Review Steak Number Eight – The Closure: celebrating 15 years of madness @ Vooruit

Steak Number Eight, The Closure. Het vieren van 15 jaar muziek maken met twee uitverkochte optredens in de Vooruit als kers op de taart. Er was heel wat commotie om te doen. De West-Vlaamse heren deden uitschijnen het voor bekeken te houden, maar wat The Closure echt inhoudt is het afsluiten van een hoofdstuk. Steak Number Eight houdt inderdaad op te bestaan, maar gaan verder onder een nieuwe naam en nemen een nieuwe muzikale wending. Op het einde van het optreden zouden ze pas bekendmaken welke dat is. Lees dus snel verder!

Zelfs voor het geprogrammeerde aanvangstijdstip ging het licht in de Vooruit uit en klonk de eerste, donkere intro van Steak Number Eight. We hadden het niet verwacht voor dit speciaal optreden, maar na deze lange intro ving de band aan met het alom gekende The Sea Is Dying, hét nummer dat de band destijds op de kaart zette. Waar is de tijd dat ze tien jaar geleden Humo’s Rock Rally wonnen! De intense sfeer die we verwachtten werd al onmiddellijk neergezet en de screams van zanger Brent Vanneste gingen alvast door merg en been. Een epische drumpassage opende dan Black Eyed, gevolgd door Pyromaniac waarop de band nog wilder dan voorheen uitpakte. Brent was weinig van zeggen, ze lieten de muziek voor hen spreken. Het publiek reageerde enthousiast op deze hevige start.

Dat Steak niet enkel hard kan uitpakken demonstreerden ze in het verdere verloop van het optreden. Songs als Your Soul Deserves To Die, Charades en Track Into The Sky waren atmosferisch, haast hypnotiserend. Misschien een beetje té want niet iedereen in het publiek leek de volle aandacht er te kunnen bijhouden. Maar dat veranderde wanneer Gravity Giants werd ingezet. Met een schelle, rauwe kreet ontwaakte de Vooruit opnieuw. De doomy postrock droop van de muren af en de crowdsurfers waren opnieuw te bespeuren boven de headbangende hoofden, inclusief rolstoel! Het was slechts een voorbode voor wat volgde: Dickhead zorgde voor een groot meezingmoment bij de fans en liet het stof in de balzaal opwaaien door menig moshend bezoeker. En daar eindelijk, een dankwoord van Brent naar het publiek toe. Wat volgde was het grandioze grotendeels instrumentale Return Of The Kolomon onder een draaikolk van visuals, letterlijk, alvorens het podium te verlaten.