Review Summer Breeze 2012

Datum: 
donderdag, 16 augustus, 2012 tot zaterdag, 18 augustus, 2012

Summer Breeze… Het laatste van de grote Duitse metal festivals. Drie dagen lang was de omgeving van Dinkelsbühl aan het daveren door de vele bands die op het programma stonden. Lees hier het verslag.

De eerste band van de dag voor de Festivalblog crew was Epica. Deze Nederlanders zijn al een tijd lang op tour met hun nieuwste album ‘Requiem for the Indifferent’ onder de arm. Voor wie hen nog niet eerder gezien heeft op een festival vast en zeker geslaagd, maar eerder herhaling voor doorgewinterde festivalgangers. Het Duitse Summer Breeze publiek heette hen hartelijk welkom door massaal te komen opdagen. De nieuwe nummers klonken goed maar ook de oude werden niet vergeten, het was een evenwichtige setlist. Simone en Mark waren goed bij stem en de muzikanten speelden even vlot als altijd. Ook het geluid zat goed, waardoor het een geslaagd optreden was.

Ook voor Iced Earth was er zeer veel volk aanwezig. Het moet gezegd worden, wat een optreden! De band heeft er goed aan gedaan om Stu Block als nieuwe zanger aan te werven, wat een stem heeft deze kerel. Enig minpuntje echter is dat hij misschien wat teveel zijn kunnen wil bewijzen, door iets teveel van het goeie zijn stembereik limieten te demonstreren. Van hoog naar laag en omgekeerd, hij kan het wel allemaal. De band was overigens zeer assortie. Allemaal droegen ze een jeansbroek en een jeansvest, leuk om zien.

Ze speelden vooral materiaal van hun latere albums, maar het was nostalgisch om hen te horen afsluiten met het nummer ‘Iced Earth’. Andere nummers doorheen de dynamische setlist die bijbleven zijn ‘Ten Thousand Strong’ en ‘Watching over Me’.

Het ietwat chaotische Die Apokalyptischen Reiter mocht hierna spelen op de Pain Stage. Fans hadden ze zeker en vast, tot achteraan het publiek waren mensen enthousiast aan het meedoen, zij het headbangen of in het rond dansen op de folky tonen. Echte folk metal is het wel niet, daarvoor is het veel te zwaar. Massa’s crowdsurfers werden hier waargenomen, iets wat de mensen op Summer Breeze heel graag lijken te doen, het hele festival lang.

Ook Behemoth was zeer geliefd op Summer Breeze. Behemoth en geliefd, het lijkt raar in een zin samen. Nergal en co maakten er opnieuw een vurige show van, letterlijk. Hun rauwe black metal paste perfect op deze avond, de zon was bijna ondergegaan naar het einde van het optreden toe, wat de vuur effecten nog meer ten goede kwam. Met vuur bedoelen we net zoals op Graspop de brandende microfoonstanden en de occasionele vlammen die vooraan het podium werden geblazen.

Hoogtepunt van deze eerste volwaardige dag was ongetwijfeld Eluveitie. Dit acht-tallig gezelschap uit Zwitserland speelden met hun zware folk metal de pannen van het dak. Een ware volksverschuiving vond plaats van het ene naar het andere podium. Wat zijn ze groot geworden doorheen al die jaren zeg. Hun laatste album Helvetios heeft hen dan ook geen windeieren gelegd.

Van begin tot eind ging het er hard aan toe met vooral dat voorgaand genoemde album dat aan bod kwam. Slechts tweemaal moesten de vele crowdsurfers en moshpits halt houden, namelijk bij ‘A Rose for Epona’ en ‘Alesia’. Twee prachtige rustige nummers met Anna aan de microfoon. Natuurlijk kon ook ‘Inis Mona’ niet ontbreken. Summer Breeze had het enorm naar hun zin en zong uitbundig mee.

Ook in het folk genre te situeren, was Subway to Sally. Duits van oorsprong en dus zeer succesvol in hun thuisland. Al moet je voor hun muziek zijn, ofwel Duits geboren zijn. Op de party stage speelde gelijk met hen Ghost Brigade, maar vanzelfsprekend een veel kortere set. De verwachtingen waren dat dit bikkelharde muziek ging zijn, maar niets was minder waar. Ok, de nodige pit zat er met momenten wel in, maar verder was het heel melodisch en rustig, of beter gezegd rustgevend. Echt muziek om bij weg te dromen of over de dingen des levens na te denken.

Deathstars mocht deze eerste dag afsluiten. Na Rock Harz was dit hun tweede Duitse festival performance dit jaar. Deze keer deden ze het zelfs nog beter dan zo’n maand eerder. Ze leken het publiek beter mee te hebben. Dit zal ongetwijfeld aan hun act gelegen hebben, ze behandelden het publiek als hun studenten en zij de leerkrachten. Ludieke momenten, zoals wanneer iedereen stil moest zijn en pas op zijn order mocht roepen. “Summer Breeze, scream!”. Dit hield van begin tot eind stand, de mensen op Summer Breeze waren uitstekende studenten. Deathstars weten hoe ze een show moeten geven, maar muzikaal werd het wel wat eentonig naar het einde toe. Alle nummers hebben dan ook datzelfde industrial tintje.


Dag twee was opnieuw zonovergoten. Het was dan ook puffen en blazen bij bijvoorbeeld Unearth, die midden in de namiddag speelden. Ondanks de hitte waren er grote moshpits en veel crowdsurfers bij deze metalcore band. Toch wel een van de groteren in hun genre, ze deden dat goed.

Hetzelfde geval bij Nile. Zet hen echter in een donkere zaal en het zal veel beter geweest zijn. Hun zware death metal sloeg niet zo goed aan als verwacht zo midden in de namiddag. De band of althans de zanger leek er ook niet om te geven, hij brulde maar wat dingen tussen de nummers door met flessen drank in zijn buurt.

Op naar ander muzikaal talent op de Party stage. Black Sun Aeon is een band van de Fin Tuomas Saukkonen Zowaar een soloproject van hem, hij schrijft alle teksten en muziek en speelt die ook zelf. Hij zat achter de drum maar stond ook in voor de grunts. Zowaar live zanger als drummer tegelijk dus. Dat is niet alles, met zijn andere band Before the Dawn die ook op Summer Breeze stond, speelt hij ook nog eens gitaar. Een waar muzikaal talent, deze persoon. Hij had het gezelschap van twee  goeie gitarist (een met een goeie clean vocal) en bij enkele nummers een vrouwelijke vocal. Zeer doom metal achtig en zo'n drie kwartier genieten.

Folk metal geniet de laatste jaren een enorme populariteit, maar onze Noorderburen van Heidevolk schijnen daar pas de laatste maanden een graantje van mee te kunnen pikken. Nu, een en ander heeft te maken met de laatste nieuwe CD, Batavi. Terwijl het eerdere werk van Heidevolk vooral nog feestmuziek was, toont Batavi dat de band een heel stuk volwassener geworden is en muzikaal hoogstaand werk kan afleveren.

Op Summer Breeze scheerden ze de tot nu toe hoogste toppen uit hun carrière. Een tot de nok gevulde party tent (qua grootte zeker vergelijkbaar met een marquee op Graspop) deed uitzinnig mee. Wanneer een circlepit werd gevraagd, kreeg Heidevolk er niet 1, maar 5.

Hoewel 90% van de aanwezigen waarschijnlijk maar een kleine fractie van de songteksten begreep, deed dit er gewoonweg niet toe. Heidevolk kwam, zag en overwon ook Summer Breeze, met een geweldige sfeer en met als enige minpunt, het feit dat de groep maar 40 minuten mocht spelen.

Jasta vs. Windstein speelde intussen op de main stage. Wie zul je wel denken? Een combo van Hatebreed zanger Jamey Jasta en gitarist Kirk Windstein (Down/Crowbar). Een ferm potje harde muziek dus, maar we zien Mr. Jasta toch liever met zijn eigen band. Hij verkondigde om graag hier met hen een van de komende jaren opnieuw te staan. Dit was overigens een exclusief optreden voor Summer Breeze. Niemand weet of de twee personen dit nog eens zullen overdoen.

Tijd voor nog een portie death metal. Six Feet Under, een naam om rekening mee te houden in dit genre. Eerder deze maand op Wacken lieten ze al hun death metal stempel achter, het zuiden van Duitsland moest er nu ook aan geloven. De diepe grunts en brutale gitaren lieten de wei in lichterlaaie staan. Enorm veel publieksactiviteit, wat het een geslaagd optreden maakte. Afsluiten deden ze wederom met een cover van AC/DC’s T.N.T.

Within Temptation mocht als co headliner van dag 2 de mainstage bevolken. Het laatste album is echter wat commerciëler dan hun voorgaande, maar valt over het algemeen best nog wel te pruimen.

Within Temptation staat altijd garant voor een goede show en een aangename avond, maar lijkt de laatste tijd vooral door een foute songkeuze een iets minder spektakel af te leveren. Een gevoel van herkenning overheerst te fel en kan niet worden verzacht door een setlist waarin twee derden van de nummers nieuw zijn.

Gelukkig hervond de band op Summer Breeze zijn oude glorie en speelden ze meer dan voldoende klassiekers, natuurlijk op sommige momenten afgewisseld met nieuw materiaal. Een mens wist weer waarom hij zo'n fan was, maar de rest van de weide leek dit niet zo begrepen te hebben.

Hoewel de eerste rijen goed gevuld waren en actief deelnamen, bleef de rest van het Summer Breeze gezelschap veeleer passief afwachten en werden de gaten naarmate men verder van het podium wegging, al snel heel wat groter. Dit neemt niet weg dat Sharon en co een puike prestatie hebben neergezet op Summer Breeze en doet ons enkel opnieuw het beste verhopen naar de toekomst toe.

Van begin tot eind genieten was Dark Tranquillity. Deze Zweden waren wel zeer geliefd op Summer Breeze en met reden. Ze speelden de pannen van het dak. Melodic death metal, meerbepaald de grondleggers van de Gothenburg sound, het kon het publiek wel smaken. Vooraan heel veel gedrum, van achteraan massa's crowdsurfers.

Ze brachten een gevarieerde setlist met opvallend vaak het album ‘Fiction’ dat aan bod kwam in plaats van het verwachte laatste album ‘We are the Void’. Ook het oudere materiaal werd niet vergeten met bijvoorbeeld ‘Therein’ en ‘The Sun Fired Blanks’. Ze hadden een groot scherm bij waar diverse sfeerbeelden op geprojecteerd werden doorheen het optreden.

Immortal was voor velen de afsluiter. Piekfijne black metal zo laat op de avond met veel vlammen eraan te pas, een ideale band voor op Summer Breeze. Ze wisten die dreigende black metal sfeer goed weer te geven, wat met zo'n mensenmassa voor je niet eenvoudig moet zijn.


De laatste dag werd het nog het heetst van al. Neen, het vrouwelijke publiek was niet plots veranderd, maar de zon gaf het beste van zichzelf. Al van in de voormiddag werd lustig met de brandweerslang over het publiek gespoten om de hitte te bestrijden. Night In Gales mocht deze laatste dag openen. Jammer genoeg nog niet veel volk aanwezig, ze verdienden beter want ze speelden aangename muziek. Zowaar een nieuwe ontdekking, goed gespeelde melodic death metal. De band moet nog groeien maar ze lijken veel potentieel te hebben.

Aan de andere kant speelde hierna Betontod op de Pain stage. Typisch Duits, enorm veel succes bij het lokale publiek maar muzikaal toch niet veel soeps. Een rauwe, schreeuwerige stem en Rammstein imiterende gitaarriffs. Geef ons maar iets kwalitatiever.

Zoals The Unguided, een mooi voorbeeld. Je zou kunnen zeggen dat deze band nog in hun kinderschoenen staan, maar aan ervaring ontbreekt het niet. Zanger Richard Sjunnessonen is namelijk uit het bekendere Sonic Syndicate gestapt en zelf deze band gestart, wegens geschillen met het label, samen met Roland Johansson en Roger Sjunnesson. Je kan hen aanzien als de beginjaren van of een zwaardere versie van het huidige Sonic Syndicate. Veel interactie met het publiek die zeer enthousiast reageerden, ze hebben vast en zeker nog een toekomst voor zich.

De Zweedse death metal machine Unleashed mocht ook op deze gloeiend hete dag spelen. Soms kan je u afvragen of die Scandinavische artiesten niet smelten van de warmte die ze niet gewoon zijn. Ze trokken er zich in elk geval niets van aan en gaven een geslaagd optreden. Hun grootste hits kwamen aan bod zoals ‘Hammer Battalion’ en ‘To Asgaard we fly’ maar ook nieuwe nummers van het album Odalheim zaten in de setlist.

Ze horen er bijna overal bij, die Brazilianen van Sepultura. Ook hier op Summer Breeze waren ze van de partij. Een band als hen hoort er gewoon bij, even brainless zonder nadenken alles geven en uit je dak gaan. Massa's volk was verzameld aan de main stage om hen bezig te zien. Het waren opnieuw vooral de klassiekers die het publiek vol adrenaline kregen. Maar ook Kairos viel goed in de smaak.

Het leek er even op alsof de Italianen van Lacuna Coil niet veel volk zouden trekken, maar gelukkig viel dit na de start van het optreden nog mee. Met vijf in plaats van met zes kwamen ze het podium op, alweer zonder bassist Marco Coti Zelati, die nog steeds te kampen heeft met armproblemen. Allemaal uitgedost in een zwart-rode outfit met een eerste hulp kruisje erop, in de lijn van hun laatste album Dark Adrenaline.

Van dit album speelden ze heel wat songs, waardoor ouder materiaal achterwege bleef. Enkel het populaire Heaven’s a Lie werd nog gespeeld van het pre-Karmacode tijdperk. Wel wat jammer, maar de nieuwe nummers kunnen gelukkig genoeg boeien om dit op te vangen.

In het begin was het even vrezen voor een geflopt optreden: ondanks de soundchecks waren de microfoons niet in orde. Andrea’s stem bengelde een tijdje tussen te zacht en te luid, niet echt aangenaam vermits dit zijn stem lang niet ten goede kwam. Die van Cristina was gelukkig iets beter en uiteindelijk na een paar nummers optimaal afgestemd. Muzikaal kunnen we niets opmerken, het gebrek aan de bassist was eigenlijk zelfs niet te horen.

De doom metal band Paradise Lost mocht spelen wanneer de eerste hitte al wat afnam, doch slaagde er allerminst in om het Summer Breeze publiek tot leven te brengen. Terwijl het publiek zich de afgelopen drie dagen als dolenthousiast had opgeworpen, was hiervan tijdens Paradise Lost geen spoor te bekennen.

De Britse formatie rond zanger Nick Holmes leverde echter een degelijke set af zonder echte uitschieters, maar dit kon geen zoden aan de dijk brengen. Jammer, maar een degelijk optreden, zonder echter meer.

Later op de avond vond een ware uitstroom op het plein plaats, bij Sick of it All. New York hardcore op Summer Breeze? Het viel blijkbaar bij velen niet in de smaak, de aftocht was een foto waard. Ze deden nochtans hun best en degenen die wel bleven, amuseerden zich kostelijk, zij het op een ietwat agressieve manier, opgezweept door de muziek.

De Zweedse melodische death metal band Amon Amarth toonde zich een waardige afsluiter van een geslaagd Summer Breeze 2012. Met een ongezien vuurspektakel en - alweer - een ijzersterke prestatie van zanger Johan Hegg werd de hele wei minstens spreekwoordelijk in vuur en vlam gezet. Het voltallige Summer Breeze publiek was nog een laatste maal in groten getale opgekomen en vulde zowel de plek van Main als Pain stage. Een indrukwekkend zicht.

Amon Amarth stelt nooit teleur, maar voor deze laatste show op het tourprogramma haalden ze nog eens alles uit de kast, alvorens aan hun volgend jaar te verwachten nieuw album te beginnen. De enkelingen die het al eerder voor bekeken hielden, misten een standaard Amon Amarth show, waar nog net dat ietsje extra kwaliteit aan werd toegevoegd. Zelfs voor de zoveelste keer was Amon Amarth indrukwekkend en kan er alleen maar worden uitgekeken naar hun volgende optreden met nieuwe nummers erin verwerkt.

Geschreven door Tim Vermoens en Kenny Gastmans

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!