Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2017: vrijdag 11 augustus

Datum: 
vrijdag, 11 augustus, 2017

Ieders geliefkoosde festival was opnieuw aan de beurt: Alcatraz Hard Rock & Metal Festival. Toe aan de tiende editie is het festival uitgebreid naar drie dagen en twee podia. Wat dat zou geven was afwachten, er was immers veel lof voor het concept met maar één podium, dat tussen bands door een ademruimte gaf. Maak er geen tweede Graspop van, hoorde je de festivalgangers vaak zeggen. De eerste avond was oorspronkelijk bedoeld als entertainment voor de mensen die al naar Kortrijk kwamen voor te kamperen, maar groeide gedurende de affiche verder werd aangevuld uit tot zowaar een bijna niet te missen volwaardige dag. Met Ghost als headliner en Dirkschneider daar als late night special nog na werd dit meer dan bewezen. Lees hier het verslag van deze eerste avond.

De heren van Dyscordia hadden gerust met de fiets naar Alcatraz kunnen afzakken want het festivalterrein bevindt zich letterlijk in hun achtertuin. Ze ontmaagden onder een bescheiden zonnetje het hoofdpodium maar die eer hebben ze niet te danken aan favoritisme of Kortrijks chauvinisme, het is hoogstens meegenomen dat ze vandaag een thuismatch spelen. Dyscordia staat muzikaal immers als een huis en het is in de eerste plaats aan dat talent te danken dat ze hun plaats op de affiche veroverd hebben.

Dyscordia speelt niet de meest voor de hand liggende variant binnen het immer uitdijende metaluniversum maar toch sloeg de vonk meteen over naar het reeds talrijk toegestroomde publiek. Het geluid zat vanaf de eerste noten van Bail Me Out goed en de spelvreugde spatte van de bühne, met name bassist Wouter zat zo stralend te glimlachen dat gevreesd werd voor permanente schade aan het kaakgewricht. Het moge duidelijk zijn dat hier een sextet van muzikanten stond met tonnen ervaring dat perfect op mekaar is ingespeeld. Het was dan ook genieten geblazen van recent werk als A Perfect Day, Chtonic Star en oudere krakers als Twin Symbiosis.

Een speciale vermelding verdient zanger Piet die werkelijk op geen uitschuiver te betrappen viel en samen met David Bower (Hell) mag meestrijden om de titel ‘best vocalist van Alcatraz 2017’. De set vloog voorbij en Dyscordia maakte vandaag veel nieuwe vrienden, ook onder de inwoners van Kortrijk en Zwevegem die gratis mochten meegenieten van het festival en zich luidkeels verbaasden over de mate van melodie die ze net mochten aanhoren. (Avon Moltoy)

De gloednieuwe Swamp stage mocht eveneens ontwijdt worden door een Belgische band. En wat voor één! Evil Invaders behoeft ondertussen geen introductie meer, de Kempense thrashers hebben zowat elk podium in Europa onveilig gemaakt en zelfs Zuid-Amerika en Japan gingen al voor de bijl. Wie denkt dat zulk een indrukwekkend parcours een band zou kunnen aanzetten tot luiheid en routine is er aan voor de moeite. Evil Invaders startte uitermate furieus alsof ze nog alles te bewijzen hebben en die energie werkte aanstekelijk op het publiek dat de band voor die inzet beloonde met frenetiek headbangen en de eerste pits van de dag.

Van Pulses Of Pleasure over Shot To Paradise en het lichtelijk geniale Stairway To Insanity was het zweterig genieten van de hardst werkende metalband van het land. De grootste verrassing volgde met het nieuwe Mental Penitenciary, toen het nummer gelanceerd werd op Youtube was ik lichtelijk teleurgesteld maar live slaat het in als een bom, wat nog maar eens bewijst dat Evil Invaders in de eerste plaats een band is die je in levende lijve moet gaan bekijken. Het nieuwe podiumwais daarmee op brutale doch efficiënte wijze gedoopt en als de laatste klanken van Fast, Loud & Rude uitstierven, verdwenen daarmee eveneens de twijfels die gerezen waren over het nut van een tweede podium. (Avon Moltoy)

Als tweede groep op het grote podium mocht het Deense Pretty Maids aantreden. De hardrockband bestaat reeds sedert 1981 en heeft 15 albums op hun conto staan. Voor deze festivalset opteerden de sympathieke Denen onder leiding van zanger Ronnie Atkins (die we vorig jaar op Alcatraz nog zagen als één van de gastzangers bij Avantasia) om zowel enkele songs van hun eerste albums 'Red Hot And Heavy' en 'Future World' als enkele songs van hun meer recente schijven 'Pandemonium', 'Motherland' en 'Kingmaker' te spelen. Jammer genoeg werd het optreden geplaagd door te prominent in de sound gemixte keyboards alsook technische problemen met de lead gitaar, waardoor er zeker 2 songs sneuvelden die op de setlist voorzien waren en de pauzes werden dan ludiek opgevuld door flarden van Queen's Another One Bites The Dust en The White Stripes' Seven Nation Army. Pretty Maids moet ons Belgenlandje nog maar eens vergasten op een headlineshow in een concertclub om daar een klinkende revanche te nemen. (Rick)

Het Britse Hell is één van die bands op de affiche die maximaal profiteerden van de relatieve intimiteit van de Swamp stage. Toen we hen enkele jaren geleden in openlucht zagen waren we weliswaar bijzonder gecharmeerd maar indoor kwam de goed doordachte show veel beter tot zijn recht. Hell vermengt op unieke wijze klassieke NWOBH-riffs met een act die bij momenten veel weg heeft van een demonische Broadway musical. Niet verwonderlijk als je weet dat zanger David Bower net in die musicalwereld zijn roots heeft en eerder per toeval in de metalwereld verzeild is geraakt. Naast zijn theatrale gebaren en expressieve gelaat is de man bovendien gezegend met een gouden paar stembanden dat bij momenten kippenvel tevoorschijn tovert op plaatsen waarvan je tevoren niet vermoedde dat er überhaupt kippenvel op kon ontstaan.

The Age Of Nefarious was het ideale visitekaartje om de show af te trappen en tussen de verkleedpartijen door (priester, pestbestrijder, gevallen engel, een op stelten gehesen Pan) smulde het publiek van quasi perfect uitgevoerde versies van Something Wicked This Way Comes, Darkhangel en End Ov Days. Het enthousiaste rumoer dat opsteeg na afsluiter On Earth As It Is In Hell sprak boekdelen. Misschien wel één van de beste optredens van dit weekend. (Avon Moltoy)

De Zwitsers van Krokus mochten er op de Prison stage bij valavond een lap op geven. We kwamen een paar verdwaasde lieden tegen die dachten dat het ging om een Nederlandse band. Verward met Focus? Teveel aan bloemen gedacht of er een paar gerookt? In elk geval, dit is old school hardrock gebracht met Helvetische precisie. Tot muziek aangezet na het zien van AC/DC scheerde de band hoge toppen in het begin van de jaren ’80 met duidelijk hoorbare invloeden van hun Australische voorbeeld. De al wat oudere metalfans haalden hun hart op en de vuisten gingen massaal de lucht in. Opener Long Stick Goes Boom was veelbelovend. Het daarna volgende American Woman (The Guess Who cover) toverde een brede glimlach op de smoelen en leverde meteen een meezingmoment. Maar daarna heb ik vergeefs gewacht op de echte explosie. Alles bleef midtempo of nog trager. Zelfs een song als Hellraiser werd naar mijn aanvoelen aan een lager tempo gespeeld dan het in mijn geheugen gegrift staat. Waar zat het furieuze Headhunter? In een al bij al korte set volgden zelfs nog twee covers (Rockin’ In The Free World en Quinn The Eskimo). Screaming In The Night, ‘what is wrong and what is right?’ Antwoord op die vraag: mooi om Krokus nog eens gezien te hebben maar wat een gemiste kans… (Krikke)

Naast Hell en Ghost had deze vrijdag-affiche van Alcatraz nog een andere groep geprogrammeerd staan waar een occulte hoogmis gevierd werd, namelijk Denner/Shermann. Dit project ontleent zijn naam aan de familienamen van de gitaartandem die ooit furore maakte bij het legendarische Mercyful Fate. En de appel valt niet ver van de boom, want niet alleen werden er maar liefst vijf covers uit de beginperiode van Mercyful Fate gespeeld (Black Funeral, Curse Of The Pharaohs, Into The Coven, A Corpse Without Soul, Evil), maar ook het eigen materiaal van de in 2015 verschenen EP 'Satan's Tomb' en het vorig jaar verschenen full-length album 'Masters Of Evil' ademt dezelfde sfeer uit. Het voortreffelijke geluid en de leuke setting van de Swamp Stage maakten dat Denner/Shermann een uitstekende indruk maakten en dat enthousiasme sloeg over op het publiek dat duidelijk genoot van deze occulte viering. Denner/Shermann verdient het om niet louter als project te bestaan, maar voort te gaan als een volwaardige groep en dan mogen we de heren hopelijk ook in het clubcircuit aanschouwen. (Rick)

Pakweg vijftien jaar geleden zou een act als Ghost een roemloze dood gestorven zijn met hoogstens wat hoongelach als waardering. De onwaarschijnlijke mix van seventies rock en metal gecombineerd met een act die draait rond een bizarre anti-paus is op papier dan ook te gek voor woorden maar is ondertussen wel uitgegroeid tot één van de meest onverwachte succesnummers in de muziekgeschiedenis. Ghost is het lichtende voorbeeld van de juiste band op het juiste moment al zegt het ook veel over de openheid van geest die de voorbije jaren binnen het metalgenre is gegroeid.

We hebben de voorbije jaren de band al meermaals mogen aanschouwen en hun live prestatie was daarbij op z’n zachts gezegd nogal wisselvallig, van geniaal (Gent, AB) tot ronduit dramatisch (Graspop 2016) en dan vooral wat de vocale capaciteiten van Papa Emeritus betreft. De brave man beleefde ook vandaag geen topdag wat met name opviel in de nummers die het vooral moeten hebben van dragende vocals (He Is, Ritual).

Gelukkig maakten zijn larger-than-life personage, podiumact en droge humor veel goed en wanneer de band het gaspedaal wat dieper indrukde (en de vocalen wat minder prominent aanwezig waren) mogen we toch spreken van een meer dan geslaagd concert. Uitschieters zijn daarbij Absolution, Mummy Dust en Ghuleh/Zombie QueenMonstrance Clock is de weinig verrassende maar dankbare afsluiter van een concert dat niet de geschiedenisboeken zal ingaan als legendarisch maar evenmin teleurstelde. Bovendien hebben we tijdens het concert honderden niet-metalfans met open mond en gespitste oren betrapt en als zij morgen een ander (en beter) beeld hebben over het hardere genre dan zetten we alweer een stap richting ideale wereld. (Avon Moltoy)

Als je Dirkschneider zegt, is Accept nooit ver weg en op Alcatraz werden de twee weer muzikaal verenigd. We moeten al teruggaan tot 1968 (!) om het ontstaan te zien van een band met Udo Dirkschneider als mede-oprichter en boegbeeld die vanaf 1976 door het leven gaat als Accept. In 1982 domineerde Fast as a Shark (met de gekende tiroler-intro) wekenlang de stalen 10 op VRT-radio en dat is meteen ook de periode waarin de band fans voor het leven oogstte. Onder de naam U.D.O. ging Udo Dirkschneider later zijn eigen weg maar deze vanavond trakteerde hij de fans in de Swamp stage op een driesterren menu met enkel Accept songs. Zanger Dirkschneider is een lelijke militaristische dwerg maar zijn drilboor-stem in combinatie met flitsend gitaarwerk van een uitstekende begeleidingsband zorgde voor een parade aan memorabele songs. Opener Starlight stond symbool voor wat volgde. Star quality songs met veel kruit afgevuurd. Dirkschneider bracht de tent Up To The Limit. Veel meer metal kon het niet worden op Alcatraz. Dit was zo’n compromisloos headbang-, schreeuw- en luchtgitaarmomentje waarbij je hetzelfde vuur herkent in de ogen van je buurman of –vrouw. Zoals steeds werd ons met Princess of the Dawn even een rustmoment gegund al bleef ook die song kracht en energie uitstralen. Dirkschneider bleef maar doorstomen en loodste ons vanaf middernacht tegen topsnelheid over de snelweg. Een finale bestaande uit Metal Heart, Fast As A Shark en Balls To The Wall is zoals Boonen, Sagan en Cancellara in de laatste km van de Ronde Van Vlaanderen. Het eerste hebben we gehad, van het tweede kan je enkel nog dromen. Dank u Alcatraz, dank u Dirkschneider. Dit is metal, hier doen we het voor! (Krikke)

Bekijk ook alle foto's van de eerste dag in het foto report en lees de verslagen van dag twee en drie.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!