Review Hellfest: zaterdag 23 juni 2018

Datum: 
zaterdag, 23 juni, 2018

Na een korte nacht, een lekker ontbijt en de dagelijkse wandeling in de benen bevond deze reporter zich terug op de weide voor dag twee van Hellfest. Er stonden weer enkele kleppers op de affiche dus beloofde dit weer een heel productieve dag te worden.

We beginnen deze alweer zonovergoten dag met de beukende hardcore van Incendiary. Dat is nu wat ik noem de ideale muziek om bij wakker te worden en het publiek van de Warzone dacht er net zo over, toch het leukste podium hier. Op Mainstage II treffen we een Franse hardcore band aan, het Franse chauvinisme is merkbaar want het publiek gaat op dit vroege uur werkelijk compleet uit zijn dak. Terecht trouwens want Black Bomb A zet een geweldige set neer waarin beide vocalisten elkaar perfect aanvullen. Screams langs de ene kant en meer grunts aan de andere, dik in orde. En ook Savage Messiah was dik in orde, zij mochten vanop de andere Mainstage het publiek uit hun dak laten gaan. Daar hadden deze Britten met hun lekkere heavy metal geen problemen mee. Het publiek was dankzij de heerlijke temperaturen volledig opgewarmd en had zin in een feestje vandaag, dat belooft nog veel goeds voor de komende optredens.

Eskimo Callboy dan, een bands wiens stijl door de electro elementen wel eens electricore wordt genoemd maar vandaag is het overduidelijk partycore. Een plezier trouwens ook om te fotograferen. Het blijft vooral hardcore dat het begin van mijn dag uitmaakt want op de Warzone ga ik naar Knocked Loose om dan erna op de Mainstage II Rise Of The Northstar aan het werk te zien. Beide bands brengen stevige, dreunende hardcore met een vleug metalcore doorheen. Vooral Rise Of The Northstar was een aangename eerste kennismaking.

Dan toch wel één van de hoogtepunten van de dag. Tremonti speelde op Mainstage I de pannen van het dak. Na zijn gitaargeweld bij zowel Creed als Alter Bridge heeft Mark Tremonti reeds enkele jaren ook zijn eigen sideproject Tremonti. Hierin kan hij laten horen wat voor een geweldige zanger hij ook is, naast zijn geweldig gitaartalent. Het publiek aanhoorde het met veel genot.

Met leden van Cypress Hill, Biohazard en Fear Factory zijn we met Powerflo verzekerd van een geweldig crossover feestje. Rap en metal in een grote partymix en of we dat leuk vonden. Op naar Jonathan Davis dan die na de grote successen met Korn en zijn experimenten in dubstep, eerst nog bij Korn en later onder de naam J-Devil, de tijd vond gekomen voor een soloplaat. Deze 'Black Labyrinth' is een ijzersterk solo-debuut en Jonathan Davis wordt hier duidelijk op handen gedragen. Mede natuurlijk door Korn. Op het podium herkennen we trouwens nog een Korn lid, namelijk drummer Ray Luzier. Hij mag hier zijn drumkunsten tonen en deed dit uiteraard met verve, je mag hem zeker tot de beste drummers rekenen van de afgelopen jaren.

Eén van de populairste metalcore bands van de laatste jaren is ongetwijfeld Bullet For My Valentine, mede door hun toegankelijke en hitgevoelige metalcoresongs alsook door de looks van zanger Matthew Tuck waardoor de band ook veel vrouwelijke fans naar de weide lokt. Op de show viel niks aan te merken, hit na hit passeerde de revue en de sfeer zat duidelijk goed. Door de hitte werd ook de brandslang ingezet om voor verkoeling te zorgen en dat maakte de fans nog uitzinniger. Nu vrijdag komt hun nieuwste plaat 'Gravity' uit en het publiek werd verwend met een heel deel nieuwe nummers, maar de meeste interactie kwam er toch met hun doorbraakhits zoals Tears Don't Fall en 4 Words (To Choke Upon). De volgende bands gaan van goede huize moeten komen om deze performance te overtreffen.

Gelukkig staan er nog enkele vette bands op de affiche die gegarandeerd voor een feestje zorgen. Zoals Body Count met Ice-T of hoe hij zichzelf noemde “Ice Motherfucking T Bitch”. Een uur lang vette heavy metal hiphop met een waterval aan krachttermen. Zeker VS president Donald Trump moest het vaak ontgelden in Ice-T's scheldtirrades. Maar ook wat vertedering tijdens deze set wanneer Ice-T zijn tweejarig dochtertje op het podium riep. Tot groot jolijt van de Franse metalfans want de kleine was uitgedost in een compleet tenue van “les Blues”, het Franse voetbalelftal.

Deftones, ooit nog mede grondlegger van het vaak verguisde nu metal maar ondertussen zoveel meer als band. Ik had het geluk om de fotopit te betreden toen ze My Own Summer inzetten, toch na al die jaren één van mijn all time favorites. Dat de band de laatste jaren experimenteerden met electro en ambient geluiden laten ze ook hier horen en het publiek lustte er wel pap van.

Stop Mike Patton en Dave Lombardo in een band en je mag terecht spreken van een supergroep. Dead Cross die ik op aanraden van een GigView collega zeker moest checken en dat terwijl Children Of Bodom op hetzelfde moment speelden. Ik heb het me zeker niet beklaagd, Mike Patton is al een band op zich en wist de hele Valley te begeesteren.

Van een geheel andere orde is Limp Bizkit, door velen gehaat maar telkens weten ze een geweldig feestje te ontketenen. Dit was ook zo in 2016 toen ik ze de eerste keer kon fotograferen op de metaldag van de Lokerse Feesten. Helaas lukte dit vandaag niet volledig, door het grote aantal fotografen die deze band wouden vastleggen bevond ik me in het derde groepje dat in de pit werd gelaten. Helaas werden we er door het management al even snel weer uitgestuurd daar er maar toegestaan werd om de eerste twee nummers te fotograferen. Niet getreurd, dan maar zo genieten van de capriolen van Fred Durst en Wes Borland, toch de twee opvallenste figuren van de band. Fred Durst, die van zijn oma haar gordijnen een broek had gemaakt, zette zelfs het Franse volkslied in en de immer geschminkte Wes Borland ging zelfs in de massa met zijn gitaar terwijl Fred wanhopig een spot op hem wou laten richten. Blijkbaar waren ze daar hoog boven de weide een uiltje aan het knappen want dit duurde toch een tijdje, Wes kon al crowdsurfend het podium na afloop terug bereiken en het feestje ging in alle hevigheid verder. De Fransen zijn duidelijk nog fan van Limp Bizkit. De actiefste frontman vandaag was echter Sen Dog, eerder op de dag aan het werk met zijn band Powerflo en daarna even komen meezingen met Body Count en hier met Limp Bizkit, top kerel.

Afsluiter van dag twee waren de surfers uit Byron Bay, Australië. Inderdaad, Parkway Drive die met hun twee meest recente albums meer en meer het metalcore pad hebben verlaten maar nog steeds hard weten uit te pakken. De band is geëvolueerd van de keizers van de metalcore naar een volwaardige headlining act. Dit dankzij passie, inzet en volharding. 'Reverence', hun nieuwste album, werd nogal verdeeld onthaald door de softere klank van de band maar live valt hier niks van te merken. De nummers uit deze plaat knallen en zetten de weide al snel in vuur en vlam. Niet enkel de voorste rijen maar tot ver achteraan vieren de toeschouwers mee en genieten ze van een echte show. Met veel vuur en de ronddraaiende drums een waar genot om zowel naar te kijken als naar te luisteren. Spijtig dat Parkway Drive maar een uurtje speelde want dit ging veel te snel voorbij. Gelukkig komt de band begin volgend jaar terug naar België en ik, ik maak me stillaan op voor dag 3 maar eerst mijn bed in voor alweer een te korte nacht.

Lees ook de reports van vrijdag en zondag en bekijk de foto's van vrijdagzaterdag en zondag.

Tags: 
Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!