Review Graspop Metal Meeting: vrijdag 17 juni 2016

Graspop Metal Meeting… Of voor het eerst in jaren Draspop of Graspop Mud Meeting. Beschrijf het zoals je wil, het grootste Belgische metalfestival bij uitstek werd dit jaar getroffen door zware regenval met een modderig terrein. Desondanks blikken we terug op opnieuw een fantastische editie met een heel gevarieerde line-up.

De eerste full-time festivaldag had veel in petto. Het machtige Black Sabbath zou zijn allerlaatste optreden op Belgisch grondgebied geven met hun ‘The End’ tournee. Maar we vergeten vooral ook al de andere talrijke bands niet. De blijvende regenval weerhield de festivalgangers er niet van om menig band uit te checken. Het grote terrein lag er nog degelijk bij mede dankzij de uitgestrooide boomschors al was de modder aan de kant van de Main stage 2 niet uitnodigend en of de bier (of andere drank) verkoop evengoed was dan voorgaande jaren wegens de vochtigheid en de klamme gevoelstemperatuur lijkt niet waarschijnlijk.

Myrkur - Marquee

Aan Myrkur de eer om onze dag en de -enorme- Marquee te openen op deze eerste officiële festivaldag. Het black metalproject van de Deense zangeres en multi-instrumentaliste Amalie Bruun wist op plaat erg te charmeren maar het was de vraag of de veelgelaagde muziek ook live overeind blijft. Al vanaf de eerste tonen van Den Lille Piges Dod was het duidelijk dat Amalie haar stem perfect onder controle heeft. Enkele onwetende nieuwsgierigen zijn aanvankelijk wat overdonderd door de combinatie van breekbare vrouwelijke vocalen en ijselijke riffs maar eens de eerste schok verwerkt bleef het merendeel van de binnendruppelende bezoekers staan om het volledige concert te ondergaan. Het geluid stond perfect afgesteld waardoor een prachtsong als Onde Born loepzuiver de ruimte inwaaide. Amalie bewees bovendien dat ze naast cleane vocalen ook een flink potje kan krijsen en meer dan behoorlijk de elektrische gitaar beheerst. Waar de meeste bands opteren om hun set af te sluiten met hun grootste hit of een flinke stamper koos de eigenzinnige Amalie om te eindigen met een gevoelige versie van Bathory’s Song To Hall Up High waarbij ze zichzelf enkel begeleidde met de piano. Een mooi slotakkoord aan een sterk debuut op Graspop.

Soilwork - Main stage 2

Soilwork mocht op de Main stage 2 het beste van zichzelf geven. Voor de vijfde maal speelden ze op Graspop, deze keer met hun laatste album ‘The Ride Majestic’ onder de arm. Ergens hebben we hen liever in een overdekte, donkere tent waar hun melodic death metal beter tot zijn recht komt, maar muziek blijft muziek. De band had er zin in en brachten een mix van oud en nieuw materiaal. De titeltrack van het nieuwe album, gevolgd door Nerve, Bastard Chain of Follow The Hollow, het werd ten zeerste gesmaakt. Maar waar de bom pas echt bij losbarstte was bij de megahit Stabbing the Drama. Zo sloot Soilwork in stijl af onder luid applaus.

Carach Angren - Marquee

Het Nederlandse horrorcombo mocht twee jaar geleden al aantreden in de Metaldome en die sterke prestatie leverde hen nu een plaatsje op in de grote tent. Het showelement maakt bij Carach Angren een integraal deel uit van hun identiteit en dus mogen we ons verblijden in het gebruik van maskers en vrouwelijke zombies die een dansje te beste geven. Het theater staat echter geen moment de muzikale prestaties in de weg. De rijkelijk met symfonische elementen gelardeerde black metal kwam goed tot z’n recht en alweer mochten we ons in de Marquee verblijden in een zeer goed geluid, het is ooit anders geweest. Hoogtepunten van de show waren The Carriage Wheel Murder en het bizarre Two Flies Flew Into A Black Sugar Cobweb waarin zanger Seregor al zijn gezichtsspieren optimaal benut. Afsluiten deed de band met het inmiddels bijna traditioneel geworden Bloodstains On The Captain’s Log. Een sterke prestatie maar twee jaar geleden waren we net iets meer onder de indruk.

Grand Magus - Metaldome

Hierna naar de metaldome. Het was voor het Zweedse trio Grand Magus de eerste keer dat ze op Graspop mochten optreden. Een evenwicht vinden tussen heavy, stoner en doom metal is niet evident maar toch slaagt deze band erin om ons goede muziek te brengen. De Metaldome stond ook goed vol voor dit optreden. De sfeer zat er in het begin niet zo goed in, mede doordat er veel mensen waren die deze band niet kenden. Er werden nummers gespeeld waarop het publiek toch gemakkelijk kon meezingen na het refrein een keer gehoord te hebben. Het gaat over Steel Versus Steel, Iron Will en Triumph and Power. Dit optreden werd ook gebruikt om het nieuwe album, 'Sword Songs', te promoten. Wanneer deze nummers gespeeld werden, werd er goed gebruik gemaakt van de schermen achter en langs het podium. De cover van het album werd volledig over de schermen uitgespreid, niets spectaculairs maar voor de fans toch een leuk extraatje. Het optreden was sober, de bandleden liepen niet rond zoals we van andere bands gewoon zijn maar dat betekent niet dat het enthousiasme er niet was. De zanger bedankte iedereen voor de komst en ze waren blij dat ze eens op het grote Graspop aanwezig mochten zijn. Andere nummers die we te horen kregen waren I, The Jury, Sword of the Ocean, On Hooves of Gold Varangian, Iron Will en Hammer Of The North. Een goede setlist, een goed optreden en voornamelijk een goede portie heavy metal die af en toe aan Judas Priest deed denken zorgde voor een aangename ervaring voor de huidige en nieuwe fans.

Fleshgod Apocalypse - Marquee

Italië mag op het EK dan wel de maat genomen hebben van de Rode Duivels, het maakt de ontvangst van het publiek er voor Fleshgod Apocalypse niet minder om. Zelfs terwijl het heerschap Nikki Sixx van ex-Mötley Crüe met zijn nieuwe band Sixx:A.M. op de Main stage 2 stond te rocken, liep de Marquee steeds voller en voller. Wanneer de band, voorafgegaan door een gemaskerde zangeres, plechtstatig het podium betrad, weerklonk een onaards gebrul vanuit de toeschouwers. Het was de eerste keer dat de uit het Renaissance tijdperk ontsnapte death metalband op Graspop stond maar na vandaag mogen de organisatoren er wat ons betreft een gewoonte van maken om hen uit te nodigen. Wanneer Marche Royale overging in In Aeternum stond het geluid aanvankelijk nog niet goed afgesteld (waar waren de gitaren?) maar vanaf Gravity klonk het alweder als een klok en was het smullen geblazen. Dat klassieke muziek en death metal wel degelijk het bed kunnen delen zonder afzichtelijke bastaardkinderen te verwekken werd vandaag treffend bewezen. Het publiek ging helemaal loos wanneer The Violation ter ore werd gebracht en ook moshpitsgewijs werd de Marquee eindelijk ontmaagd vandaag. Na een relatief rustpuntje met Prologue/Epilogue (met glansrol voor de gemaskerde dame), slaat met de laatste spijkers met koppen middels The Fool en The Forsaking. Ongetwijfeld één van de hoogtepunten van deze editie van Graspop.

Bad Religion - Main stage 1

Hierna speelde Bad Religion op de Main stage 1. Een beetje punkrock op Graspop, de eerste portie hiervan want met bands als Pennywise en Dropkick Murphys werd ook dit genre dit jaar goed vertegenwoordigd. Alsof de weergoden het goedkeurden, de eerste warme zonnestralen schenen door de wolken heen. Voeg hier wat catchy songs aan toe en je hebt een leuke tijd voor de boeg. De heren van Bad Religion zijn al sinds begin de jaren ’80 actief en scoorden doorheen de jaren de ene hit na de andere. Helaas begint de ouderdom door te wegen, vooral bij zanger Greg Graffin. Zijn stem is niet meer wat het geweest is en dat liet zich blijken. Toch, de leuke sfeer die up-tempo songs als Recipe For Hate, No Control, Fuck You, Punk Rock Song, Infected en afsluiter Sorrow opwekten zorgden voor een goed optreden, waarbij de vele nummers snel na elkaar als een kogel op ons afgevuurd werden.

Arcturus - Marquee

Bij het Noorse rariteitenkabinet Arcturus is het eerlijk gezegd steeds met een klein hartje afwachten, want de band heeft live een nogal wisselvallige reputatie. Deze vrees bleek echter ongegrond, de avantgarde metal kwam bijzonder goed uit de verf en zelfs het kleinste detail van de ingewikkelde sound knaltde duidelijk uit de boxen. Een dikke pluim voor de man achter de knoppen want er zijn eenvoudiger bands om de PA voor te bedienen. Met Simen Hestnaes en Jan Axel Blomberg stonden er niet minder dan twee legendarische figuren uit de black metal op het podium al zullen de meesten hen beter kennen als ICS Vortex (ex-Dimmu Borgir, Borknagar) en Hellhammer (Mayhem, The Kovenant, …). Vooral de eerste springt in het oog omwille van de gevarieerde zang waarbij zelfs de allerhoogste noten makkelijk gehaald worden en de expressieve gelaatsuitdrukkingen die de songs nog extra kracht bij zetten. Het was dan ook smullen van heerlijk geflipte composities als Crashland, Painting My Horror en het aan waanzin grenzende Shipwrecked Frontier Pionier. Gedurende drie kwartier waren we volledig van de wereld en werden we meegezogen in de bizarre wereld van ruimtepiraten die de band muzikaal schildert. Het ontwaken na afsluiter Angst voelde dan ook aan als de ochtend na een feestje op LSD en paddenstoelen. Heerlijk.

Heaven Shall Burn - Main stage 2

De zon was er ondertussen weer wat doorgekomen, het publiek kon eindelijk even opwarmen onder de eerste zonnestralen. Laat dan net Heaven Shall Burn spelen op de Main stage 2. Deze Duitse metalmachine lokt steeds een laaiend enthousiast publiek uit op Graspop, zo bewezen ze in het verleden al meermaals met hun optredens in de Marquee. De tent leek soms te klein, tijd voor een plaats op de Main stage. Wederom ging er echter heel wat van de gebruikelijke sfeer verloren in openlucht. Met Hunters will be hunted van hun laatste album ‘Veto’ gingen ze van start al snel gevolgd door Counterweight. Het tempo zat er in en de sfeer vooraan was losgebroken met de gewoonlijke mosh- en circlepits die op gang kwamen. De jonge gasten die Heaven Shall Burn ooit waren worden ook wat ouder en volwassener (ze zijn ondertussen ruim in de 30) maar aan dynamiek moeten ze nog niet inboeten. Ze speelden hun songs nog steeds met passie en energie. Hoogtepunten waren het agressieve Combat, de hits Voice of the Voiceless en de Black Tears cover die goed werden meegezongen en nog steeds het ultieme Heaven Shall Burn hoogtepunt Endzeit voorafgegaan door de ijzige intro ervan, nadat de band na Godiva even van het podium verdween. We hebben ze echter al strakker gezien (mede dankzij de setlistkeuze), misschien volgende keer toch graag dit boeltje in een tent laten ontploffen.

Foreigner - Main stage 1

Foreigner stond net zoals in 2011 weer op het hoofdpodium geprogrammeerd en deed hun schitterende performance van toen nog eens over. Het enigste overblijvende origineel lid, gitarist/toetsenist Mick Jones, weet niet alleen uitstekende muzikanten rond zich te verzamelen, maar geeft het publiek ook wat het wil. En dus prijkten op de setlist enkel klassiekers uit hun oeuvre, waardoor het meezinggehalte hoog lag. En de regen was ook weer van de partij, maar dat deerde zanger Kelly Hansen helemaal niet en ook het publiek liet zich niet door de regen wegjagen. Wie beweert dat een classic rock band als Foreigner niets op de Graspop Metal Meeting te zoeken heeft, die vergist zich schromelijk, want menig bandje kan nog een puntje zuigen aan de inzet die deze oudgedienden tentoon spreidden en als je dan ook nog eens zulke wereldberoemde hits (meer dan 80 miljoen albums verkocht wereldwijd) over het publiek mag uitstrooien, dan verdien je een welverdiend applaus.

Moonspell - Marquee

Bijna twintig jaar geleden stond ik samen met mijn toenmalig lief met spanning te wachten op het optreden van Moonspell op Graspop 1997, 'Irreligious' was pas uit en we hadden de plaat uitgeroepen tot ons officiële vrij-album. Hoeft het nog onderstreept te worden dat het dus met een zekere nostalgie is dat ondergetekende kijkt naar een integrale uitvoering van het album? Blijkbaar was ik niet de enige die er zo over dacht want de Marquee stond gezellig vol wanneer Portugal’s populairste band de bühne betrad. Integraal betekende vandaag ook letterlijk integraal, vanaf de intro Perverse…Almost Religious tot afsluiter Full Moon Madness heeft Moonspell geen duimbreed afgeweken van hun inmiddels tot klassieker verheven tweede album. Maar voorspelbaarheid kan evenzeer genietbaar zijn want het publiek danste en brulde mee van de eerste tot de laatste noot. Opium zorgde al voor een bijzonder vroeg hoogtepunt maar ondergetekende genoot vooral van het zeldzaam live uitgevoerde A Poisoned Gift en de rocker Raven Claws waarbij Mariangela Demurtas van Tristania de vrouwelijke vocals op haar nam als leuk extraatje. Zij bleef slechts voor dat ene nummer en verdween daarna van het podium Een massaal meegebruld Full Moon Madness luidde een vroeg einde in. Geen extraatjes dus onder de vorm van bijvoorbeeld Vampiria of Alma Mater, een heel kleine domper op de immense feestvreugde.

Disturbed - Main stage 2

Disturbed trekt na 5 jaar pauze opnieuw door Europa. En dat zullen we geweten hebben. Terwijl donkere wolken zich samenpakten boven Dessel weerklonk de intro van Ten Thousand Fists vanop Main stage 2. Het publiek dat zich daar (bij voorkeur op de plastiek vloer) verzameld had stak als één man zijn vuist in de lucht en daarmee was de toon voor het volgende uur gezet. De bindteksten van zanger David Draiman leken het publiek niet helemaal te kunnen bekoren en na The Vengeful One leek de sfeer wat te zakken. Gelukkig kwam toen de schitterende cover van The Sound of Silence die bij menig toeschouwer een koude rilling veroorzaakt zal hebben. Na dit intermezzo bracht Inside the Fire de massa weer in beweging. Even later bleek dat Nikki Sixx en DJ Ashba nog even blijven plakken waren na hun show met Sixx:A.M. De heren vervoegden Disturbed voor een cover van Shout at the Devil, een waar Mötley Crüe gevoel dankzij de twee gastartiesten. De norsheid die in het begin over de band leek te hangen was op dit punt duidelijk helemaal vergeten en de fans konden meegenieten van het feestje op het podium. De set werd afgesloten door een massaal meegebruld Down With the Sickness. "We are all Disturbed” sloot Draiman af. We kunnen hem geen ongelijk geven.

Amaranthe - Metaldome

Voor velen was het een moeilijke keuze: terwijl Disturbed nog aan hun optreden bezig was, begon Amaranthe al te spelen in de metaldome. Een stukje van dit, een stukje van dat, ook een optie. Wie nog niet van Amaranthe gehoord heeft, heeft de laatste jaren onder een steen geleefd. De Deens/Zweedse ‘popmetal’ band met frontvrouw Elize Ryd verkrijgt steeds meer populariteit. Hun nummers zijn energiek, catchy en gewoonweg leuk. En haters will always be haters… Uit drie albums halen ze ondertussen materiaal. Vernieuwend is het allemaal niet meer, maar een feestje maken ze er steeds van en zo ook hier, de metaldome stond in vuur en vlam en dit kon niet enkel zijn door de huwelijkslingerie-achtige kledij van de frontvrouw. Broek vergeten? Misschien, naar het einde van het optreden toe wisselde ze van outfit en kwam ze op in een kort leren shortje. Muziek dus, ahum. Amaranthe is een hitmachine. Ze trokken van leer met de nieuwe song Digital World en al snel volgde de monsterhit Hunger. Andere populaire nummers waren The Nexus, 1.000.000 Lightyears en Drop Dead Cynical. Er werden echter ook nummers gespeeld die het tempo naar beneden haalden zoals Amaranthine. Zanger Jake E. greep meteen ook even de kans om aan het publiek en de organisatie te vragen hen volgende keer gewoon op de Main stage te programmeren voor een echt groot feest. We zien het hen nog doen ook.

Dark Funeral - Marquee

De prijs voor het slechtste geluid van de dag gaat met stip naar Dark Funeral. De albums van de duistere heren dragen een speciaal plaatsje in mijn zwarte hart maar live hebben ze me de laatste jaren nooit weten te overtuigen. Meer zelfs, de laatste keer dat ik Dark Funeral in vorm heb gehoord was op Windorock (Oosterzele) in het gezegende jaar 2000. Ook nu weer gaan de songs verloren in een wervelwind van geluid zonder enige ruimte voor nuance of godbetert melodie. Het is een waarlijke sonische muur die rechttoe rechtaan de gehoorgang martelt. Ten bewijze: de kameraad naast mij zat luidop te hopen op de song Hail Murder en toen die ten berde werd gebracht duurde het tot het refrein voor hij het herkende. Een eeuwige zonde want nummers als Nail Them To The Cross en My Funeral zijn black metal hitmateriaal en verdienen beter. Het is dan ook eerder opluchting dan bevrediging die de Marquee vult wanneer er met Where Shadows Forever Reign een einde komt aan een set om (opnieuw) snel te vergeten.

Megadeth - Main Stage 1

Maar liefst drie van de grote vier thrash bands stonden dit jaar op het Graspoppodium. Of de allergrootste van die vier ooit tot in Dessel zal raken is maar de vraag maar u hoort ons niet klagen. Met Megadeth speelde in elk geval de meeste technische band van het quatro ten dans al staat of valt hun concert vaak met het humeur van hun frontman Dave Mustaine. Maar kijk, de rosse uit La Mesa was deze dag blijgezind en dat kwam de beleving enkel maar ten goede. Het geluid was het hele concert lang niet optimaal maar zo dramatisch als bij Slayer op zaterdag is het nooit geworden. De band kreeg echter bijzonder veel krediet want wie z’n show aftrapt met een kraker als Hangar 18 maakt meteen duidelijk dat men gekomen is om er een feest van te maken. Er werd met The Threat Is Real, Post-American World, Fatal Illusion en Dystopia rijkelijk geput uit het meest recente (en zeer sterke) album maar uiteraard zat het merendeel van het publiek vooral reikhalzend uit te kijken naar de bekende klassiekers. We werden op onze wenken bediend want welke metalfan kan niet meebrullen op Sweating Bullets, Symphony Of Destruction, Peace Sells en Holy Wars? Enkel Trust mogen ze wat ons betreft zo langzamerhand uit hun setlist schrappen want het is toch maar een mager beestje vergeleken bij de andere songs. Het optreden van Megadeth had overigens een klein Belgisch tintje want de vellen werden dezer dagen beroerd door ’s lands bekendste trommelaar Dirk Verbeuren. Megadeth walste de weide zeker niet plat maar we kregen wel een degelijk en professioneel optreden met zowaar een glimlachende Mustaine, wat wil een mens nog meer?

Apocalyptica - Marquee

Minder keuzes maken, dat kan een mens nog meer willen. Want wederom een tergend moeilijke keuze om te maken. Naar de Marquee voor Apocalyptica of Amon Amarth aan het werk zien en horen op de Main stage. Beiden waren excellente keuzes. Apocalyptica kennen we als de Finse cellomuzikanten die vooral bekende metalnummers coveren maar daarnaast doorheen de jaren ook een hele resem eigen songs hebben. Ze worden op deze tournee vergezeld door zanger Franky Perez die ook zingt op hun laatste album ‘Shadowmaker’. Met het instrumentale Reign of Fear gingen ze van start, gevolgd door de Sepultura cover Refuse/Resist dat onmiddellijk de sfeer deed losbarsten. Perez kwam dan pas aan bod met I’m Not Jesus en het nieuwe nummer House of Chains. Niet meteen de meest bekoorde nummers om eerlijk te zijn, geef ons maar Master of Puppets, Inquisition Symphony en Hall of the Mountain King. Zang is immers helemaal niet broodnodig bij Apocalyptica, de Finnen zijn een aangename verschijning op zich en het publiek zingt wel waar nodig. Een geslaagde passage van Apocalyptica. We kijken uit naar hun optreden begin volgend jaar in het Koninklijk Circus te Brussel.

Amon Amarth - Main stage 2

Amon Amarth moest helemaal niet onderdoen op de Main stage 2. De Vikingen donderden de ene song na de andere richting publiek. De podiumbekleding verdiende ook een pluim. Met een gigantische backdrop van het nieuwe album ‘Jomsviking’ en 2 drakkar-torens en veel, veel rook kreeg het oog ook wat. Het nieuwe album werd goed voorgesteld met nummers als First Kill, At Dawn’s First Light en de nu al grote hit Raise Your Horns, een meezinger van formaat. Het werd vooral een energiek optreden waarin zowat alle oude klassiekers ook aan bod kwamen. Denk maar aan The Pursuit of Vikings, Death In Fire en de nieuwere Deceiver of the Gods, Destroyer of the Universe, Runes To My Memory… Ondanks die luide razende gitaren, bonkende drums en bulderende stem van Johan Hegg, bleef Graspop gespaard van nieuw stormweer. Zelfs bij de afsluitende combo Guardians of Asgaard en het met een hamer in de lucht slingerende Twilight of the Thunder God bleef Thor ver weg. By Odin’s beard, het publiek hief hun hoorn met bier nog maar eens op en applaudiseerde luid voor dit spectaculair optreden. Of ze echter Vorst Nationaal in het najaar gaan uitverkopen is nog de vraag.

Black Sabbath - Main stage 1

Tot slot mocht het Graspoppubliek deze dag getuige zijn van een historisch moment. Na 47 jaar houdt de allereerste metalband die deze aarde gekend heeft er mee op. Black Sabbath verbaasde de wereld in het gezegende jaar 1970 met hun gelijknamige album en luidde meteen de geboorte in van een nieuw muzikaal genre dat zou uitgroeien tot de grootste onbekende muziekscène ter wereld. Muzikaal heeft Sabbath doorheen de decennia steeds een zeer solide reputatie weten hoog te houden. De enige risicofactor was en is nog steeds levende legende Ozzy Osbourne. Het is steeds opnieuw bang afwachten hoe het met de conditie van de man en zijn stembanden gesteld is.

Maar we mochten niet ontevreden zijn. Ol’Oz mag dan wel nooit een wereldzanger van het formaat Ronny James Dio zijn geweest, deze avond weet hij zich behoorlijk uit de slag te trekken. Tijdens opener Black Sabbath durven we zelfs de term ‘goed’ uit de kast te halen. Ook Fairies Wear Boots en After Forever werden zonder al te veel vocale problemen afgehaspeld. Tijdens War Pigs begon de vermoeidheid echter toe te slaan en alsof Ozzy het zelf besefte, begon hij ook meer de interactie met het publiek op te zoeken. Wie de man al eerder aan het werk zag weet dat dit zich voornamelijk beperkt tot enkele korte standaardzinnen die misschien meer bedoeld zijn om zichzelf moed in te praten dan wel de aanwezigen aan te sporen tot meer activiteit. Doch laten we niet al te veel zeuren, de tandem Iommi/Butler bleef de ene monsterriff na de andere produceren en bewees daarmee meteen dat eigenlijk elke riff binnen het genre al geschreven is, namelijk door hen. Het geniale Iron Man werd luidkeels meegebruld en we zagen enkel lachende gezichten, genietend van de opeenvolging van klassieke nummers die tot het DNA van zowat elke metalfan behoren.

Blijkbaar is Ozzy na Children Of The Grave echt wel aan het einde van zijn latijn want nog zonder de roep om ‘meer’ van het publiek af te wachten vroeg hij zelf de toegift aan onder de vorm van het onvermijdelijke Paranoïd. En dan was het plots gedaan en drong het besef door dat dit echt het einde was van een band die het aanschijn van de muziekwereld voor eeuwig verandert heeft. We zagen zelfs stoere mannen en vrouwen een traantje wegpinken. De vlam van Black Sabbath is voor eeuwig gedoofd, niet met een forse knal maar gelukkig ook niet stilletjes als een nachtkaars. Het ga jullie goed heren, bedankt voor alles.

De setlist:

1. Black Sabbath
2. Fairies Wear Boots
3. After Forever
4. Into The Void
5. Snowblind
6. War Pigs
7. Behind The Wall Of Sleep
8. N.I.B.
9. Hand Of Doom
10. Rat Salad
11. Iron Man
12. Dirty Women
13. Children Of The Grave
14. Paranoïd

King Diamond - Main Stage 2

Wat een eer om nog te mogen afsluiten na metalgoden als Black Sabbath. De Deense ‘king of heavy metal’ Kim Bendix Petersen (oftewel King Diamond) zou ferm uit de kast moeten komen. We kunnen zeggen dat het heerschap met zijn muzikanten een sterke prestatie neerzette, maar wegens de nostalgie van voorgaande band niet kon tippen hieraan. De King had nochtans een speciaal concept voor Graspop klaar: hun album ‘Abigail’ integraal spelen. Er werden eerst enkele andere nummers gespeeld om erin te komen waaronder Mercyful Fate covers, om af te sluiten met dat album. En zo zat de eerste volledige festivaldag er op!

Geschreven door Tim Vermoens, Avon Moltoy, Jeroen Vranken en Eline.

Lees ook de reviews van donderdag, zaterdag en zondag.