Review Epica – Ωmega

Rating: 
9.5
Uw beoordeling: 9.5

Artiest: Epica

Album: Omega

Genre: Symfonic Metal

Label: Nuclear Blast

"Epica overtreft zichzelf met een monumentaal symfometal epos. Scheep in voor een afwisselende muzikale reis naar het einde der tijden… of is het een nieuw hoopvol begin?"

De Nederlandse symfonische metalband Epica brengt op 26 februari het album ‘Ωmega’ uit. 'Ωmega' is het sluitstuk van een trilogie die startte met ‘The Quantum Enigma’ (2014) en verder liep langs ‘The Holographic Principle’ (2016). Gigview sprak met oprichter/gitarist/grunter Mark Jansen over het concept achter het nieuwe album en over nog veel meer. Dat interview kan je hier lezen.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Epica is erin geslaagd om een meesterwerk af te leveren in een tijd waarin de wereld door corona helemaal op zijn kop staat, op zich al een huzarenstuk! Bij Epica is het metal karakter nooit weggedrongen door de symfonische component en ook op ‘Ωmega’ blijft dat het geval. De mate van verwevenheid en integratie tussen de verschillende componenten, zwar(t)e riffs, grunts en engelenzang, flitsende solo’s, gevoelige gitaarpartijen, snelle passages, trage dromerige stukken, orkestrale epiek, hemelse koren, nu eens opzwepende dan weer dreigende of subtiele drumpartijen met daarbovenop nog eens een resem aan subtiele etnische instrumenten, is dermate geperfectioneerd en in balans dat je vanzelf wordt meegenomen op een betoverende kosmische roadtrip naar dat omegapunt. Het fysieke van de snelle ritmes en harde gitaren en zang smelten samen met het emotionele van Simone’s zang, de melodieuze solo’s, de koor- en orkestpartijen en met het geestelijke van het concept vertaald naar zowel persoonlijke als het dagelijks leven overstijgende metafysische teksten. Je laat je met veel plezier, zonder vrees en met veel vertrouwen meevoeren naar het onbekende eindpunt waarvan je echt gaat geloven dat het tegelijk een nieuw begin is. Nee, ik zit niet aan de pillen. En ja, dit klinkt wat onwerkelijk maar zodra je het album beluistert, snap je wat ik net schreef en wat de band wou bereiken.

Waar ‘The Holographic Principle’ soms echt wat vermoeiend was door zijn flirt met de grenzen van wat productioneel mogelijk was en soms meer dan duizend opnamesporen voor één song, is ‘Ωmega’ meer aaibaar en toegankelijk. Er gebeurt nog altijd ontzettend veel maar het is catchier. Groots, maar wel live uitvoerbaar zonder aan impact in te boeten, en dat is exact wat de band voor ogen had.

De albumtitel is gebaseerd op de theorie van het omegapunt. Sinds alpha, the big bang, zijn we gedoemd om verder te evolueren naar een punt van geestelijke en materiële eenwording, zoals een spiraal die oneindig doordraait naar iets dat we nog niet begrijpen. De logische opener is dan ook Alpha – Anteludium een klassieke instrumentaaltje dat via een koortje de aanloop vormt tot een eerste statement genaamd Abyss of Time – Countdown to Singularity. Gebalde kosmische energie wordt losgelaten in een furieuze start. De fantastische growls van Mark contrasteren geweldig met de stem Simone Simons. Na een gesproken middenstuk maakt een orkest zijn opwachting om de brug te maken naar een melodieuze finale. Schitterend arrangement en Epica ten voeten uit! Inmiddels is het ook uit als eerste single met een video erbij.

The Skeleton Key intrigeert in al zijn glorieuze mid-tempo wijsheid vol mysterie en met een krachtig refrein maar zonder echt memorabel te zijn. De eerste paar seconden van Seal of Solomon pakken je dan wel meteen bij je nekvel. Je verwacht elk moment de intrede van de faraoh uit Maiden's Powerslave. De oriëntaalse invloeden werken perfect zonder kitscherig aan te doen. Het ritme is heerlijk opzwepend. De Ofra Haza achtergrondkreten van Simone werken betoverend en ook de grunts op een Oosters bedje blijven verteerbaar. Perfecte balans bovendien tussen metal en symfonie en een erg afwisselende opbouw. Als de laatste noot wegebt, kijk je terloops naar je arm om te zien of het zegel van Salomon er niet echt ingedrukt staat. Op Gaia is het vooral Simone die in de spotlights staat. In de Griekse mythologie is Gaea of Gaia de godin van de natuur en de aarde, de oermoeder ontstaan uit chaos. Simone heeft de tekst voor deze pakkende track geschreven en het is echt alsof haar stem verlichting brengt in de chaos en het duister van de nacht. Simone klinkt beter dan ooit, deels zoals we haar kennen maar tegelijk ook met wat nieuwe invalshoeken. Haar boodschap is duidelijk: “Ga respectvol om met moeder aarde”.

Het opnieuw oosterse en met een kinderkoor gelardeerd Code of Life is nog zo’n sterk staaltje Epica chemie. Het idee kwam van toetsenist Coen Janssen. De anderen zagen het meteen zitten. Coen is een meester in koorpartijen. Zijn beide kinderen zingen trouwens in dat koor. De gast bijdrage van Zaher Zorgati van het Tunesische Myrath maakt de midden-oosten invloeden helemaal authentiek. Er zijn nog veel meer details te ontdekken zoals die van verschillende percussie-instrumenten (o.a. mridngam) en folklore snaar- en blaasinstrumenten (santoor, sitar, didgeridoo) die perfect blenden met de zwaardere muziek. Het gebruik van een koor is Epica natuurlijk niet vreemd maar hier is het echt dragend voor de song zowel in de strofen als in het refrein. De kinderstemmen contrasteren geweldig met de de grunts, afwisseling troef, episch in het kwadraat… Nog even vermelden dat alle ‘etnische’ instrumenten werden ingespeeld door het wereldkruim onder de traditionele volksmuzikanten. En wie meer wil weten over de teksten en verhalen moet zeker het boekje lezen en wat research doen. Je zal verbaasd zijn hoe alles perfect in elkaar past en hoe de gelaagde muziek en de verschillende instrumenten de verhalen ondersteunen.

De hele band klinkt strak en hecht als bewijs van de sterke band tussen elk lid. Hoewel de opbouw en uitvoering complex is, heb je nooit het gevoel dat er geforceerd wordt. De wisselwerking is perfect, de contrasten voelen natuurlijk aan. Ωmega is dan ook een album dat staat voor eenheid en vriendschapsbanden. Mark Jansen, Simone Simons en keyboard speler Coen Janssen zijn er al bij van de start in 2002. Drummer Ariën van Weesenbeek sloot aan in 2007, gitarist Isaac Delahaye volgde in 2009 en bassist Rob van der Loo sloot de rij in 2012. Negen jaar samenwerken en honderden shows smeden een hechte band en waarachtige vriendschappen. Tel daar nog bij dat het prachtige en tot de verbeelding sprekende artwork opnieuw van Heilemania komt die al samenwerkt met de band sinds ‘The Classical Conspiracy’ (2008) en voeg daar ook nog eens goede vriend Joost van den Broek aan toe die nu al voor de derde keer als producer optreedt en je krijgt een onwrikbaar en bijna organisch geheel. Iedereen levert een bijdrage en is belangrijk voor het eindresultaat en Joost behoudt het overzicht en laat alle radertjes samen draaien. Dat loont dus, zowel muziek als productie en mix zijn top en overtreffen al het voorgaande werk.

Freedom - The Wolves Within is daarvan een sprekend bewijs. Heavy en recht voor de raap, wellicht het meest metal van heel het album. Een echte oorlogskreet, headbanger en uitlaatklep. De song gaat over onze innerlijke wolven. De donkere wolf die negatieve gevoelens en emoties zoals haat en jaloezie voedt en een andere ‘goede’ wolf die positieve gevoelens en emoties uitdraagt, zoals medeleven en liefde. De wolf die we het meest voeden zal dominant wolf worden, dus wie we zijn of willen zijn is uiteindelijk onze eigen keuze. Epica heeft trouwens zelf twee wolven geadopteerd tijdens het proces van dit album. Ze leven in Noord-Amerika en het is onbekend of de goede dan wel de kwade kant de bovenhand heeft genomen… Van Wolves is ook een animatievideo gemaakt.

De ‘pièce de resistance’ van het album is het derde deel van Kingdom of Heaven (Part III - The Antediluvian Universe). Het nummer is opgedragen aan de oma’s van Isaac en Mark die binnen dezelfde week overleden toen ze aan het nummer werkten. Het is het meest ambitieuze, epische en ontroerende wat Epica ooit heeft geschreven. Meer dan 13 minuten emotie omgezet in muziek. Alles zit erin: droom, drama, extremen. Monumentaal en grotere dan het level zelf, een passend eerbetoon. De aansluitende ballad Rivers laat je als luisteraar toe even tot rust te komen. Bassist Rob Van Der Loo is een gevoelsmens, hij komt altijd met mooie harmonieën in dit geval opnieuw gedragen door Simone’s engelenzang. Je hoort er wat van de gothiek uit de begindagen in en de droefheid die ervan druipt, kan helpen het leed van deze donkere coronatijd te dragen.

Met Synergize – Manic Manifest gaat de gashendel opnieuw open. Isaac Delahaye en Jansen bedienen je met een zwaar groovende riff terwijl drummer Ariën van Weesenbeek en bassist Rob van der Loo een betonnen fundering gieten. Twilight Reverie – The Hypnagogic State draait de catchy snelweg op en zal het zeker live goed doen. Vicky Psarakis van The Agonist voegt nog extra ingrediënt toe aan deze muzikale cocktail.

Titelnummer en onvermijdelijke ook slotnummer Omega – Sovereign of the Sun Spheres bulkt van de persoonlijke ervaringen maar op zo’n manier gebracht dat de fans er hun eigen verhaal van kunnen maken. Alle elementen uit het Epica multiversum komen opnieuw samen in dit (omega)punt. Je voelt wanhoop en woede maar ook verlossing en nieuwe krachten naar voor gebracht via intense gitaarsolo’s, kolkende ritmes en zwaarder dan het leven riffs, vertaald via nu eens verlichting brengende en dan weer demonen oproepende vocalen.

Ωmega was het lange wachten meer dan waard. De hernieuwde energie en inspiratie klinken duidelijk door evenals de rimpelloze samenwerking. Ieder bandlid heeft zichzelf overtroffen zowel qua composities als qua spel en zang. Zoals gewoonlijk heeft Epica veel te vertellen. Ωmega vult alle beschikbare plaats op een cd en klokt af op meer dan 70 minuten. Het veelvuldig gebruik van een ondertitel bij de hoofdtitel wijst op de rijkdom diepgaande betekenis van elke song.

Easy listening zal Epica nooit worden maar het is wel verdomd makkelijk luisteren en genieten bij deze Ωmega. De perfecte storm en onbedoeld ook een manifest voor de huidige corona-tijdsgeest. Groot, groter… Een monumentaal opus magnum!

Tracklist: 

  1. Alpha - Anteludium
  2. Abyss of Time - Countdown to Singularity
  3. The Skeleton Key
  4. Seal of Solomon
  5. Gaia
  6. Code of Life
  7. Freedom - The Wolves Within
  8. Kingdom of heaven - Part III - The Antediluvian Universe -
  9. Rivers
  10. Synergize - Manic manifest
  11. Twilight Reverie - The Hypnagogic State
  12. Omega - Sovereign of the Sun Spheres
     

Meer info over Epica:

epica omega album coverart

Categorie: 

Dit en meer in de GigView Album reviews playlist!