Review Cygnus Atratus - The Empyrean Heaven
Artiest: Cygnus Atratus
Album: The Empyrean Heaven
Genre: Progressive Metal
Label: Eigen beheer
Op de valreep van 2017 werd ik positief verrast toen het debuutschijfje ‘The First Hour’ van de Belgische progmetal band Cygnus in mijn brievenbus belande. Ze doken zomaar uit het niets op, hadden de lat voor zichzelf meteen ook hoog gelegd en wisten daarmee een diepe indruk na te laten bij de metal pers. Ik had het geluk om dit vier nummers tellende debuut, dat als voorbode diende voor het volledige album, destijds te reviewen voor een ander webzine. Nu zond de band ook het debuut ‘The Empyrean Heaven’ toe dat op mijn desk ter bespreking ligt. Eerst even melden misschien dat de band in het voorbije jaar enkele bezettingswissels plaats vonden waardoor Cygnus de naam wijzigde in Cygnus Atratus. Wie is Cygnus Atratus eigenlijk? Het originele Cygnus werd in 2015 opgericht door ex-Omega X leden Erik Callaerts en bassist Benny Vercammen. Naast Omega-X speelden beide heren daarnaast ook samen in tal van andere bands met meestal een heavy en progressieve inslag. Wat later werden ook zanger Frank Vermeiren en drummer Kjell de Raes aan de bezetting toegevoegd. Frank Vermeiren vertrok en zo werd Filip Lemmens enige tijd gastzanger nadat hij er bij FireForce de brui aan gaf omwille van persoonlijke privé redenen. Toch is het niet deze Filip Lemmens die te horen is op het full debuut maar Marieke Bresseleers (Lords Of Acid, Circle Unbroken) die de gastzang voor haar rekening neemt en dit doet ze met verve, zonder hierbij ook maar te twijfelen aan de eerdere capaciteiten van Filip Lemmens. Een andere bemerking die aangehaald werd was extra toevoeging van toetsenpartijen en deze raad werd opgevolgd. Nadat JP Kerkhofs een tijd deze rol op zich had genomen is het nu Anke De Raes die haar indrukwekkende en creatieve toetspartijen op de schijf mocht branden. Deze toetspartijen vormen een meerwaarde voor dit debuut temeer omdat Cygnus Atratus veel aandacht heeft voor melodie, dat niet enkel bij de toetsen te horen maar zeker ook in het gitaarspel van Erik Callaerts die ook op deze schijf weer weet te verbazen. Ook in de ritmesectie valt er talent te bespeuren, dat merk je meteen bij de intro van Ritual. Een melodische gitaarlijn, drumfills en een vingervlug toetsenspel wekken meteen de aandacht. Op een beukend ritme kan Marieke dan haar powerstrot openen om indruk te maken op de luisteraar. Ook Solitude weet je aandacht te houden. Het nummer is knap opgebouwd en biedt variatie aan structuur, tempo en melodie. Cygnus Atratus weet elk detail duidelijk en juist te plaatsen. Een eerste rustpunt vinden we bij het melodische Quanying. Ondersteunt door strijkers en een knap maar rustig gitaarspel mag Bresseleers de zuiverheid van haar stemgeluid tentoon spreiden. Oh God, wat hou ik van deze dromerige gitaarpartijen! Jammer genoeg ook een klein minpuntje in dit nummer en ook wel het enige dat op dit album te vinden is. De achtergrondvocalen hadden iets beter afgewerkt gekunt zodat deze duidelijker overkomen in de mix. De vonk gaat er terug in met het snelle Oblivion, voorzien van een goede wisselwerking tussen gitaar en toetsen ondersteunt door de nodige drumbreaks en een stuwende bas. Dit komt nog het meest tot zijn recht in de bridge na de solo die het nummer ook een andere wending geeft. Weerom een goedgeplaatste en doordachte keuze. Ten halve dit album moet ik opmerken dat de vocalen overal duidelijk verstaanbaar zijn en goed in de mix zitten. Positief, want zo kan men ook de knappe teksten, waar men duidelijk de tijd voor nam beter begrijpen. Cyborg was was bij velen een favoriet op de debuut EP, benieuwd wat dit in de nieuwe bezetting brengt. Meteen valt er meer melodie op te merken en zeker ook het toetsenwerk dat een grote meerwaarde geeft. Het nummer kent minder rauwheid dan voordien en blijft mogelijk iets minder hangen bij de luisteraar maar het is er zeker volwassener op geworden. Qua compositie en afwerking zeker een stap vooruit. Meer virtuositeit met Sunrise, een smaakvolle instrumental met prachtig solowerk waar je bij zou wegdromen. Progressive power dan met After All dat er stevig op los beukt maar ook de melodie behoudt waar we tijdens de eerste nummers kennis mee maakten. Meteen ook het langste nummer op dit album, mede door de langere intro waarna het nummer wat snelheid terugneemt en het melodsiche de bovenhand krijgt. Naar het einde worden we nog getrakteerd op virtuoos muzikaal vakmanschap. Lady Of Stone is nog zulk een pareltje waarin elke noot doordacht en correct geplaatst staat. Dat hoor je in de uitgesponnen intro die bol staat van gitaar- en toetsmelodieën op een toch wel complex drumpatroon. Progressive power met melodieuze inslag en talentvolle muzikaliteit. Het instrumentale War mag het album afsluiten en kenmerkt zich door een krachtige riff en solowerk om de vingers bij af te likken, een regelrecht visitekaartje voor gitarist Erik Callaerts die hier zijn kunnen volop tentoon spreidt ten opzichte van de debuut EP zijn hier geen wijzigingen op te merken buiten misschien een kleine beetje in de eindmastering. Jammer genoeg hier geen aanvullende toetsenwerk door Anke De Raes of een duel tussen deze twee virtuozen want dit had het plaatje helemaal compleet gemaakt denk ik.
Tracklist:
- Ritual
- Solitude
- Quanying
- Oblivion
- Cyborg
- Sunrise
- After All
- Lady Of Stone
- War
Meer info over Cygnus Atratus:
Dit en meer in de GigView Album reviews playlist!