Review Amberian Dawn - Darkness Of Eternity

Van enige vorm van luiheid zullen we onze Finse vrienden van Amberian Dawn moeilijk kunnen beschuldigen. Deze Darkness of Eternity is al hun achtste album sinds hun oprichting in 2006. Het vierde nu ook alweer met de (tegenwoordig hoogblonde) sirene Capri aan de hoofdvocalen.  Amberian Dawn gaat na al die jaren nog steeds prat op het vermengen van progressive power metal met pop elementen. Die elementen worden gretig geleend bij hun Zweedse buren van Abba. En dat is iets waarover ze zich zeker niet hoeven te schamen. Abba, dat is immers die popgroep die werkelijk iedereen goed vindt. De ene al wat stiekemer dan de andere. Ook op dit werkstuk resulteert dit in 10 heerlijke song die afwisselen tussen poppy, catchy, power metal en iets dieper gaande songs. Een variërende trip doorheen het muzikale universum van oprichter en hoofdsongsmid Tuomas Seppälä (toesten, af en toe wat gitaar). Mevrouw Capri (haar mama zegt nog steeds gewoon Päivi Virkkunen) nam dan weer alle teksten voor haar rekening.

Het openingsnummer I'm The One toont meteen waar de heren en dame voor staan, een uptempo song met een leuke, vrolijke zanglijn. En als je denkt dat die nog weken in je hoofd zal blijven zitten heb je de rest nog niet gehoord.  Ook Sky Is Falling is heel poppy, op een bedje van synths en een eenvoudige drumbeat en klinkt al heel erg Abba. Op Dragonflies wordt dan een eerste keer de progkaart getrokken. Dit is een episch nummer, power/fantasy metal ten top. Je hoeft je ogen niet eens te sluiten om de wizard die zijn drakenvliegjes uitstuurt op zijn toren te zien staan zwaaien met zijn staf. In de brug gaat het nummer geniaal over van de galoperende beat naar een weidse sound.  Maybe is lichter verteerbare kost met opnieuw een typische Abba zanglijn. Het nummer kent wel een heel erg vreemde fade out. Bij de eerste luistbeurt ging ik spontaan controleren of de volumeknop van mijn speaker geen kuren aan het krijgen was. Golden Coins zit weer in het kamp van de epic power metal. Heerlijk hoe de zanglijn hier als het ware surft op de synth sounds. Luna My Darling is wat mij betreft het beste en meest representatieve nummer van de plaat. Een mooi voorbeeld van hoe ze de poppy sound (we horen hier echo's van Lay All Your Love On Me van-u-weet-wel-welke-Zweedse-band-ondertussen) mooi kunnen mengen met proggy klanken. Ghostwoman is minder geslaagd. Een song van je hop hop hop in de power metal gallop met ditto zang. Mooi maar absoluut niet beklijvend. Breathe Again is dat wel omdat de song, door het bas- en zanglijntje, zo uit een sprookjesmusical zou kunnen weggelopen zijn. Met het score-achtige Symphony Nr. 1, Part 2 – Darkness Of Eternity wordt hier een vervolg gemaakt van het eerste deel, dat we kennen van voorganger Innuendo (2015). We weten van toen nog dat het verhaal gaat over een meisje dat vanwege haar magische, helende krachten door de ouderen uit haar dorp levend wordt verbrand in een kist. Een mens zou van minder boos worden. Ze probeert aan haar lot te ontsnappen maar de duisternis probeert haar in haar eeuwige macht te houden. Iets zegt mij dat we het vervolg op het volgende album zullen te weten komen. Iets om alvast naar uit te kijken en als Amberian Dawn de ijver die we van hen gewoon zijn aanhoudt zou dat vervolg er al eind 2018 of begin 2019 kunnen zijn. Des te beter voor ons natuurlijk.

Tracklist: