Review Gary Numan @ Het Depot

Als een pionier als Gary Numan naar België komt, is het ongepast om niet te gaan. Laat staan met het recente ‘Splinter’ achter zijn naam, een album dat we enkele maanden geleden met plezier beluisterden en zich ondertussen kroonde tot zijn best verkopende plaat sinds ‘Warriors’ uit 1983. 

Het Depot in Leuven was uitverkocht, al is ‘uitverkocht’ in Het Depot lang niet hetzelfde als in pakweg de Ancienne Belgique. Het was eerder een gezellige drukte, en het bier vloeide zowel voor als tijdens het optreden. Wat resulteerde in heel wat heen en weer geloop tijdens het concert: meteen ook het enige nadeel tijdens het optreden zelf. Zij die aanvankelijk met een pint in hun handen stonden, kregen deze echter letterlijk uit hun handen gestraald door het felle licht- en klankspel van ‘Resurrection’, dat Numan en band - even fel als net vernoemde licht- en klankspel - het podium op leidde. De hele zaal daverde en het was duidelijk: dit zou geen onopgemerkte passage worden van de Brit.

Als er iets is wat we bijleerden, was het dat je Gary Numan nog vijf keer luider moet zetten dan toegelaten. Iets wat ze in Leuven goed begrepen hadden: ‘I Am Dust’, dat als tweede aan de beurt kwam, klonk zowaar nog beter dan op de nieuwste plaat en vormde de verassing van de avond – en we waren nog maar twee nummers ver. ‘Everything Comes Down To This’ en ‘Here in the Black’, de hardste nummers op datzelfde album, genieten duidelijk een meerwaarde wanneer ze in live versie gebracht worden, terwijl ze perfect afgewisseld worden door Pleasure Principle-klassiekers als ‘Metal’ en ‘Films’. Stiekem hoopten we ook nog op ‘M.E.’. Het publiek wilde echter niet mee, al liet Numan dat – gelukkig – niet aan zijn hart komen. Vrij snel worden er nog meer überklassiekers als ‘Down In The Park’ en ‘Cars’ in de set gevlochten en krijgen we het aangrijpende ‘Lost’, waar we opnieuw kippenvel van kregen, net zoals bij onze eerste luistersessie van ‘Splinter’, enkele maanden geleden. Ook ‘Pure’, ondertussen al veertien jaar oud, klinkt beter dan ooit in het industrial jasje dat Gary Numan sinds de jaren '90 aannam.

Dat Numan enorm met show en aankleding bezig is, merk je aan de kleine dingen: zijn houding, zijn muzikanten, de lichteffecten, ... vooral het uitstekende geluid doet ons na enkele nummers toch eens zijn gezichtsuitdrukkingen bestuderen. Je zou bijna denken dat hij vals speelt.

De set dreigt na ‘Pure’ even stil te vallen. Want eerlijk is eerlijk: niet alle nummers van ‘Splinter’ zijn geslaagd, alsook ‘When The Sky Bleeds’ uit het teleurstellende ‘Dead Son Rising’ uit 2011. Gelukkig krijgen show en publiek opnieuw een flinke zweepslag met ‘Love Hurt Bleed’, de duivelse tegenhanger van ‘Lost’. Heel wat hoofden headbangen gewillig mee, dit kan Het Depot wel smaken.

Toch zijn het pas de bisnummers die een paar enkelingen in Het Depot in beweging kregen. ‘I Die: You Die’, het enige nummer uit de periode van ‘Telekon’ vanavond, was ook één van de hoogtepunten uit de set. Toch is en blijft ‘Are Friends Electric’ voor velen de reden om te komen, zo bleek. Jammer, aangezien Gary Numan de afgelopen twee uur – opnieuw – bewezen heeft wel meer onsterfelijke nummers op zijn naam te hebben staan. Afsluiten gebeurde met ‘My Last Day’. Net zoals op het album vormt het ook hier een perfecte afsluiter: “een soundtrack van een man uit het verleden, maar mee met zijn tijd en op naar de toekomst”, schreven we enkele maanden geleden. Wel, misschien zit Numan wel al in die toekomst. Want met dit concert, tot in de puntjes afgewerkt, is Numan de concurrentie alweer te snel af.