Review Amorphis - Halo

Rating: 
9
Uw beoordeling: 9

Artiest: Amorphis

Album: Halo

Genre: Melodic Metal

Label: Atomic Fire Records

"30 years on in their carreer and still Amorphis manages to deliver a high quality magnificent album"

Kijk, basically heeft Amorphis in hun dertigjarig bestaan nog nooit een slecht album afgeleverd. Het is echter weinig bands gegeven om, eens de 10 studioalbums gepasseerd, de kwaliteit zo enorm hoog te houden en, ja, zelfs te verbeteren, als deze Finse band. Hun vorige worp, Queen of Time (2018), is voor ondergetekende zelfs één van de beste albums uit het vorige decennium. Deze nieuweling, Halo, is hun veertiende album en vormt het laatste deel van een trilogie die begon met Under the Red Cloud (2015). Bindende factor voor deze trilogie is dat ze met volledig hetzelfde productieteam werd gemaakt, zijnde Jens Bogren voor de productie, Tony Lindgren voor de mastering, de lyrics van Pekka Kainulainen en het artwork van Metastazis. Alhoewel elk album de vertrouwde Amorphissound met zich meedraagt, is er toch ook voldoende onderscheid tussen elk van hen. Zo valt op dat Halo een pak minder bombastisch of volgestouwd klinkt dan Queen Of Ttime, zonder ook maar enigszins aan brute kracht of melodische pracht te moeten inboeten.

Amorphis’ thuisland, Finland, wordt ook wel eens het land van duizend meren genoemd. Het staat nog op mijn bucketlist om te gaan checken of dat aantal effectief klopt, tot dan neem ik de Finnen hun woord voor waar aan. Amorphis heeft altijd geklonken als de perfecte soundtrack bij dit landschap van sneeuw, bevroren meren en stromende riviertjes. De reeds geloste videoclips, The Moon en On the Dark Waters, illustreren perfect wat ik bedoel.

Aan de intro van opener Northwards hangen kristalheldere ijspegels. Al snel wordt hier een bloemlezing gegeven van wat we allemaal van Halo kunnen verwachten. Frontman Tomi Joutsen laat eerst zijn lawineveroorzakende grunts op ons los om onze pijn kort daarna te verzachten met zijn zalvende cleane vocals. Er wordt halfweg een heus vrouwenkoor in de strijd geworpen, alsook een hammondorgel en de voor gitarist Esa Holopainen oh zo kenmerkende Oosterse gitaartonen. Dat alles doordrenkt van de typische Amorphis melancholie.

Theatraliteit troef ook op de reeds vooruitgeschoven singles On the Dark Waters en The Moon (gaat dit nummer nu werkelijk over een paard trouwens?). Ook van het laten insijpelen van progrockinvloeden deinzen de heren niet terug. Met een prachtsong als Seven Roads Come Together als perfecte voorbeeld.

Het album kent zo hoogtepunt na hoogtepunt en wint continu aan intensiteit. Die bereikt met het krachtige The Wolf een perfecte apotheose. Het zou de perfecte afsluiter kunnen zijn maar dat is zonder My Name is Night gerekend. Een prachtig, beklijvend nummer waarin Joutsen vocaal wordt bijgestaan door Petronella Nettermalm (Paatos), die we ook in het titelnummer al in een minder prominente rol hoorden voorbijkomen.

In 2020, na het beëindigen van de Queen of Time wereldtournee, had Amorphis uitgebreid hun dertigjarig jubileum moeten vieren. Vanwege de gekende omstandigheden viel dat feestje in het water. Ook de omstandigheden waarin Halo moest worden geschreven en opgenomen waren hierdoor ietwat moelijker en anders dan normaal. Het heeft Amorphis er nochtans niet van weerhouden om hier nogmaals een klein meesterwerkje af te leveren.

Tracklist: 

  1. Northwards
  2. On the Dark Waters
  3. The Moon
  4. Windmane
  5. A New Land
  6. When the Gods Came
  7. Seven Roads Come Together
  8. War
  9. Halo
  10. The Wolf
  11. My Name is Night

Meer info over Amorphis:

 

Beluister op Spotify!

Categorie: 

Dit en meer in de GigView Album reviews playlist!