Review Zwarte Cross 2012

Zwarte Cross, een grootschalig Nederlands festival en een heel andere festivalervaring voor mensen die er nog nooit geweest zijn. Niet alleen is Zwarte Cross een muziekfestival, het is ook een gezellige familie-uitstap voor vele Nederlanders. Lees hier een eerste ervaring. Voorwaarts gas!

Naast muziek is er randanimatie aanwezig voor jong en oud. Denk maar aan het meer en naaktstrand waar je kan zwemmen, de kleinschalige kermis die er aanwezig is met onder andere een schietkraam, een reuzenglijbaan, een reuzenrad, een hoge schommeldraaimolen voor de volwassenen en een vrije val attractie voor de waaghalzen. Of de bingo stand, waar oudjes die het wat rustiger aan willen doen kunnen vertoeven. En natuurlijk waar het Zwarte Cross thema om draait: de motorcross, een apart deel van het festival. ‘Voorwaarts gas!’ is dan ook het motto van het festival. Het hele festival is trouwens opgezet door een vrouw genaamd ‘Tante Rikie’. Deze oude vrouw wou een evenement creëren waar iedereen zich kon amuseren en daar is ze ten zeerste in geslaagd doorheen de jaren. Nog altijd is ze het boegbeeld van het festival.

Laten we vooral het muzikale aspect niet uit het oog verliezen, elk Belgisch festival doet onder voor de hoeveelheid podia die op Zwarte Cross aanwezig zijn. Deze verschillende podia en tenten bieden een verscheidenheid aan muziekgenres aan, wat tot een zeer divers publiek en een grote opkomst leidt.

Deze formule lijkt te werken want er was inderdaad zeer veel volk aanwezig op dit festival. Rock Werchter in het groot als het ware. De metalweide was voor Festivalblog the place to be. Daar speelde PAIN op vrijdagavond als afsluiter. Hoeveel volk er ook over het hele terrein verspreid was, dat was op de metalweide (zo heette dit stuk grond immers) niet het geval. Zelfs bij het begin van het optreden kon nog makkelijk tot op de tweede rij gewandeld worden, weliswaar door de modderpoel dat het terrein was. Het moest flink geregend hebben op terrein De Schans in Lichtenvoorde, zoveel was duidelijk want reeds vanaf de ingang lag het hele terrein er zeer modderig bij.

PAIN liet de schamele opkomst niet aan het hart komen. Ze speelden de pannen van het dak en brachten een setlist om u tegen te zeggen. Naast de nodige klassiekers en catchy nummers speelden ze ook heel wat oud materaal van onder andere ‘Rebirth’, waarvan ze met het nummer ‘Crashed’ al begonnen. Nou ja, ze speelden dan ook 90 minuten. Meteen was de toon gezet, het zou een intens optreden worden. Integendeel tot Rock Harz (lees de review hier), was dit wel een uitstekend optreden. Het geluid was veel beter en het donker doet de PAIN sfeer duidelijk goed. Het is enkel echt jammer van de povere opkomst. Vooraan waren slechts twee tot drie rijen gevormd met echte ‘Painheads’ op de front row, verder stonden groepen mensen van op een afstand te kijken. Dronken Nederlanders deden ook pogingen tot moshpits in de modder, wat niet al te aangenaam was met momenten.

Leuk weetje is hoe bassist Michael Bohlin het festival achteraf op zijn blog beschreef: “I have never seen anything like this. About 160.000 people, many of them drunk or shitfaced in other ways, were there just to have a good time no matter what. It is mainly a motocross show but also several stages and loads of bands, but it felt like that was secondary. It was not that easy to get peoples attention in the lunatic parade that we found our selves in.” “As if this wasn't enough, the mud and dirt everywhere made this the dirtiest festival i have ever been.”

Speciaal was hoe Rob Dukes, de zanger van Exodus die al eerder op de dag speelden, mee kwam zingen bij afsluiter ‘Shut your Mouth’. Hij nam maar liefst een hele strofe voor zijn rekening en deed mee met de refreinen. De PAIN bende kwam eerder op de dag ook al bij Exodus ‘dag en doei’ zeggen. Iedereen werd op luid applaus getrakteerd. Wat een afsluiter voor de metalweide, maar waar was al dat volk toch?

Within Temptation speelde voor eigen publiek op het hoofdpodium. Hun optreden viel voor een deel samen met dat van PAIN en dat kan misschien de reden zijn waar al dat langharig, ruig metalvolk naartoe was. Opmerkelijk eigenlijk dat PAIN langer kon spelen dan Within Temptation, zij speelden slechts een set van 75 minuten en dat als headliner.

Wat een massa volk was hier aanwezig. De band kon in hun moedertaal spreken wat de interactie met het publiek ten goede kwam, hoewel soms niet meer dan gillende vrouwen te horen was. Gedurende het optreden waren vlammen links, rechts en boven het podium. Een goede voorbereiding op hun Sportpaleis show 'Elements'? Het videoscherm dat ze al een hele tijd op tour meenemen was ook aanwezig. Zeer ludiek was ook hoe Within Temptation duidelijk toonden dat ze op Zwarte Cross waren doordat Sharon het podium werd opgebracht zittend achteraan op een motor.

Ze speelden goed en Sharon den Adel zong amper naast de toon, de setlist was echter vrij voorspelbaar. De singles en hits van hun laatste album 'The Unforgiving' gecombineerd met nummers die de band groot maakten. Toch zaten er enkele verrassingen in petto zoals een semi-akoestische versie van 'Never-ending Story', opgevolgd door ‘Mother Earth’. Afsluiten deden ze opnieuw met 'Stairway to the Skies', voorafgaand aan een voorstelling van de band.

Overigens over dit hoofdpodium, dit jaar was dit deels omgevormd tot een ramp waar de Belgische motorstuntman William van de Putte helemaal over kon springen, wat een waaghalzerij en spektakel.

Zaterdag was de zon in het land wat de ondergrond ten goede kwam. De modder droogde op en als extra maatregel was her en der stro gelegd. De metalweide trok nu heel wat meer volk aan op deze zonnige dag.

Textures was een van de bands die geprogrammeerd stonden deze dag. Als thuisgroep trokken ze heel wat aandacht en publiek. Deze keer geen van op afstand kijkende of op bankjes zittende mensen, maar een goed gevuld midden- en voorplein. Technical death metal is een mooie beschrijving van wat te horen was, het klonk best goed.

Hell was de opvolger. Ze spelen heavy metal en bestaan sinds 1982, maar niet alles verliep van een leien dakje. In 1986 bracht deze Engelse band nog een demo uit maar sindsdien zijn er heel wat strubbelingen geweest. Dit leidde ertoe dat pas na hun reünie in 2011 hun eerste full-length album ‘Human Remains’ werd uitgebracht. Hier moeten ze het dan ook van hebben live. We kunnen ze misschien tot de ‘New Wave Of British Heavy Metal’ rekenen. Talent hebben ze wel en met slechts één album is het vrij indrukwekkend wat ze al verwezenlijkt hebben, maar om van een ‘wauw’ moment te spreken, nog niet helemaal. Het klonk dan ook wat langdradig naar het einde toe van hun uur durende set.

Hierna opnieuw heavy metal met Lizzy Borden. Deze Amerikanen zijn zeer populair aan de andere kant van de Atlantische oceaan, maar minder bij ons. Ze deden goed hun best om ook hier nieuwe fans te winnen. De zanger was het meeste van de tijd verkleed met een grote Amerikaanse vlag rond hem en een wit-zwart geverfd gezicht waar hij af en toe een duivelmasker op had. Muzikaal zijn er zo twaalf in een dozijn, maar om de act wat interessanter te maken spoten ze een bloedkleurig plakkerig goedje over het publiek. Voor de ene leedvermaak, voor de andere een hatelijke douche.

Blijkbaar was heavy metal goed vertegenwoordigd vandaag. De heavy metal queen Doro stond vervolgens op het podium. Na meer dan 20 jaar toonde ze wederom dat ze er nog steeds staat. Doro is dan ook een rots in de branding voor veel personen. Haar fans zijn vrij hevig en duwen je al gauw uit de weg om hun metal queen te adoreren, maar van veel respect tegenover je medemens getuigt dit echter niet. Laat dit nu juist iets zijn waar Doro onder andere voor staat.

De nodige hits zaten in de setlist van 60 minuten, met zowel nieuw als oud materiaal. Doro kan zeer goed een publiek meekrijgen met haar muziek, die er dan ook toe dient om samen met gelijkgezinden je te amuseren. Ook de Judas Priest cover ‘Breaking the Law’ ontbrak niet. Overigens respect voor gitarist Bas Maas. Hij had zijn hand of pols geblesseerd of gebroken maar speelde toch samen met de band. Er was wel een extra gitarist aanwezig op het podium om hem wat bij te staan. Dubbel gitaar geweld dus, met een op halve kracht.

Sonata Arctica bracht ons afwisseling. Hun melodische power metal toont een andere zijde van metal en dan vooral gitaarspelen, alsook de toevoeging van keyboard was een welgekomen afwisseling. Ook zij speelden een uur lang. Met hun nieuwste album ‘Stones grow her Name’ touren ze de wereld rond. Ze komen overigens in november naar België, meerbepaald in Muziekcentrum Trix op 8 november.

Maar liefst zes van de tien nummers uit hun setlist waren van het nieuwe album. Dit kan als (te)veel beschouwd worden, maar het album moet ook gepromoot worden. Gelukkig werden er ook oude hits als ‘Black Sheep’ en ‘Don’t say a Word’ gespeeld, maar te weinig als je weet dat ze zoveel albums hebben. De band zag er goed uit, ze waren opgewekt, vrolijk en speelden met veel plezier. Zanger Tony Kakko kon het ook niet laten om de opmerking te laten vallen dat er heel wat knappe dames (en heren, grappig hoe dat er even achter kwam) vooraan stonden. Dit was dan ook waar, Sonata Arctica trekt zo’n publiek (met geregeld schreeuwende meisjes) aan, goed opgemerkt, Tony. Het feestje eindigde met ‘Wodka’, neen niet de drank maar even gek doen op dit nummer. Een gewoonte bij een Sonata Arctica optreden.

Kreator speelde tot slot nog op de metalweide. Deze Duitse thrashers weten als geen ander een feest te bouwen en waren ongetwijfeld het zwaarste van de dag. Op de voorste rijen vond een wisseling van fans plaats, maar verder bleef er veel volk staan. Toch ging het er veel minder hevig aan toe dan we op een Kreator optreden gewend zijn, misschien een beetje een gemiste kans. Ook zij speelden een uur, dus geen verschil met de andere bands.

Een aangename verrassing was een band in de megatent naast de metalweide. Hoorden we dat goed, Rammstein live? Ja, met de Duitse cover band Feuerengel werd ook Rammstein op Zwarte Cross vertegenwoordigd. En dat deden ze goed en met veel show. Rammstein is meer dan muziek, het is ook een spektakel waar veel vuur bij komt kijken. Feuerengel neemt zelfs dit element mee over. Zo plaatsten ze een ton op het podium waar een mens in een pak inzat en bestookte de zanger deze ton (inclusief mens) met een vlammenwerper meerdere malen. Ook de gewone vlammen vooraan het podium en massa’s rook waren aanwezig. Verder danste de zanger eens rond met een soort waaier van vuurwerk, je moet het maar kunnen, zo dicht tegen die vonken staan.

Wat betreft muziek was het een zeer geslaagde cover band. Stem en geluid kwamen zeer dicht in de buurt van het origineel. Wel mag het publiek eens wat respectvoller zijn, nog nooit eerder gezien hoeveel bekers naar het podium werden gegooid, bijna de bandleden rakend.

Op het hoofdpodium speelde tegelijk met de twee bovenvermelde bands nog Kaiser Chiefs als afsluiter. Hiermee zat deze dag van Zwarte Cross er op.

Voor meer foto's, klik hier.