Review FortaRock 2019: zaterdag 1 juni

Datum: 
zaterdag, 1 juni, 2019

Traditie bracht ons afgelopen weekend naar het Goffertpark in Nijmegen voor FortaRock. Het festival was toe aan de tiende editie en had een heel gevarieerde line-up vergaard. Black metal, doom, stonerrock, heavy en power metal, het was allemaal vertegenwoordigd. De eerste festivaldag werd geopend door God Mother in de tent en Ne Obliviscaris op de main stage, opgevolgd door respectievelijk Monolord en Atreyu, de eer om af te sluiten was weggelegd voor het machtige Behemoth. Geen Rammstein, Slipknot, Iron Maiden of andere grootheden deze keer, maar Poolse blackened death metal, potentieel tot toekomstige festivalheadliner? De proef op de som op Fortarock!

Enkele weken voor de aanvang van het festival kwam Fortarock met een opmerkelijke actie op te proppen: koop een ticket en neem een +1 gratis mee. Uiteraard waren velen hier blij mee maar hierdoor stelden we ons ook de vraag of er niet genoeg volk aanwezig zou zijn om de weide te vullen? Verder waren er nog enkele wijzigingen. De Theather stage werd vervangen door Hank’s Garage en de indeling van het terrein is ook helemaal door elkaar gegooid. We schrokken enigszins toen we de eerste stappen op het terrein zetten, hoe klein de oppervlakte geworden was, niet alleen vergeleken met de geweldige Rammstein- en Iron Maiden-edities maar zelfs ten opzichte van vorig jaar met de kleinere headliners Parkway Drive en Nightwish. Desalniettemin beloofde het twee dagen vol goede muziek te worden maar ook met veel hitte. Zondag zaten we zelfs aan temperaturen rond de 31°C. Hiervoor had de organisatie voorzien dat er drinkbaar water aan de toiletten was waar gretig van gebruik gemaakt werd en kon zonnecrème op het terrein gekocht worden, compleet met een paraat staand insmeer-team! Maar op naar de bands! We zagen nog net Ne Obliviscaris hun laatste nummers inzetten (heerlijk donkere melodic death metal, maar onder een al brandende zon niet volledig tot z'n recht komend) terwijl we het terrein verkenden en trokken dan richting het nieuwe Hanks Garage, dat bij zo goed als elk optreden nokvol gevuld was. Snikheet was het daar steeds, al goed dat daar een bar geïnstalleerd was!

Batwölf, Hank’s Garage, 13.50-14.30

De eerste band die op het nieuwe podium mocht spelen was Batwölf. De kerels, die overigens in dezelfde shirts het podium op kwamen, deden beroep op een vervanger voor de vaste gitarist. Deze deed het overigens prima waardoor het zelfs niet opviel dat hij een vervanger was. Al vanaf de eerste noot galmde de snelle rock ’n roll gecombineerd met punkrock door Hank’s Garage. Dit trok vele geïnteresseerden aan en in een mum van tijd stond het volk dan ook tot buiten de tent. De snelle riffs kregen het publiek al vanaf het begin mee. We onthouden dat Batwölf een dikke set speelde op FortaRock en dat we zeker nog van hen zullen horen.

Monolord, Tent stage, 13.45-14.30

In de Tent stage speelde tegelijk (ja, er was steeds een overlapping van Tent stage en Hank's Garage) het Zweedse Monolord. Een kruising tussen doom en stoner kregen we daar te horen, iets dat overigens het hele festival lang heel veel aan bod kwam. Het drietal wist voor een mooi gevulde tent een aangename set te brengen. Onder de nu al drukkende warmte leek het met momenten even wegdromen.

Atreyu, Main stage, 14.30-15.20

De tweede band op de Main stage is eentje die zeer gekend en geliefd is bij vele metalheads. Atreyu mengt metalcore met heavy metal en aan dikke gitaarsolo’s is er geen gebrek. De drummer en zanger was wel afwezig wegens rugproblemen. De leden kwamen onder luid applaus het podium op en startte hevig met Becoming The Bull en Right Side Of The Bed. Vorig jaar kwam het album In Our Wake uit en het eerste nummer dat we hiervan te horen kregen was The Time Is Now. Bassist Portner nam een deel van de vocals voor zijn rekening en deed dit voortreffelijk. Even later vonden we hem zelfs in het publiek. Hij stond te midden van de circle pit te bassen en nam erna zelfs tijd om foto’s te maken met fans. Een ander hoogtepuntje bereikten we toen de zeer gekende Bon Jovi cover gespeeld werd. Uiteraard gaat het hier over You Give Love A Bad Name. Een van de laatste nieuwe nummers die we te horen kregen was House Of Gold. Dit was in deze setlist een van de minst gekende nummers en dit merkten we dan ook aan de reacties in het publiek.

Enslaved, Tent stage, 15.20-16.10

Het Noorse Enslaved trok veel aandacht van de bezoekers wat dan ook resulteerde in een groot publiek. Wat meteen opviel was dat het publiek enthousiast was en dat de band hierop inspeelde. De black metal met melodische invloeden smaakte dus blijkbaar. Er werden nummers van verschillende albums gespeeld. Zo hoorden we onder andere Sacred Horse, The River’s Mouth. Een van de nummers die het toch het beste deed was zonder twijfel Allfǫðr Oðinn. Tijdens het hele optreden gingen de vuisten de lucht in, de handen op mekaar en Enslaved zag dat het goed was. Dit is een song die geschreven werd in 1992 en is dus nog steeds erg in trek. Dit was tevens het eerste optreden van hun zomertournee. We mogen Enslaved ook verwelkomen op o.a. Summer Breeze Open Air.

Ondertussen werd in Hank's Garage de Buma Rocks! Export award uitgedeeld aan Anneke Van Giersbergen. Vorig jaar ontving Floor Jansen deze award, nu was muzikale duizendpoot Anneke aan de beurt. Dit omdat ze als Nederlandse haar muziek ook ver buiten de grenzen aan de man brengt en daar uiterst succesvol in is. Helaas puilde de garage uit van het volk dat dat kwam bezichtigen, er was geen doorkomen aan, geen glimps te zien vanaf buiten.

Myrkur, Main stage, 16.10-17.00

Geen al te zotte decors op het podium zoals we dat soms van andere black metal bands gewend zijn. Bij Myrkur enkel een struikje aan de microfoon van de zangeres is standaard en een paar andere kleinere versierinkjes. Velen stonden de band al op te wachten en toen de band het podium op kwam werd er al lustig geklapt. De mix tussen black metal en folk muziek is iets wat zangeres Amalie Bruun op het lichaam geschreven is. Zo neemt ze niet enkel de vocalen voor haar rekening maar is ze ook niet bang om af en toe een gitaar vast te nemen of enkele andere slag instrumenten voor ritmes extra in de verf te zetten, echter geen piano deze keer. Tussen de nummers door wordt er niet veel gepraat door de bandleden wat bij Myrkur niet nodig is. De kracht achter hun muziek is het feilloos aaneenrijgen van de nummers. Eerlijk, we volgen Myrkur al een tijdje en hadden niet verwacht dat het enthousiasme van het publiek zo hoog zou liggen of dat er zoveel interesse in de band was. Nummers vanop Mareridt deden het zeer goed. Myrkur slaagde erin het publiek in hun verhaal mee te krijgen, zelfs in open lucht onder een stralende zon. Hopelijk had de spierwitte Amalie genoeg zonnecrème op!

Uncle Acid And The Deadbeats, Tent stage, 17.00-17.50

Van een heel andere orde was Uncle Acid And The Deadbeats. Stoner, psychedelische rock, ... Zoiets. Zelf hadden we er nog nooit van gehoord in alle eerlijkheid, maar de eerste tonen klonken ons wel fijn in de oren. Het was even iets anders, even wennen, alsof we plots naar de jaren '70 gekatapulteerd werden. Die jankende gitaren waren daar het grootste kenmerk van. Dit terwijl in Hank's Garage black metal van Nederlandse origine speelde, Laster, waar we toch ook even een blik wierpen. Nederland moet dan ook niet onderdoen wat betreft dit donkere genre, denk maar aan andere bands als Asphyx. De hel leek het daar voor even, een hete broeihaard met demonische tonen.

Amorphis, Main stage, 17.50-18.45

Een andere band die de temperatuur deed stijgen op FortaRock was zonder twijfel Amorphis. Dit is ook de eerste keer dat ze hun opwachting maken op dit festival. Als eerste kregen we twee nummers van het meest recente album Queen Of Time te horen. The Bee en The Golden Elk zetten direct de toon en we wisten al direct waar we ons de rest van het optreden aan konden verwachten. Snoeiharde maar melodieuze metal, vuisten die de lucht in vliegen en luid meegebrul. Black Winter Day en House Of Sleep sloten de setlist af. Er was zeer veel volk voor Amorphis komen opdagen en het zou niet erg geweest zijn moest de band wat meer tijd gehad hebben om nog wat extra songs te spelen.

Cult Of Luna, Tent stage, 18.45-19.45

De Zweedse band Cult Of Luna wordt samen met Amenra gezien als de top van de post-metal. Een zware uitspraak waarvan we dan ook benieuwd waren of Cult Of Luna aan de verwachtingen kon voldoen. In het begin was het geen al te vette opkomst maar naar verloop van tijd beterde dit wel en tegen het einde van de show stond er toch veel volk in de tent. Het doel is om de luisteraar volledig mee te slepen op de repetitieve ritmes om ons dan wakker te schudden met zware gitaarriffs. Al direct vanaf de eerste nummers was dit het geval. De nummers die ons zeker bij blijven zijn zonder twijfel The Silent Man, I: The Weapon en afsluiter Ghost Trail. Cult Of Luna brengt ons muziek waar je voor moet zijn of niet. De niet-liefhebbers raken snel hun interesse kwijt terwijl liefhebbers deze set met open armen ontvangen en er weg van zijn. De muziek deed zeker aan Amenra denken met dat tikkeltje extra. De live optredens brengen dan ook altijd iets extra’s en dat was nu ook het geval.

Children Of Bodom, Main stage, 19.45-20.45

Een band waar veel volk op stond te wachten en die geen introductie nodig heeft, was zonder twijfel Children Of Bodom. Het Finse gitaargeweld dat Alexi met zijn kompanen teweeg brengt kan altijd bekoren. Openen deed de band meteen met een van de laatste nieuwe nummers, Under Grass And Clover was meteen raak en er werd geen gas terug genomen na het openingsnummer. Een oude klassieker, Are You Dead Yet, stak zijn kop op en het publiek werd uitzinnig. En we waren dan pas aan het tweede nummer van de setlist bezig. In het publiek werden er spontaan pits open getrokken en de circle pits volgden mekaar op. De vuisten vlogen de lucht in en de ijzersterke setlist werd verder gezet. Na In Your Face kregen we even een adempauze en kregen we een korte interlude te horen. Hierna was het tijd voor het welgekende Angels Don’t Kill, Hate Me en Downfall. Every Time I Die en If You Want Peace…Prepare For War sloten een zeer goede setlist af. Wat wel verwonderlijk was, is het feit dat dit optreden deel uitmaakt van de Hexed tournee maar dat slechts drie nummers uit de setlist hier deel van uit maakten (nl: Platitudes and Barren Words, This Road, Under Grass and Clover), niet dat we dit erg vonden, er gaat niets boven meebrullen op nummers als het geliefde Hate Crew Deathroll.

Bloodbath, Tent stage, 20.45-21.45

En daar stond plots een legende in de Tent stage. Het machtige, vaak als supergroep genoemde, Bloodbath. Deathmetal is wat ze brengen, en dat doen ze met verve. Met leden van onder andere Katatonia en Opeth zijn de Zweden oppermachtig te noemen. De band die als een project gestart is begin de jaren 2000 heeft al enkele wissels achter de microfoon gehad. Na Mikael Åkerfeldt (Opeth) en Peter Tägtgren (Hypocrisy/PAIN) was het de beurt aan Nick Holmes (Paradise Lost). Waar dit Britse heerschap met droge humor bij zijn eigen band de grunts tegenwoordig in de kast heeft gestopt, laat hij die bij Bloodbath voluit gaan. Dat hoorden we al op Grand Morbid Funeral en zo ook op de nieuwe worp The Arrow Of Satan Is Drawn. Ze begonnen het optreden onmiddellijk met zo'n nieuw nummer, Fleischmann. Dat klonk ferm en de toon was gezet, maar vooral de oude krakers deden het goed, getuige hiervan So You Die, Breeding Death, Cancer Of The Soul en het eindelijk live gebrachte Cry My Name. De grap of insteek die Holmes hiermee verbond ("Can you all cry my name? Come on, you know my name?") kon wel niet rekenen op meer dan een gejuich. Het leek alsof iedereen stond te wachten op afsluiter Eaten. Ook daar breidde Holmes een kort, ironisch verhaaltje aan. Bloodbath was een waardige headliner in de Tent stage en moest wat betreft prestatie zeker niet onderdoen voor headliner Behemoth.

Behemoth, Main stage, 21.45-23.00

Death en black metal uit Polen, uiteraard hebben we het hier over Behemoth. Het laatste album I Loved You At Your Darkest zit nog vers in het geheugen en ondertussen is het tijd voor de headliner van de eerste dag FortaRock. De typische en gekende decor items waren ook nu weer van de partij en er werd geregeld gebruik gemaakt van vuur en pyrotechnieken. De bandleden komen met doodshoofd-maskers het podium op die later weer verdwenen. De eerste nummers Wolves ov Siberia en Daimonos deden de weide daveren. Ora Pro Nobis Lucifer is een van de twee nummers die geselecteerd werden van het geliefde The Satanist album. Doorheen de setlist hoorden we nummers van verschillende albums (Bartzabel, God = Dog, Conquer All, Sabbath Mater) waar we duidelijk aan kunnen merken dat de band niet is blijven stilstaan maar constant is blijven evolueren. De zware basslijnen, brute gitaren en de drumsalvo’s smaken naar meer. De encore bestond uit het gekende Lucifer en We Are The Next 1000 Years. Het laatste album is in de verf gezet, het publiek smulde ervan en Behemoth sloot de dag op superieure wijze af.

Lees ook het verslag van de tweede festivaldag en bekijk de foto's van dag 1 en dag 2.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!