Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival: zaterdag 13 augustus 2016

Datum: 
zaterdag, 13 augustus, 2016

Alcatraz Hard Rock & Metal Festival in Kortrijk zorgde dit jaar opnieuw voor een spetterende affiche. Lees hier de review van de eerste festivaldag.

Met Thundermother begon de dag alvast goed. Onder een stralende zon had zich al een grote menigte gevormd voor het podium om deze volledig uit jonge vrouwen bestaande band te begroeten. Mooi om naar te kijken, leuk om te horen. Ondanks hun jonge leeftijd spelen ze oude hard rock in het genre van AC/DC en Airbourne, die later op de dag ook speelden. Ze verwezen dan ook naar hen als voorbeelden en vrienden. Toegegeven, het ging er een pak minder energiek aan toe dan bij deze andere band, maar ze wisten toch een groot deel van de Alcatraz zieltjes te veroveren al zal de misschien schelle stem van zangeres Clare Cunningham niet voor iedereen weggelegd zijn. Ze zijn overigens niet van Australië, maar uit Zweden afkomstig. We zien nog een mooie toekomst voor hen.

Het ijselijke gegil van Thundermother zindert nog na op de trommelvliezen maar Metal Church verdreef dat al snel. Eigenlijk verdiende een band van dit kaliber een hogere stek op de affiche maar uiteraard is het samenstellen van de bill geen sinecure en moeten er soms harde keuzes worden gemaakt. De Kerkgangers lieten het echter niet aan hun hart komen en vlogen er meteen vol in met Fake Healer.

Met de recent teruggekeerde (en oorspronkelijke) zanger Mike Howe is Metal Church terug op volle oorlogssterkte en dat zullen we geweten hebben. De iets oudere -of beter gezegd de meer ervaren- festivalgangers genoten met volle teugen van fikse beukers als Start The Fire maar evenzeer van een voortreffelijk gezongen powerballad Watch The Children Pray. Met The Human Factor kwam er een einde aan een sterke maar veel te korte set.

De Noord-Ieren van The Answer mogen er prat op gaan dat ze al meermaals als support act van een grote naam gefungeerd hebben, bijvoorbeeld Deep Purple, Aerosmith, The Rolling Stones, The Who, AC/DC en nu dus Whitesnake. Maar zanger Cormac Neeson en co hebben deze name dropping niet nodig, want deze toegewijde muzikanten hebben al meerdere CD’s hun kunnen bewezen.

De bluesy en passioneel gezongen classic rock van The Answer oogstte veel bijval bij het Alcatraz-publiek, ook al werden er enkele nieuwe nummers gespeeld van de in oktober te verschijnen nieuwe CD ‘Solas’. Deze nieuwe nummers deden het beste vermoeden voor deze aankomende schijf, maar de rest van de setlist stond in het licht van de CD ‘Rise’ die 10 jaar geleden verscheen. Zo kregen we Under The Sky, Never Too Late, Come Follow Me en Preachin’ voor de kiezen. The Answer zal weer de nodige zieltjes bij hebben gewonnen en we kijken al reikhalzend uit naar de clubtournee, die hen op 26 november 2016 samen met The Dead Daisies naar de Biebob brengt.

Met een bang hartje wachtten we het optreden van Candlemass af. De Zweden behoren al jaren tot onze favoriete metalbands, zijn zowat de levende definitie van het genre doommetal en die stijl gedijt nu eenmaal beter in een donkere, rokerige zaal dan op een zonovergoten festivalweide die naar zonnebrandolie meurt. Bovendien heeft de legendarische zanger Messiah al enige tijd de microfoon aan de wilgen gehangen en opvolger Mats Levén is net iets wisselvalliger in zijn vocale prestaties.

Al onze bezorgdheden bleken echter van nul en generlei waarde want Candlemass zette een ijzersterke prestatie neer. Vanaf de eerste noot van Mirror Mirror zat het geluid meteen goed en Mats bleek in topvorm. Ondanks de knallende zon wist de band ons toch mee te sleuren op een melancholische trip doorheen hun muzikale carrière. Crystal Ball en Solitude werden op uitstekende wijze vertolkt en vormden hoogtepunten in de set maar het absolute prijsbeest bleef natuurlijk At The Gallows End. Het was nog vroeg op deze eerste festivaldag maar we denken nu al te weten wie vandaag met de prijzen gaat lopen. Wie na het optreden snel naar de merchandisestand spurtte om zich te hullen in een Candlemass outfit was er echter aan voor de moeite, op een enkel draagtasje na viel er geen aandenken te scoren.

Een oude bekende bij de Alcatraz organisatie is Avatar. Deze Zweedse band staat garant voor energieke maar ook gekke optredens. Ze dossen zich uit in circuskostuums en zanger Johannes heeft steeds zijn bolhoed en wandelstok bij, naast de witzwarte schmink op zijn gezicht. Ze speelden twee jaar terug al op het festival en hebben menig clubshow in De Kreun achter zich, wat hen optreden na optreden steeds meer populariteit verschafte. Daarom was Alcatraz, sowieso al gevuld met veel West-Vlamingen, heel uitbundig voor deze band. Ze hebben eerder dit jaar hun nieuw album ‘Feathers & Flesh’ uitgebracht waar ze enkele nummer van speelden die niet slecht klonken, maar toppers waren nog steeds de meebruller Hail the Apocalypse en Bloody Angel van het voorgaande studioalbum. Zanger Johannes is een echte publieksentertainer van formaat die met zijn rare blikken en ludieke stappen het nodige enthousiasme wist op te wekken. Een knotsgekke show van een knotsgekke band die zich muzikaal en artistiek echter heel serieus menen. See you again, Avatar.

Sinds Tom G. Warrior definitief het enigmatische Celtic Frost begraven heeft maakt hij de wereld onveilig met Triptykon. Net zoals Candlemass eerder op de dag moesten hij en zijn kompanen met hun gitzwarte geluid opboksen tegen het uitbundige weer. Maar waar de Zweden er in slaagden om ons even de zomerse omstandigheden te laten vergeten had het Zwitserse collectief het moeilijker om het stilaan roder wordende publiek te overtuigen. De band speelt met inzet maar de vlam sloeg nooit echt helemaal in de pan. Dat ondanks het feit dat de eerder stuurse frontman vandaag in een bijzonder vrolijke bui was; hij richtte niet minder dan drie volledige volzinnen tot het publiek wat een unicum mag genoemd worden. Men maakte het zichzelf dan ook niet gemakkelijk door een setlist waarin met Goetia, Boleskine House en Aurorae een aantal songs voorbij kwamen die het moeten hebben van slepende tristesse, het contrast met de weersomstandigheden kon niet groter zijn. Het was dan ook tekenend dat het uitgerekend de Celtic Frost klassiekers zijn die het meeste enthousiasme losweken. Bij Circle Of The Tyrants leek het publiek eindelijk te ontwaken uit zijn zomerse lethargie maar het kalf was dan eigenlijk al verdronken. Een typisch geval van de juiste band op de verkeerde plaats. Afspraak ergens in een bedompte club dan maar.

De New Yorkse thrashers van Anthrax zijn altijd een graag geziene gast geweest in onze contreien en na hun heel recente passage op Graspop en Dynamo Metalfest werd ook Alcatraz aan hun tourschema toegevoegd. Het was een blij weerzien, want enthousiast zoals altijd ging Anthrax van start met You Gotta Believe uit hun meest recente cd ‘For All Kings’. Waarna het feestje pas goed losbarstte door met nekbrekers als Caught In A Mosh, Got The Time en Madhouse uit te pakken. Hierna volgden Fight ‘Em ‘Til You Can’t uit de vorige cd ‘Worship Music’ en Evil Twin van hun laatste schijf, waarna er weer lekker ouderwets werd gemosht met meebrulhymne Antisocial (oorspronkelijk in het Frans uitgebracht door Trust in 1980), Breathing Lightning (ook van ‘For All Kings’) en afsluiter Indians. Als jonge veulens gingen Scott Ian en co aanstekelijk tekeer op het podium en zanger Joey Belladonna was uitstekend bij stem; het publiek genoot met volle teugen en Anthrax leek haast een thuismatch te spelen. Als er dan toch een kritische noot moet geuit worden: ietwat meer variatie in de setlist zou geen kwaad kunnen, want veel verschil was er niet met de setlist van Graspop en Dynamo Metalfest.

Een beetje de vreemde eend in de bijt op deze eerste Alcatraz-dag was Ministry. Al Jourgensen zijn groep mag dan al opgericht zijn in 1981 en een status hebben als één van de pioniers van de industrial metal, er is ook een schaduwzijde waarin vele personeelswissels, drugverslavingen, ondermaatse cd’s en ongeloofwaardige pensioenaanvragen een hoofdrol spelen. Op Alcatraz liet Ministry zien nog verre van gepensioneerd te zijn. Ondersteund door leuke visuals en geweldige animatiefilmpjes op de schermen (waarin uiteraard Donald Trump te kakken werd gezet), kregen we een strakke set geserveerd met het ene nummer na het andere, want de tape met aanvullende geluiden liep onverbiddelijke door en dus moesten de live-muzikanten bij de les blijven.

Recentere CD’s zoals ‘Rio Grande Blood’ (2006) en ‘From Beer To Eternity’ (2013) werden in the picture gezet door bijvoorbeeld vlammende versies van Punch In The Face en LiesLiesLies, maar onvermijdelijk werd er veelal teruggegrepen naar de meest succesvolle albums ‘The Land Of Rape And Honey’ (1988), ‘The Mind Is A Terrible Thing To Taste’ (1989) en ‘Psalm 69: The Way To Succeed And The Way To Suck Eggs’ uit 1992 alweer. Ijkpunten van die succesvolle periode waren op Alcatraz onder andere N.W.O. (New World Order), Just One Fix, Stigmata en Thieves. Het publiek onderging het enigszins, maar stond ook een beetje met open mond te kijken naar de furie die van het podium afdroop. En ome Al had een gelukzalige grijns op zijn smoelwerk, maar dat kan ook aan het gebruik van één of andere substantie gelegen hebben…

Waar Candlemass en Triptykon moesten vechten met de weergoden was Airbourne de perfecte band voor dit weertje. De ongecompliceerde rocknummers die een schaamteloze kopie zijn van zowat elke AC/DC song gaan er in als zoete koek. Het totaal gebrek aan originaliteit en de van weinig diepgang getuigende teksten over vrouwen, drank en vrouwen werden ruimschoots gecompenseerd door de speelvreugde en publieksinteractie.

Er werd kwistig met bier naar het publiek gegooid en zowat iedereen stond op den duur, gewild of ongewild, mee te deinen op rockers als Too Much Too Young Too Fast, Diamond In The Rough, Girls In Black en het weinig vrouwvriendelijke Cheap Wine Cheaper Women. Absoluut hoogtepunt van de set is het moment waarop volksmenner Joel O’ Keefe zich op de schouders hees van een flink uit de kluiten gewassen security man en zich dwars door het publiek naar het invalidenpodium liet dragen om daar een gitaarsolo ten beste te geven. Muzikaal zeker niet de sterkste band op de affiche maar qua sfeer en uitstraling misschien wel de absolute winnaar van de dag.

De co-headliner van de Alcatraz-zaterdag was Whitesnake. In het kader van een greatest hits-tour werden zowel de hardrock-liefhebbers als de bluesrock-aanhangers verblijd met een set waarin geen recent materiaal aan bod kwam en werd er louter teruggegrepen naar de jaren 80 en jaren 90. Dat daar ook een obligate maar overbodige gitaarsolo, bassolo en drumsolo aan te pas kwam, zullen we maar met de mantel de liefde bedekken. Waar jammer genoeg geen mantel der liefde kan aan verhelpen, is de vaststelling dat de leeftijd alsmaar meer invloed heeft op de stembanden van zanger David Coverdale. Présence en charme heeft de man in overvloed, maar op sommige momenten leek hij wel een krassende kraai. Ik riskeer talloze banbliksems over mij heen te krijgen van boze Coverdale-fans, maar er viel niet naast te luisteren. Toch wierp dit 'mankementje' geen smet op het optreden, want wat wil je ook anders als je met een rist hits kan uitpakken? Ik noem er slechts enkele op: Slide It In, Love Ain’t No Stranger, Fool For Your Loving, Is This Love, Here I Go Again en Still Of The Night.

Kritisch als ik ben (noem me gerust een kniesoor), bleef ik bij dit greatest hits-optreden nog een beetje op mijn honger zitten, want ik zal wel niet de enige fan geweest zijn die graag nog eens een nummer uit de jaren 70-periode van Whitesnake had gehoord of Burn en Stormbringer uit Coverdale’s Deep Purple-verleden. Mogelijk zagen we Whitesnake voor het laatst aan het werk, want zanger David Coverdale heeft laten verstaan op pensioen te gaan in 2017 na de 30ste verjaardag van het succesalbum ‘1987’. Eerst afwachten of daar geen optredens meer aan gekoppeld worden…

Within Temptation had de eer om de eerste Alcatraz-dag als headliner af te sluiten. Zoals we de laatste jaren al meermaals op andere festivals hebben mogen vaststellen, kleden de Nederlanders het podium telkens mooi in en proberen ze ook wat showelementen aan hun optreden toe te voegen. Op Alcatraz was dit niet anders met een gigantisch ledscherm, een verhoogd podium en andere decoratie. Wat wel opvalt bij Within Temptation en ik uit dit niet als kritiek, maar poneer het als een vaststelling: Within Temptation is na de doorbraak begin jaren 2000 met het album ‘Mother Earth’ per album een wat commerciëlere koers gaan varen, waarin de metal-elementen meer en meer werden verruild voor pop-elementen, en dat heeft de groep trouwens ook geen windeieren gelegd. Er werd een groter publiek (lees: niet-metalpubliek) bereikt met vlot in het gehoor klinkende songs.

Live valt de stijlbreuk tussen songs van de beginperiode en nummers van de recente periode danig op en het is jammer dat een echt metalfestival zoals Alcatraz geen aangepaste setlist van Within Temptation voorgeschoteld kreeg of is de hamvraag eerder waarom een traditioneel metalfestival als Alcatraz opteert voor een poppy headliner als Within Temptation? Het is maar een opmerking in de kantlijn hoor, want als een goede geoliede machine werd er gretig geplukt uit de albums ‘Mother Earth’ (bijvoorbeeld Caged en Ice Queen), ‘The Heart Of Everything’ (onder andere What Have You Done), ‘The Unforgiving’ (for instance Faster en In The Middle Of The Night) en ‘Hydra’ (onder meer And We Run en Paradise What About Us?). En de immer sympathieke zangeres Sharon Den Adel zingt nog altijd als een nachtegaal en oogt nog steeds als een prinses, daar komt geen sleet op. Slotopmerking: middenin de set werd er gekozen voor een opmerkelijke en bijna onherkenbare coverversie van de song Black Sabbath van, jawel, Black Sabbath. Had u het herkend…? Na Nightwish al twee jaar dus opnieuw een female fronted headliner voor Alcatraz. De vraag blijft enigszins of deze even geslaagd was voor het in grote getale aanwezige (thrash) metalpubliek.

Geschreven do​or Rick, Avond Moltoy en Tim Vermoens.

Lees ook de review van dag 2 en bekijk het fotoverslag van dag 1 en dag 2.

Tags: 
Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!