Review Parquet Courts @ Charlatan

Met hun debuutplaat ‘Light Up Gold’ leverden de naar Brooklyn uitgeweken Texanen van Parquet Courts één van de meest bejubelde platen van 2013 af. Zowel Pitchfork, NME als Humo: “Als we door het pop­landschap zappen, is het hier dat wij keer op keer blijven hangen.” loofden het album. Met hun aan Americana grenzende post-punk brachten ze niets nieuws onder de zon, maar als het steengoed is, kunnen we daar best vrede mee nemen. Op Pukkelpop bevestigden ze hun waarde ook live, al was de setting van een groot podium met en een spot op de middag verre van ideaal. Hun Europese tour bracht hen dit najaar onder andere naar de Charlatan in Gent, alwaar festivalblog al meteen doorhad dat een kleine club een geschiktere locatie voor deze band is. Laten we dan ook de programmatie van het Big Next programma van Democrazy nog maar eens in de verf zetten. Met Kurt Vile, Cloud Nothings, Ice Age, Michael Kiwanuka, Palma Violets,... slaagden ze er al verschillende malen in om bands, net voor hun grote doorbraak naar Gent te halen.

Opgewarmd werden we door het Britse Mazes, dat overigens de hele tournee het voorprogramma van Parquet Courts verzorgd. We snappen de keuze voor Mazes dan ook, dit trio eigenwijze indie-rockers laat platgetreden paden immers voor wat ze zijn. De opbouw neigt vaak naar post-punk en aanverwanten waarbij bas en drum het ritme strak houden en de gitarist vooral zijn eigen ding mag doen. Toch wordt in het merendeel van de nummers op zoek gegaan naar melodie en een positieve vibe. Ondersteunt door de vrij zuivere stem van zanger Jack Cooper resulteert deze combinatie in dwarse indierock die toch vrij easy-listening blijft. Misschien is het wel een naïeve zoektocht naar het simpele en opbeurende in moeilijke en donkere tijden. De ondertoon bleef het hele optreden neigen naar het zwaarmoedige zonder het relativeringsvermogen uit het oog te verliezen. Naar het einde van de set toe mocht het volume dan toch wat de hoogte in en kwamen de snaren wat meer onder druk te staan met zwaarder, losbandiger en meer uitgesponnen stukken. Waarmee ze eindigen zoals ze begonnen en kregen we daartussen een interessante mix van indie, postpunk en Britse ironie. Fans van onder andere Sebadoh houden deze band maar best in de gaten.

“Wat een strakke baslijn, bijhorende drum en twee losgeslagen gitaren al niet kunnen doen” dachten we na anderhalve song Parquet Courts. Openen deden ze met enkele nieuwe nummers die opvallend strak en zuiver klonken. Terwijl ‘Light Up Gold’ heel lo-fi klinkt en de Charlatan niet altijd garant staat voor de meest cleane geluidskwaliteit, zat de balans tussen het soms wat sjofel en oldskool geluid dat hen typeert en een kwalitatieve sound opvallend goed. Waar hun debuutplaat vol staat van korte en ultrakorte uppercuts werd het publiek, dat overigens duidelijk uit liefhebbers bestond, in het begin op iets langere nummers getrakteerd. In het geval van deze heren althans. Ze bewezen met hun nieuw werk ook minder gebalde, maar even sterke nummers te kunnen maken waarbij de song meer ruimte kreeg om zich te ontwikkelen. Hopelijk is hun nieuwe EP "Tally All The Things That You Broke" dan ook de voorloper van een nieuwe langsspeler. Op basis van wat we nu gehoord hebben, zou dit opnieuw een pareltje uit onze kast kunnen worden. Het licht psychedelische 'She’s Rollin' rondde zelf de kaap van vijf minuten en bracht ook wat rust in de set. Valse rust weliswaar, want na enkele complimentjes voor de stad en het bier werd één van beste openingstracks van het jaar ingezet.

'Master My Craft' is het soort Texaans feestnummer dat menige rodeo in vuur en vlam zou kunnen zetten. Live klonk dit dan ook nog een pak steviger dan op plaat met een opvallende rol voor drummer Max Savage die bewees dat hij één van de strakste drummers van deze generatie moet zijn. Het bluesrock einde verbaasde, ondanks de ontelbare luisterbeurten op cd,  door het catchy geluid en aanstekelijk ritme. Het snelle en messcherpe tempo werd op geniale wijze een fractie van een seconde onderbroken om meteen door te gaan naar 'Borrowed Time', dat al even hard aankwam. De overgang tussen twee nummers zou ook meer dan eens als uiterst vernuftig bestempeld kunnen worden. 

'Yonder Is Closer To The Hart' leverde finaal het bewijs dat Parquet Courts in staat om ijzersterke nummers af te leveren die zowel live als op plaat potten breken. Dat we de volgende dag opstonden en gingen slapen met het nummer 'Light Up Gold' zegt iets over de aanstekelijkheid van het nummer. Wat we met de plaat al wisten, wordt live nog maar eens in de verf gezet; Parquet Courts bezit enkele ijzersterke nummers die nooit gaan vervelen. Nieuw nummer 'Sun Bathing' joeg niet alleen het punkrockgehalte nog even de hoogte in, het deed ook alle autisten in de zaal met schuim in de mond watertanden. Want drummers die zo accuraat een zo snel tempo aanhouden zijn niet dikbezaaid.

Afsluiten deden de heren met N. Dakota en bescheiden radiohit 'Stoned & Starving'. Het nummer dat onze open ogende voor deze band en dat live, met dank aan de geweldige baslijn, nog steeds de kers op de taart zet. De dreigende sound, de piepende en krakende gitaren, het losgeslagene en de overgang naar een ruigere versie van Light Up Gold deed het publiek nog een laatste keer jubelen. 

Parquet Courts bracht wat dit publiek van hen verwachtte met snedige en stevige versies van hun nummers uit Light Up Gold. Maar verraste ook met veel nieuwe nummers die durfden afwijken van wat we van hen gewend zijn. Gecombineerd met een kleine zaal, gevuld met kenners ging iedereen wellicht voldaan naar huis. Onvergetelijk was het pas geweest moest het publiek iets meer losgeslagen gereageerd hebben waardoor de band misschien tegen of net over de limiet zou gaan.  Laat ons hopen dat ze de Lo-fi en DIY houding hoog in het vaandel blijven dragen en we hen in de toekomst nog enkele keren in clubs of op kleine festivals mogen terugzien.  En wie een ticket heeft voor hun concert in de AB Club eind deze week, zal zich wellicht niet beklagen!