Review Fortarock 2016: zondag 5 juni

Datum: 
zondag, 5 juni, 2016

Fortarock werd voor het eerst een volwaardig tweedaags festival. Het Goffertpark in Nijmegen kleurde twee dagen zwart en bood een mengelmoes van metalgenres aan. Dat is het concept van het gezellige Fortarock.

Terwijl zaterdag Within Temptation, Gojira, Legion of the Damned, Avatar en enkele anderen voor het eerste succes gingen, beloofde de tweede dag nog indrukwekkender te worden. De affiche bood voor ieder wat wils. En wat een geluk had Fortarock wel niet. Na de onheilspellende berichten van het noodweer op het Duitse Rock Am Ring en felle regenbuien in België, kregen de Nederlanders geen spatje regen te zien. Meer zelfs, zonnecrème werd duchtig gebruikt op deze hete dag met temperaturen rond de 30 graden en een stekende zon. Het was zowaar het echte startschot tot de zomerfestivals.

Het eerste wat opviel bij het betreden van het terrein was de kleinere aanpak in vergelijking met voorgaande jaren. We herinneren ons nog het uitgestrekte terrein van de XL editie met de gigantische massa mensen bij Rammstein of ook het grote plein waar onder andere Iron Maiden en Slayer hun ding deden voor een verspreid publiek, niks van dat dit jaar. Headliners Within Temptation en Volbeat trekken dan ook geen massa aan. Het bleef bij een gezellige drukte op een kleiner terrein met alles op wandelafstand. Fortarock blinkt ook uit in verschillende eetkraampjes, gaande van klassieke frieten tot Mexicaans, Vietnamees, barbecue, broodjes, pizza, ijsjes, kibbeling of Hollandse haring. Voor ieder wat wils. Drankstanden waren verspreid over het hele terrein en ook coktails en zelfs koffie kon geconsumeerd worden. In het midden van het terrein was ook een biergarden ingericht wat een gezellig dorpje op zich leek, perfect om naar de spelende bands al chillend te luisteren. Het enige wat we misten was een scherm aan de Main stage om toch wat close-ups van de artiesten te zien.

Met drie podia was er altijd wel iets te beluisteren. The Shrine en Havok mochten de tweede festivaldag openen. The Shrine in openlucht op de Heavy stage, waar ze hun rock ’n roll brachten die veel weg heeft van Motörhead, je weet wel, van die rauwe old school rock ’n roll. De eerste nieuwsgierigen die ondertussen bonnetjes kochten en de eerste drankstanden bestormden keken gezellig toe. Wie dit maar niks vond kon in de Large Rockhand stage terecht voor een heerlijk old school potje thrash metal van Havok. Maar wat was het al warm binnen in die tent! Echter wel een perfecte bescherming tegen de felle zonnestralen. Architects hadden de eer om de Main stage te openen. Met hun energieke metalcore bestaande uit snijdende gitaarriffs, opzwepende breakdowns en heftige screams wisten ze meteen interesse op te wekken en het publiek wakker te maken.

Een goede start alvast. Het zou alleen maar beter worden zo bleek. Opnieuw bood Fortarock de nodige variatie met twee compleet verschillende bands die tegelijk speelden. Voor de rockers in het gezelschap was Monster Truck om van te smullen. Even lekker wegdromen op die bluesy gitaarmelodieën daar op de Heavy stage onder een lekker warm zonnetje, alsof je je even in Californië waande. De heren hadden er zin in en dat weerspiegelde zich in hun muziek. Iets helemaal anders speelde in de tent, Fleshgod Apocalypse. Alles wat schmink op hun gezicht had, leek in deze tent te zijn geprogrammeerd, alsof het nog niet warm genoeg is zonder. De Italiaanse heren gingen er echter voor, vol in kostuum brachten ze hun bombastische, orchestrale death metal die het merendeel van de headbangers aansprak. Al was de kwaliteit van het geluid in de tent niet optimaal.

Het terrein liep ondertussen steeds meer vol. Disturbed gaf alvast een signeersessie vroeg in de namiddag me een lange rij mensen tot gevolg. Suicidal Tendencies kreeg ondertussen een groot publiek voor zich. Dit Amerikaans hardcoregezelschap gaat ook al jarenlang mee, maar lijken niet meer groter te worden dan ze zijn. Ze staan echter garant voor een stevig optreden en dat was ook nu het geval. Voor zij die bv. naar de Lokerse Feesten gaan, zeker meepikken! Enig nadeel aan de Main stage was de wind die de muziek soms volledig wegsloeg, maar dat is eigen aan een festival.

Zonovergoten speelde Swallow The Sun op de Heavy stage, maar dit kwam niet goed over. Doom metal, op klaarlichte dag, op een openluchtpodium, dit werkt gewoon niet. De intieme sfeer die deze band met hun muziek voortbrengt ging compleet verloren. Voor een groot deel van het publiek is de muziek sowieso al saai, enkel de echte fans van het genre konden het onder deze omstandigheden nog enigszins appreciëren. We kijken eerder uit naar meer clubshows, zoals vorig jaar in november/december het geval was. De band mag nog zo geprezen worden, toch niet met zonlicht op hun gelaat.

Het was dan ook maar meer dan logisch dat Dark Funeral wel in de tent stond. Deze heren hadden echter klaarblijkelijk last van de warmte daarbinnen. Maar zwichten deden ze niet, volledig in outfit en met corpsepaint speelden ze hun optreden. Beweging zat er echter niet in, waardoor het een vrij statisch optreden werd. De black metal van hen is vrij eenzijdig, gewoon rechttoe-rechtaan een heel optreden lang rammen op die gitaren en drum, terwijl zanger Heljarmadr ons liet horen hoe rauw zijn strot wel niet is. Het klonk veelbelovend in het begin, maar al snel bleek dat dit lang niet het beste optreden van de band zou worden.

We zijn dan aanbeland bij de eerste topper van de dag: Amon Amarth. Met hun nieuw album ‘Jomsviking’ legden ze de lat hoog en met succes. De vikingen speelde al eerder dit jaar in de kleine Hall of Fame in Tilburg waar het kot letterlijk te klein was, nu kon ook het grote publiek hen aanschouwen. Met een fantastische podiumaankleding met twee drakenkoppen waar de bandleden konden opklimmen en een backdrop van de Jomsviking die tijdens het optreden zichtbaar werd (onder luid gejuich) werd ook het oog verwend. Ze schoten uit de startblokken met de eerste hit The Pursuit of Vikings en de sfeer was gezet. Tegen de verwachtingen in kwam het nieuwe album niet zoveel aan bod, maar zowel het snelle First Kill als de meezinger Raise Your Horns klonken geweldig. En wat zou een Amon Amarth optreden niet zijn met de nummers Guardians of Asgaard en afsluiter Twilight of the Thunder God, waarbij zanger Johan Hegg met Thor’s eigen hamer stond te zwaaien. Gelukkig bleven we van een onweersbui gespaard, by Odin’s beard nog aan toe.

De stoner/hard rockband Bombus mocht daarna menig opgejutte bezoeker ontvangen voor een optreden van een ander genre. Een beetje in het verlengde van The Shrine en Monster Truck, maar dan iets harder. Velen vonden het echter tijd om even uit te rusten, iets te eten of te drinken. Ook Abbath trad ondertussen op, die Noorse ex-vocalist van Immortal. Hij maakte zelf een plaat samen met ex-Gorgoroth bassist King, die twee samen en je weet dat je iets legendarisch krijgt. We zouden ode kunnen brengen aan de gespeelde Immortal klassiekers, maar vooral het eigen werk verdient vermelding. Opener To War beukt er na een opwarmende gitaarintro lekker op los terwijl Winter Bane een heerlijke melodie heeft. Dat alles steunt op de rauwe screams van deheer Abbath die het duidelijk ondanks de warmte naar zijn zin had, op het corrigeren van zijn gitaarsound na. Alsof het nog niet warm genoeg was, kwam dit heerschap overigens op met een vuurspuwact.

De eerste echt grote naam kwam nu op de Main stage de kop opsteken. Megadeth alom gekend van oprichter Dave Mustaine, het oude drankorgel van Metallica. Dit heerschap heeft zich echter bekeerd en is tegenwoordig volledig nuchter. Met een nieuw album genaamd ‘Dystopia’ op zak touren ze Europa rond. Velen vinden hem geweldig, anderen beschouwden het als achtergrondmuziek. Toch kunnen successen als ‘Rust in Piece’, ‘Peace sells, but who’s byuing’ en ‘Countdown to Extinction’ niet ontkend worden. De band die Dave momenteel heeft samengebracht speelt strak en Megadeth klonk fris. ‘Dystopia’ klonk goed maar het waren toch vooral nummers als Hangar 18, Symphony of Destruction en Peace Sells die het deden.

Een riskante zet van de organisatie of een waar schot in de roos, dat was de vraag bij Babymetal. Wij concluderen dat laatste, deze Japanse band met drie jonge kawaii zangeresjes/danseresjes waren het discussiepunt van het hele festival, maar ze palmden de Large Rockhand stage helemaal in. De mensen, in massa aanwezig bestaande uit zowel fans als nieuwsgierigen, gingen uit hun dak, dat terwijl de nieuwsgierigen het ofwel heel leuk vonden ofwel van bij het tweede nummer zich uit de voeten maakten. Babymetal bestaat uit prima muzikanten, die tijdens een intro over de ‘fox god’ het podium opkwamen en hun muzikaal talent lieten horen in het nummer Babymetal Death, terwijl de drie ‘poppemiekes’ voorlopig enkel het nut hadden om elk een kant van het podium op te jutten. Hun eerste zanglijnen waren pas te horen bij de megahit Gimme Chocolate!!. Dit was wat de meesten wilden horen, maar zelfs na dit nummer bleven veel mensen staan. De stem van de hoofdzangeres Su-metal klinkt live nog hoger dan op album en live leek de inbreng van Yui-metal en Moa-metal iets minder, maar de choreografie die de drie meisjes samen presenteerden was geweldig. Per-fect synchroon, het publiek laten meedoen, ze deden dat nummer na nummer fantastisch. Ook aan activiteit geen gebrek, een circle pit tijdens het derde nummer Catch me if you can dat opnieuw instrumentaal geweldig en hard klonk en een wall of death op het einde, Su-metal haar wil leek wet. Het kon ook rustiger, Meta Meta Taro toonde de schattige kant van de meisjes op en top terwijl Su-metal heel mooi zong op Ijime, Dame, Zettai. Ook hun twee nieuwe hits Karate en Road to Resistance waar ze met vlaggen zwaaiden deden het fantastisch. We zijn vol lof over dit optreden en de sfeer, plaats hen volgende keer op de Main stage graag!

Terug naar de echte wereld, het leek even wennen. Heel anders aan de Heavy stage waar Obituary ondertussen voor de die hard metalheads mokerslagen stond uit te delen zoals ze dat altijd doen. Hier hebben we echter nog enkel even het einde van gezien. Iedereen verzamelde alvast aan de Main stage voor Disturbed waar ook velen naar uitkeken. David Draiman en co. hebben een geweldig nieuw album uit genaamd ‘Immortalized’, vijf jaar na hun pauze. Ze begonnen goed en de sfeer zat er meteen in met Ten Thousand Fists, waarbij misschien geen 10.000 vuisten de lucht ingingen maar toch meer dan genoeg. Nieuw nummer The Vengeful One wist ook aan te spreken, daarna teerde de band op klassiekers als Prayer, Liberate en Stupify. So far so good, maar ergens kon je de vraag stellen wat Disturbed op de Main stage stond te doen, de mannen leken amper te bewegen en de podiumopvulling was op een grote backdrop na afwezig. Indrukwekkend kwam het helemaal niet over en dat kan best wel van het hele optreden gezegd worden. Disturbed leek wel een flauw afkooksel van zichzelf. Vooreerst klonk zanger David Draiman lang niet zoals op album vooral met betrekking tot zijn screams. Ook leek Disturbed na de eerste helft van het optreden wel een covergroep. Ze speelden de Simon & Garfunkel cover The Sound of Silence dat op veel applaus kon rekenen, maar daarna volgde een medley van vier covers: Closer – Nine Inch Nails, I Still Haven't Found What I'm Looking For – U2, Baba O'Riley – The Who en tot slot Killing in the Name – Rage Against The Machines… We waren hier wel om Disturbed nummers te horen, geen songs van andere grote bands. Gelukkig kregen we nog als afsluiter Down with the Sickness, maar over het algemeen zijn we teleurgesteld.

De dag zat er al bijna op, de tijd leek voorbij te vliegen. King Diamond trad op in de tent (misschien beter gewisseld met Disturbed?). De Deense ‘king of heavy metal’ besloot om zijn album ‘Abigail’ integraal te spelen. Dit kwam na enkele andere nummers, om er in te komen en om af te sluiten met dat album. Maar wij kozen ook om nog iets voor de allerlaatste keer mee te maken: Eluveitie in hun huidige bezetting. De Zwitserse folk metalband gaat immers deels splitten en dit was de laatste kans om drummer Merlin, gitarist Ivo Henzi en de hurdy gurdy bespeelster en zangeres Anna Murphy met Eluveitie live aan het werk te zien. Het leek dan ook een emotioneel optreden, zowel zanger Chrigel als Anna hadden enkele woorden hierover te zeggen. Maar ze gaven desondanks een energiek en gevarieerd optreden. Met nummers als King, Thousandfold en Kingdome Come Undone ging het er heftig aan toe door het snelle tempo en de grunts van Chrigel. Daartegenover stonden nummers als Call of the Mountain dat door Anna in het Zwitsers werd gezongen, de folky danshit Tegernako en de bekende afsluiter Inis Mona. Zo werd er dus veel geheadbangd, gemosht en in het rond gedanst, en zelfs gecrowdsurft ook al was dit op Fortarock verboden.

Zoals ergens wel verwacht waren niet all Fortarockers fan van Volbeat. De affiche was dan ook heel veelzijdig. Mensen hielden het na deze optredens voor bekeken maar zij die fan waren of er nog niet genoeg van hadden verzamelden nog een laatste keer aan de Main stage. Hun succes is niet tegen te spreken. De Deense rockers van Volbeat brachten in het verleden al veel hits uit en nu hebben ze een nieuw album op zak genaamd ‘Seal the Deal & Let’s Boogie’ waarmee ze het moeten doen. Nieuw album of niet, de oude hits waren waarmee ze scoorden. We halen vooreerst de combinatie Heaven nor Hell / A Warrior's Call / I Only Want to Be with You even aan dat prachtig gebracht werd. Al snel volgde Radio Girl en de grote hit Sad Man’s Tongue. Het hek was van de dam, hun rockmuziek met country melodieën is tegenwoordig uniek en heel verdraagzaam voor ieders oren, zelfs niet-metalheads. Enig nadeel dat we steeds bij Volbeat opmerken is de repetitiviteit. De band speelde anderhalf uur wat geweldig is voor de fans, maar velen haakten naarmate het donkerder werd af. Zo liep Fortarock 2016 op z’n eind, met een knallend Volbeat en vooral voor ieders wat wils.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!