Review Graspop Metal Meeting: zondag 18 juni 2017

Datum: 
zondag, 18 juni, 2017

Een nieuwe editie van Graspop Metal Meeting, metalfans vanuit heel Europa en zelfs daarbuiten kijken er jaarlijks naar uit. 2017 beloofde een tot nu toe unieke editie te worden, te wijten aan headliner Rammstein die voor het eerst op Belgisch grootste metalfestival zou spelen. Ook de laatste volledige festivaldag had heel wat moois in petto met exclusieve optredens van bv. Evanescence, Scorpions die nog eens langskwamen en Sabaton die afsloot.

Het zou wel bloedheet worden op deze laatste dag. Puffen geblazen en zoeken naar schaduw en veel drinken was de boodschap, de schermen aan de stages riepen dan ook op tot voorzorgsmaatregelen. De muziekliefhebbers lieten het echter niet aan hun hart komen en waren klaar voor een laatste dag Graspop.

The Charm The Fury - Main Stage 2

Voor de tweede maal vonden we The Charm The Fury terug op Graspop. Waar ze de eerste keer nog op de Jupiler stage stonden konden we hen nu aan het werk zien als eerste band van de dag op de Main Stage 2. Voor dit optreden kon de band spijtig genoeg geen beroep doen op gitarist Rolf wegens een blessure maar ze vonden een waardige vervanger in de gitarist van Static. Een groot deel van het volk arriveerde te laat wegens het lang aanschuiven aan de ingang waar iets met het scansysteem mis ging, maar eenmaal we aan het tweede nummer aangekomen waren zat de sfeer er goed in. Er werd wat betreft nummers vooral de nadruk gelegd op het nieuwe album en dit kon het publiek wel smaken. Zangeres Caroline vroeg voor enkele moshpits en een wall of death en deze werden ook keurig uitgevoerd. We gaan zeker nog veel van deze band horen. De vele nieuwsgierigen en de trouwe fans hebben genoten van een sterk optreden. Rond 14.00 uur vonden we de band ook terug voor een signeersessie waar redelijk wat volk voor stond aan te schuiven. The Charm The Fury mag terugkijken naar een zeer geslaagde Graspop editie.

Hacktivist - Jupiler Stage

Het Britse Hacktivist heeft op de laatste dag de eer om bij hun tweede passage de Jupiler Stage te openen. Deze band is ietwat de vreemde eend in de bijt met hun combinatie van rap, melodische vocals en grunts. Ze weten echter wel te boeien en het aanwezige publiek gaat duidelijk op in de set. Tim en Jermaine hebben het contact met het publiek duidelijk onder de knie. Op muzikaal vlak was de performance zeker in orde, hoewel het af en toe een beetje chaotisch overkwam, maar dat lijkt wel meer het geval op de Jupiler Stage.

Alestorm - Main Stage 2

Deze pirate metal band is ondertussen al geen onbekende meer op Graspop. Het optreden stond deze keer in het teken van het nieuwe album No Grave But The Sea. Onder de tonen van een merkwaardig hiphop-achtig nummer kwamen de bandleden het podium op om onze verwarring volledig van de kaart te vegen met een van de bekendste nummers. Keelhauled bracht het volk al onmiddellijk aan het brullen en schreeuwen. Het was op dat moment al niet gemakkelijk om richting het podium te gaan aangezien Alestorm altijd zeer veel volk op de been brengt. De nieuwe nummers Alestorm, Mexico en vooral Fucked with an Anchor deden het zeer goed. Niet meezingen was dan ook geen optie. Ook wat betreft interactie met het publiek zat het weer goed. Voor het spelen van Drink werd het Belgische bier nog maar eens even in de verf gezet. De zanger vroeg wie er allemaal een kater had en gebruikte dat om het nummer Hangover in te zetten. Dit is gebaseerd op een Tao Cruz nummer dat verscheen op het album Sunset On The Golden Age. Afsluiten met een knal is wat de band iedere keer probeert en ook deze keer was het weer een schot in de roos. Captain Morgan’s Revenge is ondertussen bij iedereen gekend en was een waardige afsluiter. Alestorm is een band die je ieder jaar wel terug wil zien op een festival! You love it or you hate it.

Grave Digger - Metal Dome

Het Duitse Grave Digger speelde ondertussen in de Metal Dome. Wie liever wat serieuze muziek hoorde, kon bij deze heavy metal heren terecht. Ook al bestaan ze al sinds 1980, ze zijn nooit doorgebroken zoals andere heavy metal bands als Saxon of Iron Maiden dat gedaan hebben. Grave Digger blijft tot de underground behoren maar hebben ook fantastische nummers, van een heel hoog meezinggehalte trouwens. Dit was vooral op het einde merkbaar toen veel fans de hymne Rebellion meezongen en actief headbangden en meezongen op Heavy Metal Breakdown. Het optreden bevatte echter veel nieuwere nummers en ook al begrijpen we dat een nieuw album moet gepromoot worden, toch bleven we een beetje op onze honger zitten. Maar zanger Chris Boltendahl en zijn muzikanten maakten er toch een waar heavy metal feest van op deze al gloeiend hete dag.

Airbourne - Main Stage 1

De broers O’Keeffe waren ook nog eens van de partij op Graspop. Voor de derde keer mochten ze hun hardrock over de weide doen deinen. Maar eigenlijk was dit gewoon, zoals bijna al hun optredens, een herhaling van die voorgaande jaren. We weten ondertussen wat te verwachten van Airbourne: mannen in blote borst op het podium, schelle vocalen, een hevige dosis snedige hardrock en trucjes om het publiek te entertainen. Een AC/DC kloon wordt vaak wel gezegd. Er mag wel niet vergeten worden dat de heren heerlijke hardrock spelen ondertussen. Ready To Rock, Too Much Too Young Too Fast, Live It Up, … Iedereen kent het ondertussen en het blijft zalig klinken. De gebruikelijke randanimatie kwam weer aan bod zoals een blikje bier kapot kloppen op Joel zijn hoofd en deze keer in een roadie zijn nek kruipen die in de tussengang tussen de twee Main Stage liep, Joel al gitaarspelend. Die roadie was deze keer in een kangoeroekostuum uitgedost. Een energiek feestje noemen we dat.

Hatebreed - Main Stage 2

Hatebreed is een vaste klant op Graspop. Deze Amerikanen sloten hun Europese luik van de The Concrete Confessional af op Graspop. Wie dacht dat deze jongens vermoeid zouden ogen of overkomen, kwam van een kale reis thuis. Door de hitte konden we eigenlijk spreken over heet-breed maar dat lieten de jongens duidelijk niet aan hun hart komen. Het werd een echte best off set, aangevuld met twee nummers van het laatste album. Hoe agressief hun teksten en hun muziek ook is, Jasta bleef de mensen er maar aan herinneren om elkaar te helpen in de pit en deelde veelvuldig water uit om de dorstigen te laven. Nieuw nummer Looking Down the Barrel of Today werd al massaal meegezongen, net zoals klassiekers als In Ashes They Shall Reap en uiteraard afsluiter I Will Be Heard. Schitterende setlist, krachtig optreden, het zal niet de laatste keer zijn dat deze jongens hier staan.

Steel Panther - Main Stage 1

Tijd voor puur entertainment op de Main Stage 1. Steel Panther brengt altijd een gepolijste act die het publiek aan het lachen krijgt, maar vergeet ook niet dat de muzikanten zeker en vast bekwaam zijn om een goede portie hardrock/heavy metal neer te zetten. Met Eyes of the Panther werd het optreden in gang gezet. Tijdens elk nummer werd het publiek uitgebreid toegesproken, zoals het voorstellen van de band, een van hun vele avontuurtjes te vertellen, grappen uit te halen met het publiek en natuurlijk de vraag om meer boobies te laten zien. Een zonnig weertje, dus perfect daarvoor, veel vrouwen waarop de camera gefocust was bezweken aan de groepsdruk en trokken hun t-shirt omhoog of deden hun bh uit. Daar bleef het niet bij, als Steel Panther 17 Girls in a Row speelt, mogen heel wat dames ook het podium op. Daarvan waren er twee die topless gingen. Iedereen amuseerde zich met de randanimatie, de gesprekken en nummers als Death To All But Metal of Community Property, dus we kunnen spreken van opnieuw een geslaagde passage van Steel Panther in onze regionen. Dat we het allemaal wel al eens gezien hebben, moeten we erbij nemen.

Graveyard - Marquee

Graveyard trad op in de marquee. Een rare geschiedenis heeft de band nog niet zolang geleden achter de rug. Vorig jaar gingen ze uit elkaar, om dit jaar opnieuw terug samen te komen. De redenen daarachter zijn niet geweten. In elk geval, we zagen een gemoedelijke band op het podium die er een rustig maar leuk optreden van maakte. Bluesrock op Graspop, het moet kunnen, ze wisten de nodige geïnteresseerden op de been te brengen. De marquee zat zeker tot halverwege gevuld, maar of iedereen gekomen was voor de muziek of gewoonweg een schuilplek tegen de verschroeiende zon zocht… 

Mastodon - Main Stage 2

Geen March of The Fire Ants, geen Blood and Thunder en geen Iron Tusk, Mastodon was duidelijk niet gekomen om het publiek hun grootste hits te presenteren. Ze waren wel gekomen om iedereen te laten zien dat na hun toch wel tegenvallende Once More 'Round the Sun (geen enkel nummer hiervan op de setlist), Emperor of Sand wel terug een oerdegelijk Mastodon album is. Dat de set dan ook hoofdzakelijk uit nieuwe nummers bestond, mag dan ook geen verrassing zijn. De zon beukte in op het Graspoppubliek en Mastodon deed hetzelfde vanop het podium. Ze maakten weinig of geen woorden vuil aan bindteksten, maar vuurden nummer na nummer af op het publiek. Ik verdenk ze er van dat ze het publiek helemaal murw wilden slaan met hun wall of sound. Fans gaven er echter niet aan toe en er ontstond zowaar nog maar eens een circle pit. Mother Puncher was de laatste uppercut, daarna verdwenen band en publiek, volledig doorweekt van het zweet, op zoek naar een welverdiende verfrissing!

Anathema - Marquee

Na de gein van Steel Panther en het strakke geweld van Mastodon zal het voor velen ongetwijfeld een moeilijke keuzemoment geweest zijn met Queenrÿche en Anathema op hetzelfde tijdstip geprogrammeerd en ook Evanescence speelde op datzelfde moment op de Main Stage 1. Je leest het, hartverscheurend. Anathema dan toch maar en wat een emoties heeft dat opgeleverd. De band uit Liverpool is zijn doom/gothic verleden al lang ontgroeid. De nadruk ligt op progressieve slepende emotionele nummers gedragen door subliem gitaarwerk van de gebroeders (3) Cavanagh waarbij Vincent (het leeuwendeel) en Daniel ook instaan voor de zangpartijen in een loepzuiver alliantie met zangeres Lee Douglas. Het concert start met Untouchable, part 1 uit Weather Systems. De toon is meteen gezet. Een goed gevulde marquee houdt de adem in en kijkt en luistert bewonderend toe. Het zal niet het laatste kippenvel moment van de avond zijn. Anathema legt vervolgens de nadruk op het nieuwe album The Optimist dat met maar liefst 5 nummers vertegenwoordigd is. Tijdens Endless Ways laat Lee Douglas een eerste keer horen wat een geweldige zangeres ze is. Alhoewel weinigen vertrouwd zijn met de nieuwe songs valt op dat iedereen zich met gemak laat opslorpen in het gevoelige verhaal dat Anathema hier schrijft. Thin Air vormt daarna het hoogtepunt van de set met een prominentere rol voor de gitaar. Dit gaat diep, tot recht in het hart, en bij menige rock(st)er biggelen tranen op de wangen… Ook de interactie tussen band en publiek is erg menselijk. Geen opgefokt gedoe maar eerlijke conversatie gebracht met Brits flegma. We krijgen dan nog een uitstapje naar de nieuwe plaat alvorens klassiekers A Natural Disaster en Distant Satellites te snel een einde maken aan dit ronduit prachtige optreden. De stevigere nummers uit eerdere platen bleven vandaag achterwege. Je kan dat een minpunt noemen maar dat zou de band die hier een fantatische muzikaal epos heeft neergezet oneer aandoen. Anathema: rustpunt, bezinningsmoment, emotie, sfeer. Top! Vrijdag 17 november te zien in de Antwerpse Trix.

Setlist:

  • Untouchable, Part 1
  • Leaving It Behind
  • Endless Ways
  • The Optimist
  • Thin Air
  • Springfield
  • Can't Let Go
  • A Natural Disaster
  • Distant Satellites

Evanescence - Main Stage 1

Tijd voor een primeur op Graspop: Evanescence. We keken reikhalzend uit naar wat dat zou worden. De dag voorheen stond Amy Lee met haar band ook in de 013 in Tilburg. We kunnen na dit optreden in de gloeiende zon dan ook schrijven dat Evanescence geen festivalband is en dat we tien keer liever in de 013 hadden gestaan voor zulks optreden. Amy bracht een mix uit de verschillende Evanescence albums en uiteraard konden de oudste nummers en grootste hits op het meest enthousiasme rekenen, het album Fallen blijft aan de top staan. De nieuwe gitariste Jen Majura (ex-Equilibrium) werd naast Amy ook vaak in de spotlight gezet, ze kan wel degelijk een potje gitaar spelen. Muzikaal zat het goed, maar Amy was echter niet altijd even toonvast zo bleek. De weide aan de kant van de Main Stage 1 stond ook helemaal niet zo vol (het effect van Anathema-Queensrÿche?), het leek een beetje alsof haar fluwelen stem weergalmde over de hoofden. Uiteraard kunnen de bakvisjes vooraan geen slecht woord erover horen, maar dit was het toch niet, vooral de duur van het optreden (1,5 uur) was te lang. Goed voor een zaalshow, niet op een festival bij een avondzonnetje. Dat hadden we al door na de eerste twee nummers Everybody’s Fool en What You Want. Vooral de zeemzoete songs en piano kwamen niet tot hun recht op dit openluchtfestival. 

Rob Zombie - Main Stage 2

In glitterbroek verscheen mr. Rob Zombie op de Main Stage 2. Rob Zombie is altijd een deel muziek, een deel performance. Het decor is ondertussen gekend, met de afbeelding van een grote monsterlijke aap op de achtergrond, zombies en de woorden Love Death Sex en meer op de blokken. Sex, drugs & rock ’n roll, dat omschrijft Rob Zombie nog het meest. Een optreden van Rob Zombie is vaak puur muzikaal entertainment en een hele menigte was dat komen aanschouwen.  Hits als Superbeast, Living Dead Girl en House of 1000 Corpses hadden het gewenste effect, het publiek deed uitbundig mee. Ook enkele White Zombie songs zoals More Human Than Human en Thunder Kiss '65 zaten in de setlist verwerkt. Om het publiek nog meer te laten meeschreeuwen voegde de band er nog de Ramones cover Blitzkrieg Bop (je weet wel, “hey ho, let’s go”) en Alice Cooper cover School’s Out aan toe, om met megahit Dragula te eindigen. Een feestje onder de ondergaande zon!

Opeth - Marquee

Ook Mikael Åkerfeldt was opnieuw welkom op Graspop Metal Meeting. Thank god stond hij niet op een Main Stage geprogrammeerd, maar werd de typische donkere Opeth sfeer gepresenteerd in de marquee. Wij vinden het steeds een spektakel als Opeth optreed, met hun mix tussen compleet progressieve nummers afgewisseld met songs met een enorm hoogstaande grunt en zware gitaren weet je nooit 100% zeker waaraan je te verwachten. Zouden de heren het houden op hun progressief werk? Of zouden er ook enkele oude loeiharde krakers gespeeld worden? Het werd dat laatste. De band begon met het progressieve nieuwe nummer Sorceress dat een goed gevuld marquee al omarmde, maar de energie werd nog verdubbeld bij het magistrale Ghosts of Perdition. Hoe geweldig is Mikael zijn grunt, het zou zo zonde zijn moest hij die in de toekomst niet meer gebruiken. We kregen nog een mix van oud en nieuw om met het fantastische Deliverance te eindigen. Een topconcert.

Primus - Marquee

Les Claypool, bassist en zanger van Primus, is moeilijk in te schatten. Een Primus optreden is een dubbeltje op zijn kant en kan alle richtingen uitgaan. Op Graspop had Les er duidelijk wel zin in, al waarschuwde hij de toeschouwers wel eerst dat ze in de verkeerde tent stonden en dat de Scorpions ergens anders aan het spelen waren. Wie Primus zegt denkt uiteraard Too Many Puppies, al weten de fans dat Claypool dit nummer regelmatig links laat liggen. Zondag begon hij er wel aan, maar onderbrak het nummer halverwege met Sergeant Baker om daarna weer rustig Too Many Puppies uit te spelen, op de speelplaats noemen ze zoiets pestgedrag, op Graspop noemen ze zoiets zalig! Na afsluiter Jerry Was a Race Car Driver, was iedereen het er roerend over eens, Primus stond strak en speelde en goeie set. Maar op advies van de heer Claypool, op naar de Main Stage voor Scorpions.

Scorpions - Main Stage 1

De naam Scorpions anno 2017 zal bij menigeen de wenkbrauwen doen fronsen, maar Klaus Meine en de boys bewezen nog maar eens dat zij echt wel hun mannetje staan. Ze zijn misschien wel het bekendst geworden door hun rockballads en ja, ook deze ballads gaan er bij het Graspoppubliek in als zoete koek. Ze vlogen uit de startblokken met een song die een rare titel heeft als starter: Going Out With A Bang en daarop volgde de ene klassieker na de andere., waar uiteraard Wind Of Change niet in kon ontbreken. Halverweg was er ook een schitterend eerbetoon aan Lemmy van Motörhead, met een retestrakke versie van Overkill en op de schermen een prachtige afbeelding van Lemmy. Dit werd opgevolgd door een heuse drumsolo.

De band leek zich uitermate te vermaken, want hun bisronde liep 10 minuten langer uit dan gepland (waardoor aan de andere Main Stage de Sabaton fans enorm ongeduldig werden). Maar natuurlijk kon klassieker Still Loving You niet ontbreken. En wie na de laatste noten van afsluiter Rock You Like a Hurricane nog twijfels had over de rockcapaciteiten van deze Duitsers bevond zich op het foute festival. Al vragen we stiekem toch nog steeds af wanneer hun afscheid van jaren geleden nu echt een afscheid wordt.

Sum 41 - Jupiler Stage

Wie op zondagavond een plaatsje voor de Jupiler Stage wou moest er op tijd bij zijn want om kwart voor 11 stond Sum 41 geprogrammeerd. Nostalgie! Dat de Canadezen ondertussen al 2 decennia bezig zijn zou je hen niet aangeven als ze het podium opstormen. Wanneer de eerste tonen van The Hell Song werden ingezet, ging het publiek uit zijn dak. Wie niet direct terug gekatapulteerd werd naar de tijden van het ontplofte haar kon vervolgens genieten van Over My Head (Better Off Dead), Fake My Own Death en Goddamn I’m Dead Again. Pun intended guys? Ondertussen leerde Deryck het publiek ook nog even de 41 salute. Het publiek moshte er verder op los op Motivation. Vervolgens was het blijkbaar tijd voor wat Sum 41 metal (dixit Whibley) met We’re All to Blame. Wie de metal daarin niet echt vond werd er wat Master of Puppets doorgemixt. En dat stoorde zelfs niet eens. Er volgde ook nog een Queen cover met, hoe kan het ook anders, We Will Rock You. En toen was het tijd voor de echte meebrullers: In Too Deep, Fat Lip en Still Waiting. Een uitzinnig publiek gegarandeerd uiteraard. Afsluiten met een knal noemen ze dat dan. Het geluid zat niet altijd even goed (en dat is een understatement), Deryck zegt 10 keer hetzelfde waardoor ze op zijn minst 2 nummers minder kunnen spelen en als je niet op de eerste rij stond zag je enkel wat haar over het podium flitsen (gelukkig springt er af en toe nog eens iemand op een versterker en uiteraard kan de band er niet aan doen dat ze daar geprogrammeerd zijn) maar op de één of andere manier blijven ze toch boeien. Het blijft een zalige ervaring. Als de sfeer goed is dan vergeef je de details.

Sabaton - Main Stage 2

Aan Sabaton om het festival af te sluiten. De Zweedse power metal machine was al eens eerder een headliner in 2014 en dat leed toen tot een enorme opkomst (en aftocht na het optreden). Ze incorporeerden speciale dingen toen zoals mensen on stage uitnodigen om er Zweedse delicatesse te eten en lieten ook een stinkende vis (die gegeten wordt bij Midzomer in Zweden) langs de eerste rijen gaan, om maar een beeld te schetsen. Geen van dat randentertainment dit jaar, Sabaton was hier om het ene vuursalvo na het andere te lossen op het publiek. De songs beukten op het publiek in, eerste schot was uiteraard Ghost Division, al jarenlang de opener van een optreden. Maar daarvoor werd toen het gordijn nog omhoog hing massaal al sa-ba-ton geroepen en meegezongen met de intro In The Army Now, zo energiek waren de fans nog na drie-vier dagen Graspop. We kregen als het ware een best of van al het oud en nieuw materiaal. Art of War, het nieuwe Blood of Bannockburn, Attero Dominatus, The Last Stand, Sparta, Screaming Eagles, Carolus Rex, … Het kwam allemaal aan bod. Bij de nummers warden prachtige beelden geprojecteerd op een scherm achter de band, in hoogstaande HD kwaliteit, het vulde de sfeer van de songs perfect aan, alsook de rookeffecten en pyro’s.

Zoals we al gewend zijn bij een Sabatonoptreden zong het publiek tijdens de nummers door steeds het deuntje van Swedish Pagans, iets dat zanger Joakim eerst steevast weigert om te spelen, crazy Belgians. Uiteindelijk hielp nieuwe gitarist Tommy Johansson het publiek een handje, waarop Joakim volledig outnumbered was en bezweek aan de druk. Het is het soort act dat ook vaak terugkomt bij Sabaton en het publiek blijft ervan genieten. België werd geëerd met  Resist and Bite, oldie Panzerkampf werd gespeeld, enkel Winged Hussars was een wat vreemde eend in de bijt. Dat werd goedgemaakt met het energieke Night Witches, een laatste keer voluit gaan vooraleer de band het podium afging. Ze kwamen natuurlijk terug om nog Primo Victoria niet als afsluiter te spelen, maar daarop volgend nog Shiroyama en To Hell and Back. Overdonderend, zo kunnen we dit optreden opnieuw noemen.

Foto's door Graspop Metal Meeting.

Lees ook de reviews van donderdag, vrijdag en zaterdag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!