Review Oilsjt Omploft VII

Datum: 
zaterdag, 26 maart, 2016

Nostalgie heeft een toekomst in Aalst.

Ondertussen is Oilsjt Omploft al toe aan zijn zevende editie maar ondanks het feit dat dit festival zich op nauwelijks 10 kilometer van mijn deur afspeelt was het mij nooit eerder gelukt om aanwezig te zijn. Laat het bij deze duidelijk zijn: vanaf nu ben ik een vaste klant.

Eigenlijk zou dit lichtjes geschifte festivalletje deel moeten uitmaken van het ingangsexamen voor jonge punks en metalheads. Oilsjt Omploft ademt immers een nostalgische sfeer uit die de voorbije jaren wat verloren is gegaan in de muziekwereld. Jonge muziekliefhebbers zijn gewend geraakt aan blinkende concertzalen met een catering die menige brasserie het schaamrood op de wangen jaagt, maar er is een tijd geweest dat je voor je zwaar gerief het met heel wat minder moest doen.

We waren vaak allang blij dat één van onze lievelingsbands überhaupt wilde halt houden in ons kikkerlandje, de condities waarin dat optreden plaatsvond waren ondergeschikt aan de muziek. Van zaal ‘De Jachthoorn’ in Denderhoutem tot de parochiezaal van Merksplas heb ik het zweet van de houten lambrisering zien druipen en ook de Sint-Annazaal in Aalst is omgeven met datzelfde nostalgische aura.

Kartonnen inkomtickets, een enkel hamburgerkraam aan de uitgang en enigszins wantrouwig kijkende kerkgangers met Pasen in het hoofd die voorbij wandelen, … alles maar dan ook alles droeg bij aan de flashback die ik beleefde. Less is soms heel wat more. Doch genoeg stilgestaan bij mijn nakende midlifecrisis, laten we het over de aanwezige bands hebben.

Opener van de debatten is het Oost-Vlaamse Quickshifter. Zich terdege bewust van de ondankbare taak om een festival op gang te schieten opteert men voor een trucje ‘van over ’t gat’. Vooraan aan het podium staat een indrukwekkende rij gevulde shotglaasjes te wachten op dorstige aanwezigen. Tijdens het eerste nummer blijkt hoe welopgevoed dit ruige publiek eigenlijk is want de drankjes blijven ongemoeid. Doch zogauw de eerste hanenkam zijn moed heeft bijeen geraapt is er geen houden aan en op een mum van tijd zijn drie flessen drank achterover geslagen. Quickshifter levert ook meteen het bewijs dat de titel ‘crossover festival’ geen holle slogan is. De muziek pingpongt tussen punk, hardcore en metal en vat daarmee ongeveer alles samen wat vandaag nog moet komen. Een leuk aperitiefje van een band die duidelijk meer speelvreugde dan ambitie heeft, maar laat dat vooral een compliment zijn.

Met Mästürbätör zakt vervolgens de gemiddelde leeftijd van de muzikanten op het podium drastisch. De roedel jonge thrashwolven uit Antwerpen heeft er duidelijk zin in en slingeren hun songs enthousiast de zaal in. Een snuifje Suicidal Tendencies, een vleugje Anthrax en een korreltje Exodus. Het klinkt allemaal erg bekend in de oren maar laten we eerlijk zijn, het blijft lekker. Wie zijn muziek liever arty-farty of experimenteel wil zit vandaag sowieso niet op z’n plaats in Aalst. Met Neo Vascist Alliance waagt de band zich zelfs aan een politiek statement waar de heren van Sacred Reich trots op zouden zijn. In het oog te houden deze gasten.

Had ik van vorige twee bands al vaag gehoord, het Gentse Imagionary Dictionary is een volledige witte vlek in mijn muzikaal brein. ID is in elk geval een pak rauwer en rechter voor de raap dan we tot nog toe vandaag gehoord hebben. De hardcore/punk schurkt soms wat tegen grindcore aan en valt vooral onder de categorie ‘niet lullen maar rammen’. Wat vooral opvalt is de tomeloze inzet van de frontman/zanger die de longen uit zijn lijf brult en letterlijk elke centimeter van het podium verkent, daarbij niet zelden een collega-bandlid uit evenwicht brengend. Dit soort bands kan je doorgaans enkel bewonderen in de achterkamers van groezelige muziekcafés, jeugdhuizen of kraakpanden maar het spreekt voor de organisatie dat ze ook dit soort undergroundbands een plaats op de affiche geven.

Met Ultra-Violence verwelkomen we de eerste buitenlands band vandaag. De Italiaanse thrashers weten voor het eerst wat schuchtere moshers te overtuigen met hun zwaar op Suicidal Tendencies leunende songs. De frontman lijdt door zijn kleine gestalte duidelijk aan het Napoleon-complex en overcompenseert dit met enthousiasme en het opruien van de eerste rijen. De Engelse bindteksten klinken door het zware Italiaanse accent enigszins aandoenlijk grappig maar dat is de muziek zeker niet. Meer zelfs, de intense set jaagt uw nederige dienaar na afloop linea recto naar hun merch stand want dit wil ik thuis nog wel eens opnieuw beleven.

Aan branie mankeert het Take Offense ook niet. De Amerikaanse hardcore jaagt de temperatuur nog wat meer de hoogte in en het machogehalte stijgt recht evenredig. In het verleden deed de band ook al Groezrock aan en daar hebben ze duidelijk een zekere liefde voor het Belgische publiek aan over gehouden. Muzikaal heeft het allemaal niet zo bijzonder veel om het lijf maar met inzet en uitstraling weten ze toch flink wat beweging te veroorzaken. Dit soort rechtlijnige hardcore is niet meteen mijn ding maar de enthousiaste reacties van het publiek geven mij luidruchtig ongelijk.

Toxic Shock moest zijn show in Aalst noodgedwongen afblazen waardoor het Duitse Rezet te elfder ure ter hulp werd geroepen. De thrashband bestaat naar het schijnt al meer dan 10 jaar en toch waren ze blijkbaar aan mijn aandacht ontsnapt. Ten onrechte want deze band is mijn persoonlijke ontdekking van de dag. In tegenstelling tot enkele van hun voorgangers houden ze zich strikter aan het zuivere thrashrecept waardoor een deel van het publiek duidelijk wat minder interesse toont. Zelf geniet ik echter met volle teugen van nummers zoals Toxic Avenger die een cocktail zijn van Kreator en Testament. Ganz geil!

De hoofdact vandaag heeft de naam een legende te zijn maar Poison Idea verdient op z’n minst eenzelfde respect. De Amerikaanse punkers zijn al actief sinds de tijd dat de dieren nog spraken en kunnen dus teren op een rijk verleden. Met de vanzelfsprekendheid en rust van de ervaring laten ze het publiek uit hun hand eten. Het is opvallend hoe je vandaag de aard van de band kan ontdekken aan de hand van het uitzicht van de fans die vooraan uit de bol gaan. Waar bij Rezet en Ultra-Violence lang haar en zwarte kleding overheersten gaan bij Poison Idea vooral in jeans geklede heren en dames met hanenkammen tekeer. Vanop een afstand bekeken en op mijn ooghoogte heeft het veel weg van een school haaien die woest rond een weerloos slachtoffer cirkelen. Simpel maar efficiënt hakken ze zich een weg door de setlist, een dankbaar strijdperk achterlatend.

En dan is het tijd voor allicht de beste liveband die er vandaag in ons land rondloopt: Evil Invaders. Bij opener Fast, Loud ’n Rude wordt er nog beleefd geheadbanged maar vanaf Driving Fast gaat alle beschaving de deur uit en wordt er gemosht en gecrowdsurft dat het een lieve lust is. De natte vloer in combinatie met toenemende promille-gehaltes eisen hun tol maar noch toeschouwers noch de band laat dit aan het hart komen. Evil Invaders is de enige band die onbeschaamd uitvoerige solo’s uit de snaren durft persen (Master Of Illusion!) wat tot enige opgetrokken wenkbrauwen leidt bij de aanwezige punks maar ze onderstrepen wel meteen dat hier de technisch beste band van de dag op het podium staat. Net zoals enkele van de voorgaande bands refereert men naar de aanslagen in Brussel maar ook hier geen minuut stilte maar wel een explosie van agressie middels de Exodus kraker Fabulous Disaster. Wanneer de band uiteindelijk afsluit met de Venom klassieker Witching Hour (met een ontketende gitarist Max aan de microfoon) doen ze dat in de wetenschap dat ze vandaag opnieuw heel wat zieltjes gewonnen hebben.

Aan Discharge de eer om het festival luidruchtig naar het einde te loodsen. Nog voor één noot gespeeld is wordt woedend uitgehaald naar terrorisme om vervolgens in een furieus Fight Back uit te barsten. Tot verrassing en verbazing van velen wordt dit strijdlied onmiddellijk gevolgd door überclassic See Nothing, Hear Nothing, Say Nothing. Het moge duidelijk zijn, Discharge is niet van plan om het publiek ook maar één minuut rust te gunnen. Ledematen vliegen in het rond en de eerste gewonden begeven zich naar de toiletten om zich daarna met frisse moed opnieuw in het strijdperk te gooien. Tussen de nummers door krijgen we te horen dat het vliegtuig dat de band heeft ingevlogen op hen na leeg was maar dat angst nooit mag winnen, om vervolgens de meest angstwekkende pit van de dag te starten. Het is een aansporing om opnieuw de remmen los te gooien. Gedurende heel de set blijft het gezellig gewelddadig in de pit en de band zelf werkt zich vol vuur in het zweet. Als de laatste noot wegsterft blijft de zaal murwgebeukt en verdwaasd achter.

Bij mijn eerste kennismaking met Oilsjt Omploft durf ik gewag maken van een liefde op het eerste gezicht. De oldschool aanpak, zowel naar organisatie als naar affiche, is een welkome afwisseling vandaag de dag. Ik ben ervan overtuigd dat die aanpak zijn vruchten zal blijven afwerpen en een trouw publiek zal blijven aantrekken dat op zoek is naar authenticiteit. Volgend jaar ben ik alvast opnieuw van de partij en we mogen alvast verklappen dat op 25 maart 2017 de Duitse drinkebroers van Tankard het festival zullen afsluiten. Tot dan!

Tags: 
Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!