Review Alcatraz Metal Fest 2013

Het is zaterdag 10 augustus, we tekenen voor een dagje metal met een affiche om u tegen te zeggen. Met Fozzy, Satan, Vicious Rumors, Death Angel, Exodus, Channel Zero, Doro, Anthrax en Nightwish hadden de organisatoren van het Alcatraz Metal Fest een erg mooie affiche samengesteld. We geven jullie hieronder graag onze impressies weer.

Het is zaterdag 10 augustus, de eerste festivalbezoekers stappen vanaf openingstijd het plein op van Alcatraz Metal Fest. Voor het eerst gaat het door op de gronden van het Katho Kortrijk en dat blijkt zeker met een aangenaam zomerzonnetje een zeer goede zet. De locatie is perfect! Parkeermogelijkheden zat met de Expo zo dichtbij en dat op slechts een steenworp van de festivalweide en onmiddellijk naast de E17. Aankomen, parkeren en genieten: voor vele festivalorganisatoren en festivalgangers de ideale combinatie.

Een uur na openingstijd mocht Fozzy het festival openen. Slechts één podium was er aanwezig op het festival, dit gaf iedereen de mogelijkheid om elke band te zien, wat een groot voordeel is. Aan dynamiek ontbrak het de band alvast niet, met verve zanger Chris Jericho. Ook al was het nog zo vroeg op de dag, hij kreeg het publiek goed mee. Het was ook opmerkelijk hoeveel volk er al aanwezig was op het terrein, dit is op menig ander festival dikwijls anders. Nu, Fozzy speelde een klassieke heavy metal setlist. Ze zijn ontstaan als een coverband, maar hun eigen werk dat ze vandaag speelden mag er zeker ook wezen. Spektakel was er ook toen Chris de rechterkant van het podium opklom om het publiek op te jutten en van daar te zingen. Een goede opener.

Wie opvolger Satan niet kende, zou een black of death metalband verwachten met zo'n naam, toch? Niks was minder waar, we kregen opnieuw klassieke heavy metal op ons brood. Satan is vrij moeilijk te kennen of ontdekken eigenlijk, de band bestaat al sinds de vroege jaren '80, maar heeft al meermaals hun naam veranderd en het voor bekeken gehouden. Maar hier op Alcatraz stonden ze er dus opnieuw (sinds de reünie in 2011 onder de naam Satan) en brachten ze zowel oude klassiekers als enkele nieuwe nummers van hun album 'Life Sentence' dat eerder dit jaar is uitgekomen. Het klonk niet slecht, maar Fozzy deed het beter. Ze probeerden naar het publiek toe zichzelf ook iets teveel te promoten met dialogen als 'buy our shirt somewhere here at the festival' of 'get our album at the merch'.

Genoeg heavy metal moeten ze daar gedacht hebben. Tijd voor de eerste thrash metal band. Vicious Rumors begon aan hun set en dus trokken we met een frisse pint wederom naar het podium. Wat we zagen kon zeer zeker bekoren, de heren van Vicious Rumors deden hun best om op dit middaguur alle metalheads in beweging te krijgen. Missie gelukt? Ja hoor, en als je de kans krijgt om deze bende ongeregeld in actie te zien: doen! Al werd het optreden precies wat uitgerekt, het bleef maar duren en werd wat langdradig.

We leken wel vertrokken voor een fijne dag metalmadness op Alcatraz Metal Fest. Met de nadruk op leken, want net na Vicious Rumors brengen de organisatoren nieuws, dat we zelf zonet op onze smartphone hadden gelezen: drummer Phil B van Channel Zero is niet meer. Phil B is ‘s avonds na de repetitie met Channel Zero huiswaarts gegaan en niet meer wakker geworden. We willen hier even onze oprechte deelneming verwoorden aan Channel Zero en de vrienden en familie van Phil B. Maar we willen ook de organisatie van Alcatraz Metal Fest bedanken omdat ze het onwaarschijnlijk slechte nieuws op een erg ingetogen en respectvolle manier aan het publiek hebben meegedeeld. Het nieuws is ingeslagen als een bom aangezien velen nog niet op de hoogte waren... De minuut stilte die gevraagd werd ter ere van Phil B was onwaarschijnlijk. Op een anders uitgelaten en overdonderderd metal fest kon je nu een pluim horen vallen... Channel Zero zou dus uiteraard niet optreden (opnieuw wederom respect voor de organisatie om dit op te vangen op wat toch een klein crisismoment was wegens het afzeggen van een grote naam), maar een vervanger of alternatief werd niet aangekondigd. Enkele bands zouden gewoon wat langer spelen zo bleek.

Maar zoals steeds ‘the show must go on’ en dus was het aan Death Angel om de wat gedrukte sfeer terug op gang te trekken. We hebben de heren van Death Angel al enkele keren aan het werk gezien. Het is steeds een geweldige energie, een geweldige set maar om één of andere reden grijpt die ons niet steeds aan. Waar we dat vroeger wel hadden, was dat vandaag iets minder het geval. Ook het publiek kon Death Angel wel in de armen sluiten maar bleek dat dan toch niet met volle overgave te doen. Misschien zat de verwarring of ontgoocheling nog wat in het achterhoofd. Men kon zich in elk geval volledig overgeven aan Death Angel: headbangen, moshen en voor het eerst dit festival crowdsurfers,en veel.

Up next: Exodus. En toen werd het stil op de weide. Letterlijk. Het geluid van de optredens was al niet overdreven luid, er leek nu zelfs geen muziek te spelen tussen de optredens. Ongetwijfeld wou de organisatie de nieuwe locatie alle kansen geven en wouden ze zich houden aan de geluidsnorm, wat we perfect kunnen verstaan, maar wat meer 'sfeermuziek' tussen de optredens had wel gemogen. Maar Exodus liet dus op zich wachten: meer nog er bleek zelfs geen materiaal op het podium te komen... Dat Exodus net voor Channel Zero moest spelen, kon een verklaring zijn. We gingen er dus van uit dat de organisatoren Exodus wat opgeschoven hadden om het onverwachte gat op avond op te vullen... Wat bleek was dat Exodus gewoon te laat was op het festival en reeds op voorhand hadden gevraagd om met Channel Zero van plaats te wisselen. Dat viel dan nu natuurlijk ook in duigen (spraken we eerder niet van een klein crisismoment?). De heren van Exodus kondigden immers aan dat ze op weg naar Alcatraz zowat al hun materiaal kwijt gespeeld hadden... Zonder de hulp van Death Angel en Anthrax, die de groep depaneerden, was er geen Exodus geweest op Alcatraz... We vermoeden dat de organisatie toch even het koud zweet heeft gehad. Maar niets van dat dus, Exodus kwam, zag en overwon. De heren zorgden voor een geweldige set en het publiek genoot vol overgave. Ondertussen was ook het nieuws van Phil B. bij de andere bands aan de oren gekomen. Exodus droeg een song op aan Phil en het publiek kon dat erg waarderen. Anyway, Exodus ATTACKED! En dat hadden we van de heren verwacht. De mensen op de voorste rijen hebben afgezien van de hoeveelheid crowdsurfers en zowel links als rechts van het podium was bijna continue een moshpit. Beide zijden moesten elkaar steeds overtroeven of bijhouden, naargelang de commentaar van zanger Rob Dukes. Een waar thrash metal feest nog zwaarder dan bij de vorige twee bands.

Op naar Doro. Voor de metal rock chick was de zon in volle glorie opgedoken. Mevr. Pesch kwam op Alcatraz haar 30 jaren in de business vieren. En... Er werd gevierd! Doro rockt nog steeds zoals jaren terug en het zorgvuldig bijeengezet plaatje dat een Doro optreden moet zijn klopte perfect. Doro zorgde naast haar eigen gekende nummers gaande van oud Warlock materiaal tot de nieuwste single 'Raise your Fist in the Air' voor een erg fijne ‘Breaking the law’ cover (wat ze eigenlijk wel vaker doet) en ook Doro maakte even tijd om de heren van Channel Zero een hart onder de riem te steken. Toch moet er ons ook één minpuntje van het hart: de show hangt wat los aan elkaar en het vele gepraat van Doro tussen de nummers begon hier en daar toch een “jajaaa, we weten het nu wel” los te makken. Hoedanook: All we are, all we are, we are, we are all, all we need! Speciaal ook was het huwelijksaanzoek van iemand van de organisatie tijdens het concert. Score!

Maar goed, tijd voor het echte werk, tijd voor co-headliner Anthrax. Als we de reviews van Wacken Open Air mogen geloven kon het niet mis gaan. Anthrax zou in vorm zijn. Vraag is: waren ze dat? Oh yes! De heren kwamen en overwonnen. Het publiek smulde! Hoogtepunten waren ongetwijfeld ‘Caught in a Mosh’, ‘I am the Law’, ‘In the end’ (waarbij ze de heren Ronny James Dio en Dimebag Darell eren), de AC/DC cover van T.N.T. en uiteraard ‘Anti-Social’ van Trust. Eigenlijk doen we de set van Anthrax oneer aan door enkel deze hoogtepunten te belichten maar als we moeten kiezen... Oh ten slotte nog dit: ook Anthrax had een woord van steun voor Channel Zero in petto en je zegt ervan wat je wil maar dat bands in hun set eraan denken om hiervoor even tijd te voorzien, respect!

One band left: Nightwish. De, gezien de line-up misschien wat vreemde eend in de bijt, had toch een horde volk aangetrokken. Dat de Finse metalband de enige echte headliner was, konden we eigenlijk al zien aan de rij die bij de signeersessie gevormd werd (even terzijde: dat de organisatie alle bands bereid vond voor een half uur signeren? Dat werd erg gewaardeerd door de fans en de liefhebbers van handtekeningen). Maar goed: die rij bleek even zonder einde en we detecteerden meer dan één fan die erg geëmotioneerd (enkele zelfs wenend) de signeersessie verlieten omdat deze gewoon veel te kort was en massa's mensen niet aan de beurt kwamen. Nightwish makes an impression, althans tot zover ‘off stage’. Doen ze dat ook ‘on stage’? Wel, we gaan er geen doekjes omwinden: JA! Nightwish heeft met Floor Jansen een stem gevonden die hun naar een nieuw niveau brengt. Wat zingt die Floor fan-tas-tisch. We kennen haar vooral van bij, onder andere, After Forever en haar eigen band ReVamp maar wat ze met Nightwish brengt is ook ongelooflijk goed!

Maar niet alleen Floor, die even terzijde erg blij was dat ze eens wat Nederlands kon praten, haalde een hoog niveau. De volledige band inclusief het zesde 'onofficiële lid' Troy Donockley zette echt een sublieme prestatie neer met als absolute hoogtepunten ‘Wish I had an angel’, ‘Nemo’, ‘Storytime’, 'Bless the Child' en 'Ghost Love Score'. Ochja, zijn hoogtepunten niet altijd persoonlijk? We zouden evengoed bijna de hele setlist kunnen opsommen. Voor ieder wat wils, maar waar vooral Once en Imaginaerum fans in de watten werden gelegd. Het begon alvast goed voor die eerste fans met 'Dark Chest of Wonders' en 'Wish I had an Angel'. Veel headbang gelegenheden met bijvoorbeeld 'Romanticide' als perfect voorbeeld, veel meezingmomenten met Nemo en Amaranth als kenmerkende nummers maar ook gewoon puur plezier met de dansbare folky nummers 'I want my Tears back' en 'Last of the Wilds'. Dit optreden inclusief de vele vlammenwerpers, vuurwerk, pyro’s, enz. zorgden voor een geweldige afsluiter van een festival dat zijn tweede adem duidelijk gevonden heeft. De setlist:

• Crimson Tide (intro)
• Dark Chest of Wonders
• Wish I Had an Angel
• She Is My Sin
• Ghost River
• Ever Dream
• Storytime
• I Want My Tears Back
• Nemo
• Finlandia + Last of the Wilds
• Bless the Child
• Romanticide
• Amaranth
• Ghost Love Score
• Song of Myself
• Last Ride of the Day
• Imaginaerum (outro)

Alcatraz Metal Fest heeft met de nieuwe locatie alles wat het moet hebben en het was een erg leuk festival. Uiteraard zijn er wat pijnpunten weg te werken: geen geldautomaat op de weide was voor sommigen een probleem  aangezien bonnetjes en eten alleen cash konden betaald worden, wat extra toiletten zou mooi geweest zijn en een beetje meer muziek tussen de bands door zou erg gewaardeerd worden. Maar Alcatraz kan op ons rekenen voor volgend jaar. Volgend jaar? Ja hoor, we tellen nu al af want voor volgend jaar bevestigde de organisatie al de komst van W.A.S.P. en Arch Enemy. Alcatraz Metal Fest: keep up the good work en thanks!

Meer foto's vind je hier.

Geschreven door Tom Elen en Tim Vermoens