U bent hier

Review The Browning - Geist

Posted by Avon Moltoy op Friday, 18 January 2019

Rating:

Uw beoordeling: 6.5

Artiest: The Browning

Album: Geist

Genre: Electronic Death Metal

Label: Spinefarm Records

Mijn vrouw en ik zijn getrouwd in gemeenschap van goederen maar godzijdank niet in gemeenschap van muzieksmaak. Zij zweert nog steeds bij de foute dans-en popmuziek van de jaren negentig terwijl ik mij terugtrek in de donkere krochten van de muzikale ondergrond. Ik zou het niet anders willen trouwens. De liefde voor zware metalen is iets van mij, een wereld waarin ik mij kan uitleven, een exclusief domein waarin haar aanwezigheid zou aanvoelen als een aanslag op mijn eigenheid en zelfs privacy. Die scheiding in muzikale voorkeur houdt ons huwelijk gezond.

Het mag dan ook niet verwonderen dat achterdocht de kop opsteekt wanneer mijn wederhelft de kamer betreedt en in plaats van de traditionele afkeurende non-verbale signalen goedkeurend knikkend haar instemming laat blijken met de muziek die weerklinkt op de achtergrond. Nog maar gisteren schreeuwde ze vanaf de bovenverdieping verwonderd of ik spontaan aan het stofzuigen was geslagen toen ik mij tijdens het afwassen laafde aan de klanken van Wormrot en vandaag maakt ze het zich gemakkelijk in de zetel om mee te luisteren naar wat er uit de stereo pleurt.

De oorzaak van deze ongeziene muzikale harmonie ten huize Moltoy is het laatste werkstuk van The Browning, ‘Geist’. De combinatie tussen snoeiharde metal en dubstep liet zich in het verleden al opmerken maar met die nieuwe album trekt bandbrein John McBee duidelijk de kaart van het grote publiek. De man heeft er nooit een geheim van gemaakt dat wereldwijde erkenning zijn einddoel is dus het mag niet verwonderen dat hij met elk volgend album meer opschuift naar de mainstream. Skybreaker mag dan wel de afsluiter zijn van dit album maar het moge duidelijk zijn dat deze song de beste vertaling is van ’s mans ambities. Het nummer zou niet misstaan in de set van een avontuurlijke dj die Tommorowland wil wakker schudden en zelfs de avondlijke uren van StuBru zouden kunnen opgeleukt worden met deze song. Voor de daguren is het misschien nog niet iets te veel gevraagd van het doorsnee luisterpubliek.

En laat net daar het probleem van The Browning zitten. Het hinken tussen twee ideeën. Enerzijds wil men de grote massa bereiken met makkelijk weghappende sounds maar anderzijds zit men nog met beide benen stevig verankerd in zijn metalverleden. Opener Sick Minds heeft weliswaar de juiste bliepjes en geluidseffecten maar de extreme vocalen doen de gemiddelde danceliefhebber gillend om zijn moeder wegvluchten. Het omgekeerde is het geval met Carnage en Amnesia waarbij de EDM-elementen (en hiphop tussenstuk!) zelfs bij de meest verdraagzame metalhead braakneigingen teweeg brengen.

The Browning moet het vooral hebben van die songs waarin men er in slaagt om de combinatie tussen metal en dance zodanig af te wegen dat beide subculturen zich geprikkeld genoeg voelen om te blijven luisteren maar zich niet zodanig overgestimuleerd voelen dat ze afhaken. In het titelnummer en de werkstukken Everlost en Optophobia weet men dat te bewerkstelligen maar vraag is of dat voldoende is om het voorbehoud aan beide zijden van het muzikale spectrum te overstijgen. The Browning is er weliswaar in geslaagd om een album af te leveren dat in ons gezin als compromis kan gebruikt worden tijdens lange autoritten maar is dat wat we verwachten van muziek? Dat het een kunstvorm is die vooral mikt op het vermijden van wederzijds ongenoegen? Of mag het toch iets meer zijn?

Tracklist: