U bent hier

Review TW Classic 2017

Posted by nik op Monday, 26 June 2017

Datum:

zaterdag, 24 juni, 2017

Waar is de tijd toen die hard fans aan de inkom wachtten, om bij het opengaan van de poorten de wei over te spurten om dan te gaan postvatten op de eerste rij en geen centimeter meer te wijken, tot de laatste band, hun band, zijn laatste akkoord speelde? Deze fans komen tegenwoordig van een kale reis thuis, want tenzij zij diep(er) in hun geldbeugel tasten, moeten zij zich tevreden stellen met een plaatsje op de ‘eerste’ rij, die begint op ongeveer 50 meter van het podium. Want genodigden, vips en mensen die 130 euro kunnen neertellen voor een ticket mogen namelijk voorkruipen. Deze abominabele regel zorgt ervoor dat er, zolang het hoofdprogramma niet speelt, een akelig gat gaapt tussen het podium en de echte fans, doch dit terzijde. Wanneer wij, het plebs dus, als een van de eersten de weide betreden, valt het onmiddellijk op hoe mooi maagdelijk groen de wei er bijligt. De wei ligt er zo mooi bij, dat menig eerste provincialer zelfs gerust jaloers kan en mag zijn op dit biljartlaken. Ik vermoed dat dit over twee weken anders zal zijn. Hoog tijd om het festivalseizoen op de wei van Werchter op gang te trappen!

Wat Belgian Associality is voor punk, is Fleddy Melculy voor metal en thrash. Fleddy Melculy excuseert zich alvast bij het publiek, bij hen die denken dat zij een Chinese Queen tributeband zijn. De toon was alvast gezet, want Fleddy dweept zowat met alle metalclichés die er zijn. Gemaskerde gitaristen op z’n Slipknots, grunts zwaarder dan Aborted en screams à la Bruce Dickinson, alles passeert de revue. Dat de heren zich niet altijd serieus nemen, wordt duidelijk vanaf het eerste nummer. Fuck You Fleddy horen we hier en daar toch meegezongen worden. Tijdens Apu van de nightshop verschijnt Apu zelf even op het podium en gooit wat bifirollen in het geëntertainde publiek en nog kan de pret niet op. Zanger Jeroen Camerlynck (de echte naam van Fleddy) vraagt iedereen te hurken en zijn armen te houden zoals een kip, om dan op zijn teken een heuse kip-moshpit te ontketenen. Menig fan geeft hier gehoor aan, tot grote verrassing van sommige andere verbouwereerde (meestal iets oudere) toeschouwers. En nog waren de verrassingen niet op. Mikey Doling (gitarist van Channel Zero) vervoegt de band op het podium om een geslaagde versie van Refuse/Resist van Sepultura met de band te brengen. Als afsluiter wordt uiteraard het bekendste nummer T-shirt van Metallica gebracht, dit terwijl Fleddy zelf in een vermassacreerd t-shirt van Justin Bieber rondloopt. Dit was een zeer leuke opener met een zeer hoog entertainmentgehalte!

Volgende band op het schema was de Belgische metaltrots Channel Zero. Franky verrast al enkele jaren niet meer, handschoentjes aan, haar zwarter dan de longen van Herman Brusselmans en zowat elk nummer een fles water over zichzelf kappen en de rest wordt dan met een welgemikte dropkick in het publiek gelanceerd! Ook muzikaal puren de heren uit de hits van het verleden. Black Fuel is tegenwoordig dan ook zowat hun standaardopener. Franky had er duidelijk zin in, maar de rest van de band had helaas soms wat te kampen met technische mankementjes. Drummer Chris (Seven) Antonopoulos liet dit echter niet aan zijn hart komen en demonstreert waarom hij een rechtstreekse afstammeling lijkt van Animal van de Muppetshow, een attractie op zich deze jongen! Tegen het einde van de set vervoegt Marcel Coenen CZ op het podium om No Light (At the End of Their Tunnel) in te zetten. Deze tweede gitaar brengt net wat meer punch op het podium en Marcel bewijst waarom hij zich terecht een van de meest gevraagde gastgitaristen van de lage landen mag noemen. Spijtig dat hij maar één nummer meespeelt, een gemiste kans om bv. Chrome Dome, Repetition of Testimony van het album Stigmatized For Life ook eens live te spelen. Tijdens afsluiters Help en Suck My Energy laat Franky DSVD de vip en genodigden letterlijk en figuurlijk achter hem en rent de gang naar de P.A. in om de echte fans achteraan, ook te gaan groeten, respect Franky! Wederom een lekker concert, op naar het volgende gerechtje!

De eerste buitenlandse band van de dag was het Australische trio Wolfmother. Vanaf de eerste tonen van Victorious, voel je je teruggekatapulteerd worden in de tijd. Heerlijke rechttoe rechtaan eind seventies, mid eighties rock tonen. Victorious werd strak gevolgd door New Moon Rising en verrassend vroeg in de set hun hit Woman. Ondanks het feit dat zanger Andrew Stockdale rondloopt met een dode wasbeer op zijn hoofd, geven de drie aussies een heerlijke rockshow. Het is niet voor niets dat op de heren hun schouw een Grammy van “Best Hard Rock Performance” staat te blinken. Tegen het einde van de set nemen de jongens uitgebreid de tijd om tijdens het spelen foto’s en selfies te maken. Met afsluiter Joker & the Thief gaan ze er uit met een knal! Drie heerlijke optredens op een rij.

Tijd voor nummer vier zou je denken. Helaas waren Chrissie Hynde en haar Pretenders een beetje een vreemde eend op de affiche. Puur technisch gezien horen zij zeker thuis op Werchter Classic, maar tussen het gitaargeweld van Wolfmother, Channel Zero en Guns N' Roses, stonden zij toch een beetje misplaatst. Menig toeschouwer gebruikte dit optreden dan ook om de innerlijke mens te versterken alvorens de hoofdact te kunnen aanschouwen. Oma Chrissie, ondertussen de 65 al gepasseerd, deed nochtans haar uiterste best. En regelmatig gingen de handjes op elkaar en hier en daar werden bekende poprocksongs als Don’t Get me Wrong en I’ll Stand by You wel meegezongen, door toch opvallend veel vrouwelijke fans. Ook haar speech en t-shirt over één Europa zorgde voor de nodige sympathie. Met alle respect voor alles wat zij en haar band de voorbije decennia gepresteerd heeft, vanavond stonden zij een beetje misgeprogrammeerd.

Hoog tijd voor de hoofdact, waar toch het merendeel van de mensen (enkele genodigden waarschijnlijk niet te na gesproken) voor kwamen. Van de echte originele leden van Guns N' Roses zijn enkel Axl Rose, Slash en Duff McKagan present, maar laten dit nu toch wel de belangrijkste zijn en dus neemt iedereen voor de gemakkelijkheid aan dat dit een echte Guns N' Roses reünietour is. Ok, keyboardspeler Dizzy Reed gaat ook al een tijdje mee. Wat echter tijdens de show onmiddellijk opviel, was hoe strak de band wel niet speelde. De nieuwe mensen Richard Fortus (die de rol van Izzy Stradlin op gitaar op zich nam), Melissa Reese (toetsen en backing) en Frank Ferrer (drums) speelden alsof ze nooit bij een andere band gespeeld hebben. Over strak gesproken, ook Axl Rose stond enorm strak, en dit mag je haast letterlijk nemen, de man zweet bijna botox!

Dat Axl Rose en Slash terug door één deur kunnen werd door de wereld op gejuich onthaald. Rose heeft (een groot deel) van zijn sterallures laten varen en dit resulteerde zelfs in het feit dat de band stipt op tijd begon. Intro filmpje, vuurwerk en bang... It’s so Easy, verrassend laag gezongen door Axl Rose, maar direct er boenk op. Fans die al jaren zaten te wachten om Slash en Axl terug samen in één band te zien spelen, konden hun geluk niet op. Het zou toch ook een beetje de grote Slash show worden. De camera zoemde veel in op zijn geniale vingers die zo goed als elk nummer de kans kregen om het publiek te verblijden met een solo. Van die tijd maakte Axl Rose dan weer dankbaar gebruik om van outfit te wisselen, geloof me, Rose wisselde tijdens het concert meer van outfit dan Lady Gaga en Madonna tezamen doen tijdens hun optredens. Hoewel Rose zijn stem wat leek te sparen, liet hij zich tijdens Welcome to the Jungle wel helemaal gaan. Dat Axl Rose zijn ego achterwege heeft gelaten, werd nog eens duidelijk wanneer halverwege de set bassist Duff McKagan zijn moment werd gegund. Hij neemt tijdens Attitude ( cover van The Misfists) de vocalen volledig op zich, je zag de man glunderen en schitteren! Attitude was trouwens niet de enige cover in dit drie uur durende spektakel. Met Live and Let die (Wings) zijn alle fans al vertrouwd, maar muzikaal brachten Slash en de zijnen ook verrassend nog Wish you Were here van Pink Floyd en werd Speak Softly Love (Love Theme van The Godfather) lang uitgesponnen op gitaar. Na deze gitaarsolo’s was het tijd om met Sweet Child of Mine en November Rain enkele heerlijke klassiekers uit de kast te halen. Het publiek zat er duidelijk op te wachten, want de lyrics werden woord voor woord meegezongen. Dat de weergoden ons June Rain gaven, kon de massa niet deren. Ook de helaas veel te vroeg van ons ontvallen Chris Cornell werd gepast geëerd, met zijn eigen megahit Black Hole Sun. Prachtig gespeeld door de band, al liet de zang van Axl hier wel een steekje vallen, maar wat wil je, Cornell had dan ook een heel eigen stemkleur en misschien wel de beste grungestem van de jaren negentig! Wie dacht dat het tweede bisnummer Knockin' on Heaven's Door, met verrassende ska en reggae invloeden, daarna de laatste cover was, kwam bedrogen uit, want met The seeker van The Who toverden Axl Rose en z’n bende nog een wit konijn uit hun hoed. De drie uren waren bijna om, maar één nummer hadden we nog niet gehoord: Paradise City! Bij dit laatste nummer werd nog één keer alles uit de kast gehaald, Slash soleerde achter zijn hoofd, Axl zwaaide z’n (Fuchsia roze) microstaander wild in het rond, vuurwerk spoot alle kanten uit! Guns N’ roses eindigde zoals ze begonnen: met knallend vuurwerk! Fans gingen ongetwijfeld met een klein delirium de nacht in, het was het jaren wachten ruim waard geweest.