Review Rock Harz 2012

Rock Harz Open Air is een Duits festival gelegen nabij het vliegveld van Ballenstedt, een afgelegen locatie omringd door velden en natuur. Een klein maar gezellig festival waar tal van bands uit verschillende metalgenres optreden.

De eerste dag dreigde letterlijk in het water te vallen door de massale hevige regenbuien die over Duitsland trokken. In de namiddag bleef het gelukkig droog, een mooie start voor het festival. Parkings lagen er nog deftig bij alsook het festivalterrein zelf, goed georganiseerd en met kraampjes en winkels aan de zijkanten. De bands spelen na elkaar afwisselend op twee podia.

PAIN was te zien op de Dark Stage. Industrial metal rond Hypocrisy zanger Peter Tägtgren. Zeer veel volk was er nog niet, maar de aanwezige mensen konden het appreciëren. PAIN doet het wel minder goed in open lucht dan met een dak boven de hoofden, de sfeer van een verduisterde zaal gaat zo verloren, waarvoor hun muziek uiterst geschikt is.

Het begin kwam maar traag op gang. Met een vertraging van vijf minuten begonnen ze met een geluid dat nog niet optimaal was afgesteld. De zang stond te zacht en de bas te luid, waardoor sommige nummers haast onherkenbaar waren. Gelukkig verbeterde dit en barstte bij het tweede deel van de setlist het feest los. Zou Peter het overigens niet warm gehad hebben, met een jas met witte slierten aan die wat van een dwangbuis weg had.

De setlist bestond uit de nodige klassiekers en songs van hun laatste album 'You only live Twice'. De afsluiter was als kers op de taart 'Shut your Mouth', met een aantrekkelijk deuntje dat al doorheen het optreden door Duitse fans werd gezongen. Iedereen ging voluit met vrolijke moshpits, springen en enkele crowdsurfers. Geslaagd, maar PAIN kan beter.

Veel meer sfeer en volk was er bij Oomph! Deze Duitse band gekleed in matrozenpakjes hebben duidelijk veel succes in hun thuisland. Dit geldt trouwens zowat voor alle Duitse metalbands was de indruk na Rock Harz.

Oomph! haalt duidelijk hun inspiratie bij Rammstein. Niet alleen qua namen van nummers maar ook qua attitude en présence. Ze klinken zelfs vrij gelijkaardig, al draait het bij Oomph! duidelijk om plezier maken op het podium. Dat deden ze dan ook uitstekend want ook het Duitse publiek vermaakte zich goed. Muzikaal echter geen hoogstandje.

Sepultura hierna hoeft zich al lang niet meer te bewijzen. De band is duidelijk op elkaar afgestemd en levert opnieuw kwalitatief werk af, kijk maar naar hun laatste album Kairos. Een zware setlist, hoe kan het ook anders. De ene hit na de andere passeerde de revue. Zo ging het publiek gek op oud materiaal als ‘Refuse, Resist’, ‘Territory’ en ‘Roots Bloody Roots’ als afsluiter maar ook op nieuwere songs zoals ‘Convicted for Life’ en ‘Kairos’.

Naast de kleerkast van een zanger was er ook nog een guest vocal bij het voorlaatste nummer, voor ze het podium verlieten en de wei in lichterlaaie, figuurlijk uiteraard, achterlieten met hun wel zeer bloody Roots.

Hatebreed was misschien een beetje een vreemde eend in de bijt. Een van de grootste hardcore bands als headliner van een metalfestival en dat boven Sepultura. Maar het aanwezige publiek kon het smaken, het ging er dan ook heftig aan toe zoals dat bij hardcore de gang van zaken is.

Op dag twee stond onder andere Black Sun Aeon en Before the Dawn op het programma. Beide bands hebben naast hun gelijkaardige muziek ook nog iets anders gemeenschappelijk: zanger Tuomas Saukkonen. Hij is de oprichter van beide Finse bands, wat meteen zijn muzikaal talent weergeeft.

Beide groepen hebben een typische gothic en doom sound, maar Before the Dawn is zwaarder en gaat al meer richting melodic death metal. Ze waren graag geziene bands op Rock Harz, hun optredens creëerde een intense, haast melancholische sfeer, die tegelijkertijd toch zwaar aanvoelde of eerder aanhoorde. Tuomas mag wel nog wat aan zijn Engels werken.

Epica stond ook geprogrammeerd op de Dark Stage. Momenteel is deze Nederlandse symfonische metalband op Europese tour om hun nieuw album 'Requiem for the Indifferent' te promoten. Door nummers van dit album te spelen verdwijnen noodgedwongen oude klassiekers uit de setlist, maar so be it. Het is wel opmerkelijk dat er veel minder activiteit is bij de nieuwe nummers. Hoewel, het Duitse publiek trok zich hier niet veel van aan, er waren het hele optreden lang massa's crowdsurfers aanwezig, zelfs bij sfeernummers als ‘Cry for the Moon’.

Met ‘Monopoly of Truth’ begon de setlist, waarbij zangeres Simone Simons toch vrij schel klinkt op album, dat was live niet anders. Gelukkig is er de variatie met grunter Mark Jansen. Deze kleine ergernis ging teniet bij de volgende nummers zoals Sensorium, Unleashed, Sancta Terra en uiteraard ‘Cry for the Moon’. Van het nieuwe album speelden ze ook nog de single ‘Storm the Sorrow’. Afsluiten deden ze naar goede gewoonte met ‘Consign to Oblivion’, een geslaagd einde en meteen ook optreden in het geheel.

Paradise Lost was de volgende op de Rock Stage. Als doom metal kan je hun muziek nog best omschrijven, maar wel van het melodische type. Het was dan ook een sfeervol optreden met een hechte band tussen de mensen. Naast bekend materiaal zoals ‘Erased’ en ‘One Second’ brachten ze ook vrij veel nummers van hun laatste album Tragic Idol. Op het einde ontstond zelfs een leuk en plezant uitziende moshpit, de Duitsers hadden plezier. Met hun bijna 25 jaar lange ervaring in de muziekwereld weten ze dan ook hoe een publiek te bekoren.

ASP vervolgens, een Duitse band en totaal onbekend in België tenzij misschien in beperkte underground groeperingen. Wij Belgen kunnen ons dit niet voorstellen, hoe een eigen nationale metalband zo kan aantrekken. Het voelde wat aan als een metal Eddy Wally om maar een voorbeeld te geven. Er was meer publiek aanwezig dan bij gelijk welke andere band die al eerder deze dag speelde en de mensen deden enthousiast mee. Ja, je kan best wel zeggen een kruising van Rammstein en schlagermuziek, zeer apart. Met momenten bleken de industrial elementen er hard uit, op andere momenten klonk het als Duitse covers in een metaljasje gegoten. De masaal aanwezige Duitsers amuseerden zich rot. Ook voor showelement was gezorgd, met rookblazers aan de zijkanten van het podium.

Van een heel ander kaliber was Blind Guardian. Ook Duits van herkomst, maar zoveel kwalitatiever dan hun voorgangers. De power metal van Blind Guardian behoort tot de beste in het genre, een betere headliner kon niet zijn. De ruimte voor de Rock Stage was dichtbevolkt met zelfs meezingende fans tot aan de naastliggende Dark Stage. Want daar gaat het vooral om, meezingen met de fantastische refreinen en genieten van de muziek. Ook hier weer massa's crowdsurfers, Duitsers lijken hier dol op te zijn.

Openen deden ze opnieuw met het eerste nummer van hun laatste album, ‘Sacred Worlds’. Andere hoogtepunten in de setlist waren ‘Valhalla’, ‘Imaginations from the Other Side’, ‘Majesty’ en natuurlijk ‘The Bard’s Song’ kon niet ontbreken. Afsluiter was ‘Mirror Mirror’, waarbij men net als bij ‘The Bard’s Song’ tot aan de eerste rijen van het andere podium meezong. Alweer een puike performance van Blind Guardian.

Dit was echter nog niet het einde van de avond. Deathstars, afkomstig uit Zweden, alsook Paul Di’Anno, allereerste Iron Maiden zanger, mochten nog een feestje bouwen en dat was het ook. De homoseksueel uitstralende Deathstars speelden industrial metal, wat een beetje een ander publiek aantrok. Ze begonnen met wat pech, na het eerste nummer liep er iets fout met de techniek, waardoor waarschijnlijk een nummer minder werd gespeeld. Na een tweede poging verliep het wel strak.

Een hele dag was het zonnig maar net nu begon het nog te regenen. Veiligheidskabels werden plots voor het podium gekruist opgehangen, allicht bescherming tegen rukwinden. Mooi dat de organisatie hieraan denkt. Het deed de act van Deathstars alleen maar ten goede. Ze kunnen het niet laten om hun (fake?) homoseksuele neigingen en uitdrukkingen op het publiek los te laten, op zich al uniek genoeg in de metalwereld. Grote hits ‘Cyanide’ en ‘Blitzkrieg’ waren ongetwijfeld het hoogtepunt van de set. Wegens toch wel steeds groter wordende plensbuien, Paul Di’Anno gelaten voor wat het was, het was ondertussen ook al 1u ’s nachts.

Dag drie begon met Chthonic, een Taiwanese band. Ze bundelen death metal met Oosterse elementen. Zo heeft zanger Freddy Lim een soort bamboe snaarinstrument, ‘erhu’ of ‘chinese viool’ genaamd.. Enkele technische problemen deed wat schrik aanjagen voor de performance maar niet getreurd, het was lekker strak. Wel viel er iets op tussen al deze spleetoogjes, de drummer was dat niet. Deze vervanger speelde met de partituren naast hem maar deed dat goed. Leuke opener, deze band.

De Profundis bracht hun zware black metal op de Dark Stage. Goed, maar een beetje te langdradig naar het einde toe. Skyforger was een beetje van hetzelfde laken een pak, maar dan meer melodisch en met folk/pagan elementen. Bij beide bands was niet zoveel volk aanwezig, je zou je haast afvragen waar alle mensen naartoe waren op deze laatste dag. Zat het slechte weer hier voor iets tussen? Mogelijks wel, vermits veel auto’s de modderige camping al verlieten.

Betontod is nog zo'n Duitse trots zo bleek. Net als bij Oomph! en ASP draaide het hier vooral om plezier maken. Muzikaal zjjn er echter zoveel betere bands en voor wie de Duitse taal niet volledig machtig is, gaat veel verloren.

Duitse bands in overvloed op Rock Harz dus. Zelfs Deadlock is Duits, maar zij zijn ook tot ver buiten de grenzen bekend. Gelukkig maar, want aan talent ontbreekt het niet. Muzikaal hebben we drummer Tobias Graf, gitaristen Sebastian Reichl en Gert Rymen en bassist Ferdinand Rewicki. Vocaal grunter John Gahlert, die nog maar vrij recent de microfoon overnam van stichter Johannes Prem, en zangeresje Sabine Weniger. Sabine zong zoals gewoonlijk als een nachtegaal en de band heeft een goeie keuze gemaakt om hun roadie John de microfoon in handen te geven.

Het was een zeer energiek optreden, daar zorgde vooral ook John voor doordat hij tweemaal van het podium sprong en voor het publiek kwam staan om hen op te jutten. De tweede maal stopte de micro wel met functioneren door de regen, gelukkig op een stuk waar Sabine solo zong. Ze speelden nummers van zowat al hun albums, vooral Wolves kwam uitgebreid aan bod.

Er was ook plaats voor humor. Sebastian had na het eerste nummer gitaarproblemen en verdween even achter de schermen, waarop John hem zocht en toeriep door de micro, joehoeee? De kleine Sabine wou op het einde net als John het publiek ook opjutten, maar met haar stemmetje na de zware grunts van hem gaf dit een komisch effect, waarbij zelfs de band moest van lachen. Een uitstekend optreden, hier konden die andere Duitsers nog een voorbeeld aan nemen.

The Ocean hierna is een band die moeilijk te definiëren valt. Progressief, doom, een vleugje metalcore, ... Deze jongelingen doen in elk geval hun best om het aan de man te brengen. Blijkbaar zijn ze zelfs in hun thuisland nog niet zo populair, want er was bijster weinig volk. Ze gaven nochtans een goede show muzikaal. Het neigt met momenten dan wel meer naar rock dan harde metal dat hier alom aanwezig was.

Misschien stonden velen te wachten op Suidakra. Zware folk metal spelen ze en dat deden ze hoorbaar goed. Veel volk aan de Dark Stage die luidruchtig meededen. Bij folk metal bleef het met Tyr. Minstens evenveel volk, maar wel veel zachter. De clean vocals klinken soms wel wat te rustig en te braaf. Wie de band niet kent, zal er ook niet zoveel aan gehad hebben met al die Finse teksten. Het is eens iets anders dan Duits!

Tijd voor een portie power metal met Freedom Call. Ook Duits van herkomst, dus gegarandeerd veel sfeer hier op Rock Harz, dat was op voorhand al geweten. Maar wauw, ze bliezen het publiek haast omver met hun muziek. Net als Deadlock hadden ze dus veel meer in hun mars dan enkel het thuisland-voordeel. Of misschien was het publiek zo opgewekt om eindelijk de warme zon te zien. Nu ja, het ging er intens aan toe. De band was actief en reflecteerde dit naar hun publiek toe. Interactie genoeg tijdens dit muzikaal hoogstandje.

Lacuna Coil mocht dan optreden op de Rock Stage. Tijdens hun signeersessie eerder op de dag stond bijzonder weinig volk, dus het was even vrezen wat dit zou geven. Maar net als de zon kwam ook meer volk plots opdagen. Lacuna Coil is nu volop op tour om hun nieuw album ‘Dark Adrenaline’ te promoten. Een US en UK tour zijn al achter de rug en nu zijn de festivals aan de beurt.

Van dit nieuwe album speelden ze behoorlijk veel materiaal. Het moet gezegd worden, het klinkt allemaal bijster goed in de oren. Er zitten ook veel meezingers tussen, dus live sloeg dit in als een bom. Hierdoor zaten veel klassiekers zoals ‘Swamped’ niet in de setlist. Wel speelden ze ‘Heaven’s a Lie’, dat al vroeg in de setlist zat en meteen ook het enige pre-Karmacode nummer was.

Zowel Cristina Scabbia als Andrea Ferro waren goed bij stem en ook muzikaal viel er niet veel aan op te merken. Aan stijl ontbreekt het de band ook niet, Cristina was gekleed in een strakke, halfopen latex broek met een zwarte jas. Ze was omringd door haar mannelijke bandleden die stuk voor stuk hetzelfde zwarte hemd droegen met eerste hulp kruisjes erop gepatched. Een stijl passend bij het Dark Adrenaline thema.

Lacuna Coil zal na het festivalseizoen nog uitgebreid op tour gaan doorheen Europa, ook in Duitsland, zo kondigden ze op het einde van de set aan. Voor België staan ze geprogrammeerd op Metal Female Voices Fest, een aparte clubshow is nog niet bekend.

Hierna ging het er op de Dark Stage heel anders aan toe. Morgoth is een Duitse death metal band. Old school death metal, zoals de zanger benadrukte. Meteen ook het zwaarste wat op deze laatste dag al gespeeld had. De Rock Harz aanwezigen konden het ten zeerste smaken. Veel rook kwam hier ook aan te pas, het podium was op momenten gewoon wazig door al de rook die er bengelde.

Op naar een andere death metal variant met Arch Enemy. Wie kent hen niet, deze Zweedse melodic death metal band met de blondine Angela Gossow als frontvrouw. We kregen een gevarieerde setlist te horen van maar liefst een uur lang en het ging er hard aan toe van begin tot eind. In het begin moest het publiek nog even loskomen zo bleek, maar gedurende het optreden werden er massaal crowdsurfers in de lucht gestoken. Allicht ook veel moshpits, maar dat valt niet te zien vanop de eerste rij. Dit is overigens best iets waar Rock Harz hopelijk in de toekomst voor gaat zorgen: schermen die de optredens en het publiek tonen, zoals wij dat op alle grote Belgische festivals gewoon zijn.

De band was weer in vorm. Angela zette haar keelgat open, de gitaarsnaren raasden haast aan een stuk door en de drum bonkte haast door de geluidsmuur heen. Heavy shit, dit Arch Enemy optreden. Ze hebben gewoonweg teveel sterke nummers om allemaal gedurende dat uur te spelen. Ze kozen er voor om onder andere ‘Nemesis’, ‘Ravenous’, ‘Dead Eyes see no Future’, ‘Dead bury their Dead’ en ‘We will Rise’ als afsluiter te spelen. Zwaar, hevig en intens zijn slechts drie sleutelwoorden om dit sublieme optreden te omschrijven.

Knorkator mocht hierna spelen. Ze waren ongelooflijk populair bij de Duitsers, maar nu even serieus… Wat was dit muzikaal? Een grap? En dit staat dan hoger geplaatst dan Arch Enemy. Laten we hopen dat dit nooit doorbreekt in het buitenland, maar deze vrees zal allicht ongegrond zijn, vermits alles in het Duits te doen was. Dus alweer, voor wie de Duitse taal niet volledig machtig was, ging veel humor verloren.

De Duitsers amuseerden zich rot zoals al gezegd. De band weet in elk geval hoe een publiek in te palmen en bij de show te betrekken. De zanger, die slechts een badkostuum aanhad, nodigde af en toe mensen op het podium uit om hen iets te laten doen. Ook de fotografen mochten in het begin van het optreden het podium op. Iedereen scheen hun nummers te kennen, vermoedelijk waren het dan ook ‘vermetaliseerde’ kinderliedjes of covers.

Na deze grap kregen we nog rasechte metal te zien: de vikingen van Amon Amarth. Maar liefst 80 minuten mochten ze spelen, zoals de andere headliners. Hun optreden ging vooraf door een speech van de organisatie, die het publiek bedankten voor hun steun en aanwezigheid.

Het decor op het podium was indrukwekkend. Een gigantische vlag met de cover van hun laatste album ‘Surtur Rising’ hing achteraan op, ervoor werden kleinere vlaggen geplaatst met een vlammende achtergrond en viking voorwerpen erop afgebeeld. Zet hier dan nog de reuzen die Amon Amarth zijn bij en je hebt gegarandeerd spektakel.

Amon Amarth gaf een soort best of set. Ze begonnen met ‘War of the Gods’ om de sfeer meteen goed in te zetten. De vuurkanonnen werden ook onmiddellijk in werking gezet, de fotografen vooraan moesten oppassen. Ook om deze reden mochten er nog geen crowdsurfers komen, de security duwde aanstromende mensen gewoon terug het publiek in, wat soms voor onaangename en overdrukke situaties zorgde. Druk is trouwens een understatement, de mensen stonden op elkaar gehoopt, wat een massaal aantal fans en geïnteresseerden op Rock Harz.

Verder kwamen ‘Runes to my Memory’, ‘Death by Fire’, ‘Destroyer of the Universe’, ‘The Pursuit of Vikings’, ‘Cry of the Black Birds’, ‘For Victory or Death’ en ‘Victorious March’ aan bod. Sommigen vroegen zich misschien af waar ‘Twilight of the Thunder God’ en ‘Guardians of Asgaard’ bleven. Dit waren de twee laatste nummers, waarbij de massa nog voor een laatste maal ontplofte.

Moonsorrow mocht nog na Amon Amarth spelen, maar hiermee sloot Festivalblog Rock Harz 2012 af, moe maar tevreden.