Review Billy Idol @ Vorst Nationaal

Dezelfde avond dat de Rode Duivels op het WK in Rusland de maat namen van Panama vonden zo'n 2500 toeschouwers toch nog de weg naar Vorst Nationaal, dat voor deze gelegenheid door organisatoren Gracia Live gezellig verkleind was (podium naar voren geschoven en aantal zitplaatsen beperkt door doeken te hangen) om zodoende van het concert van Billy Idol een knusse bedoening te maken.

Omstreeks 21:15 kwamen de immer platinablonde Billy Idol en zijn vijf kompanen het podium op gerend om het vuur aan de lont te steken met Shock To The System. Onmiddellijk viel de uitstekende geluidsbalans op en bij het tweede nummer, Dancing With Myself (van Generation X, de band waar Billy Idol deel van uitmaakte voor hij solo ging en ook gecoverd door De Kreuners als Ik Dans Wel Met Mezelf), werd er stevig geflirt tussen de 62-jarige zanger en het enthousiaste publiek. En die liefde bleef de rest van het concert (uitgezonderd de weinig onderhoudende solo's van stergitarist Steve Stevens) oplaaien, waardoor alle aanwezigen mochten genieten van adrenalinekicks zoals onder andere de cover van The Doors L.A. Woman (Brussels Woman volgens Billy), Eyes Without A Face, Rebel Yell en in de bisnummers White Wedding. Dat brengt me ook bij een puntje van kritiek: slechts vijftien songs in anderhalf uur, dat hadden er gerust enkele meer mogen zijn, zeker als je weet dat hits zoals bijvoorbeeld Hot In The City, Flesh For Fantasy, Sweet Sixteen en Cradle Of Love niet aan bod kwamen. In ruil kregen we wel enkele minder bekende tracks zoals onder meer Can't Break Me Down en Whiskey And Pills uit het laatste studioalbum 'Kings & Queens Of The Underground' (2014), Scream uit de cd 'Devil's Playground' (2005) en John Wayne dat in 2008 verscheen op de compilatie 'The Very Best Of Billy Idol: Idolize Yourself' voor de kiezen en daar hoor je mij niet over klagen hoor, want die waren ook de moeite om aan te horen, maar meer dan vijftien liedjes had iedereen wel weten appreciëren. Nu bleven we na het laatste bisnummer, Mony Mony (een cover van Tommy James & The Shondells) toch een beetje op onze honger zitten. Ach ja, de Rode Duivels wonnen ook maar met slechts 3-0 van Panama na een matige match; we moeten dus niet te kritisch zijn: Billy Idol was voortreffelijk entertainment, punt.