Review Architects @ Lotto Arena

Datum: 
vrijdag, 11 januari, 2019

Het is nog vroeg in dit nieuwe jaar maar dit zou wel eens een grote kanshebber kunnen zijn op de titel "concert van het jaar". Architects kwam, zag en overwon. De band zette een formidabele, harde en uiterst emotionele show neer waarbij de druppels die op de grond vielen niet enkel zweetdruppels waren. Ook support acts Polaris en Beartooth wisten ons meer dan te overtuigen.

We schrijven 11 januari 2018 wanneer we ons klaarmaken om af te zakken naar de Lotto Arena in Antwerpen waar Architects neerstreek met hun Holy Hell tournee, hun grootste tournee tot nu toe. Mee op de affiche stonden Beartooth en Polaris, deze laatsten mochten de avond op gang trappen. Dat deden deze Aussies met verve. Deze Polaris is een rijzende ster binnen het metalcore genre en dat laten ze hier duidelijk zien en horen. Met hun knappe debuut 'The Mortal Coil' konden ze meer dan overtuigen en ook live weten ze perfect hun songs over te brengen. Opener van hun set was het geweldige The Remedy en Jaimie Hails en de zijnen hadden er duidelijk zin in. Veel energie spatte van het podium en dat straalde ook af naar het publiek dat al snel uitbundig in beweging kwam. Met Lucid kwam er een einde aan de eerste arena show van Polaris en we zagen dat het goed was. Geweldige kick-off van deze avond. Verder op de setlist stonden nog Casualty, Dusk To Day, Crooked Path en Consume.

Beartooth, de punk hardcore band uit Columbus Ohio, was de volgende die aantrad. De band van Caleb Shomo heeft met 'Disease' een nieuw album onder de arm sinds september 2018 en dat komen ze hier vandaag promoten. Met bijna een halve setlist bestaande uit tracks van deze plaat kunnen we zeker van een geslaagde promo spreken. Opener Bad Listener zette direct de toon en liet ons een heftig Beartooth horen. Met de titeltrack uit het album 'Aggressive' en eveneens van deze plaat Hated zette de band hun set verder. De band wordt vaak omschreven als metalcore maar met meer punk invloeden dan de meeste bands uit dit genre waardoor ze meer gaan klinken als een hardcore band. Luister maar naar You Never Know van hun recente plaat waar de punkinvloeden er vanaf spatten. Buiten het recente album 'Disease' en diens voorganger 'Aggressive' kreeg ook 'Disgusting' uit 2014 zijn plaats op de setlist. Dit met de tracks Body Bag, In Between en The Lines. De band sloot af met het knappe Disease en konden wij ons klaarmaken en klaarstomen voor de headliner. 

Architects heeft woelige waters moeten doorzwemmen de afgelopen jaren. De dood van lied- en tekstschrijver Tom Searle liet diepe sporen na en dwong de band in een diepe rouw. Een gevoel waar niemand graag mee wordt geconfronteerd maar waar we allemaal doormoeten, alsook Architects en niet in het minst Tom's tweelingsbroer en drummer Dan Searle. Het is vooral Dan die de band op sleeptouw nam doorheen deze moeilijke periode en samen met Sam, Ali, Adam en nieuwe gitarist Josh brachten ze het geweldige 'Holy Hell' uit. Het is deze nieuwe plaat die hen hier in de Lotto Arena bracht. Veel aandacht voor deze nieuwe plaat uiteraard in hun setlist, bijna het gehele album werd gespeeld op drie nummers na. Opener van hun memorabele set was Death Is Not Defeat, het moge duidelijk zijn dat veel, zoniet alle, nieuwe nummers zijn opgedragen aan Tom. Dat dat heel wat emoties teweegbrengt merken we in het publiek maar later ook op het podium maar daar komen we later in dit report nog op terug.

De band denderde over het podium met na 'Holy Hell' ook veel aandacht voor diens voorganger 'All Our Gods Have Abandouned Us' en 'Lost Forever/Lost Together'. Na Modern Misery was het zo de beurt aan iets ouder werk met kleppers Nihilist en Broken Cross. De productie had kosten nog moeite gespaard met een geweldige licht -en beeldshow waarbij de beelden op de band's 'trampoline' werden afgespeeld. Dit zorgde voor een waar visueel spektakel. Voor meer spektakel zorgde de band dan weer met hun ijzersterke live performance. Er waren veel criticasters en reviewers die het niet hoog ophadden met de auto-tune op het nieuwste album maar zanger Sam Carter bewees hier meermaals dat hij dit helemaal niet nodig heeft. Menig kippenvel werd waargenomen tijdens Holy Hell en Royal Beggars.

Hoe verder de set liep, hoe uitbundiger ook het publiek werd. De circlepits en crowdsurfers namen in getallen toe gedurende de stortvloed aan beukende tracks. Gravedigger, Mortal After All, Dawnfall en Naysayer, onmogelijk om bij deze tracks niet alle remmen los te gooien. En wat dan gezegd van het oudste nummer dat hier vanavond passeerde, These Colours Don't Run? De passie nam alsmaar toe en zo ook de emotie want na A Match Made In Heaven en eerste single van de nieuwe plaat Hereafter verraste de band ons met een emotioneel geladen ingekorte versie van Memento Mori en een al even aangrijpend A Wasted Hymn. De band verliet het podium maar kwam onder luid applaus terug voor twee geweldige bisnummers en het aangrijpendste moment van de avond. Na het voor de bands wellicht meest aangrijpende nummer Gone With The Wind begaf zanger Sam Carter onder de emoties. Rouw en verdriet namen de bovenhand en Sam liet zijn tranen de vrije loop. Gesteund door het publiek nam hij de microfoon bij de hand en sprak hij de talrijke aanwezigen toe. Niet alleen Sam werd tot tranen toe bewogen maar ook een heel deel in het publiek ging mee in dit verdriet. Het is zoals Sam zelf zei: "Grief can hit you at the most unexpected times". Daarna nam Dan Searle, tweelingsbroer van Tom, de microfoon over van Sam om deze een hart onder de riem te steken want elke avond op de tournee bedankt Sam zijn mede bandleden maar heeft hijzelf de meest moeilijke opdracht. Keer op keer moet hij die moeilijke, emotionele en pijnlijke teksten die Tom heeft geschreven brengen. En zoals Dan zei en elke fan weet, Tom schreef niet over liefdesverdriet maar over zijn ziekte, zijn sterfelijkheid en de weg naar het einde van zijn leven. Dat dit emoties en gevoelens zoals we vanavond konden aanschouwen is niet meer dan normaal. Toch tussen al dit verdiet was er ook nog een grappige noot toen Josh, de nieuwe gitarist die de ondankbare taak heeft om in Tom's voetsporen te treden per ongeluk de snaren van zijn gitaar beroerde toen Dan het woord nam. Onschuldige Adam kreeg toen een boze blik van Dan tot hilariteit van het publiek. Sam veegde zijn tranen en zoals hij zelf aanhaalde "I gotta be the aggressive frontman again." Zo zette de band een orgelpunt op hun show met Doomsday, het laatste nummer waar Tom aan meewerkte. Het fenomenaal slot van deze al even fenomenale avond. 

Met dank aan Lotto Arena en Pias.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!