Review Behemoth, At The Gates, Wolves In The Throne Room @ AB

Datum: 
zondag, 3 februari, 2019

Vergeet bouwvakkers en poetsvrouwen, Behemoth is het belangrijkste exportproduct van Polen. Zelfs de hipsters zagen dat het goed was.

Behemoth is ‘big in Belgium’, zoveel moge duidelijk zijn. Na een lange mars door kleine zaaltjes verspreid over de wereld en na een uitgebreid verblijf in het vagevuur genoemd ‘support act’ is de Poolse band opgeklommen tot de hoogste positie aan het muzikale firmament. Twee tekenen maken treffend duidelijk hoe groot Behemoth wel geworden is. Ten eerste het bordje ‘uitverkocht’ dat late beslissers ontmoedigd doet afdruipen en ten tweede het opduiken van een exotische diersoort genaamd ‘hipster’ in de AB. Jawel dames en heren, de kunstminnende, bakfietsrijdende, veganistische en zelfverklaard intellectuele trendhopper heeft de weg gevonden naar de extreme black metal. Eerder zagen we dit exemplaar al opduiken bij Amenra maar vanavond is hun aanwezigheid treffend.

Nu heb ik niets tegen het feit dat extreme metal weet door te breken naar een ruimer publiek. Integendeel, ik zit niet te wachten op een terugkeer naar de slecht verluchte parochiezaaltjes waar we vroeger noopten heen te gaan om van een streepje black metal te genieten. Maar het voelt wel een beetje wrang om nu plots mensen op de Behemoth trein te zien springen waarvan je weet dat ze nog maar vorig jaar met een opgetrokken neus nuffig om metal heen liepen. Het weze Nergal en zijn kompanen gegund maar diep vanbinnen schrijnt het zachtjes bij diegenen die Behemoth reeds steunden toen de band de ondankbare taak had om pakweg in Hof Ter Lo (jaja, Trix) te openen voor een tiental matig geïnteresseerde metalheads.

Nu ik toch de ouwe zak aan het uithangen ben wil ik nog één bijkomend ding van mijn lever alvorens we verder kunnen. Kan iemand alstublieft aan de wereld uitleggen dat men moet stoppen met misbruik maken van de passie van metalfans door ongegeneerd in hun zakken te zitten? Wij zijn een volkje dat graag en veel geld veil heeft voor ons geliefde genre maar €40 voor een t-shirt en €60 voor een hoodie? Als het zo verder gaat staat straks iedereen naakt in de moshpit omdat men wil vermijden dat zijn of haar duur betaalde kledij schade oploopt. Maar genoeg geklaagd, over naar de muziek.

Eigenlijk is een band als Wolves In The Throne Room ongeschikt als openingsact. Hun lang uitgesponnen songs moeten het vooral hebben van de opbouw van een spanningsboog en het creëren van een licht onbehaaglijke sfeer. Dat is bijzonder lastig wanneer je maar een krap halfuur hebt om de zaak te klaren in een zaal die nog volop aan het vullen is. Desalniettemin kwijt men zich met verve van deze taak en een reeds gezellig drukke AB geeft de band een warm welkom. Het ongenadige tijdsschema laat maar drie songs toe maar tijdens die korte periode maakt men indruk met een strakke en boeiende set. Het weloverwogen recept van razend snelle passages en epische rustpunten valt goed bij de aanwezige toeschouwers. Het valt mij nu pas op hoe Wolves In The Throne Room tijdens de agressieve explosies zowel naar gitaargeluid als naar zang klinkt als het oude Enslaved (ten tijde van Vikinglr Veldis en Frost) en dat is enkel positief bedoeld. Er wordt geen tijd verloren aan omstandig communiceren met het publiek maar des te meer ingezet om ‘Angrboda’, ‘The Old Ones Are With Us’ en ‘Born From The Serpent’s Eye’ om te smeden tot een pakkend geheel. De tijd vliegt haast ongemerkt voorbij en de AB bedankt met een uitbundig applaus.

Publieksinteractie is er dan weer voldoende te vinden bij At The Gates. Frontman Tomas Lindberg laat maar al te graag horen hoever het staat met de lessen Nederlands die zijn Antwerpse geliefde hem geeft. Zijn Zweedse accent heeft zelfs een onbedoeld grappig effect wanneer hij het woord ‘mannekes’ in de mond neemt maar de bebaarde brulboei lijkt het naar zijn zin te hebben en dat enthousiasme werkt aanstekelijk. At The Gates moet het vandaag dan ook meer hebben van inzet dan van kunde want we hebben de band in het verleden al strakker weten musiceren. Met name het drumwerk laat het bij momenten een beetje afweten. Of het met die mindere muzikale prestatie te maken heeft durven we niet beweren maar de vlam slaat nooit echt in de pan. De AB is beleefd maar eerder gereserveerd enthousiast en waar we vroeger al eens gingen schuilen voor de slachtpartijen in de voorste gelederen zijn er nu maar een tiental neanderthalers die elkaar amicaal murw beuken. Qua songkeuze laveert At The Gates evenwichtig tussen oud en nieuw werk. Opvallend daarbij is dat het nieuwste werk uit ‘To Drink From The Night Itself’ live beter lijkt aan te sluiten bij het oude werk dan de songs uit hun comeback plaat ‘At War With Reality’. Minstens even opvallend is dat het stemgeluid van Tomas Lindberg met de jaren opschuift van een gruizige oerschreeuw naar de zompige putlucht die John Tardy (Obituary) uit zijn longen perst. At The Gates gaat vandaag enigszins gebukt onder de vloek van een ‘klassiek’ album waardoor songs van ‘Slaughter Of The Soul’ op net iets meer enthousiasme kunnen rekenen dan het meer recente werk. Met het titelnummer, ‘Cold’, ‘Suicide Nation’ en ‘Blinded By Fear’ is het album dan ook goed vertegenwoordigd in de setlist. De melodieuze deathmetal van de Zweden is allesvernietigend wanneer de uitvoering strak is als een schapenkont maar vandaag slaagt men er niet in om dat te bewerkstelligen. Herkansing deze zomer ergens ten velde?

Is er momenteel een band te vinden die dichter de perfectie benaderd dan Behemoth? Eerdere recensies van mezelve en collega’s betreffende zowel hun albums als hun livepresaties grossierden reeds in superlatieven. Het voelt dus bijna onnatuurlijk, ja zelfs lichtjes vies aan, om opnieuw kritiekloos de loftrompet te steken van dit Poolse fenomeen. Werkelijk alles klopt in het plaatje, het is zo goed dat het bijna griezelig wordt. Moet dat dan de kritiek zijn? Dat Behemoth gewoon ‘te goed’ geworden is, dat de weerhaakjes ontbreken? Of is dit gewoon de melancholie die opspeelt en mij terugwerpt naar de dagen dat de band nog een goedbewaard en gefluisterd geheim was onder een select clubje ingewijden? Is er bij mij een zekere onwil om de groep die ik reeds zo lang volg te moeten delen met een ruimer publiek waarin ik mensen ontwaar die in het dagdagelijkse leven met een boog rond extreme metal lopen?

Feit is dat Behemoth reeds bij de intro het publiek bij de ballen heeft om die greep anderhalf uur lang niet meer te lossen. Terwijl de creepy intro Solve door de luidsprekers galmt wordt op groot doek de kaart van België geprojecteerd waarop een groot omgekeerd kruis verschijnt. Op de achtergrond zie je de gigantische schaduwen van de bandleden roerloos afwachten tot het moment dat de ketenen mogen afgeworpen worden. Wanneer het doek valt start een genadeloze uitputtingsslag. Wolves Ov Siberia grijpt meteen naar de keel en vanaf het begin valt op hoe ongelofelijk strak de band staat te spelen, zelfs in de meest razende partijen wordt elke noot loepzuiver de zaal ingeknald.  Black metal is dus blijkbaar niet bij voorbaat gedoemd om te verzanden in een kolkende brij (ja, ik heb het over jullie heren van Dark Funeral!).

Met Daimonos en Ora Pro Nobis Lucifer wordt één versnelling lager geschakeld maar de impact is misschien net omwille van de gematigde snelheid des te groter. Een tank is ook veel indrukwekkender en angstaanjagender wanneer ze log kreunend en piepend in jouw richting rijdt dan op volle snelheid. Ook de visuele ondersteuning is tot in de puntjes afgewerkt. Op een driehoekig scherm worden bij elk nummer beelden getoond gaande van tekeningen uit Dante’s Inferno en mystieke symbolen tot fragmenten uit videoclips. Sporadisch vlamt er wat vuurwerk op en de lichtman doet overuren.

Hoogtepunten zijn in een set van zulk hoog niveau moeilijk te definiëren maar Bartzabel stijgt er toch enigszins bovenuit. Het nummer was in mijn ogen al een hoogtepunt op I Loved You At Your Darkest maar live komt de song pas echt tot zijn recht, wat een epische kraker. Met Ov Fire An The Void en God = Dog gaat de snelheid dan weer drastisch de hoogte in. Pas bij het introduceren van Conquer All neemt Nergal wat uitgebreider de tijd om met het publiek te praten. Met een blik die traag de gehele AB in zich opneemt herinnert hij de aanwezigen aan de tijd dat Behemoth nog een klein en onbetekenend bandje was dat tevreden moest zijn met een plekje in de Biebob.

Ecclesia Diabolica Catholica onderstreept daarna nogmaals de kwaliteit van het laatste album en met Decade Of Therion wordt ook de honger van de getrouwe fans gestild. Slaan en zalven lijkt vandaag de boodschap want bijna elk midtempo nummer gaat hand in hand met een vlammende streep agressie. Het gedragen Blow Your Trumpets Gabriel mag zich zodoende laven aan het gezelschap van een vuig Slaves Shall Serve. De zaal bereikt daarna het kookpunt als men de eerste maten van Chant For Eschaton 2000 herkent, na al die jaren nog steeds een nummer dat leidt tot de unieke combinatie van kippenvel en nekpijn.

Daarmee zit de reguliere set er op maar met Lucifer en We Are The Next 1000 Years breit men nog een bescheiden vervolg aan het feestje. Wanneer de bandleden gehuld in capes en gewapend met trommels de laatste maten wegslaan laten ze een publiek achter dat enigszins glazig kijkend de Brusselse nacht induikt. Op een paar hipsters na, die zijn druk doende om via smartphone hun volgers op Instagram en Twitter te laten weten dat ze helemaal mee zijn met de hype.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!