Review Rock Werchter 2012: dag 3

Op de main stage stond de namiddag volledig in het teken van de Belgische bands. Zo mochten 't Hof Van Commerce en Black Box Revelation de wei opwarmen voor de headliner Editors. Afsluiter van de derde festivaldag was Chase And Status.

Michael Kiwanuka werd door de BBC uitgeroepen tot Sound of 2012 nog voor het jaar begonnen was. De verwachtingen lagen dus al sinds het begin zeer hoog voor deze zwarte parel, mede door de hype die hier in België gecreëerd werd door de steun van Studio Brussel. Met zijn soulpop kon hij als opener van The Barn alvast op een vrij talrijk publiek rekenen. Kiwanuka, een soort gemoedelijke grizzlybeer met enorm knuffelgehalte, straalde een soort gemoedelijkheid uit waardoor je je al snel 'home again' voelde. Ook al kende je geen enkel nummer, de songs werk je binnen als zoetebroodjes terwijl je op een zonovergoten terras zit op een subtropisch eiland. Een gevoel van gelukzaligheid konden velen dan ook niet onderdrukken. Subliem zou ik dit alles (nog) niet noemen, daarvoor mist Kiwanuka nog enkele hits en mag het soms nog wat experimenteler op het podium. Kiwanuka heeft alvast het potentieel om potten te breken, laat hem dus maar stap voor stap vooruit gaan, we houden hem zeker in de gaten!

Alabama Shakes, nog zo'n band waar er enorme hype rond ontstaan is nadat ene Jack White hen alle lof toeriep en hen prompt enkele opnames deed doen voor zijn Third Man Records. Aan de affiche van Werchter was duidelijk te merken dat 'oude' muziek weer helemaal in is, Michael Kiwanuka, Alabama Shakes, M. Ward, Beirut, Mumford & Suns,... allemaal bands die duidelijk in de platenkasten van hun ouders of grootouders gaan grasduinen zijn. Alabama Shakes doet het met een mix van soul en garagerock afgekruid met wat country en bluegrass. Met hun single 'Hold On' bewezen ze over hitpotentieel te beschikken en ook hun plaat 'Boys & Girls' werd op veel lof onthaald, live bleken ze nog net iets te klein om een tent als de Marquee volledig te kunnen inpakken. Met 'Hold on' werd de tent wel snel wakker geschud en de combo 'Be Mine' en 'I Ain't The Same' gaf blijk aan het enorme potentieel van Alabama Shakes. Ze lieten ons ook watertandend uitkijken naar een nieuwe cd die er misschien wel veel sneller zou kunnen zijn dan verwacht. De nieuwe nummers bleken een pak dansbaarder dan de nummers uit 'Boys & Girls', wat voor een toffe afwisseling in de set zorgde. Hopelijk kan Alabama Shakes bevestigen in de AB in november, wij zullen alvast aanwezig zijn! Trouwens, is iemand de gelijkenissen tussen zangeres Brittany en pukkelpoporganisator Chokri Mahasinne opgevallen?!?

De heren van Black Box Revelation die tegenwoordig meer in Amerika te vinden zijn dan hier, mochten na 't Hof van Commerce de main stage betreden. De heren besloten de set anders aan te pakken dan in de uitverkochte AB’s of Vooruit. Ze zette hun set in met ‘Do I know You’. Direct een stevig nummer. Het publiek zat nog niet helemaal mee, maar dat beterde met ‘Rattle My Heart’. Jan Paternoster kondigde een song aan dat voor ons bestemd was: 'I think I like you'. Van een hit gesproken! Tijdens dit nummer werd het publiek gevraagd om zich te hurken en bij het refrein sprong iedereen de lucht in. Het was een echte hitjes show met slechts een paar nieuwe nummers. Naar het einde toe werd de show beter.

Wolfmother had twee jaar geleden enkele optredens van hun tour moeten afzetten, waaronder dus ook Rock Werchter. Twee jaar later staan ze op Rock Werchter, vrij laag geprogrammeerd. Dat belette de band niet om meteen het zalige nummer ‘Woman’ op ons af te schieten. Het publiek ging meteen tekeer. Direct een van de hoogtepunten van de show. De band bestaat uit leden die precies recht uit de tijd van Woodstock afstammen. ‘New Moon Rising’ werd voluit meegezongen door de menigte. Helaas werd het publiek in het midden van de set wat slaperig, wat te danken was aan te lang uitrekken van het nummer 'White Unicorn'. Het geheel ging wat verloren. De band sloot af met 'Joker and the Thief', en daar was het publiek echt op aan het wachten. Het is waar wat ze zeggen, het beste altijd op het laatste. Dat maakte het concert toch nog goed. Sterk eind en begin, middelmatig midden. Maar toch blijven we zeggen, tot de volgende keer heren!

Nog zo een band dat verrassend laag op de affiche stond: Kasabian. In Groot Brittannië is Kasabian bijna op alle festivals headliner, hier zijn ze nu echt pas potten aan het breken met hun nieuwe plaat. Hitjes als ‘Re-wired’ en ‘Days are Forgotten’ werden hier al veel gedraaid op de nationale radio. En dat heeft zijn effect. De weide stond goed vol voor de Britse band. De zanger Tom Meighan stond er redelijk onfris bij. Geen idee of het drugs, drank of vermoeidheid was. Maar moe of niet moe, hij was in form. De zang zat goed en de band speelde goed in op elkaar. Kasabian heeft tenslotte ook een zeer goede gitarist. ‘Where did all the love go’ en ‘Re-Wired’ werden goed onthaald, maar de weide ontplofte pas bij de hit ‘Fire’. We werden zelf gevraagd om op de grond te zitten en toen de climax er aan kwam ontplofte de weide bijna letterlijk. Een lekkere afsluiter van een uitstekende set.

Toen het bekend raakte dat Mumford & Sons op de affiche van Rock Werchter stond, kon dat op veel gejuich rekenen. En terecht. De band heeft een debuutplaat geleverd om U tegen te zeggen en ze hebben bewezen dat ze live uitstekend zijn (lees: Pukkelpop 2010). Het was eventjes wachten maar ze zijn terug. Ze hebben een nieuwe plaat opgenomen die later dit najaar uitkomt. M&S hebben veel nieuwe nummers gespeeld, aangevuld met oude nummers. De nieuwe plaat klinkt alvast uitstekend. Maar het zijn natuurlijk de oude nummers die het publiek echt meekrijgen. ‘Little Lion Man’ werd al als tweede nummer gebruikt in hun set. Heerlijk als zo’n hit lekker vroeg in de set wordt gegooid. De hele weide stond mee te zingen, echt kippenvel. De set sloten de heren af met het wondermooie ‘The Cave’. Het was een geslaagd concert en we kijken al uit naar een club concert om hun nieuwe plaat te promoten. Laten we dat althans hopen.

Verrassing van de dag kwam van M83, de Franse band rond Anthony Gonzalez. Bezig sinds 2001, maar pas dit jaar met de single 'Midnight City' en hun album 'Hurry Up, We're Dreaming' eindelijk aan de bovengrond gekomen. En Hoe! Opgewarmd werden we met een vreemd uitziend individu die een masker droeg met een soort langwerpige varkensneus, alienogen en handen met drie vingers die een soort stille bezwering over het publiek leek uit te spreken. Een bezwering die een uur lang in ieders hoofd zou blijven rondspoken en ons even naar een ander sterrenstelsel zou brengen. Veel overgave en een behoorlijke 'need to please' wat vrij direct resulteerde bij 'Reunion' met massaal meegezongen 'oh oh o oooooohs' onder heerlijke synths. Van dan af was het duidelijk dat M83 live nog sterker is dan op plaat. Hun jaren '80 electropop wordt live gebracht met de intensiteit van een doorwinterde en uiterst gedreven rockband maar dan met de dansbaarheid van een echte dance-act. Enorm rockende (akoestische en elektrische) drums, gitaargeweld gecombineerd met synths en een massa aan effecten leidt bij M83 tot enorme bombast en minitieus afgeschoten climaxen! Toen 'Midnight City' werd ingezet was de zweetgeur in de Marquee waarschijnlijk tot boven het alarmniveau gestegen. De dansende lijven, omhooggestoken handen, het massaal meegezongen refrein waren een teken voor iedereen op het podium om een laatste tandje bij te steken. De live saxsolo maakte dit tot het nummer van Werchter 2012. Als afsluiter kregen we met 'Couleurs' een portie techno die de kers op de feesttaart vormde. Daar dachten de leden van M83 trouwens ook zo over, van plezier rolden ze letterlijk over het podium duidelijk overweldigd door de publiekreactie!

The XX op de main stage bij valavond, angstaanjagend voor een trio dat van tristesse doordrongen nummers moet hebben en waarbij pleinvrees een veel grotere vijand is dan claustrofobie. Ze leken dan ook wat verloren te staan op het immense podium. Daarenboven leek het geluid net niet ver genoeg te dragen voor wie wat verder van het podium stond waardoor het geroezemoes vaak storend was. Hoe donkerder het werd, hoe meer mijn scepsis verdween. Dat The XX over de nummers beschikt staat buiten kijf, maar dat ze zich ook goed konden voelen voor 50.000 man bleek toch een serieuze verrassing. De reactie van het publiek was vertederend alsook de veelvuldige overweldigende bedankingen van zanger Oliver Sim. Sombere en breekbare nummers, maar allesbehalve een somber concert, The XX bewees dat ze zich stilaan kunnen opmaken voor een echte headlinespot waar de druilerige valavond kan wijken voor donkere demonen van de nacht onder een zalvende sterrenhemel.

Gewaagd, dat is het minste wat je kan zeggen van de organisatie van Rock Werchter. Editors als headliner programmeren. Voor Pukkelpop oké, maar voor Werchter? We zijn andere kalibers gewend. Het was nu aan de Editors om te bewijzen of ze die positie wel waard waren. In 2010 speelden ze de weide al helemaal plat, eens benieuwd of ze hetzelfde zouden doen in de donker. Het moet gezegd zijnde, de Editors hebben echt een paar steengoede nummers. ‘Munich’, ‘Smokers outside the Hospital Doors’ en ‘An End has a Start’ zijn nummers om vingers van af te likken. De heren hadden ook voor wat lichtspektakel gezocht. Geregeld werden de vlammenwerpers in gang geschoten. De band sloot de reguliere set af met 'Nothing’. Maar natuurlijk kwamen ze terug. Of beter, kwam hij terug. Tom Smith kwam solo het podium op en zette hem achter de piano. Hij vertelde ons dat dit ‘ons’ nummer was en hij zette ‘No Sound but the Wind’ in. De Brugse kerel die de song volledig met veel passie meezong twee jaar geleden werd opnieuw gezocht en kon op applaus rekenen van het publiek. Het was opnieuw kippenvel. ‘Papillon’ werd als afsluiter gebruikt. Een betere afsluiter kon gewoon niet. De vlammen schoten de lucht in en op het einde werd er een heus vuurwerk in gang geschoten. Alsof Werchter al helemaal gedaan was.

Geschreven door Esteban De Tollenaere en Jonas Van Laere

Alle informatie alsook de overige verslagen over Rock Werchter vindt u hier terug.