Review Paolo Nutini @ Vorst Nationaal

Datum: 
woensdag, 12 november, 2014

Paolo Nutini stond afgelopen zomer op Rock Werchter. Niet zomaar als opvulband, maar als sub-headliner. Hij was misschien wel het vreemde eendje in het rijtje, maar wat ons betreft was deze spot volledig terecht. Na een drukke festivalzomer besliste hij om middelgrote concertzalen te doen. Bij ons was hij afgelopen woensdag te zien in Vorst Nationaal (Club) en dat werd een concert om lang van na te genieten.

Het voorprogramma dat Paolo Nutini meebracht was Vaults. De driekoppige band maakte enorm veel gebruik van samples en elektronica. Af en toe werd er gebruik gemaakt van een gitaar, maar het was hem vooral te doen om de diepe bassen en de nachtegalenstem van de frontvrouw. De maagdelijk witgeklede vrouw kon de hoge tonen met gemak aan, maar wanneer ze de diepte in moest was het toch niet altijd 100%. De band kreeg een half uurtje de tijd om het publiek te overtuigen, maar naar ons inzien was dit niet volledig gelukt. Het begon na een tijd eentonig te worden om echt interessant te blijven.

Paolo Nutini was de man waar iedereen naar uit keek die avond. Met een nieuwe plaat onder de arm kwam hij het podium opgelopen. Zijn hemd was zo diep geopend dat het borsthaar er uitpuilde. Je hoorde de vrouwen absoluut niet klagen. Openen deed hij met een van de betere nummers van de nieuwste plaat ‘Scream (Fuck My Life Up)’. De toon werd meteen gezet. De band achter de man kreeg geen tijd om op te warmen, het was meteen volle gas beginnen. Na een leuke opener zakte het tempo wat met ‘Let Me Down Easy’ en ‘Coming Up Easy’. Het volgende hoogtepunt noteerden we bij ‘Jenny Don’t Be Hasty’. Het nummer werd in een alternatieve versie gebracht. De intro begon rustig zonder de bekende riff (die later in het nummer wel te horen was). Ook de gitaarsolo in dit nummer viel best te pruimen. Het nummer ging subtiel over naar ‘New Shoes’. Al gebruikte Paolo Nutini wel maar twee zinnen van deze song die hij steeds herhaalde. We blijven het jammer vinden dat het nummer niet in zijn geheel werd gespeeld.

Daarna was de nummerkeuze ietwat ongelukkig gekozen. Veel nummers van de nieuwe plaat 'Caustic Love' kwamen aan bod. Goede nummers, maar het tempo lag dicht tegen het vriespunt. Na ‘Cherry Blossom’ ging het tempo terug de hoogte in met ‘Pencil Full of Lead’. Een nummer waarbij stilstaan onmogelijk is. Paolo Nutini is op zijn best als hij geen gitaar in zijn handen heeft. Hij krijgt dan zoveel vrijheid en dat doet gekke dingen met een mens. Hij kronkelt over het podium, neemt zijn statief vast, springt in het rond. Het is een plezier om naar te kijken. Het publiek entertainen is niet echt zijn ding. Tijdens de rustpunten richtte hij zich wel naar het publiek met de microfoon in de hand, maar wat hij zei was amper verstaanbaar door zijn Schots accent. Maar dat maakte op zich niet zoveel uit want iedereen ging uit de bol wanneer hij gewoon maar zijn mond open deed. De reguliere set werd afgesloten met ‘Iron Sky’. Een mooi nummer waarin de speech van The Great Dictator te horen is. Paolo Nutini zingt dit nummer met zoveel gevoel dat je al de rest eventjes vergeet. De zanger kwam terug het podium op en zette ‘Tricks of The Trade’ akoestisch in. De absolute afsluiter van de avond was het leuke ‘Last Request’. De zaal danste voor de laatste keer de ziel uit hun lijf en gingen met veel voldoening naar huis.

Moest Paolo Nutini de juiste balans gevonden hebben in zijn nummerkeuze, dan was dit echt een concert om niet te vergeten. Nu blijven we met een licht gemengd gevoel achter. En dan nog dit: proficiat aan de geluidsman in de zaal, want het geluid was echt perfect. Iets wat niet iedereen zo goed lukt in Vorst Nationaal.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!