U bent hier

Review Alestorm - No Grave but the Sea

Posted by KrikkeDM op Wednesday, 24 May 2017

Rating:

Uw beoordeling: 7.5

Artiest: Alestorm

Album: No Grave but the Sea

Genre: Pirate Metal

Label: Napalm Records

Alestorm is een band met een gebruiksaanwijzing. Vrees in dit geval geen kleine lettertjes. Drie regels volstaan. Af te raden aan wie op zoek is naar diepzinnige teksten, complexe structuren, naargeestigheid of minimalisme. Dit is folky piratenmetal waarbij het devies luidt: verstand op nul, pint in de hand en fles rum in het vizier, volumeknop open, een stel leuke meiden/kerels (vul in naar keuze) erbij en een poster van Jack Sparrow aan de muur. En vervolgens feesten maar…

U heeft nog niet afgehaakt? Dan stroomt er ongetwijfeld piratenbloed door uw aderen. Of is het de aantrekkingskracht van de vrijbuitersvlag? Het kan natuurlijk ook zijn dat u al behoorlijk beschonken bent en best wel in voor een geintje. Dit jaar viert dit Schotse gezelschap zijn tiende verjaardag met een vijfde brouwsel ‘No Grave But The Sea’. U kan het album, uitgebracht door Napalm Records, vanaf 26 mei aan uw voorraad toevoegen, al dan niet na betaling.

Na even varen onder de vlag Battleheart, maakt Alestorm sinds 2008 de internationale wateren onveilig. Met hun eerste enterhaak ‘Captain Morgan’s Revenge’ wist de band onmiddellijk een trouwe schare fans voor zich te winnen. Energieke goed in het gehoor liggende songs over piraten, drank en avontuur, gedrenkt in een vat vol humor, zijn sindsdien hun handelsmerk. Luisteren naar ‘No Grave But The Sea’ is dan ook zoals thuiskomen na een avondje stappen. Het zicht is wat troebel maar toch voelt de omgeving vertrouwd aan. Tien catchy piratenhymnes vallen instant in de juiste plooi. De pot op met evolutie en vernieuwing, gewoon een blik van hetzelfde open trekken met een vers label erop. Niks om over te klagen zolang de muziek kwalitatief in orde is en het recept naar meer blijft smaken.

De opener is meteen ook de titeltrack, No Grave But The Sea. Met een trompetdeuntje in de song verweven, trekken de Schotten meteen ten strijde. Dit is op en top Alestorm. Het daaropvolgende Mexico is een lastiger geval. Voor mij is dit er over. Wie valt voor de lokroep van Corona verdient enkel een straf als kielhalen. De bijhorende ‘Atari’ videogame clip met billen en borsten spreekt ook boekdelen. Humor? Dit hebben de Schotten al beter gedaan.

De band zet daarna koers naar het einde van de wereld en dat levert gelukkig interessantere avonturen op. Alestorm zwalpt nu al tien jaar over de baren en dan mag je al eens een nummer aan jezelf wijden. En waar het hart van vol is… juist! Met “Rum, beer, quests and mead, these are the things that a pirate needs” vat deze track treffend samen waar het bij Alestorm om draait. Vervolgens gaat het de haven in voor een groot onderhoud (Bar und Imbiss) bestaande uit drank, vreten & losbandigheid. Het Schotse volksliedje Fucked With An Anchor laat zich al na 2 seconden pijnlijk meezingen. Altijd al willen weten hoe je een toverdrankje maakt van een houten been (Pegleg Potion)? Dit is je kans. Bij Man the Pumps is het letterlijk hozen om de song boven water te houden. Ook onder piraten gaan griezelverhalen de ronde en die angst verstoppen ze achter een vrolijk deuntje Rage Of The Pentahook. Uiteindelijk volgt de epische trip naar Treasure Island en daarmee komt een eind aan dit gemarineerd zeeroverssprookje.

Wie Alestorm zegt, neemt in adem ook de naam van bezieler en frontman Christopher Bowes (keyboard, zang) in de mond. Als kapitein en roerganger van het collectief stuurt hij samen met kompanen Gareth Murdock (bass), Peter Alcorn (drums) en Elliot Vernon (keyboard, achtergrondzang) de Alestorm schuit doorheen de woeligste wateren. Nieuwe scheepsjongen aan boord is de hongaar Máté Bodor (gitaar) die matroos van de eerste uren Dani Evans vervangt. Lasse Lammert zorgde in zijn studio voor een sound die elk avontuur van onze piratenvrienden stevig verankert. Maar wat is me dat toch met die platenmaatschappijen en hun gelimiteerde uitgaves? In dit geval gaat het om een tweede schijfje met exact dezelfde nummers. Alleen is het gegrom van Bowes vervangen door echt hondengeblaf. Je moet echt al wel de bodem van een fles rum zien voor je hier wat aan hebt. De hoes kan me wel bekoren. Dan Goldsworthy, die eerder al tekende voor artwork van onder andere Accept, Hell, Gloryhammer en Sylosis levert een mooi werkstuk en zorgt voor een blij weerzien met die goede oude Captain Morgan.

Alestorm slaagt er keer op keer in om goede muziek en absurde humor te verenigen. De fans mogen tevreden zijn en er zullen zeker ook weer nieuwe zieltjes aanmonsteren. Proef het leven eens van zijn minder serieuze en avontuurlijke kant. Ik spreek niet graag van hoogtepunten bij dit soort albums. Afhankelijk van de indicator, of het nu bombast, zwierigheid, meezinggehalte, riedelniveau, alcoholpercentage, boeghoogte, zwaardlengte of cupmaat is, iedere luisteraar zal wel op een ander moment tot een (spreekwoordelijk) hoogtepunt komen. Ben je weg van het hondengeblaf dan raad ik je toch een bezoek aan de psychiater of een jaartje rehab aan.

Voor de festivalorganisatoren: een plaatsje in de line-up tijdens de vroege vooravond is ideaal. Te vroeg voor het serieuze werk maar al genoeg achter de kiezen om wat lol te trappen, een pirate-pit te vormen, of gewoon naar de tap te surfen om een volgend pintje te enteren. Je kan het zelf uitzoeken op 18 juni als de Schotten vaste(?) voet aan wal zetten op de Graspop mainstage. En denk eraan: rum drinken voor de middag maakt van jou een piraat, geen alcoholieker…

Alestorm tapt op No Grave but the Sea opnieuw uit hetzelfde vaatje. Alhoewel, het zal wel een ander vaatje zijn van dezelfde rum. Wat ik al eerder stelde bij Gloryhammer (waar Bowes ook zorgt voor de creatieve impulsen) gaat eveneens op voor Alestorm. Ze doen dit kunstje 2 keer beter dan gelijkaardige bands die zichzelf 2 keer serieuzer nemen. Hun schip lijkt dan niet snel te gaan stranden. En gebeurt dat vroeg of laat toch dan kan je er donder op zeggen dat het een zeemansgraf wordt. Geen voer voor de jaarlijstjes maar op een feestje kan een flinke scheut Alestorm absoluut geen kwaad. Wie een brede glim/bulderlach op je gezicht kan toveren verdient het om gehoord te worden.

Niet eens met deze bespreking? “Fuck you, you’re a fucking wanker. I’m gonna punch you right in the… Hey, hoi and cheers!”