Review Sjock Festival 2018

Datum: 
zaterdag, 7 juli, 2018

Sjock viert dit jaar zijn 43ste editie, en is daarmee de oervader van de alternatieve festivals in België. “Belgium has the highest per capita number of festivals... but we got here first. Est 1976...”, claimen de initiatiefnemers van Jeugdhuis ’t Hoekske in Gierle. Terecht zijn ze trots op hun feestje met bijna 5000 psychobilly, rockabilly, punk, garage en (hard) rock 'n' roll fans. Het is hier dat festivals als Groezrock en Speedfest de mosterd hebben gehaald.

Sjock onderscheidt zich van de mainstream-waanzin en kiest bewust voor rock 'n' roll in de originele betekenis van het begrip. De "hof van de pastoor" werd ondertussen al lang ingeruimd voor de gemeentelijke terreinen in de Poeyelheide. GigView ging op bezoek.

Vrijdag presenteerde Sjock een absolute spraakmaker in de vorm van MC50, een allstar band met MC5-legende Wayne Kramer, Kim Thayil (Soundgarden), Brendan Canty (Fugazi), Marcus Durant (Zen Guerilla) en Doug Pinnick (King’s X). Ze speelden hun vijftigjarige (!) debuutalbum Kick Out The Jams van protopunk-garagerockband MC5 integraal! Kramer en co zouden een dag later het gelijknamige nummer op een nog grotere massa loslaten in Werchter onder aanvoering van Eddie Vedder en zijn Pearl Jam kornuiten.

Na MC50 moest je zeker nog niet naar huis gaan, want in de Titty Twister tent was namelijk ook niet mis. The Reverend Horton Heat gaf op het eerste zicht de verwachting dat ze iets rustigere muziek zouden spelen, maar eerste indruk doet twijfelen. Deze mannen gaven een stevige pyscho-rockabilly set met invloeden van surf en rock&roll. Het publiek werd er zeker wild van en de voetjes konden niet stil blijven staan. Op het einde van de set hebben ze ook Ace of Spades van Möterhead gecoverd en je kon wel zeggen dat het een waardige cover is.

Nu nog enkele verdere hoogtepunten van het begin tot einde van het festival. The Legendary Kid Combo was hier een van, deze band opende the Titty Twister tent op vrijdag. Hun genre is een combo rockabilly, rock, punk, folk en kabaret. En je kon ze volgens sommige wel vergelijken met onze Katastroof, instrumentaal dan toch. Daarna was het tijd voor de rock/punk band The Bronx, zij maakten de mainstage onveilig. Tijdens hun concert kon je ook naar de voetbal kijken op de grote schermen op de andere stage. De schermen waar voetbal op werd gespeeld gingen opeens kapot en amai, wat hadden die mensen geluk dat ze de goeie show van The Bronx toch hebben kunnen zien.

Dan over naar zaterdag, na een voormiddagje werken en de eerste pijnlijke voeten te hebben overwonnen, kwam de tweede dag van Sjock 43 eraan. Op deze dag hebben de vrouwen ook laten zien dat ze er wat van kunnen. The Darts, een band vol garage-psycho rock girls, hebben wel wat mannen naar hun podium toegelokt, de dames in velvet black kleding gaven en een stevige lap op, en ze hebben er al zeker een fan bij!

Nine Pound Hammer, de cowpunk legende uit Kentucky, braakt vanop de mainstage zijn cowpunk hardcore rock de heide in. Verhalen over alcoholisme, armoede, geweld en seks in het rurale Amerika worden gebracht met de nodige agressie en variatie. De geest van wijlen Lemmy is ook nooit ver weg. Zanger Scott Luallen beweegt over het podium als de beer die hij is en deelt zijn demonen met de meute. Gitarist Blaine Cartwright (tevens frontman van het machtige Nashville Pussy) zorgt voor een ronkende gitaarsound en schreeuwt geregeld een noot mee. “There ain't nothin' like the smell of skunk from a log, when you're firing up a bag of that Bourbon County fog & start cookin' the corn…”, we geloven het graag.

In de tent, op de Titty Twister stage, geven de The Hackensaw Boys van jetje. Met een meer dan aanstekelijk enthousiamse doen de Boys uit Virginia hun imposante livereputatie alle eer aan. Hackensaw Boys mengen bluegrass met hillbilly en noemen dat zelf New Old Country. De sympathieke groep gaat met een geweldige energie te werk.  Met een focus op traditionele snaarinstrumenten als banjo, gitaar, mandoline, viool, mondharmonica en contrabas. Country dus waarbij het nieuwe vooral schuilt in de geweldige energie waarmee ze te werk gaan. Percussionist Brian Gorby steelt voortdurend de show op zijn zelfgemaakt instrument, dat de nogal mysterieuze naam ‘charismo’ draagt. En of er gedanst wordt…

Het eerste echte hoogtepunt van de dag komt op naam van Lords of Altamont. De Lords maken hun cultstatus bij liefhebbers van Californische garagerock meer dan waar. De charismatische frontman Jake “the preacher” Cavaliere (o.a. The Fuzztones, The Bomboras) met zijn vriendelijke maar zo doordringende ogen heeft het publiek mee vanaf noot één uit zijn Farfisa orgel. De zanger, muzikant, songschrijver, producer en tattoo-artiest in één, ranselt het onding het hele podium rond en gebruikt het orgeltje zo nodig als opstap om de massa nog wat op te jutten. Lords of Altamont hebben biker rock klaargestoomd voor de 21ste eeuw. Ze gooien alles door een garage-punk filter en draai alle knoppen in het rood, 666% pure power. De naam Altamont is niet voor niets sinds 1969 verbonden met dood en chaos. Rauw en energiek maar toch toegankelijk en herkenbaar. Zo laat je een publiek springen en dansen. It ain’t revolution, maar toch een beetje wel. Eindigen doen de Lords met 2 kleine uit het publiek geviste meisjes achter het orgeltje en daarmee is alles weer peis en vree.

Hier zijn The Mummies uit Egypte klonk de wat clichématige aankondiging. Allesbehalve dood zijn ze, dit in doeken gewikkeld zootje ongeregeld uit Californië. Dit is zo veel meer dan een gimmick. Hun uitdagende, rauwe, lo-fi geluid komt aan als een harde klap in je gezicht. Hier staan rebellen op het podium en hun budget rock mist zijn doel niet. Met The Mummies flikt Sjock het opnieuw om een hoop andere Europese festivals nijdig en jaloers te maken. Want The Mummies, Jazeker The Mummies! De enige show in heel Europa dit jaar. “Terrifying Punkrock from Beyond the Grave” is een garantie om op te gaan in deze band en omgekeerd pakken zij wellicht een stukje van je ziel. Het agressieve virus van The Mummies kreeg het publiek flink te pakken. Razend besmettelijk ging de hele tent aan het huiveren en hossen. Een waar visueel en muzikaal spektakel!

Op de festivalheide is duidelijk te zien dat er een schare Turbonegro fans van heinde en verre zijn afgezakt naar Gierle om de Noorse pretrockgoden aan het werk te zien. De Turbojugend fanclubspijkerjacks met plaatsnamen van de lokale afdelingen (meer dan 2000 van LA tot Tokyo!) maken dat erg duidelijk. Zodra de band verschijnt slaat de vlam in de pan. Het dwaze imago van het zestal wordt nog steeds in ere gehouden. Denk aan een mix van Alice Cooper, Kiss, opgemaakte matrozen en Duitse homosoldaten (bestond dat?). Als het ware een glamrock & roll-versie van de Village People. 6 punks uit Oslo starten Turbonegro in 1998. 30 jaar later zwerven ze nog steeds de aardkloot rond om de mensen te verblijden met hun sexy deathpunk rock en roll. Meer nog, met RockNRoll Machine hebben ze net hun 9de studioalbum op zak en daarmee gaan ze ook van start. Energieke songs die de fans bij hun nekvel grijpen om ze als poppen in extase te laten dansen en moshen. Even werd gevreesd voor het einde van de band maar nieuwe zanger Tony Sylvester aka The Duke of Nothing vult perfect de schoenen van zijn legendarische en beruchte voorganger Hank von Helvete. Deze vrolijke demonen weten hoe een massa te bespelen en leveren perfect wat ze preken. Turbonegro is en blijft uniek: geweldige rocksongs, goede en enthousiaste muzikanten, een uitgebalanceerde live sound en de absurde humor gekoppeld aan gevoel voor entertainment. Turboparty time, al zeker als de band er flarden van Queen en andere bombastische rockgrootheden tussendoor smijt. De verkleedpartijen en andere randverschijnselen staan de muzikale prestaties nooit in de weg. “Now that we were all sweaty, happy and drunk” kondigt klassieker Wasted Again aan met de gevleugelde tekst “wasted again, all tanked up on the juice and gin.” Op deze manier vergeet je inderdaad alle problemen en telt enkel uit de bol gaan. De Turbojugend – voorzien van denim, leer en matrozenpetten – zag dat het goed was en ging elkaar even hard als hartelijk te lijf. Na een flinke klap volgde gegarandeerd ook een fijne knuffel. Al is dit op Sjock sowieso eerder regel dan uitzondering. Met een luid meegekeeld Erection omhelst Turbonegro haar fans nog een laatste welgemeende keer.

Jameson’s Gentlemen is ontsproten uit de beruchte "Tear it up" jam sessie in Medulin, Kroatië. Meteen daarop werd beslist om als band door het leven te gaan, ondanks drukke bezigheden bij verschillende genretoppers. Passie, weet je wel, om wilde rock ‘n’ roll(abilly) te brengen waar en wanneer het maar kan. Vanuit het hart komen de jaren ’50 wild tot leven. Jameson mag u letterlijk nemen. Als opwarmertje hadden de heren er al flink wat van soldaat gemaakt. Niet dat enige invloed had op hun prestatie, ook niet op die van het publiek trouwens. Dat ging naar hartenlust uit de bol met de best dansbeentjes voor.

Terug naar de mainstage dan voor Dead Kennedys. Helaas zonder de legendarische zanger Jello Biafra. Het is voor huidige zanger Ron 'Skip' Greer de eerste keer dat hij België aandoet met deze band. Greer doet het naar behoren maar noch vocaal, noch qua voorkomen komt hij in de buurt van zijn voorganger. Was dit dan slecht? Zeker niet, maar aan vergelijkingen ontkom je nu eenmaal niet. Jello Biafra, die ooit opkwam voor burgemeester in San Francisco en het verrassend goed deed, is nu eenmaal een icoon en een begrip op zich. Heel wat mensen op de hei dachten er ook zo over maar lieten het gelukkig niet teveel aan hun hart komen. Dit is Sjock en plezier en beleving moeten er zijn! De Dead Kennedys zijn één van punk’s meest invloedrijke bands. Niet eens zozeer door hun muziek. De Kennedys waren belangrijk omdat ze eigenhandig een hele generatie hanekam tieners op een politiek radicaal links spoor zetten. Politiek en satire zitten nog steeds in de (bind)teksten maar het scherpe randje is er allang af. Het woord legende is uitgevonden voor deze oerpunkers al mag daar nu misschien ook erosie aan toegevoegd worden. Oerklassiekers als Kill The Poor, Too Drunk To Fuck, Holiday in Cambodia  en natuurlijk California Über Alles doen het natuurlijk altijd en overal goed maar het mocht toch niet iets meer zijn.

Over naar de laaste dag, op zondag werd de wei al goed wakker gemaakt door This Means War, een band die op een korte tijd al een goeie groei heeft gemaakt in het punkwereldje en al heeft mogen open voor GBH onder andere. No Fun At All was anders ook niet mis en bracht een stevige punkrock set die het publiek wel kon bekoren.

Voor The Dwarves kon je op de Newcomer stage punkrock uit de kempen gaan zien, Captain Kaiser zetten daar een bangelijk show neer waarbij iedereen echt wel gek ging. Even crowdsurfen op een tafel, dat moet toch ook wel kunnen tijdens een punkrock show. Deze mannen zouden zeker niet misstaan op de mainstage van Sjock en andere festivals.

Up next, Pennywise natuurlijk, tijdens de laatste show van hun tournee gaven ze weer alles wat ze konden geven. Aan sfeer was al zeker geen tekort, cirkelpits, opblaashamers, crowdsurfers, je zag het bij de Pennywise show allemaal tegelijk. Het was een plezier om zowel naar de band te kijken als naar de mensen te kijken die helemaal aan los gaan. Na Pennywise kon je nog de mooie stem van Georgina Peach and the Orginators beluisteren in de Titty Twister tent om een beetje te bekomen van Pennywise, want na deze band besloten de Descendents als afsluiter van de mainstage er nog eens een dikke lap op te geven. And last but not least Bailey Dee, een vrouw met een sterke stem, die met haar rock&roll en rest van de band zorgde voor een swingende afsluiter.

Sjock is een unieke muzikale ontmoetingsplaats voor rockabillys, psychobillys, punks, rockers, metalheads maar ook voor de vetkuiven, tattoos, erotiserende netkousen, dito decolletés en Turbojugend vestjes dragende medemens, en natuurlijk ook gewoon voor iedereen die vrijheid en de rock and roll spirit een warm hart toe draagt.

Sjock bereik je vanaf de autostrade na een ritje door Kempense heide en weidestraatjes. Reeds op het pad van de parking tot aan de inkom weet je dat dit goed zit. Dit is een no-nonsense omgeving met slechts een doel voor ogen: de mensen op een ongedwongen manier entertainen. Het festivalterrein is een lappendeken van winkeltjes, bars, picknicktafels, bosjes, drank en een gevarieerd voedselaanbod. Ook naast de Mainstage en de Titty Twister tent valt er steeds wat te beleven, o.a. op het Bang Bang podium waar kleinere namen en opkomende talenten hun kunnen demonstreren vaak met leutige taferelen tot gevolg. Het publiek, hoeft het nog gezegd, is kleurrijk, goedgeluimd, lokaal en internationaal. De crew en andere vrijwilligers zijn gemoedelijk, goedlachs en behulpzaam. De catering is top en de organisatie is super vriendelijk voor pers en fotografen. Een echte te koesteren Kempense parel.

Gierle sjockte en rockte. GigView zag dat het goed was.

Bekijk alle foto's hier.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!