Review Baroness - Gold & Grey

Rating: 
9.5
Uw beoordeling: 9.5

Artiest: Baroness

Album: Gold & Grey

Genre: Sludge Metal

Label: Abraxan Hymns

Persoonlijk vind ik Baroness een band die niet genoeg naar waarde geschat wordt. Akkoord, elke plaat die ze al uitbrachten kreeg in de pers prijzende tot bejubelende recensies. Zelf ontdekte ik de band nadat hun Blue Record (2009) een 10/10 kreeg van Rock Tribune, een cijfer dat haast geen enkele reviewer ooit geeft en dus wilde ik wel eens checken of de band dit cijfer waard was. Dubbel en dik zo bleek. Het bredere publiek lijkt mijn mening echter niet echt te volgen, in mijn omgeving kennen maar bitter weinig mensen Baroness en enkel tijdens hun concerten (meestal in kleine clubs) voel ik dat ik niet alleen sta in mijn bewondering.

Baroness is bovenal een avontuurlijke band. Ze vertrekken weliswaar vanuit stoner/sludge maar flirten op elk album met allerhande genres gaande van psychedelica over prog tot jazz. Een drang naar experimentatie die ze op dit nieuwe album Gold & Grey perfectioneren. En daarmee maken ze het noch zichzelf noch de luisteraars gemakkelijk natuurlijk. Want Gold & Grey laat zich niet onmiddellijk na één luisterbeurt vangen. Na een tweede ook niet. Pas na een derde en vierde keer kan je het allemaal een beetje doorgronden. En wie zo lang volhoud wordt beloond met een sterk, krachtig en gevarieerd album.

Baroness zal altijd ook wel een beetje die band blijven die de dood in de ogen hebben gekeken toen medio 2012 hun tourbus de verkeerde kant van een viaduct koos en een groot deel van crew en muzikanten ernstig verwondden. Een incident dat tot vandaag nog zichtbare gevolgen heeft, denk maar aan de armbrace die frontman John Baizley vaak draagt. Baizley is ondertussen ook nog het enig overblijvende bandlid uit de pre-crash periode. In 2017 verliet immers ook Peter Adams de band en werd vervangen door Gina Gleason (ex-Smashing Pumpkins, ex-Cirque du Soleil). Op Gold & Grey kreeg ze ook op compositievlak een zware inbreng, net als Sebastian Thomson (dr) en Nick Jost (b/k).

Het album trapt af met Front Toward Enemy, een vintage Baroness nummer. Een snelle, snedige riff en de hoge, hese tenor van Baizley. Daarna begint het experimenteerplezier volop. Dat Thomson geen drummer van mijn voeten is konden we op het vorige album Purple al horen maar nu mag hij zich toch volledig laten gaan. Het ritme dat hij gebruikt op I’m Already Gone is al straf maar het drumpatroon dat hij hanteert op Seasons is buitengewoon fenomenaal. En daar zit dan nog een dijk van een song rond verpakt ook. De instrumentale interlude Sevens klinkt heel erg ambient. Op Tourniquet waart dan weer de geest van The Beatles rond, met een ijle akoestische gitaar en mooie samenzang van Baizley en Gleason, waarna het nummer toch weer een gezond Baroness deuntje wordt.

Het pièce de résistance van het album is Throw Me An Anchor met als intro daarvoor Anchor’s Lament. Baizley liet mensen uit zijn omgeving vertellen over een zware periode uit hun leven. Die (vervormde) opnames gebruikte hij in het nummer en wie goed luistert hoort er ook een Nederlands gesproken stukje in. Het nummer zelf is een heel intense smeekbede van iemand die vast zit in een duistere gedachtegang en naar een houvast zoekt om het contact met de realiteit niet volledig te verliezen.

De piano op I’d Do Anything lijkt van heel ver weg opgenomen maar vormt wel de ruggengraat van het nummer en draagt als het ware de huilende vocalen van Baizley en Jost. Ook Radiating Light gebruikt die soberheid, enkel hier is het een gitaarriedeltje en wederom Baizley en Gleason die harmonieus aan het mijmeren gaan. Hun stemmen gaan echt zalig mooi samen want het maakt ook van Cold-Blooded Angel een prachtig juweeltje.

Wel vreemd dat Borderlines, dat in april toch als eerste single werd gelanceerd pas als track nr 15 op het album staat. Het is het wachten echter meer dan waard. Een bijzonder sterk nummer met ook hier weer een prominente rol voor Gleason. Op het afsluitende Pale Sun neemt de band ons mee op een psychedelische trip die ons een beetje verdwaasd achter laat.

Tenslotte nog een stevige pluim voor het artwork van het album dat zoals gebruikelijk van de hand van Baizley zelf komt en volledig in lijn ligt met dat van alle vorige albums. Het is een bijzonder argument om de vinyl versie in huis te halen waarop je dit mooie kunstwerk des te beter kunt bewonderen. Volgens JB is het nu echter wel afgelopen met hun albums naar kleuren te vernoemen. Benieuwd welk titels ze dan aan hun volgende albums gaan geven en tot welke mooie albumhoezen dit hem zal inspireren.

Op 4 november speelt Baroness in het voorprogramma van Volbeat (samen ook met Danko Jones) in het Antwerpse Sportpaleis. Ik hoop dat u samen met mij de moeite doet om toch al vroeg genoeg aanwezig te zijn om ook deze geweldige band aan het werk te zien.

Tracklist:

  1. Front Toward Enemy
  2. I'm Already Gone
  3. Seasons
  4. Sevens
  5. Tourniquet
  6. Anchor's Lament
  7. Throw Me An Anchor
  8. I'd Do Anything
  9. Blankets of Ash
  10. Emett - Radiating Light
  11. Cold-Blooded Angels
  12. Crooked Mile
  13. Broken Halo
  14. Can Oscura
  15. Borderlines
  16. Assault on East Falls
  17. Pale Sun

Meer info over Baroness:

baroness gold & grey album cover

Categorie: 

Dit en meer in de GigView Album reviews playlist!