Review Epica - Ωmega Alive

Artiest: Epica

Album: Ωmega Alive

Genre: Symphonic Metal

Label: Nuclear Blast

"Best livestream ever!"

Livestreams, het afgelopen anderhalf jaar was het zo goed als de enigste vorm van muzikaal entertainment. Love it or hate it, maar Epica bracht met hun 'Ωmega Alive' livestream een echt epische (pun intended) performance naar het scherm. Wie dit toch gemist heeft, niet getreurd! De band nam namelijk alles op en 'Omega Alive' is nu ook beschikbaar als DVD/Bluray en als 2CD.

Door dat verdomde virus moest ook Epica hun album release shows en tournee uitstellen. De band besliste dan maar om een grootse livestream op poten te zetten, grotendeels opgenomen in AED Studios in Lint. Groots is een correct woord, we kunnen deze livestream zelfs artistiek noemen dankzij dansers, (kinder)koor en acrobaten.

De volledig opgenomen livestream duurt maar liefst 1 uur drie kwartier (de langste stream die we al hebben gezien!) en was opgedeeld in hoofdstukken als het ware. Met een animatievideo werd van start gegaan met hoofdstuk Overtura. Simone Simons komt als eerste in beeld gevolgd door de mannen die een voor een met hun instrumenten hun plaats innemen. Na deze intro vangt de band aan met nieuwbakken song Abyss Of Time – Countdown To Singularity gevolgd door The Skeleton Key. Het live potentieel van de nieuwe nummers is bij deze bewezen voor wie hier aan mocht twijfelen, dat konden we op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival al eenmaal waarnemen! Wat onmiddellijk opvalt is dat er geen applaus is op het einde van de nummers, dit zal nooit wennen. Het wordt opnieuw donker maar Simone brengt letterlijk licht in de duisternis met twee vuurstokken die ze vasthoudt terwijl ze de eerste noten van knaller Unchain Utopia zingt. Ook hier wordt de band vakkundig bijgestaan door vuuracrobaten.

Een nieuwe animatie: een meisje loopt door het doolhof van op de Ωmega cover, terwijl Simone daar staat met een appel in beide handen. Hoofdstuk Magnituda breekt aan, met The Obsessive Devotion! Simon is van outfit gewisseld, maar het is Mark die hier in de spotlight wordt gezet. Het is dan ook een song die gedragen wordt door zijn grunts. In All Conscience is het tegenovergestelde, een song volledig gedragen door Simone’s zeemstem, wat een prachtig refrein. Een microfoon wordt aan een lange kabel naar beneden gelaten die Simone opvangt en het hele nummer heen en weer slingert. Victims Of Contigency dan. Deze keer staan toetsenist Coen Janssen in de spotlight, omringt door toortsdragers in masker. Het is een heel complex en snel nummer waar we echt van genieten. Muzikant zijn is soms ook afzien want dikwijls is het zweten geblazen daar on stage. Hier werd net voor verkoeling gezorgd want (ongetwijfeld met sprinklers) werd er voor regen gezorgd, waardoor de band doorweekt was. Einde hoofdstuk!

Hoofdstuk Elysia breekt aan. Simone wandelt de zaal/studio binnen in een ander, wit kleed. Ook het podium ziet er plots heel anders uit, geen slangenhoofden en podiumverhogen meer maar banners en vuurkorven. Ook is niemand nog nat, toch wel het bewijs dat deze opname niet aan een stuk is opgenomen maar in stukken. Kingdom Of Heaven - A New Age Dawn part V bijt de spits af in dit hoofdstuk, een grandioos epos. De band blijft in deze setting staan en wordt vergezeld door acrobaten die aan een grote luchter bewegende lichten voorstellen. Nog meer sensatie, want Coen speelt ook op een brandende piano bij Kingdom of Heaven Part III - The Antediluvian Universe. De sfeer binnen de band zit er ook nog steeds goed in, getuige muzikale samenspellen van bv. Mark en Rob of Isaac en Coen.

Hoofdstuk Gravita dan. Rivers wordt gebracht met koor, allen op 1,5m van elkaar op een met rook gevulde vloer en wit licht, het lijkt alsof ze op wolken zijn of sterker, in de hemel. Simone komt in beeld, plots met gestijld, gekruld haar en nieuwe jurk. We pinken haast een traan weg, pakkend en prachtig. Zo is ook Once Upon A Nightmare te noemen. Het start met een uitgebreid muzikaal intermezzo met Isaac en Coen op piano, waarop Simone erbij komt. Een vlammencirkel onthult de rest van de band. Ook hier weer een pakkend moment.

Hoofdstuk Alpha Omega tot slot vangt aan met Freedom - The Wolves Within. De oorspronkelijke podiumsetting is er opnieuw, want het gaat over een nieuw nummer van Omega. Het was uitgebracht als single en is een melodisch maar vrij rustig nummer, niet zo episch als wat al voorbij is gekomen. Beelden uit het verleden doemen vervolgens op, letterlijk. Cry For The Moon start met Simone die de intro zingt aan de ene kant van het scherm, terwijl de andere kan live footage van vroeger wordt getoond. De band duikt zelfs al spelend de productie in terwijl Simone iedereen bedankt. Basic deze keer, geen vuur of andere tierlantijntjes. Pure Epica. Forever and ever.

Het lijkt even alsof dit het einde is, maar niets is minder waar. Bij Beyond The Matrix voelen we zowaar de luchtstroom van ons eigen (te lang) rondzwiepend haar. Ωmega – Sovereign of the Sun Spheres is de echte afsluiter. Twee acrobaten hangen de hele tijd boven Simone te bengelen terwijl zij eerst ingetogen en dan volop zingt. Het is de climax van de show: het koor is terug, alle vuurdragers en zwaaiers, de acrobaten en vuurwerk, alles om met een big bang af te sluiten.

Tracklist:

1. Alpha – Anteludium
2. Abyss Of Time – Countdown To Singularity
3. The Skeleton Key
4. Unchain Utopia
5. The Obsessive Devotion
6. In All Conscience
7. Victims of Contingency
8. Kingdom of Heaven
9. Kingdom of Heaven Part III - The Antediluvian Universe
10. Rivers
11. Once Upon A Nightmare
12. Freedom – The Wolves Within
13. Cry For The Moon
14. Beyond The Matrix
15. Omega – Sovereign Of The Sun Spheres

Meer info over Epica:

• Officiële website
• Officiële Facebook
• Officiële Twitter

Beluister op Spotify!