Review Halestorm @ Trix

Datum: 
woensdag, 3 oktober, 2018

Daar was ze weer, Lzzy Hale met haar Halestorm in Trix, Antwerpen. De populariteit van Halestorm blijft stijgen, want maanden voor het concert kon het bordje 'uitverkocht' opgehangen worden.

Als voorprogramma van Halestorm stond Devilskin geprogrammeerd. Deze uit Nieuw Zeeland afkomstige female fronted groep was eigenlijk special guest van Halestorm en speelden een set van 50 minuten. Uiterlijk zou je ze een beetje kunnen vergelijken met ZZ top maar dan met een frontvrouw. Mannen met identiek dezelfde baarden die een portie alternatieve metal brengen. Frontvrouw Jennie Skulander kan aardig haar strot openzetten en er passeerden zelfs een paar grunts.Het duurde tot ongeveer halfweg de set, met een cover van Heart's Baracuda, om het publiek op hun hand te krijgen. Vanaf dan speelden ze een gewonnen match met een ruim applaus op het einde van de set. Het kan natuurlijk ook aan de hotpants en topje van Jennie gelegen hebben.

Maar we waren gekomen voor de Amerikaanse band Halestorm. ​Deze female fronted hardrockband kwamen hun nieuw album Vicious voorstellen en dat zou perfect geweest zijn ware het niet dat Lzzy met een verkoudheid te kampen had en zodus niet aan haar hoge noten geraakte. Maar na zich menigmaal te veronderschuldigen tegenover het publiek en de vraag om een beetje steun vanuit de zaal bij bepaalde nummers kwam dit toch nog in orde. Black Vultures zette meteen de toon gevolgd door ​Mayhem, dat de sfeer in de zaal meteen naar een hoogtepunt bracht. Bij Love Bites (So Do I) was het voornamelijk het publiek die de vocalen voor hun rekening namen, gesteund door de bandleden. Met White Dress waren we toegekomen aan een iets kalmer nummer dat Lzzy voluit kon meezingen. I Am The Fire stuwde het tempo terug de hoogte in, met dank aan de steun van drummer Arejay en bassist Josh. Waarna Lzzy een acapella versie bracht van I Get Off om zo de perfecte overgang te maken naar Do Not Disturb en uit te laten lopen in een instrumentaal gedeelte dat veel Pink Floyd invloeden had.

Amen werd een lang uitgesponnen versie, maar dit kan ook te maken hebben met het sparen van de stem van de frontvrouw. Met Uncomfortable werd er nog eens een nummer gespeeld van het nieuwe album maar het oudere en populaire  Mz Hyde bracht de zaal terug tot een kookpunt. Toen waren we aangekomen aan een vast onderdeel van een Halestorm show, nl. de drumsolo van Lzzy's kleine broertje Arejay. Deze altijd vrolijke en kleurrijke drummer haalde alles uit zijn lijf en drumsticks (waaronder een paar zeer grote) om een solo drumshow te geven. Mario Duplantier (Gojira) en Mike Portnoy (te veel om op te noemen) zijn dan wel werelds beste drummers, Arejay is zeker een van de beste drummers ter wereld met het meeste showelement. Als voorlaatste nummer voor de bis kregen we de titelsong van hun laatste album voorgeschoteld, Vicious, met daarop volgend het onvermijdelijke en vaste afsluiter Freak Like Me. Het eerste bisnummere was voor nog een klassieker (I Miss The Misery) om dnt deze show af te sluiten met het prachtige en rustige Here's To Us.

Na 1 uur en 15 minuten kwam er zo een einde aan een set die toch wel een beetje teleurstellend was wegens het missen van de hoge tonen en gekrijs (positief bedoeld) van Lzzy Hale. Wat niet wil zeggen (indien er geen stemproblemen zijn) dat dit wel een groep is van wereldklasse (getuige hiervan de ruime vooraf uitverkochte Trix) die toch wel zijn plaats op grote festivals verdient en niet zomaar ergens op de affiche maar toch wel eerder bovenaan.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!