De openingsact was Monkish die direct met een grappige noot begonnen, door vooral heel leuke capriolen op het podium. Een doedelzak speler die later als kerstboom verkleed op het podium stond, een 'nar' die een stipteas deed en uiteindelijk alleen een panty aan had, en nog een paar verkleedpartijen, muzikaal misschien niet echt hoogstaand maar gewoon dolle fun die aanstekelijk werkte op de paar mensen die er al stonden. Een feestje bouwen daar ging het om bij Monkish!

De Nederlandse band Rat Patrol bestaat al sinds 1988 en brengen een combinatie van Hardcore Punk en gewone Punk. Dat zorgt vooral voor een technisch hoogstaand en heel strak gespeelde set. Met hele serieus kijkende zanger/gitaristen op het podium was dit wel een heel contrast met hun voorgangers. Van tijd tot tijd kon er wel een glimlach af maar dit was wel degelijk een heel strak-in-het pak zittend optreden. Gewoon leuk om te zien en te horen voor wie houd van technische HC punk om het zo te zeggen, een aanrader!

The duel doen het met een vrouwelijke zangers en spelen dan weer punk ''with the spirit of 76-77" volgens hun  last.fm pagina. Ze brengen een gewoon 'recht toe aan' punk vanuit het hart want de grimassen op het gezicht van de zangeres spraken boekdelen. Ze meende echt wat ze zong. Het was dan ook een stevig met gebalde vuist in de lucht set die vooral toch gedragen werd door de uitstraling van de zangeres moet ik toegeven.

Van The  Cute Lepers veel goeds gelezen dus eens gaan zien. De band uit Seattle brengt een soort 'power pop' of 'pop punk' of hoe je het ook wil noemen ''with the spirit of Johnny Thunder''. Steve E. Nix & Kicks zijn vooral gekend van The Briefs. Een genre dat je een beetje moet liggen tussen al dat harde punk geweld. Echt overtuigen kon het me persoonlijk niet echt, daarvoor was het een beetje 'allemaal op dezelfde lijn' maar ik moet wel toegeven dat Steve over een prachtige stem beschikt en dat goed combineert met een goed klinkende female back vocals.

On Trial dan. Een opvallende verschijning die steeds voor of tussen het publiek loopt in een school kostuum getooide 'fan' die een speelgoed gitaar in de hand heeft. Dit doet een beetje doet denken aan een punk Agnus Young. Dit was vooral blijkbaar om het publiek te entertaimen tijdens de set. Een heel strakke set wederom toch. Gewoon een leuk tussendoortje met net iets meer.

Tijd voor wat HET hoogtepunt van de dag zou worden, of toch een van. The Mahones. Ze brengen een combinatie van Folk en Punk. Een combinatie die blijkbaar werkt, kijk maar naar bands als Pogues, Floggin Molly of Dropkick Murphy's hoewel ze vooral mij aan Foggin Molly doen denken met de bebaarde zanger met hoed. Er is ook een fluitspeler die er zelfs in slaagt dat te doen met twee fluitjes door zijn neusgaten. Daarnaast ook een knappe verschijning met een accordeon en dat zorgt vooral vooraan dan toch voor een leuk folk-punk dans feestje van de bovenste plank. Een naam om in het oog te houden voor wie houd van het genre.

Na een pauze, een mens moet ook eten, over naar de volgende act. Roger Miret And The Disasters of kortweg The Disasters houden het midden tussen puur punk en street punk al meen ik toch een beetje HC punk te herkennen in hun sound. Het is dan ook een zij-project van Roger Miret, de zanger van Agnostic Front en dat is ook duidelijk te horen en zien in de sound van deze band. Keiharde door de strot geramde songs die door merg en been gaan. Heel strak gespeeld en vooral een heel bewegelijke zanger, dit zorgt zowaar voor een eerste echt mosh pit. In het verlengde van Agnostic Front dus dit optreden, zalig!!!

DeMob liggen een beetje in hetzelfde verlengde van hun voorgangers. De band bestaat al sinds 1978 en dat was ook te zien aan de heren op het podium, die voor hun leeftijd best nog heel strak uit de hoek kwamen. Ook al zagen de bonken van beren er zelf niet meer zo strak uit maar de muziek was in alle geval een mokerslag to the face. Iets minder sterk toch als hun voorganger maar best nog aangenaam genieten.

De Ierse Punks, The Defects brengen dan weer een puur punk optreden zonder daar veel aan toe te voegen. Dat hoeft ook niet. Ook deze band bestaat al sinds 1978 maar ze zien er nog opvallend fris uit en klinken dat ook, ook al was het op het einde een beetje eentonig aan het worden..

Splodgenessabounds (wat een naam) brengen dan weer puur Oi! Punk om het zo te noemen, met een opvallend verschijning van de zanger Max Splodge (hanekam). De volledige band was heel bewegelijk en dat werkte als een rode lap op het publiek die gretig mee deed.

Jammer genoeg niet tot het einde gebleven want het was de beurt aan een van DE bands waarvoor ik persoonlijk naar Amsterdam ben afgezakt namelijk de Street Dogs. Ze brachten, zoals we dat van hen gewoon zijn, een heel strakke set met een wederom toch heel bewegelijke zanger die perfect er in slaagde het publiek volledig uit de bol te laten gaan. Jammer genoeg kwam er een kleine domper op de pret toen hij met zijn micro in het publiek sprong en het snoer er af ging. Hij werd voor het podium nog lastig gevallen door 'fans' die perse met hem op de foto wilden, iets wat hij niet zo leuk vond. De band speelde tijdens deze onderbreking gewoon door wat de set dan weer ten goede kwam. Na een paar songs gingen ze van het podium met een thanks en een micro die 'boos' op de grond werd gegooid. Een beetje een jammer einde voor een anders heel strak en fijn concert.

Funeral Dress (onze Belgische Punk trots) hoeven we niet voor te stellen, ook de set is ondertussen al gekend. Gewoon punk zoals het hoort, zonder veel franjes, teksten die je kan mee zingen met de vuist in de lucht en vooral 'party on, party on' je bent er voor of er tegen. Voor mij geeft Funeral Dress na al die tijd nog steeds een leuk feestje, en dat was het deze keer weer!

Ook hier het feest vroegtijdig verlaten voor UK Subs die gewoon dat feest verder zetten. In dezelfde trent van Funeral Dress weten zij goed genoeg hoe een publiek te bespelen. Met een zanger die blijkbaar nooit oud word, 'born a rocker, die a rocker' zo is het maar!!! Een toch iets minder sterk optreden dan wat ik van hen nog al heb gezien, maar 'Warhead'' en dergelijke blijven toch klassiekers in het genre die iedereen vol ornaat kon mee zingen. Een leuk weerzien !!

De Nederlandse band Disturbance was afsluiter in de zogenaamde 'Old Room' en deden dat met een keiharde show die deed denken aan vorige bands als DeMob en The Disasters. Wederom dus die naar Street Punk meet HC Punk ruikende sound die door merg en been gaat, een heel goede afsluiter dus voor deze stage

DE afsluiter van de dag was dan Cockney Rejects. Een Londense Oi! Punk band met toch ook wel wat Street Punk invloeden in hun muziek. Ze bestaan ook al sinds 1978 en sloten het Old School Punk feestje in de Melkweg met stijl af. Een leuke afsluiter van een geslaagd avondje 'de punker' uithangen.
Voor herhaling vatbaar!!!

Geschreven door Erik Van Damme