U bent hier

Review Avatar - Emperors Of The Night

Posted by Avon Moltoy op Thursday, 8 February 2024

Rating:

Uw beoordeling: 9

Artiest: Avatar (BE)

Album: Emperors Of The Night (Remaster)

Genre: Atmospheric Black Metal

Label: Babylon Doom Cult Records

"Uw jeugdsentiment, nu ook beschikbaar op vinyl."

Dertig jaar geleden vond er een aardverschuiving plaats in mijn muzikale wereld. Op mijn tiende had ik al kennis gemaakt met metal en enkele jaren lang bepaalden Iron Maiden, Metallica, Megadeth en Slayer de grenzen van mijn muzikale horizon. In het gezegende jaar 1994 ging het gerucht onder de dun gezaaide metalheads op mijn middelbare school dat een oudere schoolgenoot gitaar speelde in een metalbandje genaamd Avatar. De stijl die ze speelden liet zich black metal noemen. Tot dan was ik nog heerlijk naïef betreffende de zwartgeblakerde en mij geheel onbekende zijde van mijn favoriete muzieksoort. Aangezien ik het als een heilige plicht beschouwde een metalband met vertakkingen in de eigen school te steunen, schafte ik -met zuurverdiend zakgeld en respectvol knikkende knieën- bij voornoemde gitarist zelf hun demo ‘Emperors Of The Night’ aan.

Wat volgde is geschiedenis. Zelden heeft een release mij zo van mijn sokken geblazen als die demo toen. Een overweldigend gevoel van complete auditieve overrompeling, muzikale extase en een lichte en onbenoembare vorm van angst overspoelden mijn onvermijdelijk onzekere puberbrein. Avatar beukte de poort in naar een wereld waar spoedig ook illustere namen als Immortal, Emperor, Beherit, Mayhem, Satyricon, Burzum en zovele anderen zouden opduiken. Maar zij waren de eerste, mijn black metal-ontmaagding, met alle fysieke en mentale gevolgen tot op de dag van vandaag.

Waarom deze omstandige en onbeschaamde terugblik op de eigen jeugd hoor ik u alreeds denken? Wel, Babylon Doom Cult Records had het waanzinnige idee om 30 jaar na het oorspronkelijk verschijnen, deze van herinneringen doordrenkte demo heruit te brengen op het heiligste der heiligen: vinyl.

Verwacht u aan een flinke pot symfonische black metal, gemaakt in een tijd waarin dat (sub)genre eigenlijk nog moest uitgevonden worden. Cradle Of Filth was nog een beginnend collectief tieners in het jeugdhuiscircuit die hun debuut nog moesten uitbrengen en op Dimmu Borgir was het nog enkele jaren wachten. Die kleine geschiedenisles is belangrijk om juist te kunnen appreciëren hoe verschillend Avatar toen was ten opzichte van een aantal tijdsgenoten die blind het badkamergeluid van Darkthrone kopieerden.

We mogen de goden dankbaar zijn dat men er bij deze heruitgave voor gekozen heeft om het geluid niet al te zeer op te poetsen zodat de lekker charmante gruizigheid van destijds behouden blijft. Zelfs wanneer je de dikke laag vergevingsgezind jeugdsentiment er vanaf schraapt blijf je vaststellen dat dit toch wel een bijzonder sterke release was. A Lost City zuigt je met zijn creepy intro nog altijd mee naar mystieke werelden om je vervolgens een ram te geven waar je even moet van bekomen. Queen of Death en The Vampire’s Sleep zijn efficiënt in hun eenvoud en Hymn To The Ancient Ones is heerlijk episch met een verrassend ‘swingend’ refrein.

Maar absoluut prijsbeest blijft toch de titeltrack Emperors Of The Night. Dames en heren geloof me, dit is één van de beste (black) metalnummers die ooit aan de Vlaamse klei onttrokken zijn. Het furieuze begin, de Lovecraftiaanse (ik verzin het ook maar ter plekke) keyboardgeluiden, die heerlijke omschakeling van razernij naar een vorm van black ’n roll. Meesterlijk. En na een tweede leven op het www nu eindelijk weer verkrijgbaar in fysieke vorm.

Fijn detail: het artwork is een ode aan de oorspronkelijke cover van de demo en niemand minder dan Kris Verwimp waagde zich aan deze facelift met veel respect voor het origineel. En wie weet is ‘respect’ wel het sleutelwoord voor deze release. Respect voor de branie van een stel metalverslaafde jongelingen, respect voor hun eigenzinnigheid en respect voor hun koppigheid om een genre muziek te maken dat destijds in het beste geval met hoongelach werd onthaald.

De band bracht later nog hun ‘echte’ en bijzonder genietbare debuut ‘…Memoriam Draconis’ uit en deed een gooi naar nieuwe horizonten met opvolger ‘Millenia’ (die nooit officieel het levenslicht zag). Niet veel later eindigde het verhaal van Avatar en verdween de band in de nevelen des tijds. Sommige leden bleven muzikaal actief in andere bands (The Avatar, For Greater Good, …), anderen hingen hun instrument jarenlang aan de wilgen. Meest opvallende verhaal daarbij is dat van gitarist Jeroen die na Avatar nooit meer zijn gitaar aanraakte om dan plots, in een vlaag van frustratie en inspiratie, midden in de coronaperiode op de proppen te komen met het sterke ‘Lost’ van zijn soloproject Black Sigma (opzoeken die handel!).

Los van de verdere geschiedenissen blijft hun demo in mijn ogen het hoogtepunt van hun carrière en een zwaar onderschat hoofdstuk in de black metalgeschiedenis van de Lage Landen. Zowel voor de oudere black metalliefhebber met last van acute melancholie als voor de puisterige beginner is dit een onontbeerlijk stuk voor de collectie.