Review Graspop 2012: dag 2

Deze tweede festivaldag bracht een gevarieerde muzikale dag overheerst door zonnig weer, met momenten was het heerlijk vertoeven op de Graspop weide.

Headliners deze dag waren Twisted Sister en Limp Bizkit.

Zaterdag 23 juni:

Dag 2 begon met Powerwolf op de main stage en wat een start was dat! De power metal van de Powerwolf showbeesten kon door velen gesmaakt worden. Het publiek kregen ze heel goed mee zo vroeg op de dag. Hun podiumact alsook teksten gaan over godsdienst en de Roemeense mythes en sagen dat zeer theatraal gebracht wordt.

De krachtige stem van zanger Atila past goed bij de power metal die ze spelen. Het geheel is snel, energiek en vooral ook catchy. Zowel band als publiek amuseerden zich kostelijk en de zanger had niets dan lovende woorden voor het festival. De keyboardist Falk Maria Schlegel was de actiefste van de bende en kwam geregeld de zanger bijstaan om het publiek op te jutten.

Hopelijk zien we ze snel weer op Graspop, en hoger op de affiche want dit smaakte gewoon naar meer!

Onze noorderburen van Heidevolk hadden op zaterdag de eer te mogen spelen in de Metal Dome.

Ondanks het feit dat Heidevolk geen hoge plaats op de affiche had, was de tent meer dan behoorlijk gevuld. Heidevolk gooide er dan ook onmiddellijk de beuk in en - wat misschien bevreemdend kan overkomen - de Metal Dome ging uit zijn dak. Van voor tot achter, links tot rechts, bijna niemand liet zich ongemoeid bij de eerste folk metal band van de dag.

Kan het zijn dat dankzij Alestorm en Eluveitie de tent meer dan normaal gevuld was met folk metal fans? Mogelijk, maar dat doet geen afbreuk aan de sterke prestatie van Heidevolk. Omdat de band meestal in kleinere zalen speelt, was de vrees er even dat een volle Metal Dome entertainen iets te veel van het goede zou zijn, maar niets was dus minder waar.

Nummers als 'Nehalennia', 'Saksenland' en 'Een Nieuw Begin' werden luidkeels meegebruld. 40 minuten lang werden de aanwezigen getrakteerd op het beste dat Heidevolk te bieden had. Een geslaagd debuut van Heidevolk op Graspop en een mooie sollicitatie voor een volgende keer!

De volgende band op de mainstage was Adrenaline Mob. Deze nieuwe band bestaat allemaal uit oude bekenden zoals Russell Allen (zang, Symphony X), Mike Portnoy (drums, ex-Dream Theater), gitarist Mike Orlando en John Moyer (bassist Disturbed). Met hun plaat 'Omertà’ (lees een review hier) onder de arm stond de band voor de eerste keer op Graspop. Met een kleine vertraging begon de band aan hun set.

Het eerste wat ons direct opviel was het gigantische drumstel van Portnoy. Ondanks het nog vrij vroege uur wist ook deze band toch een deftig optreden neer te zetten. Het publiek had er vandaag duidelijk zin in, het goede weer zal hier ook wel een deel aan bijgedragen hebben na zo'n grijze eerste dag.

Hierna koos Festivalblog het ruime sop richting Marquee 1. Daar speelde Alestorm, schorriemorrie uit Schotland. Alestorm trakteerde ons meteen op een salvo van piratenmetal. Absoluut niet serieus te nemen, maar erg sfeervol. Dit wist ook het merendeel van de landratten op Graspop, die in grote hoeveelheden aanwezig waren. Met nummers als 'Shipwrecked' en 'Keelhauled' zeer vroeg in de set barstte het feest meteen open.

De set bevatte voornamelijk nummers uit hun recentste album 'Back through Time' als 'Midget Saw', 'The Sunk'n Norwegian', het bijna epische 'Death throes of the Terrorsquid', het weinig subtiele 'Rum', en het nauwelijks merkbare 'Rumpelkombo'. Toch was er voldoende tijd voor oudere nummers zoals het voor gezelligheid zorgende 'Nancy the Tavern Wench' en 'Captain Morgan's Revenge', dat voor een van de vele hoogtepunten zorgde.

Verder nog markant was de viering van frontman Christopher Bowes' verjaardag. Een beter verjaardagsfeestje konden ze zich niet wensen, want het publiek onthaalde dit alles met een zelden gezien enthousiasme. Jack Sparrow keek goedkeurend mee, letterlijk te nemen want er liep deze dag op Graspop een volledig uitgedoste look-a-like rond, die ongetwijfeld aanwezig zal geweest zijn.

Opnieuw een portie folk metal op Graspop met Eluveitie. De hele setlist was vrij zwaar en daardoor minder 'folky', dit kwam dan weer de moshpits en crowdsurfers ten goede. Met bv. 'A Rose for Epona' en 'Alesia' ging het er even wat rustiger aan toe, Anna haar stem mag zeker meer gehoord worden. Maar zoals gezegd, Chrigel overheerste natuurlijk.

Ze speelden veel materiaal van hun laatste album Helvetios en lieten hierdoor hun oud materiaal links liggen. Het is eens iets anders. Niettemin gaven ze opnieuw het beste van zichzelf en zetten ze de tent tot ver achteraan op stelten. Alweer een geslaagde performance voor deze Zwitsers.

Trivium op de main stage bracht hierna een gevarieerde setlist met materiaal van de meest gekende albums en hun nieuwste verwezenlijking ‘In Waves’. De zon begon ondertussen zelfs wat te steken, waardoor het publiek aan de main stage relatief rustig bleef. Begonnen deden ze sterk met de titeltrack ‘In Waves’, onmiddellijk gevolgd door de hit ‘Pull Harder on the Strings of Your Martyr’, vrij vroeg in de set. Ook de single ‘Black’, wat veel melodischer is, kwam onder andere aan bod.

Tijd voor wel iets heel anders in marquee 1. De doom metal band My Dying Bride mocht daar hun ding doen. Voor de fans waarschijnlijk zeer geslaagd, voor onbekenden of slechts geïnteresseerden zeer langdradig naar het einde toe. De muziek is helemaal niet actief, maar eerder rustgevend. Persoonlijk eerder kamermuziek dan een live beleving. In de andere marquee ging het er heel anders aan toe met een actief en in vorm Fear Factory, zowat de enige industrial metal band op het hele festival.

Co-headliner deze tweede festivaldag was de New Yorkse Glamrock band Twisted Sister. De vraag van iedereen was, waarom speelt deze band niet als de headliner? En op deze manier een langere set zou mogen spelen.

De band stond er in de originele bezetting en was sinds lange tijd terug op Belgische bodem te zien. De band opende met het nummer 'What You Don’t Know' en kreeg het publiek moeiteloos mee. De absolute hoogtepunten waren ‘We’re Not Gonna Take It’ en ‘I wanna Rock’. Bij het nummer ‘We’re Not Gonna Take It’ zong het publiek harder dan de band en tot driemaal toe werd het refrein herhaald. Als het aan het publiek had gelegen waren we op dit eigenste moment nog de woorden "Oh We're Not Gonna Take It. No, We Ain't Gonna Take It. Oh We're Not Gonna Take It Anymore" aan het zingen. Het nummer ‘Shoot ‘em Down’ was dan weer een welgemeende fuck you naar de American/French/German or whatever Idols van deze wereld.

Het is en het blijft altijd leuk om een band met zo'n lange carrière aan het werk te zien, helaas speelden ze maar een 75 minuten.

Graspop mocht op deze dag ook een wel speciale gast verwelkomen. Ihsahn, best bekend van zijn tijd met de black metal grootheden Emperor, kwam zijn solo werk voorstellen. Dat deed hij niet alleen, hiervoor kreeg hij de hulp van Leprous, stuk voor stuk sterke muzikanten in het genre. Je zou dus ferme black metal verwachten, maar hier week toch wel sterk van af. Zoals de meeste Noren op een bepaald punt, krijgt ook Ihsahn de drang om te experimenteren. In zo’n sterke mate zelfs dat het met momenten heel progressief klonk. Graspop kondigde aan dat er misschien wel wat Emperor materiaal aan bod zou komen, deze hebben we in elk geval dan toch gemist… Nu ja, in de metal dome heerste een speciaal, intens sfeertje op deze muziek en Ihsahn en Leprous werden warm onthaald door een vrij talrijke opkomst. Het klonk allemaal best aangenaam.

Afsluiter in marquee 1 was Dimmu Borgir, symphonic black metal van formaat. Toegegeven, op festivals doen ze het meestal minder goed dan in zalen, maar daar leek deze keer niets van waar. Dimmu raasde deze keer van begin tot eind, het is op eerdere Graspop edities al anders geweest. Toch blijft er bij de band een gemis, namelijk de clean vocals van Vortex. Bij songs als ‘Progenies of the Great Apocalypse’ en ‘Kings of the Carnival Creation’ speelde dan maar een bandje af, zeer jammer. De meeste aanwezigen lieten het echter niet aan hun hart komen, een headbang feest was het.

Alle grote hits kwamen aan bod zoals bovengenoemde twee songs, 'Vredesbyrd', 'Mourning Palace' en 'Puritania', maar ook nieuw materiaal van ‘Abrahadabra’ bleef niet achterwege. ‘Dimmu Borgir’, ‘Ritualist’ en ‘Gateway’ volgden elkaar op in het midden van de set. De band verliet het podium even maar kwamen terug voor twee bisnummers: ‘The Serpentine Offering’ en ‘Progenies of the Great Apocalypse’. Je leest het goed, een sterke setlist van dit Noors drietal en dat weerspiegelde zich ten zeerste op het publiek.

Headliner in Marquee 2 was Pennywise. De band kwam hun nieuwe album ‘All Or Nothing’ voorstellen aan het Belgische publiek en dit deden ze met verve. De band startte met hun old stuff om hierna ons met wat nieuw werk te verblijden. Van het nieuwe album kregen we ‘All Or Nothing’, ‘Revolution’, Let Us Hear Your Voice’ en ‘We Have It All’ te horen.

Na het nieuwe werk greep de band terug naar het oudere werk. Ondanks dat deze punkrock band op een metal festival stond, ging de tent uit zijn dak. Als voorlaatste nummer kregen wij hun alom bekende cover ‘Stand By Me’ te horen. Afsluiten deed Pennywise zoals altijd met het nummer ‘Bro Hymn Tribute’.

Zelden was er een zo duidelijk onderscheid tussen generaties als tijdens Limp Bizkit. De oudere mensen lieten na Twisted Sister Graspop voor wat het was, maar de jonge mensen gingen nog verder met feesten. Voor de meeste jonge mensen is Limp Bizkit vooral nostalgie uit hun jeugdjaren en wordt tegenwoordig in de categorie 'foute muziek' geplaatst. De vorige passages in België lieten niet meteen het beste vermoeden, maar dit keer was Fred Durst vrij goed bij stem, en ook de arrogantie van weleer lijkt toch geminderd ( maar niet geheel verdwenen). Alle trucs om het publiek te entertainen werden bovengehaald, iemand uit het publiek roepen om mee te zingen bij 'Eat you alive', een hoop meisjes het podium op roepen voor de finale met 'Faith' en 'Rollin'. Opvallend was het gebrek aan recente nummers (al werd Gold Cobra wel gespeeld), er werd vooral geteerd op nummers uit hun grootste commerciële succesalbum 'Chocolate starfish and the hotdog flavoured water', met duidelijke hoogtepunten als 'My way' en 'My generation'. Toch werden vooral de oude nummers als 'Break Stuff' en 'Nookie' het best onthaald.

Er was ook even wat rust tijdens The Who-cover 'Behind Blue Eyes'. Verder zagen we zowaar wat spontaniteit, in de vorm van improvisatie door de gitarist. Sterk optreden, maar tijdens het recentere nummer 'Gold Cobra' werd duidelijk dat Limp Bizkit het vooral van hun oude materiaal moet hebben. Of dit nu een verdiende headliner is, daar zijn we nog niet aan uit, maar deze kans namen ze in ieder geval met beide handen. Geen boe-geroep dit keer. Het publiek bewaarde zijn 'Bro Hymn' voor ná het optreden dit keer. Dit was namelijk wel anders op Pukkelpop 2003, waar Limp Bizkit ook op hetzelfde festival stond als Pennywise en dit geweten had. Met als gevolg dat ze kwaad van het podium afstapten na hun show. Dit keer dus niets van dat, en ook geen wraakgevoelens tegenover Pennywise, beide bands toonden veel respect voor elkaar.

Geschreven door Ronnie Reniers, Tim Vermoens en Kurt Lamberigts

Alle informatie over graspop vindt u hier terug.