Review Sirenia @ Podium 't Beest

Datum: 
vrijdag, 1 maart, 2019

Sirenia bracht in de late uurtjes van vrijdag 1 maart een stevige set die vooral focuste op de twee meest recente albums. De support acts waren respecitievelijk Crossing Eternity, Alight en Elyose.

U gelooft het of niet maar ik was nog nooit eerder in de club genaamd Podium ’t Beest geweest. Toch is dit geen onbekende of obscure zaal. En voor mensen die, zoals ikzelf, in het Noordwesten van de provincie Antwerpen of dicht bij de grens met Zeeuws-Vlaanderen is Goes vlotter en sneller bereikbaar dan bijvoorbeeld een AB of de Biebob. Bovendien, en nu loop ik het risico om te klinken als een vertegenwoordiger van de toeristische dienst, zijn Goes en vele van die kleine steden en dorpjes in Zuid- en Noord-Beveland daarnaast nog eens reuzegezellige (OMG! Nu klink ik zelfs al als een Hollander!), mooie en rustige plekjes waar je op andere manieren je vrije tijd in kan doorbrengen.

Maar vandaag waren we hier voor de muziek. Er wachtte ons immers een metalavond met niet minder dan vier bands op de affiche. En met een toegangsprijs van €22 kan je in dat geval toch van een koopje spreken (verdorie, nu doe ik het weer, mijn excuses, ik woon te dicht bij de grens blijkbaar).  Sirenia was uiteraard de hoofdact van vanavond maar ze hadden een drietal goede (bevriende) bands meegenomen in hun grote tourbus. Het was een internationale bedoening daar op het podium ’t Beest met muzikanten uit Noorwegen, Frankrijk, het VK, Italië, Roemenië en Zweden. Dat op een Nederlands podium en gefotografeerd door een Belgische reporter, we kunnen dus spreken van Europe Unite daar in het kleine Goes.

De avond was verre van uitverkocht, zo bleek en het balkon bleef voor deze avond gesloten. Kort na het openen van de deuren begon de Roemeens/Zweedse band Crossing Eternity er al aan voor slechts enkele tientallen aanwezigen. De band was mij volledig onbekend. Niet echt vreemd, ze bestaan nog niet zo lang en hebben nog maar één album op hun conto, uitgebracht via het kleine label Rockshots Records. Ze brengen een lichte vorm van power metal die niet blijft kleven als ik eerlijk mag zijn. De nasale stem met het zware accent van zanger Berti Barbera doet daar geen goed aan. Gitarist Manu Savu weet echter zeker wel hoe hij een snaar moet betokkelen. De bassist had een bijzonder grappige gelaatsuitdrukking waarbij het wel leek of de man al enkele nachten niet had geslapen en live kregen de heren de steun van de goedlachse Judith Toth aan de keyboards.

Vervolgens maakten we kennis met de Italiaanse dames en heren van Alight. Ook dit was voor mij een eerste kennismaking. En die durf ik zeker bijzonder geslaagd te noemen. Eigenlijk kunnen we hen ook wel een beetje als een nieuwe band beschouwen. Ze werden dan wel opgericht in 2005 en brachten in 2009 hun debuutalbum uit, enkel drummer Mirko Montresor is nog over uit die bezetting. Hun vorig jaar verschenen tweede album, Spiral of Silence, werd opgenomen met de nieuwe leden Roberto Sieff (gitaar), Monica Perulli (bas) en Catia Borgogno. Female fronted metal is allang geen nieuwigheid meer natuurlijk, 3 van de 4 bands vanavond hadden een vrouwelijke zangeres, maar een vrouwelijke bassiste blijft toch nog redelijk uniek in metalland. Zeker als ze er zoals Monica bijzonder jong uitzien en het lijkt alsof hun instrument meer weegt dan zijzelf. Maar wat een energie legde Perulli er mee aan de dag. Het leeftijdsverschil met gitarist Roberto Stieff lijkt haast op vader-dochter maar de twee zochten elkaar op het podium regelmatig op voor een muzikaal duel. Catia Borgogno beschikt over een mooie, zuivere stem en liet zich op geen scheve noot betrappen. De sound van Alight gaat in de richting van gothic metal maar blijft over het algemeen genomen flink uptempo en de songs laten ook veel melodische invloeden en zelfs wat poppy elementen binnen. Dit is een band die gerust wat meer aandacht zou mogen krijgen in onze contreien. Wij willen hen alvast een duwtje in de rug geven. Check hun album op Spotify en de clip voor single The Portal op YouTube.

We konden nog steeds niet zeggen dat het zaaltje ondertussen was volgelopen tegen dat de derde band eraan begon. Dat was het Franse Elyose. Nu kennen we allemaal wel een aantal goede bands die uit het wijnland komen zoals bv. een Gojira maar hoeveel kennen jullie er die in ‘the language of love’ zelf zingen? Ikke dus maar één. Zangeres Justine Daaé is een beetje een energiek scharminkel maar ondanks dat ze in het Frans zingt spreekt ze zelf toch vlekkeloos Engels, zo konden we zelf horen in haar bindteksten. “Maybe you didn’t notice but I sing in French” gaf ze de aanwezigen toch nog even mee. Op hun meest recente album, Reconnexion, staat trouwens één Engelstalig nummer waarop de band vocale steun krijgt van niemand minder dan Mark Jansen. Aanwezigen die misschien stiekem hadden gehoopt op een surprise verschijning van Mr. Epica waren eraan voor de moeite. Zijn partij liep, net zoals die van de andere growlers die meededen op het album, mee via de mix. Ik klink nu misschien alsof ik een kenner was van het werk van Elyose maar ik heb hen zelf ook maar pas ontdekt (en dat vind ik een bijzonder passend woord) door hen daags voor het optreden eens te checken op Spotify. Ze bliezen me wel van mijn wit-gestreepte sportsokken moet ik zeggen. Het album zelf heb ik mij aan de merch stand aangeschaft en hun eerste twee albums kan je dus, zoals gezegd, streamen via de legale kanalen. Ik hoor een band die op het derde album de pop-electro invloeden wat laat varen en meer de richting van melodic death/metalcore uitgaat. Vanavond zetten ze een ijzersterke set neer met voornamelijk werk uit Reconnexion. Over wat voor een fenomenaal stemgeluid beschikt de frêle Daaé. Ze wervelt ook over het podium dat het een lieve lust is. Ook bassist Ghislain Henry en gitarist Marc De Lajoncquière zijn behoorlijk energieke kerels die alle kanten van het podium opzoeken. Elyose willen wij graag toch wat meer horen en zien aub.

Hoe het juist kwam konden wij ook niet juist zeggen, alles leek immers vlot te gaan de hele avond maar ondertussen was het schema toch danig uitgelopen. Een dik uur later dan initeel gepland was het dan toch eindelijk tijd voor Sirenia zelf. En eindelijk konden we toch ook zien dat de club toch nog goed opgevuld was geraakt. Beetje nadeel dat je dan als fotograaf een beetje veroordeeld wordt tot hetzelfde plekje, er is immers geen fotopit daar in ’t Beest, en het niet meer mogelijk is om van de ene kant naar de andere te bewegen. Echter, detailkritiek, wij willen niemands avond hier vergallen. En uiteraard geen slecht woord over de locatie maar eigenlijk verdient een band als Sirenia toch grotere venues. Negen albums hebben Morten Veland en zijn kompanen immers al op hun cv staan en die kregen toch telkens goede tot uitstekende reviews. Hun vijf meest beluisterde nummers op Spotify hebben streams tussen de anderhalf- en drieënhalf miljoen. Waar zaten al die mensen dan vanavond? Nu waren ze hier om het in oktober vorig jaar verschenen album, Arcane Astral Aeons, te promoten. Het tweede album met de ravissante Française Emanuelle Zoldan als zangeres. En deze mademoiselle kan vocaal wel wat neerzetten. Wie we vanavond misten was gitarist Jan Erik Soltvedt waardoor Morten Veland de gitaar weer ter hand nam en de baspartijen via de computer meeliepen in de mix. Wel van de partij was drummer Michael Brush. Hoewel die uit het natte, bleke VK komt heeft die wel het hoogste Viking gehalte van de band. De album intro van In Styx Embrace klonk door de speakers waarop eerst Brush, vervolgens Veland en gitarist Nils Courbaron (een landgenoot van Zoldan) en tenslotte La Zoldan haarzelve het podium betraden en het nummer zelf speelden. Om vervolgens verder te gaan met Dim Days of Dolor.

Het was voor niemand een verrassing dat de setlist grotendeels werd bepaald door songs uit de twee Zoldan albums, Arcane …, en dat Dim Days of Dolor. Pas met het zevende nummer in de set, Winter Land, was er ruimte voor ouder werk. De fans lijken Zoldan’s voorgangster Ailyn ook niet echt te missen, Emanuelle is immers zo veelzijdig dat zij de oudere nummers ook perfect naar haar stem weet te zetten. Die fans lieten hun aanwezigheid trouwens goed gelden. Niet enkel door vaak in full gothic outfit te verschijnen maar vooral door de interactie met de band. Handen gingen vlot de hoogte in en de nummers, ook de nieuwe, werden vol overgave meegezongen. Veland herkende blijkbaar enkele bekenden in de zaal want ook hij ging in interactie met een paar fans en deelde enkele welgemeende vuistjes uit. De falende techniek tijdens de intro van Asphyxia bracht de band niet van de been. “This next song is called Asphyxia … (er klinkt een haperende intro van een ander nummer, waarop Brush ingrijpt) … or not …”. Zoldan ving de situatie goed op. “Are you still with us Goes?” Wij waren daar inderdaad nog allemaal graag. Met Sister Nightfall en Elixir volgden er weer twee oudjes en even verder met My Mind’s Eye en The Other Side nog enkele. Voor de toegiften werden het klassieke The Path To Decay en de klassieker in wording Into The Night gespeeld. Voor ons had de band gerust nog wat langer mogen spelen ook, het was nu toch al zo laat. Reden om een volgende keer zeker nog eens naar Sirenia of één van de andere bands te gaan kijken.

Bekijk ook het photo report.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!