Review Steak Number Eight @ AB

Datum: 
woensdag, 16 december, 2015

Maanden heb ik hier naar uitgekeken, maar dat ik zo’n geweldige avond zou beleven kon niemand voorspellen. Steak Number Eight stelt zijn vierde album voor aan het grote publiek. Het draagt de titel 'KOSMOKOMA', ligt in het verlengde van wat de band al eerder heeft uitgebracht maar daarnaast hebben ze er zich ook op heruitgevonden door wat frissere toetsen toe te voegen samen met spacy geluiden.

Alvorens het de beurt is aan het Wevelgems geweld staan er maar liefst twee topacts voorgeprogrammeerd. Brutus mag de debatten openen en laat meteen een verschrikkelijke sound over ons neerdalen. Drumster en zangeres Stefanie Mannaerts dirigeert het tempo en houdt ons in de ban met haar krachtig maar tevens kwetsbaar stemgeluid. Afsluiten gebeurt met het nummer Horde, geweldige videoclip trouwens, en zo snel als de band opkwam is het ook al weer voorbij. Men kan geen betere start van de avond wensen.

Waar ik ongelofelijk naar heb uitgekeken is de terugkeer van Kapitan Korsakov. Pieter-Paul Devos brak twee weken eerder met Raketkanon nog de AB helemaal af, de reparatiewerken waren nipt voltooid om deze avond nog te laten doorgaan. Het werd opnieuw een vrij korte set waarin oud en nieuw werk aan bod kwam. Openen deed de band met de klassieker When We Where Hookers en de bedoeling van de band werd meteen duidelijk gemaakt aan het enthousiaste publiek: KKK is terug als nooit tevoren. Van de nieuwe nummers kan men zeggen dat ze meer dan veelbelovend klinken, uiterst creatief zijn opgesteld en zorgen voor een honger die pas gestild zal worden bij het uitbrengen van een derde album. In The Shade Of The Sun staat relatief vroeg in de set en laat ons meteen ook even tot rust komen. Devos nodigt ons uit om mee te zingen en wie zijn wij om dat verzoek te negeren. Afsluiten gebeurt met Cozy Bleeders en naar goede gewoonte duikt Pieter-Paul nog snel even het publiek in om er ons te groeten. Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken.

Dan is het de beurt aan Steak Number Eight en alvorens ik hier het epos vertel over vier jongemannen die mij aan stukken hebben gescheurd, geef ik u mee dat ik reeds tientallen keren eerder hun shows heb mogen ervaren. Steeds waren dit stuk voor stuk enorm energieke concerten waarbij je met een goed gevoel de zaal verliet, maar wat ik heb mogen aanschouwen op die historische 16 december in de AB was werkelijk een volgende stap in de live-reputatie van de band. De kwaliteit die in deze show aan bod kwam is iets wat op internationaal vlak wel eens de definitieve doorbraak van de band kan forceren naar grotere podia. Het plaatje klopt helemaal: de sound die de band brengt, de uitstraling, de opstelling van de setlist en zeker het visuele aspect. Fans van Star Wars konden terecht in de bioscoop, maar geef mij maar een trip doorheen het universum van Steak waarbij uitstekend passende visuals de muziek een extra dimensie geven.

Beginnen doet het viertal met Space Punch, de eindtrack van hun nieuwe plaat. Het perfecte openingsnummer dat vrijwel alles inhoudt waarom ik net zo’n fan ben van Steak Number Eight. Agressieve stukken waarbij zowel op een snel als traag tempo de AB op zijn grondvesten davert afwisselend met intieme psychedelische lijnen die me richting hogere sferen doen zweven. Het publiek buigt het hoofd voor zijn heersers en wiegt mee bij de aanvang van wat een legendarische avond wordt. Drummer Joris Casier roept ons toe en zet Black Eyed in, de eerste single uit 'The Hutch'. Brent Vanneste roept ons drie krachtige woorden toe: Something to kill. Het publiek voegt de daad bij het woord en al doende start het moshen, crowdsurfen en stagediven. Bassist Jesse Surmont laat bastonen op ons neerkomen als meteorieten terwijl hij net als het publiek er stevig op los headbangt. Wat me verder opvalt doorheen het concert is de ongelofelijke drumprestaties van Casier. Dit viel me ook al op tijdens het beluisteren van het album, wat een ongelofelijke stap voorwaarts heeft die gezet.

Een geweldige mix van oud en nieuw materiaal trekken me verder doorheen een trip die ik weiger te verlaten. Cryogenius doet me ontploffen, Future Sky Batteries brengt me tot een ultiem genot en dan komt een eerste klein persoonlijk hoogtepunt in de show: Track Into The Sky. Nog nooit zag ik het nummer eerder live, maar het lost werkelijk alle verwachtingen in. Vanneste raakt me met zijn woorden, de band treft me tot in het diepst van m’n ziel en verscheurt alles van binnenuit.

"Merci gasten, merci". Meer hebben wij niet nodig als klein schouderklopje. Hypnotiserende beelden komen onze richting uit en Cis Deman speelt die geweldige intro van The Return Of The Kolomon. Oud en nieuw werk wisselt zich af, bananen worden het publiek in gekatapulteerd tijdens Dickhead en voor we het weten speelt Steak zijn laatste nummer, hét nummer waarmee de groep zeven jaar geleden Humo’s Rockrally won op datzelfde podium: The Sea Is Dying.

Een bisronde had de band niet voorzien, zo zeggen ze toch zelf. Maar eerlijk, Pyromaniac zijn ze ons wel verplicht te schenken. Een razendsnelle versie is het waarbij tijdens het midden van het nummer Vanneste met een wonderbaarlijk idee op de proppen komt. Hij nodigt enkele mensen uit het publiek om hem te vergezellen op het podium. Jammer genoeg beseft hij niet dat er een volle zaal vol hongerige fans ook die eer wensen te krijgen en al gauw staat het volledige podium gevuld met een 50-tal personen. ‘Blijkbaar toch geen zo’n strak plan eigenlijk’ wordt de quote van de avond.

Steak Number Eight was geweldig en op de valreep leverden ze mij het beste concert van het jaar.

Setlist:

  • Space Punch
  • Black Eyed
  • Your Soul Deservers To Die Twice
  • Cryogenius
  • Future Sky Batteries
  • Track Into The Sky.
  • The Return Of The Kolomon
  • Gravity Giants
  • Dickhead
  • The Sea Is Dying

Bis:

  • Pyromaniac
Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!