Review Lokerse Feesten dag 7 - PIL

Vanavond herleefden de jaren '80 op de Lokerse Feesten met vier groepen die toen hun hoogdagen beleefden.

Daar ik zelf toen nog te jong en zelfs een deel te embryonaal was om dit bewust te hebben meegemaakt, was deze avond voor mij vooral een ontdekking van een deeltje muziekgeschiedenis. Omdat ik van elke groep slechts 2, hooguit 3 nummers kende kan je mij ook bezwaarlijk een fan van één van de bands noemen. Zie mij dan maar als een jonkie, toch als je het met de rest van het publiek gisteren vergelijkt, die wel eens wou weten waar het allemaal om draaide in The Eighties. Maar vooral ook of deze groepen de tand des tijds hebben doorstaan en hun muziek nog steeds relevant is.

De eer om de Grote Kaai te openen was weggelegd voor Luc Van Acker, bij het jongere publiek bekend van het nummer Zanna dat recent gecoverd werd door Tom Barman en Selah Sue ter gelegenheid van de laatste Music For Life. Het was mij zelf al ter ore gekomen dat Van Acker een vrij rebels imago had en zijn muziek vrij afwijkend was. Genoeg redenen om vooraan post te vatten. Al waren we bijna te laat, Van Acker bezit nog steeds een rebelse kant en begon tot ieders verrassing 10 minuten vroeger aan zijn set. Terwijl de kaai nauwelijks gevuld was opende de violist met een zeer duistere intro de set. Al na 2 nummers werd duidelijk dat ik me behoorlijk verslikt had in mijn verwachtingen. Geen afwijkende, licht ontoegankelijke, elektronische new wave, wel funk, soul en rock met een uitvoering van zijn album The Ship, al werd dit laatste mij pas achteraf duidelijk. Het podium was dan ook aangekleed als een schip, inclusief als matrozen verkleedde muzikanten en met kapitein Van Acker voorop. Al snel viel ons ook één van de backing vocals op, dit was namelijk Johannes, zanger van The Van Jets.

Ondanks de magere opkomst was Van Acker van plan om het feest al vroeg op gang te trekken en met de dansbare ritmes, groovy en funky baslijnen slaagde hij er al snel in om enkele benen aan het bewegen te krijgen. Bij het nummer 'Rain' zorgden de percutie en achtergrondzangers en -zangeressen ervoor dat we ons in één of andere Afrikaanse sekte waanden waarbij de droogte heel snel moest verdreven worden. En dit op één van de zonnigste dagen van deze zomer! Daarna mocht Geike Arnaert het podium betreden om 'Zanna' mee te zingen, een nummer dat nog steeds ontroert trouwens. Van Acker zelf bleef verrassen met een enorme drang naar bewegen en dansen waarbij hij zijn enthousiasme moeilijk kon onderdrukken. Hiermee slaagde hij er ook in om het publiek echt op te warmen voor wat komen zou. Met 'Heart And Soul' liet hij ons genieten alsof het de enige zonnige dag van het jaar was (There never gonna be, another day like this) en met 'Wildlife' kregen we een soort combinatie van mijn persoonlijke helden Waits en Cave voorgeschoteld waarbij ook Johannes Verschaeve zijn duivels mocht ontbinden, heerlijk.

We kregen een set die zeer funky begon en naar het einde steeds steviger werd met een Van Acker die er nog steeds staat. Zijn muziek is duidelijk niet gedateerd en ik raad dan ook elke jonge muziekliefhebber aan om Van Acker live te gaan bekijken. Meer dan een aanrader, misschien wel een must! De kapitein zeilde in deze regatta met voorsprong naar de eerste plek! Al deden zijn matrozen het ook meer dan behoorlijk, met een extra pluim voor bassist die als een soort light-versie van Les Claypool zijn bas hanteerde, en dit is wel degelijk als compliment bedoeld!

De toon was gezet, nu was het aan Echo & The Bunnymen om ons verder onder te dompelen in de sfeer van jaren tachtig. Omdat ik hier praktisch niets van kende was het ook nu weer wat afwachten of dit zou lukken. Nu al snel werd duidelijk dat deze heren een enorme invloed gehad hebben op een hele resem huidige britpopbands. Zo deed 'Stormy Weather' denken aan Pete Doherty en kwam ik verder in de set ook Oasis, Blur en Kasabian tegen. Laat het duidelijk zijn dat hun inspiratie bij Echo & The Bunnymen lag en niet omgekeerd! Al lieten ze zich ook zelf door anderen inspireren en hoorden we soms vlagen van The Cure en smokkelden ze een gitaarlick van Joy Division in hun set en brachten ze kleine odes aan The Doors en Lou Reed.

Zanger Ian McCullogh was duidelijk in form en ook de rest van de band leek er zin in te hebben. Positief is ook de no nonsense aanpak: geen visuals, geen banner met de groepsnaam, gewoon 'a couple of lads who want to play music'! Ik kon de bij wijlen dromerige britpop en newwave van Echo & The Bunnymen dan ook appreciëren en vond vooral 'Bring On The Dancing Horses' sterk, al zal dit ook liggen aan het feit dat ik dit nummer wel kende. Na hun optreden zullen ze met mij geen fan bij hebben, daarvoor klonk het niet nieuw genoeg voor mij, maar mijn respect hebben ze wel verdiend! Het werd me als muziekliefhebber duidelijk dat iedereen zijn mosterd wel ergens anders haalt en blijkbaar heeft deze band nog genoeg mosterd over om anderen ervan te laten snoepen!

Met de duisternis die zijn opwachting had gemaakt was het tijd voor de punkers onder het publiek om zich naar de voorste rijen te begeven. Public Image Ltd. (oftewel PIL) maakte namelijk zijn opwachting. Omdat ik zelf nooit echt een punk fan ben geweest, ook niet van het modernere soort, was ik vooral benieuwd of John Lydon erin zou slagen om mij te overtuigen van het rebels karakter van de punk en zijn muziek. En eerlijk gezegd, dit heeft hij niet kunnen doen. Wanneer muziek begeesterd of de energie hoog oploopt zal je mij weleens in het midden van actie vinden bij het opzoeken van een moshpit of old school pogo. En ondanks mijn positie vooraan het podium en het sporadische geduw in mijn rug kreeg ik nooit de verleiding om mee te spelen. Voor mij leek het alsof zowel PIL als hun oudere fans angstvallig probeerden vast te houden aan oude idealen en de sfeer van weleer. Dit leek bij sommigen ook goed te lukken, mannen met enige levenservaring die met plezier teruggrepen naar de tijd waarbij ze met gescheurde broeken en rebels gedrag het onheil van de familie op zich haalden. Helaas kon ik mij niet vereenzelvigen met deze tijdsgeest en kon het optreden van PIL mij niet overtuigen om er mij alsnog in te laten onderdompelen.  Het leek mij nogal eentonig vasthouden aan de punktijd. Muzikaal ontging mij ook de commotie rond PIL, alles leek mij vrij basis en Lydon leek zich bij elk nummer te herhalen, zijn noten lang aanhouden en wat grimassen trekken. Echt hoogtepunt was het korte intermezzo met een twaalf-snarige banjo, jammer genoeg duurde dit maar een 30-tal seconden. Lydon leek soms een parodie van zichzelf waarbij de punkspirit, zoals die mij ooit is voorgespiegeld, ver weg was. Want zeg nu zelf, een echte punker heeft toch lak aan het vergeten van zijn teksten in plaats van met een pupiter op het podium te staan waarbij hij braaf na elk nummer zijn blad omdraaide?!?

Eerlijk is eerlijk, de band speelde op zich goed, al had de bas iets stiller mogen staan. Zo hoefde ik de amandelen niet in mijn keel voelen kloppen. De songs zijn ok en Lydon was aangenaam en stond goed te zingen, alleen kon niets er mij van overtuigen dat dit nog relevant is. Al ben ik er van overtuigd dat veel volk op de Grote Kaai er anders over dacht, met name zij die de tijdsgeest van toen nog nauw aan het hart dragen. Het nummer dat me het meest is bijgebleven was 'Rise' met de toepasselijke tekst 'I Could Be Wrong, But I Could Be Right'.

The Specials is zo'n groep waar je niets van hoeft te kennen om toch volledig uit je dak te gaan. En dat is ook wat het nog aanwezige publiek, want al bij al was de opkomst vandaag mager, leek te doen. Ook al stonden we al verder van het podium verwijderd, menig buurman of -vrouw stond met zijn heupen te wiegen en sporadisch mee te kelen. De energie was niet enkel tot midden op de Kaai te voelen, vooraan moest er even opgeroepen worden om te dansen in plaats van te vechten. Zouden enkele punkers (met een glaasje teveel op?) te lang blijven hangen zijn na PIL en niet echt ruimdenkend geweest zijn? Met de aanwezige blazers, strijkers en percussie werd het een tof ska-feestje dat wij afsloten na het strak gespeelde 'A Message To You, Rudy'. The Specials gingen nog even door terwijl ik bij de eindafrekening kan bevestigen dat de jaren tachtig zo slecht nog niet waren en dat iets meer dan de helft van de bands bij de huidige generatie ook overeind zouden blijven. Al bij al een zeer aangename kennismaking!

Alle informatie over Lokerse feesten vindt u hier terug, voor meer foto's, klik hier.