Review Rock Werchter 2012: dag 4

De alweer laatste dag van Rock Werchter bracht de Red Hot Chili Peppers naar België. Voordat de Peppers Werchter 2012 mochten afsluiten, was het uitkijken naar het sterke middag programma met onder andere The Vaccines, Dropkick Murphys, Noel Gallagher High Flying Birds, Florence + the Machine en Snow Patrol.

The Vaccines stonden vorig jaar ook al op Rock Werchter, maar toen in de Pyramid Marquee. Nu zijn ze gepromoveerd tot het hoofdpodium. De band stond redelijk vroeg waardoor het publiek een beetje uitbleef. De band heeft zijn recentste plaat in Brussel opgenomen en ze zeiden dat het een beetje zoals thuiskomen voelde. ‘No Hope’ werd als opener gebruikt, een mooi nummer van hun debuutplaat. Wij verwachtte eigenlijk meer ambiance bij het nummer ‘Wetsuit’, maar het massale gezang uit het publiek bleef uit. Jammer. De nieuwe nummers ‘Ghost Town’ en ‘Teenage Icon’ klonken goed. Het belooft terug een goede plaat te worden, maar daarvoor moeten we nog eventjes geduld hebben. Misschien had deze band in The Barn wat meer kunnen doen.

De mooiste van alle vrouwen op Rock Werchter 2012 mocht op zondag aantreden in The Barn: Anna Calvi. Nick Cave is alvast grote fan, wie weet heeft de vergelijking met zijn vroeger lief PJ Harvey hier wel iets mee te maken. Anna bemint haar Stratocastor, zoals alle mannen door haar zouden willen bemind worden, met extreem veel liefde. Verder beschikt ze over een stem die hels kan klinken maar tegelijk erg zalvend kan werken. Veel volk was er niet opgedaagd en buiten de eerste rijen was er weinig sfeer te bemerken. Jammer voor Anna want ze klonk scherp, de set was strak maar het tikkeltje extra ging verloren in de grootsheid van de omgeving. Anna Calvi is misschien ook wel zo iemand die je ofwel in een zaal moet zien, omdat daar de betovering van haar muziek wel zijn effect heeft, of genoeg moet kennen om te kunnen genieten van de heerlijke songs. Met 'Blackout', 'Suzanne and I' en 'I'll Be Your Man' bracht ze enkele pareltjes en met 'Wolf Like Me' van TV on The Radio durfde ze zich op glad ijs te wagen zonder te vallen. Een sterk concert van ons Anna, maar misschien heeft ze enkel de fans kunnen bekoren.

Een volledige familie op het podium, zelden gezien. Kitty, Daisy & Lewis brachten ook mama en papa mee om het familiefeest volledig te maken. Het was er dan ook duidelijk aan te zien wat de kinderen met de soeplepel hadden meegekregen. Rock 'n Roll en Rockabilly moeten er hun langs oren zijn uitgekomen, en gelukkig maar. De brede glimlach op ieders gezicht en voortdurend wiegende heupen waren een teken dat het goed was. Met de vele instrumentenwissels, de extra saxofonist, de dansende mama aan de contrabas, ... was er steeds iets te beleven in een sfeer waar niets hoefde en alles mocht. Van de muziek hoefde je geen noot te kennen om toch te kunnen bekoren, al betwijfel ik of het een groep is om alle dagen naar te luisteren. Het was duidelijk: dit was fun en ideaal om de rest van de zondag met goed gemoed aan te vatten.

M.Ward is een rasmuzikant die de blues, country en rock 'n roll met een enorm plezier het publiek instuurt. Omgeven door een al even sterke begeleidingsband leek dit een toppertje te worden. Ward stond zich duidelijk te amuseren op het podium en bracht een vrij energieke set. Het werd me ook duidelijk dat zijn nummers soms echt zeer sterk zijn, alleen kwam het allemaal te zwak over. Ik kende de nummers niet en na een tijdje kon ik de concentratie niet meer opbrengen. Toch was het, al zittend op de gezellige houten vloer van The Barn, een aangenaam luister stuk, maar voor mij ook niet meer dan dat. Geen kwaad woord over Ward of zijn muzikanten, ook de muziek zat goed en het genre kon mij bekoren, maar de kracht om echt te verleiden was er helaas niet.

De heren van Dropkick Murphys uit Boston mochten voor een feestje zorgen op de main. En daarin zijn ze geslaagd. De weide kleurde bijna helemaal groen vooraan en de moshpits vormde zich spontaan al vanaf het eerste nummer. Dat is wat je natuurlijk verwacht van zo’n band. Wij zagen mannen met Boswandeling en wiskey in de hand, iedereen mocht meedrinken. Wat een sfeer! ‘Shiping Up To Boston’, ‘Shit Me, I’m drunkfaced’ en ‘The Wild Rover’ konden op veel meeval rekenen. De heren waagde ook op een cover van AC/DC, namelijk ‘T.N.T.’. Niet slecht gedaan, maar niemand doet beter dan AC/DC zelf natuurlijk. Na het optreden was het voorvak bijna volledig leeg en konden de fans van Noel Gallagher zich klaarstomen voor het volgende optreden.

Op de ganse affiche van Werchter geen grotere band met 'een hoek af' dan de Zuid-Afrikaanse rappers van Die Antwoord. Geruggesteund door visuals van DJ Leon Botha (die vorig jaar overleed aan progeria) zette Die Antwoord voet op het podium van de Pyramid Marquee, getooid in knaloranje overalls, waarschijnlijk voor een prikje gekocht na de uitschakeling van Nederland op het EK. Die Antwoord zijn moddervette beats, half Zuid-Afrikaanse half engelse teksten en heel veel crowdpleasing en provocatie. Dit laatste werd meermaals duidelijk gemaakt door de projectie van filmpjes die zo uit een freakshow of horrorfilm zouden kunnen komen. Al passen MC Ninja (vol tattoos, een gezichtsuitdrukking vol woede en frustratie en een kapsel dat zo weggeplukt is uit New Kids) en ¥o-Landi Vi$$er (met zwarte lenzen en een attitude om 'U' tegen te zeggen) zelf perfect in het rijtje thuis. De songs zijn niet van die orde dat het klassiekers zullen worden, maar het hele pakket slaat wel geweldig aan. Tenminste als je wat ruimdenkend bent, want ook optreden in ondergoed hoort er bij Die Antwoord bij. Met Freeky en Rich Bitch kregen ze het publiek helemaal plat en toen ze terugkwamen voor Enter Da Ninja werd het publiek helemaal wild. Die Antwoord moet je ooit gezien hebben, want voor je het weet is de hype over en heb je het gemist! En neem ze misschien toch iets serieuzer dan het allemaal lijkt, want achter de teksten en het hele imago zitten heel wat aanklachten tegen de maatschappij. En wie is beter in staat om de samenleving van de andere kant te bekijken dan twee Zuid-Afrikaanse halfgare rappers, Respect Y'all!

De volgende band was Noel Gallagher High Flying Birds. Noel Gallagher, het genie achter Oasis, stond dit jaar op de weide van Rock Werchter. Niemand minder dan Vincent Kompany kondigde Noel aan. Noel is namelijk een fan in hart en nieren van Manchester City, waar de Belg Kompany de kapitein van is. 12 van de 13 nummers kwamen uit zijn debuutplaat die wel geniaal te noemen is. Maar live kon Noel niet overtuigen. Het klonk allemaal wat geroutineerd. ‘AKA What a Life’ en ‘If I had a Gun’ waren de hoogtepunten uit zijn set. Noel Gallagher and the High Flying Birds kon ons deze keer niet genoeg overtuigen, hopelijk lukt het hem de volgende keer. Het was goed, maar meer dan dat was het dan ook niet.

Van de ene verkleedpartij naar de andere: onze rosse goedaardige heks Florence en haar Machine mochten het hoofdpodium betreden. Wie er twee jaar geleden in de Marquee bij was, weet dat ze daar voor een top drie concert van Rock Werchter 2010 tekende en alle aanwezigen (inclusief zichzelf) stomverbaasd achterliet bij de laatste noot. Ze herinnerde dit zelf zeer goed, want vertelde vandaag dat ze toen met een immense kater op het podium stond maar het publiek die meer dan weggespoeld had. Nu was maar de vraag of ze dit ook op de main stage zou kunnen herhalen. Met haar nieuwe cd Ceremonials was ze toch een andere weg ingeslagen, verder weg van de rock en veel dichter bij een soort bezwerende ballads die dichter bij de Griekse tragedie liggen (of hoe zaken van duizenden jaren geleden, opnieuw brandend actueel zijn). Florence kwam op als ging ze een gigantische openlucht kerkdienst voor gaan in de hoop zieltjes voor haar te winnen. Met haar grote gebaren, gevoel voor overdrijving en heen en weer gehuppel leek het wel op één of andere opera. Maar dit paste allemaal perfect in haar plaatje! De stemgeluiden die ze op plaat voortbrengt, kan ze perfect live aan en de opwinding die de nummers van haar laatste cd misten, werden hier gecountered met een sterke band. Het hele optreden vormde een mooi geheel en nummers als 'Rabbit Heart', 'Dog Days are Over' blijven sterk werk. En de nieuwe nummers als 'Shake It Out' en 'No Light, No Light' blijken meezingers van formaat. Toch ook een minpuntje, het echt rockende 'Kiss with a Fist' en de cover van 'You've got the Love' bleven achterwege. Florence heeft gekozen voor theatraliteit en dat heeft zijn effect niet gemist, al kijken we ook wel met weemoed terug naar haar passage in de Marquee, waar alles toch meer rockte!

Volgende in rij op de main stage was Snow Patrol. Nog zo'n band op Werchter die opvallend veel liefde voor België vertoont (zie ook Elbow en Editors) en daar dan ook duidelijk de vruchten van plukt, want toch maar een co-headliner spot weten te versieren. Met hun poprock worden ze door alle radiozenders gedraaid waardoor hun fanbase groter is dan verwacht. En zanger Gary Lightbody weet maar al te goed hoe hij hierop moet inspelen. De complimenten werden lustig in het rond geslingerd, voor het publiek, voor de Peppers, voor de bands die eerder die dag speelden, ... en hij kon niet genoeg benadrukken hoe blij hij was weer in België te kunnen spelen. Muzikaal weet Snow Patrol niet echt meer te verrassen, ze beschikken over een pak bekende nummers die één voor één de revue passeren en die luidkeels werden meegezongen. Als hij opnieuw Eva De Roovere uitnodigd voor 'Set the Fire to the Third Bar', verrast hij hier niemand meer mee, al blijft het wel één van de betere nummers! En ook de samenzang met Ed Sheeran, wederom met heel veel lof op het podium gehaald, tijdens 'In the End New York' vormde geen surplus voor het geheel. Het enige waar Snow Patrol nog enigszins mee kon verrassen was de soms toffe tekenfilmachtige visuals die verhalend werden gebracht. Met 'Chasing Cars' heeft Snow Patrol een perfecte ballad te pakken die toch elke keer weer bij velen voor kippenvel zorgt. Het knuffelgehalte lag dan ook zeer hoog bij dit nummer. Met het vallen van de nacht kwam er wel meer sfeer, mede door het dansbare 'Fallen' en de door iedereen meegebrulde 'Just Say Yes'. Snow Patrol heeft genoeg hits en fans om deze spot te rechtvaardigen en het blijft een aangename band in het genre.

De afsluiter van Rock Werchter heeft het nooit makkelijk, iedereen is moe na vier dagen muziek, te weinig slaap, drank en fastfood, de andere tenten lopen leeg waardoor de weide nog voller is dan anders en sommigen zitten al met hun terugkeer naar huis in hun hoofd. De Red Hot Chili Peppers stonden voor een zware klus. Bovendien hebben deze heren niet altijd een goede live-reputatie, de sleet zit er al wat op, de geruchten gaan de ronde dat Anthony Kiedis niet steeds alles live zingt en alles durft soms wat routinematig te klinken. Ook de vorige passages op Werchter waren niet altijd even succesvol. Openen deden de Peppers met 'Monarchy Of Roses' dat nogal rommelig begon maar langzaamaan werd het beter. Sowieso kunnen de Peppers met nieuw materiaal al langer geen potten meer breken. Daarvoor is alles wat te makkelijk en zijn alle scherpe kanten er serieus af geveild, de Peppers zijn braver, kalmer en ouder geworden en dat is duidelijk in hun nieuwe songs te horen. Ze bleven dan ook wat uit de toon vallen tijdens het optreden. Maar gelukkig zagen we de Red Hot Chili Peppers wel enthousiaster, levendiger en meer gedreven dan tevoren. Zou de komst van nieuwe gitarist Josh Klinghoffer een nieuwe wind binnen de band geblazen hebben? Flea was zijn overenthousiast, dolkomische zelf en Anthony Kiedis was zowaar goed bij stem en kon bijna alle noten aan. De herwonnen speelvreugde was duidelijk zichtbaar bij de instrumentale tussenstukken waar Chad, Josh en Flea aantoonden dat ze elk voor zich steengoede muzikanten zijn. Hoogtepunten waren vooral de nummers uit Californication 'Scar Tissue', 'Californication' en het vuile 'I Like Dirt'. In de bisronde zagen we de Peppers hoe we hen het liefst zien, al funkend met 'Sir Psycho Sexy' en al rockend met 'Give It Away'. De Red Hot Chili Peppers sloten Werchter positief af, met een veel betere passage dan enkele jaren terug, maar het beste van RW2012? Nee, daarvoor waren anderen beter!

Geschreven door Esteban De Tollenaere en Jonas Van Laere

Alle informatie alsook de overige verslagen over Rock Werchter vindt u hier terug.