Review Rommelrock 2012

Gisteren vond het goed georganiseerde Rommelrock plaats in Eisden-Maasmechelen in de verre uithoek van Limburg. Dit tweedaags festival bood een diverse waaier van bands aan met als kers op de taart een headliner om u tegen te zeggen: Grave Digger.

De eerste dag stond in het teken van lokale, Belgische bands. ‘Night of the Locals’ was dan ook de slogan. Een prima initiatief om onze nationale muziekscène een duwtje in de rug te geven. De tweede dag stond echter ook open voor het buitenland. Verschillende genres in de metalwereld kwamen aan bod en ook de weergoden waren het festival gunstig gezind. Het zonovergoten Rommelrock beleefde dan ook een hoogdag, al mocht er wel wat meer volk geweest zijn voor zo’n mooie line-up. Festivalblog was als pers/VIP aanwezig om verslag uit te brengen van deze tweede dag.

Wat onmiddellijk opviel bij het aantreden van het terrein, was de gezelligheid die er heerste. Eetkramen links, twee podia recht over elkaar (waarvan een omhuld door een reusachtige tent) twee dichtbij gelegen dranktenten en wat merchwinkels verderop. Zoals al vermeld was er geen mensenmassa aanwezig, maar eerder een ‘gezellige drukte’. Met nog een stukje van Desperation begon onze dag. De meeste mensen lieten dit blijkbaar voor bekeken wants slechts enkele enthousiastelingen stonden vooraan en een paar mensen kijkend van op afstand. Misschien wat te zwaar voor het merendeel van de aanwezigen? Of gewoon genieten van de schaarse zon in ons land. Met hun naar thrash metal neigende muziek deden ze nochtans hun best. Deze Belgen verdienden beter.

Anwynn trok meer publiek. Deze Waalse band is een doorsnee female fronted metal band, met ook een grunter aan de microfoon. Ze halen hun inspiratie uit de Keltische tijd. De grunter zwaaide in het rond met een zwaard, ze dronken uit horens en gingen ook gekleed in die stijl (kilten voor de mannen en kleedjes voor de vrouwen, zijnde de zangeres en keyboardspeelster).  Voeg daar nog wat blauwe verf op het gezicht aan toe en je hebt toch al het showelement mee. Muzikaal brachten ze een leuke set, maar ze kunnen zich nog niet onderscheiden van zoveel andere bands in het genre. Ook stonden de instrumenten niet optimaal afgesteld, zo was het keyboard amper te horen. Jammer, want misschien gaf net dit een extra touch aan de muziek. Lof moet wel gegeven worden aan de grunter, zijn grunts kunnen gerust meegaan tussen al die death metal zangers.

Wie wel volledig slaagden in hun opzet, was Sin7sinS. Deze band (ook met een zangeres) speelden een soort van combinatie tussen metal en electro. Het begin leek overweldigend, het geluid zat direct goed en ze sloegen in als een bom. Maar jammer genoeg was het hele optreden wat meer van hetzelfde en werd het naar het einde toe wat eentonig. Ook al die elektronische geluiden zouden gerust live mogen gespeeld worden door middel van keyboard en mengpaneel of wat dan ook, dit zou de live act ten zeerste ten goede komen. Wel wisten ze met hun laatste nummer nog eens te verrassen. Deze band is dan ook nog zeer jong en ze kunnen zeker en vast nog groeien. Aan potentieel, podiumuitstraling en energie in elk geval geen gebrek en een mooie start met slechts twee albums.

Met Sapiency kregen we opnieuw zwaar metalgeweld te horen. Deze Duitse band speelde een setlist die van begin tot eind leek te razen. Dit Duitse thrash/death metal gezelschap met maar liefst twee vocalen wist het publiek te bekoren. Twee zangers is altijd een troef in dit genre en zal ongetwijfeld voor de dynamiek en interactie van dit optreden gezorgd hebben.

Opnieuw over naar vrouwelijke vocalen met Nemesea. Ook vorig jaar stonden ze op Rommelrock, dus ze moesten wel goed genoeg geweest zijn om nogmaals uit te nodigen op het podium. Met hun laatste album ‘The Quiet Resistance’ erbij hebben ze in elk geval materiaal genoeg om een spetterend optreden mee te geven. Nu moet gezegd worden, hier op Rommelrock leken deze nieuwe nummers live iets minder goed te klinken dan op album, alsof er bij sommige nummers iets miste. Lag dit nu aan het geluid of zijn er live enkele elementen niet aanwezig of klinken ze anders, een volgend optreden zal het allicht weten te zeggen. Integendeel tot bij Sin7sinS werden alle elektronische geluiden wel goed opgevangen: zowel gitarist als bassist hadden een klein keyboard voor zich staan en laten we natuurlijk niet vergeten dat bij Nemesea het keyboard heel centraal staat, ook live. Toetsenist Lasse Dellbrügge had maar liefst twee van zijn speeltjes bij zich op het podium. Jammer genoeg viel tijdens het optreden een daarvan van het podium, een probleem dat goed werd opgevangen door zangeres Manda, die de aandacht van het publiek snel naar zich trok door wat interactie. Je merkt het, deze band weet van wanten en staat al lang niet meer in hun kinderschoenen.

Bij de nieuwe nummers klonk soms dus iets anders, maar de oudere nummers klonken piekfijn in orde. Van hun debuut album ‘Mana’ speelden ze ‘Lucifer’ en ‘Angel in the Dark’. Dankzij hun vele invloeden en ontwikkelingen doorheen de jaren klonken deze nummers nog zeer fris en modern, het mooiste bewijs dat de band alleen maar groeit en beter wordt. Ook het zeer electro-beïnvloedde ‘In Control’ kwam genoeg aan bod met nummers als ‘No More’ en ‘In Control’. Er was zelfs plaats voor een intiem moment met het nieuwe rustige nummer ‘I Live’. Dit alles is natuurlijk muzikaal, maar laten we ook de vocalen van Manda Ophuis niet vergeten. Live doet zij het minstens even goed als op album zo blijkt (‘Release Me’ lijkt het meest aangewezen nummer om dit aan te tonen, veel toonwisselingen en hoge stukken maar ook ‘I Live’ waar de instrumenten veel minder aanwezig zijn) en als frontvrouw doet ze dat zeer goed, veel interactie met het publiek. Een gelukkige vanger van een verfrommelde setlist die ze het publiek ingooide, mocht zelfs een gratis album komen afhalen aan de merchstand. Kortom, een goed en leuk optreden, waarbij ook de band zich zichtbaar amuseerde. De band is ook bezig met nieuw materiaal en zal ons ongetwijfeld nog meer weten te verrassen.

Er was wel veel female fronted metal dit jaar op Rommelrock. Ook Cripper is zo’n band, maar van een heel ander genre. Beeld je eerder Arch Enemy in in plaats van Within Temptation om het zo maar te zeggen. Zij zijn duidelijk aan een opmars bezig, want gezien hun prestaties en festivalbezoeken komen ze steeds meer in de kijker en op meer en meer affiches terecht. Het is overigens net als Nemesea de tweede maal op een rij dat ze hier op Rommelrock staan.

Zonet werd de vergelijking met Arch Enemy aangehaald, maar qua stem is zangeres Britta Görtz eigenlijk veel zwaarder. Je zou haast niet zeggen dat deze donkere death metal vocalen uit een vrouwenstrot zouden kunnen komen, maar niets is minder waar. Mensen die de band dan ook niet kenden zullen wel verrast geweest zijn, geen twijfel aan. Een uur lang kregen we razende thrashy gitaar riffs, bonkende drums en daar de zware stem van Britta op te horen. Knal er op.

Sirenia kennen we dan weer als een pure gothic metal groep. De vraag was of dit optreden van een uur lang wel zou blijven boeien, maar deze vrees was onterecht, veel geïnteresseerden kwamen opdagen en het uur leek snel voorbij te gaan. Sirenia ontstond door Morten Veland na zijn vertrek bij Tristania. De band heeft al een hele geschiedenis achter zich, met verschillende frontvrouwen en gitaristen. De Spaanse Ailyn is momenteel al vier jaar aan de slag als vocaliste en heeft met de Noorse band al twee albums opgenomen. Ook live doet ze dat goed, zelfs de nummers van haar twee voorgangsters. Niet alleen vocaal maar ook qua podiumuitstraling is met Ailyn een goede keuze gemaakt. Met haar lang wit kleed dat ook aan haar polsen vastgehecht was dartelde ze het podium rond.

De setlist bestond vooral uit nummers van de laatste drie albums, die iets minder gothic aanvoelen dan de twee beginalbums en EP die Sirenia toen der tijd op de kaart brachten. Dat Morten Veland ook nog goed bij stem is, bewees hij vooral met de twee oldies van deze albums, ‘Meridian’ en ‘Star-Crossed’. Zeer welgekomen nummers tussen al dat nieuw materiaal, zo konden ook oude fans hun hart ophalen.

De setlist:

• The End of It All
• Downfall
• Fallen Angel
• All My Dreams
• Meridian
• The Seventh Summer
• Star-Crossed
• Lost in Life
• This Darkness
• The Other Side
• My Mind's Eye

Het was een beetje jammer dat er voor een headliner zoals Grave Digger slechts enkele rijen vooraan en her en der wat verspreide groepen mensen aanwezig waren aan de main stage. Niettemin gaf Grave Digger opnieuw het beste van zichzelf, wat betekent een heavy metal show van hoge klasse. Laten we ook zeggen dat dit aanwezige publiek voor twee telde, want ze deden tot achteraan goed mee met de band en met het zingen van de catchy refreinen waar Grave Digger zo goed in is.

De band bracht onlangs nog een nieuwe EP getiteld ‘Home At Last’ uit (lees een review ervan hier) en eind deze maand verschijnt hun nieuwe langspeler ‘Clash of the Gods’, maar hier werd niets over gezegd of gespeeld zo bleek. In plaats daarvan kregen we de grootste hits en wat old school materiaal te horen. Beginnen deden ze met een epische intro en ‘The Round Table’. Zeer onverwachts en al heel vroeg in de setlist aldus, volgde de ultieme meezinger ‘The Dark of the Sun’. Grave Digger wou blijkbaar onmiddellijk de sfeer naar een hoogtepunt brengen, wat maar matig lukt zo vroeg in de set. Het is te zeggen, het had zeker wel zijn effect, want bij ‘Hammer of the Scots’, een snel nummer’, zong en deed al heel wat meer volk mee. Het optreden vertraagde even met oldies ‘Wedding Day’ en ‘Killing Time’, maar liep weer los bij ‘Morgane Le Fay’, een song voor de aanwezig vrouwen zoals Chris Boltendahl aankondigde. Een grapje met het publiek hoort er ook bij, toen hij naar vrouwen aan het zoeken was op de eerste rij.

Grave Digger deed het al eerder: drie nummers in een combineren. ‘Twilight of the Gods’, ‘Circle of Witches’ en ‘The Grave Dancer’ werder netjes in elkaar verweven, wat voor een success zorgde zo bleek. Prachtig trouwens hoe bijna bij elke song en vooral ook hier de gitaarsolo’s van Axel Ritt in de spotlight werden gezet.

Het leek haast of vanaf dan de hele setlist een toppunt was, met tweede ultieme meezinger ‘Rebellion’ op kop. Het is dit nummer dat een Grave Digger sfeer illustreert en aantoonde dat Rommelrock er wat van kon. Grave Digger was een welgekomen headliner.

De setlist:

• The Round Table (Forever)
• The Dark of the Sun
• Hammer of the Scots
• Wedding Day
• Killing Time
• Morgane Le Fay
• The Reaper
• Twilight of the Gods/Circle of Witches/The Grave Dancer
• Ballad of a Hangman
• The Last Supper
• Knights of the Cross
• Excalibur
• Rebellion
• Heavy Metal Breakdown

System Pilot mocht het festival afsluiten. Deze cover band (met leden van andere cover band Stormrider) speelden de grootste metalklassiekers na, een ideale afsluiter voor zij die er maar niet genoeg van kregen.