thrash metal grootheid Kreator. Een band die werkelijk nooit teleurstelt met hun beukende songs. Kreator teert niet alleen op oude roem, ook de recente platen zijn van topkwaliteit. Kijk maar naar Gods Of Violence waarmee ze vriend en vijand verrasten. Songs van dat album als Hail To The Hordes, Satan Is Real en Gods Of Violence werden keurig afgewisseld met oude kleppers als Enemy Of God, Phobia en Violent Revolution. De moshpit was dan ook aanwezig van begin tot einde. Met korte speeches fokte zanger Mille Petrozza het publiek nog meer op, rookeffecten en vuurstokken zorgden voor het visuele element. Met Fallen Brother gaven ze zelfs een ode aan de pas overleden Pantera en Hell Yeah drummer Vinnie Paul. Kreator, een ode aan Graspop.

Marduk - Marquee

Panzer Division Marduk! Een leuze die bij elk optreden van de doodzwarte metalband Marduk te horen is. Dat black metal alweer hoogtij vierde dit jaar op Graspop (lees: Carach Angren, Septicflesh, Vader en later nog Bloodbath) was ook met Marduk duidelijk. Het publiek in de Marquee kreeg een stormram over zich, of beter gezegd een barrage van artillerie. De band behandelt namelijk de Tweede Wereldoorlog doorheen hun nummers. Het is een thema dat perfect samengaat met blastbeats en ijzige, snelle gitaarriffs. Daarbovenop zorgt zanger Mortuus met zijn grafstem ervoor dat je je soms echt de horror van toen inbeeldt. Voor velen (ook voor ons) onverstaanbare teksten, maar we merkten uiteraard wel hun bekendste nummer Panzer Division Marduk op. Marduk, een streling voor het oog of oor? Neen, dat niet, gewoon inbeukend op je schedel tot je niet meer kan!

Sons Of Apollo - Metal Dome

Iets redelijk unieks op GMM, zo denken wij toch. Voor de aanvang van de set van Sons Of Apollo kregen wij via de GMM app reeds de melding doorgestuurd die ons er aan moest doen herinneren dat er tijdens het optreden van de Sons een absoluut rookverbod zou gelden in de Metal Dome. Ook bij het betreden van de tent vielen de geprojecteerde ‘No Smoking’ signs op. Het exacte hoe en waarom hebben wij niet kunnen achterhalen maar het zal dus zeker en vast wel op verzoek van de band zelf zijn geweest. Met het risico om hier als een ouwe zeur bestempeld te worden maar eigenlijk is dit iets dat men op permanente basis zou moeten overwegen in overkoepelde podia als de Metal Dome en de Marquee. Tenslotte, in gewone concertzalen en clubs mag je tegenwoordig ook al niet meer roken, toch? En het is eerlijk gezegd toch een verademing om eens van een optreden te kunnen genieten zonder van alle kanten gedwongen te worden tot passief (mee)roken om van al die wietdampen nog maar te zwijgen. Maar we waren hier dus voor de show van Sons Of Apollo. An sich een relatief jonge band (opgericht in 2017) maar de leden zijn stuk voor stuk ouwe rotten in het vak van de progmetal. Zo hebben we toetsenist Derek Sherinian en drummer Mike Portnoy (beiden ex-Dream Theater en elks apart in nog zo vele andere bands), bassist Billy Sheehan (Mr. Big) en zanger Jeff Scott Soto (Soto, Trans-Siberian Orchestra en ontelbare andere projecten). Allerminst muzikale pannenkoeken dus. Hun debuutalbum Psychotic Symphony verscheen vorig jaar maar om eerlijk te zijn was het enkel de eerste (en overigens uitstekende) video Coming Home die ons bekend was en vandaag als laatste nummer werd geserveerd. Maar een lekkere portie progmetal op ons bord, daar houden wij wel van. En wanneer je dan zowel bassist als gitarist elks met een double neck gitaar het podium ziet betreden dan weet je wel hoe laat het is natuurlijk. Slechts 7 nummers werden er gespeeld maar ook dat is prog natuurlijk. Wij hoorden een band die er muzikaal kwalitatief stond. Hun nummers liggen goed in het gehoor, vallen qua complexiteit zeker mee en geven elk van de muzikanten de nodige ruimte om uit te blinken op hun instrument. Kan men dit met enige slechte wil muzikale masturbatie noemen zoals men dat binnen dit genre maar al te vaak doet? Misschien een beetje maar nergens gingen ze over tot oeverloos gesoleer of technische acrobatie. Indien de heren erin slagen om hun focus echt op deze band te houden zullen we van hen nog meer goede optredens (al dan niet op GMM) mogen verwachten.

Rise Against - Main Stage 1

Rise Against heeft in de loop der jaren duidelijk een indrukwekkende schare fans verzameld. Degenen die aanwezig waren op Graspop hadden er overduidelijk zin in. Al voor het eerste nummer werd er een feestje gebouwd voor het podium. Tim McIlrath en de zijnen openden hun set met The Violence. Boenk erop, meer valt daar niet over te zeggen. Aangekomen bij Satellite was er reeds geen gebrek aan crowdsurfers en moshpits. Tot groot genoegen van McIlrath die op een gegeven moment spontaan pits begon te tellen. Dat de band niet vies is van een politiek statement is alom bekend. Ook nu was er tijd voor een stichtend moment over racisme en seksisme. We gaan er van uit dat dit een geste was voor de mensen die tijdens de songs niet al te goed naar de lyrics kunnen luisteren aangezien songs als Welcome to the Breakdown ook wel voor zich spreken. En voor wie dat niet genoeg was was er ook nog Wolves en Savior. Naar het einde toe was het tijd voor een ballade, People Live Here was echt een kippenvel moment. Om hierna nog even de energie door het publiek te sturen zette de band Make it Stop in. Na deze set vol al dan niet verborgen boodschappen was het tijd voor de relevantste: Prayer of the Refugee was een waardige afsluiter van deze show die als een wervelwind door het publiek ging.

Megadeth - Main Stage 2

Het is ondertussen al de zesde keer dat we Dave met zijn Megadeth op Graspop mochten aanschouwen. Na maar liefst vijftien studioalbums (en nummer zestien onderweg) is deze grootmacht zeer geliefd bij de metalheads. Het is dan ook geen verrassing dat er een grote horde fans zich had verzameld voor de Main Stage. Van de vorige Graspop optredens zijn we gewend dat de klassiekers gespeeld worden en dat er afgewisseld wordt tussen de ruigere en rustigere nummers. Dit was deze keer allesbehalve waar. Met Hangar 18 en The Threat Is Real was de toon al meteen gezet en de sfeer zat er vanaf het begin al dik in. Dave bracht ook een ode aan de net overleden Vinnie Paul. Hiervoor werd My Last Words gespeeld, een nummer dat al jarenlang niet meer gespeeld werd. Hierna werden de beste Megadeth nummers op ons afgevuurd op zeer hoog tempo. Tornado of Souls, Dystopia en Symphony of Destruction zorgden ervoor dat het publiek geen seconde stil stond. De crowdsurfers vlogen ons om de oren en de moshpits waren constant aanwezig. Tussendoor werd er weinig of zelfs geen tijd verspild aan praatjes. Het devies was om zo veel mogelijk tracks te spelen op de korte tijd dat ze mochten optreden. Nadat er werd afgesloten met Holy Wars…The Punishment Due verliet de band voldaan het podium en konden ze met een goed gevoel vertrekken naar het volgende optreden in hun tournee. De klassiekers volgden mekaar in een hoog tempo op en tijd om op adem te komen kregen we niet, een bruut maar zalig Megadeth optreden zoals we het graag hebben!

Baroness - Metal Dome

Vorig jaar stond Baroness ook al op de affiche van GMM. Gitarist Pete Adams had nog maar enkele weken daarvoor de band verlaten en zijn vervangster Gina Gleason had nog maar een aantal optredens als Baroness lid gespeeld. Bovendien zat John Baizley er toen vocaal wel redelijk door. Dat is bij hem toch een zwak punt. De man heeft een klok van een stem en kan goed zingen maar forceert zijn stem toch regelmatig door niet de juiste ademhalingstechnieken te gebruiken. We waren nu een dik jaar verder, La Gleason is ondertussen goed gerodeerd en benut haar muzikale en vocale kwaliteiten ten volle en de band is nog steeds aan het toeren met het meest recente album Purple (2015) onder de arm. Hoewel er ondertussen toch al wel aangegeven werd dat ze onderhand bijna volledig klaar zijn om de studio in te gaan om hun vijfde album te gaan opnemen. We zijn benieuwd welk kleurtje dit zal meekrijgen. Maar vandaag moest de Metal Dome eerst nog platgespeeld worden.

Dat Baroness ook hier bij ons op een schare trouwe fans kan rekenen was te merken aan de volgepakte tent. Al bij het betreden van het podium werden de heren en dame op luid gejuich getrakteerd. De band vloog er onmiddellijk stevig in met Take My Bones Away. Qua kopstoot kan dat al tellen. Met The Sweetest Curse en March to the Sea werd er als een pletwals op voort gebouwd. Het instrumentale Green Theme zorgde enigszins voor een rustpunt maar daarna vlogen Baizley en de zijnen er weer volop in met Morning Star en Shock Me. Zelfs het bloedmooie Chlorine And Wine kreeg een sneller tempo mee. Crowdsurfers vlogen langs alle kanten over onze hoofden terwijl er verder gefeest werd met The Gnashing, If I Have To Wake Up (Would You Stop The Rain?)/Fugue en Isak. De band was zichtbaar onder de indruk van de enthousiaste reacties die ze kregen van het publiek dat toen ze van het podium gingen maar bleef schreeuwen voor ‘one more song’. Blijkbaar stond er backstage iemand van de organisatie die vond dat het tijdschema dat wel toeliet want plots verschenen ze weer om ons (ook voor hen onverwacht) nog te trakteren op Kerosine. Wat een band, wat een show en wie weet hebben ze tegen volgend jaar alweer een magistraal meesterwerk uitgebracht en kunnen ze dat hier nog eens komen promoten?

Volbeat - Main Stage 1

Aan de populariteit van de Denen die deze avond op het podium verschenen moet niet meer getwijfeld worden. Het was reeds lang voor de show begon drummen voor een plaatje bij Volbeat. Ze hebben dan ook bijna een abonnement op GMM, of is het omgekeerd? De wachtende massa werd even opgewarmd met Pantera's Madhouse en Walk dat door de boxen schalde voor zij het podium opkwamen (ongetwijfeld als ode aan de pas overleden Vinnie Paul). Toen de het uiteindelijk zover was ging het publiek bij The Devil’s Bleeding Crown direct uit zijn dak. Het geluid was nog niet optimaal maar dat leek niemand te deren. Na een korte begroeting was het tijd voor Heaven Nor Hell. Ondertussen had de opgetrommelde security al de handen vol met de massa crowdsurfers. Vooraan werd het bij moment iets TE gezellig.

Poulsen had voor de gelegenheid de tekst van de intro van Sad Man’s Tongue even aangepast om de Belgische fans te incorporeren gevolgd door een felicitatie voor de voetbaloverwinning. Sympathie puntjes ook weer binnen. De kersverse papa kondigde meteen ook aan dat ze aan een nieuw album werken. Ook een nummer opgedragen aan Vinnie Paul (Goodbye Forever) kon niet ontbreken. Na Seal the Deal en Doc Holliday verdween de band even van het podium om daarna onder luid gejuich terug te komen en nog 3 nummers te spelen. 

Naar Volbeat normen was dit een sobere show; geen vuurwerk, geen verhogen om op en af te lopen, geen pyro’s maar het sierde hen. De aandacht lag volledig op de muziek en die sprak voor zich. Hier en daar kon het vocaal wel iets juister maar verder was er muzikaal weinig op aan te merken. Op het lijstje van sets van de band was deze toch echt wel één van de toppers.

Bloodbath - Marquee

Wie speelde daar als headliner van de Marquee, dat moet een band van kaliber zijn, toch? Met het machtige Bloodbath geen betere keuze, dat zou ook blijken uit hun optreden. We hadden verwacht dat Bloodbath goed zou zijn, maar wat-was-dat! Een welgemeende een uppercut van jewelste, recht op uw smoelwerk! Van begin tot eind bestookte Bloodbath je met de ene knaller na de andere.

We temperen even onze enthousiaste herinneringen aan een van Graspop’s beste optredens dit jaar en geven wat extra achtergrondinformatie. Bloodbath is een soort supergroep, zijnde een band bestaande uit verschillende beroemde personen in de muziekwereld. De deathmetal van Bloodbath wordt verwezenlijkt door gitarist Anders Nyström en bassist Jonas Renske van Katatonia. Martin Axenrott van Opeth vervoegde hen als drummer. Het begon ooit als een project om hun liefde voor old school deathmetal uit te drukken en namen gastzangers in dienst. Eerst was dat niemand minder dan Mikael Åkerfeldt (Opeth), gevolgd door Peter Tägtgren (Hypocrisy/PAIN) en op hun laatste uit de bloederige baarmoeder gesleurde worp gedoopt Grand Morbid Funeral (uit 2014) was dat Nick Holmes (Paradise Lost). We vergeten soms dat dit heerschap ook een ware grafstem heeft, bij Bloodbath stelt hij dat ten volle tentoon.

De band speelde al eens in 2010 op Graspop, toen met Åkerfeldt, en deed de gitzwarte stofwolk toen al buiten de tent stuiven, het was afwachten wat het nu met Holmes zou geven. In lange gewaden en met corpsepaint (het echte, eerder onverzorgde werk, niet de klassieke KISS-snoetjes) betraden ze het podium om meteen gas te geven met het nummer Let the Stillborn Come to Me (van laatstgenoemde boreling). Je moet haast een ton gewogen hebben om niet ter plekke omver geblazen geweest te zijn. We hadden Nick Holmes en zijn grafstem niet beter kunnen voorstellen, in combinatie met de loeiharde Bloodbath deathmetal paste dit plaatje perfect. So You Die werd de allicht keurig uitgekozen opvolger. De mannen dachten vooraf misschien, hoe zouden we nadat we met het eerste nummer het vel van de lichamen weggeblazen hebben ook het vlees kunnen doen smelten zodat we tot op het bot zitten? Door daar nog Cancer of the Soul aan te breien. Je leest het wel, de pilaren van de Marquee kraakten onder de zwaartekracht die Bloodbath produceerde met hun muziek, al had iedereen in de moshpit daar geen last van, die mensen hadden de tijd van hun leven en dartelden gezellig rond alsof ze op de maan zweefden, of toch tot ze eventueel met hun neus op de grond smakten. Nick Holmes was nog behoorlijk spraakzaam en met momenten zelfs grappig, de typische Engelse humor die we kennen van bij Paradise Lost, alleen dan iets brutaler in de context van de band. Ter heugenis van menig fan werd ook oldie Breeding Death gespeeld en het laatste hoogtepunt dat we noteerden was afsluiter Eaten, waarvan de songtitel al ettelijke malen doorheen de zaal werd geroepen gedurende het optreden. Plots was het optreden dan voorbij, na één uur en een kwart. Het publiek wou duidelijk nog meer, maar helaas, de laatste noten waren gespeeld en de band had het podium verlaten. Bloodbath, see you next time! Mis dat niet wanneer ze eind dit jaar toeren samen met Kreator en DImmu Borgir. Zouden ze die twee eigenlijk dan ook niet naar huis spelen en de zaal doen kreunen van oftewel plezier of foltering?

Marilyn Manson - Main Stage 2

Brian Hugh Warner mocht zaterdag als laatste het hoofdpodium betreden, Brian kent u uiteraard best Als Marilyn Manson. Ooit was deze man een van de grootste shockrockers van de planeet. Zo zagen we hem ooit, zichzelf tot bloedens toe snijden op het podium, bekogelde hij roadies met zijn micro wanneer zij nog maar in zijn buurt kwamen, etc. Vandaag de dag gaat het er allemaal iets (lees: veel) braver aan toe. Manson is enkel jaren ouder, dikker en rustiger geworden. Terwijl hij vroeg in jarretelles en op hoge hakken rond paradeerde, kleedt hij zich iets braver tegenwoordig. Wel wisselt hij meer van garderobe dan Beyonce op een optreden. Vocaal staat hij er (gelukkig) wel terug. Enkele jaren geleden op het Alcatraz festival ging hij vocaal volledig de mist in, maar tijdens deze tournee soigneert hij zijn stembanden duidelijk beter. Er werd sterk gestart met Irresponsible Hate Anthem en Angel With the Scabbed Wings. Tijdens Kill 4 Me werden er wat (vrouwelijke) fans op het podium uitgenodigd, vooral zij met een bordje “I will Kill For You”! Eerst pretendeerde Manson om I Don’t Like the Drugs te beginnen spelen, maar verbetertdezich snel zelf door te zeggen dat hij wel van drugs houdt. Waarna hij dan maar The Dope Show ten berde bracht. Na zijn laatste bisnummer, uiteraard The Beautiful People, had Manson voor de volhouders nog wel een leuk toetje. Hij kwam terug voor een extra bisnummer, met een vrij mooie versie van Cry Little Sister van Gerard McMann, leuk toemaatje! Op de tonen van God’s Gonna Cut You Down (op band) verlieten wij rustig de weide. Manson kon een deel van het publiek bekoren, maar nieuwe zieltjes gaat hij zeker niet gewonnen hebben!

Foto's door Graspop Metal Meeting.

Lees ook de reports van donderdagvrijdag en zondag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!