Review Amorphis, Soilwork, Jinjer, Nailed To Obscurity @ Trix

Datum: 
zondag, 3 februari, 2019

Amorphis bezorgde ons deze avond in Trix meer kippenvelmomenten dan een zichzelf respecterende kippenkwekerij aan zou kunnen!

Vanavond was zo’n avond waarop we absoluut waar voor ons geld kregen. Niet alleen in de AB met Behemoth, maar ook in Trix. Vier bands stonden er namelijk op de affiche waarvan er twee zonder overdrijven het adjectief 'legendarisch' op hun visitekaartje mogen zetten. We hebben het natuurlijk over Amorphis en Soilwork. Zij speelden dan ook beiden een volwaardige headlinerset. Maar alle vier brachten ze vol overtuiging hun energie over op het publiek.

De aftrap werd gegeven door Nailed To Obscurity. Hun mix van doom en deathmetal was als een loodzware stomp in de maag voor wie de zondagse frangipannetaart van bij de bomma nog aan het verteren was. Slow headbangen bleek echter een goede remedie te zijn. Uit de strot van Raimund Ennenga kwamen enkele indrukwekkende screams. Als het op cleane zang aankwam kon hij echter niet geheel overtuigen. Hij begroette ons in vloeiend AN met “Goedenavond Antwerpen” alsof ze uit het Belgische Essen kwamen ipv het Duitse Esens. Er was al aardig wat volk komen opdagen en ze vonden dan ook enkele gewillige en enthousiaste oren.

De volgende band die het podium innam was Jinjer, een flitsende metalcore band, afkomstig uit het exotische Oekraïne. De band zat boordevol energie en je werd al zeeziek wanneer je gewoon nog maar de vingerbewegingen van de bassist (die z’n bas zoals jazz bassisten ter hoogte van de borstkas hield) trachtte te volgen. Ook van frontvrouwe Tatiana Shmailyuk waren wij behoorlijk onder de indruk en dan bedoelen we niet van haar mooie looks alleen (wij zijn goedkoop maar nu ook weer niet zó goedkoop) maar van haar magistrale zangkwaliteiten. Zowel clean als gruntend beschikt zij over een geweldig stemgeluid en als ware het moeiteloos schakelt ze vlot over van het ene naar het andere en weer terug, vaak zelfs binnen eenzelfde zin. Chapeau. De set begon enorm sterk maar na een tijdje begon het toch allemaal een beetje te technisch te worden. Een gitarist vijftig keer per minuut de hele hals van zijn gitaar zien afgaan is aanvankelijk nog wel indrukwekkend maar na een tijdje wordt het toch wel vermoeiend en gaat het ten koste van de melodie waarvan je voelt dat die er nochtans ergens in moet zitten. Naar het einde toe vonden ze die melodie gelukkig wel weer terug met enkele langere en meer gevarieerde nummers en zelfs ruimte voor een streepje reggae.

Eerste co-headliner was het Zweedse Soilwork. Zij zijn ondertussen toch alweer een dikke twintig jaar lang een gevestigde waarde in de metalwereld met hun unieke mengeling van melodic death en groove metal. Hun nieuwe album Verkligheten is nog maar enkele weken geleden verschenen en zal bij nog niet alle fans gekend zijn. Het werd ook verkocht aan de merchandise booth en daar hebben wij toch een puntje van kritiek op want men vroeg €20 voor een cd, dat is zelfs duurder dan bij de gemiddelde platenboer. Terwijl je het nu toch rechtstreeks van de artiest koopt, dus zonder distributiekosten? Het is nog steeds crisis in muziekland, zoveel moge duidelijk wezen. Soit. De heren begonnen aan hun set met een nummer uit het nieuwe album, Arrival, en vlogen er vol energie in. De gitaristen geselden hun instrumenten dat het een lieve lust was en frontman Björn Strid leek vastbesloten ook de mensen die nog aan de bar stonden op te jutten.

Met The Crestfallen en Nerve leek dat alvast goed te lukken. Met Full Moon Shoals was het weer tijd voor nieuw werk. Het is een stevig nummer met ook ruimte voor enkele hele harmonieuze stukken en een middengedeelte dat uitnodigt tot een gigantische pit. Een uitnodiging waarop het Antwerpse publiek voorlopig nog niet leek in te gaan. Bij aanvang van Like The Average Stalker riep Strid “Antwerp, get ready for some old shit”. Nog steeds kwam er weinig tot geen beweging in de massa eigenlijk. Wel vroeg hij om horns en kreeg die gelukkig wel. Volgden The Akuma Afterglow en Drowning With Silence met een leuke interactie tussen de bassist en gitarist onderling en van de gitarist met de eerste rijen van het publiek. The Phantom klonk duister en dreigend en werd gehuld in rood licht.

Hierna was het tijd voor gitaarwissels. The Nurturing Glance was nog eens een nieuw nummer met subliem screamende gitaren en vocals. Het is echt wel duidelijk dat de band vol energie zit om Verkligheten aan de wereld voor te stellen. En wat klinken die nieuwe nummers ook goed. Tot Björn’s grote tevredenheid ontstond er tijdens Bastard Chain toch een eerste, weliswaar bescheiden, pit. The Living Inferno begon met braaf handjesgeklap van het publiek maar al snel was het toch weer headbang tijd. Met Witan kregen we de single uit het nieuwe album te horen en het is een song die absoluut gehoord mag worden. Stabbing The Drama is een oude bekende natuurlijk en Björn vroeg de hulp van het publiek omdat naar eigen zeggen zijn screaming voice eraan was. Ik vond dat hij er toch nog deftig wat uit kreeg. Eindelijk belandde ook de eerste crowdsurfer in de armen van de security. Afsluiter van de set was nog één nieuwe, Stålfågel.

En dan mijn persoonlijke favoriet van de avond, Amorphis. Mijn Finse vrienden zijn al bijna 30 jaar bezig ondertussen en hebben eigenlijk nog nooit ontgoocheld. Net als vele anderen ben ik destijds met Tales From the Thousand Lakes (1994) fan voor het leven geworden en dat ook gebleven. Hun meest recente, Queen of Time, is voor mij hét album van 2018. Ik draai het nog minstens één keer per week en blijf het geweldig vinden. Ik wil maar zeggen, ik was misschien wel een beetje bevooroordeeld vanavond, het is maar dat u het weet. En Queen of Time zou een prominente rol in de setlist krijgen zo bleek. Het begon met de intro van The Bee waarop de muzikanten opkwamen en het nummer zelf afmaakten. Zo te zien ben ik niet de enige die telkens weer opnieuw overhoop geblazen wordt door deze track. Frontman Tomi Joutsen vroeg al heel snel om onze handen te mogen zien en hij kreeg die ook te zien. Er werd onmiddellijk vervolgd met het eveneens nieuwe The Golden Elk. Het haar op mijn armen was inmiddels overeind gaan staan en bleek het volgende anderhalf uur ook zo staan. Met wat een verbazingwekkend gemak wisselt Tomi toch van stemmen. Tijd voor een paar oude bekenden dan, Sky Is Mine en Sacrifice. Dan kregen we die heerlijk folky intro van Message In The Amber en gelukkig de rest van het nummer ook. Als een rollende donder kregen we het nummer over ons heen. De “hey” ging tot aan de achterwand.

Een eerste keer collectief gek worden konden we op Silver Bride. Tussendoor even een mijmering van mijnentwege … zouden de Amorphis gasten misschien later dit jaar misschien een tournee kunnen doen voor het tienjarig jubileum van Skyforger waar deze klassieker uit voort komt? Dromen mag toch, niet? Maar we wijken af. Bad Blood is nog zo’n klassieker maar dan een iets recentere. Wrong Direction heeft hetzelfde potentieel, geweldig nummer is dat. Tomi zocht een eerste maal de achterkant van het podium om van daaruit zijn machtig stemgeluid op ons los te laten. Tijdens het middenstuk van het eveneens nieuwe Daughter of Hate zet hij zich magistraal vooraan het podium en beheerst het publiek door enkel maar stil te staan en geconcentreerd de zaal in te kijken. Op het einde van Hopeless Days mochten we allemaal een potje meescreamen maar zelfs met enkele honderden kelen konden we het nog niet halen van Joutsen. Dat meebrullen mochten we nog een keertje overdoen in de eerste toegift, Death of a King. De reguliere set werd beëindigd met een nummer uit het klassieke Tales album, Black Winter Day. Even onrust wanneer Joutsen de kabel van z’n microfoon kwijt blijkt te zijn. Vlak voor de finale afsluiter, House of Sleep nam hij nog even de tijd om de andere drie bands van de avond te danken. Wij willen bij deze graag hetzelfde doen en een heel dik applaus voor Amorphis zelf daar ook nog bij.

Bekijk ook het photo report.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!